Verhuizen naar het platteland: een jaar later
Inmiddels is het een jaar en een week geleden dat we onze stadswoning verruilden voor de helft van een boerderij, en verhuisden naar het platteland.
Het was een goed jaar, maar ook best een moeilijk jaar met dat wonen op het platteland. Want als ik een plant was, dan was ik een plant die zich niet makkelijk liet verpotten! Het duurt lang bij mij om wortel te schieten, maar is me dat eenmaal gelukt, dan zijn de wortels ook lang en diep. Dus toen we verhuisden moest ik de wortels die ik in tien jaar had geschoten losrukken, om ze hier weer te gaan schieten. En dat heeft tijd nodig.
Het eerste jaar na een verhuizing is als het opzetten van een ketting van lossen
Ik ben blij dat het eerste moeilijke jaar voorbij is. Ik vertelde aan mijn man: ‘Verhuizen is net als een haakwerkje beginnen. Het eerste jaar na de verhuizing ben je bezig met de ketting van lossen opzetten, en na dat jaar kun je beginnen met de vasten op de basis die je hebt gelegd.’ Mijn man keek me glazig aan, en snapte er niks van, maar ik wel! Ik vind het een opluchting dat de basis voor ons nieuwe leven op het platteland is gelegd, en dat ik mij op enigszins bekend terrein bevind. Als ik de kinderen ‘s ochtends in het aardedonker, zonder enige straatverlichting naar school breng dan weet ik opgelucht: ‘Dit heb ik vorig jaar ook gedaan, en dat lukte!’
De balans na één jaar platteland
- Ik zeg het niet graag, maar het schermgebruik van de kinderen is flink toegenomen op het platteland. Dat komt omdat hier weinig andere kinderen van hun leeftijd wonen, en ze dus niet gemakkelijk na schooltijd kunnen gaan spelen. En omdat de basisschool waar ze naar toe gaan wordt bezocht door kinderen van heinde en ver, is afspreken niet zo gemakkelijk.
- Het platteland heeft veel ruimte, maar dat is niet hetzelfde als veel speelruimte voor de kinderen! De ruimte op het platteland bestaat uit bos en weilanden, met daarom heen vaak prikkeldraad omdat het van een boer is. In de stad was er speciale ruimte aangelegd voor kinderen om te spelen. Daar stonden toestellen, en het was bovendien een ontmoetingsplek voor kinderen.
- Van het platteland word je nieuwsgierig! Als ik ‘s ochtends aan het ontbijt zit, en ons prachtige uitzicht bewonder, en ik zie plotseling een auto of een eenzaam figuur lopen, dan spring ik op en roep: ‘Daar rijdt een auto!!!’ of ‘Daar lóópt iemand!’ Heel eigenaardig, want normaliter ben ik helemaal niet zo nieuwsgierig. Maar het schijnt dat mijn oma en haar oudste zus voor datzelfde raam stonden, en wel een kwartier konden speculeren waar zo’n auto/persoon naar toe zou gaan.
- Er zijn hier veel vliegen! Van de zomer als ik buiten ging zitten, en een boek probeerde te lezen, werd ik voortdurend belaagd door irritante vliegen! Ik overweeg sterk om komende zomer ergens een klamboe aan een boom te hangen, en daar onder te gaan zitten.
- Het platteland voelt ruimtelijk: je hebt letterlijk en figuurlijk veel ruimte om je heen. En daar wen je aan! Als ik nu in de stad kom dan denk ik: ‘Wat zijn hier veel huizen zeg!’ en dan voelt het alsof ik een jas aan heb die te krap om me heen zit.
- Ik mis vooral het idéé dat ik even makkelijk ergens naar toe kan gaan. Het gevoel dat je in de levendigheid zit. Want op zich ben ik slechts 10 autominuten van de stad verwijderd.
- Het is niet heel makkelijk om vrienden te maken op het platteland: er wonen niet zo heel veel mensen, en ik kan toch moeilijk zo maar ergens aanbellen en vragen: ‘Wil jij mijn vriendje worden?’ Zoals de speeltuintjes in de stad een ontmoetingsplek waren voor de kinderen, zo kun je daar ook makkelijker andere volwassenen ontmoeten. Soms zie ik een hardloper rennen door het keukenraam (Héé! Daar loopt een hardloper!) maar om nou snel naar buiten te rennen, en die te vragen: ‘Zin in koffie?’ vind ik ook zo brutaal en wanhopig. Aan de andere kant: ik ken wel iedereen hierin de straat, en heb zelfs al met de buurt ‘een ooievaar gezet’. En op nieuwjaarsdag ben ik bij alle buren op bezoek geweest.
- Onze benzinekosten zijn exorbitant gestegen. Ik wacht nog op de precieze cijfers, en daar komt nog een post over, maar ze zijn flink gestegen.
Ik vind het fijn op het platteland
Ik vind het fijn wonen hier op het platteland. Ik heb meer contact met de buren dan ik had in de stad, en ik geniet van alle ruimte en ons schitterende uitzicht. Als iemand me aanbood om nu terug te verhuizen naar de stad, dan geloof ik niet dat ik dat zou willen.
Maar verhuizen vind ik niet niks, en het is beslist niet mijn hobby. De komende jaren zal ik nog druk bezig zijn om verder wortel te schieten en nog meer thuis te raken in ons nieuwe thuis.
Lees ook mijn post over het fenomeen Housewarming.
Je tweede punt herken ik wel in die zin dat mijn ouders een tijdje in Drenthe (Dwingeloo) hebben gewoond. Je zou denken, lekker buiten en je kunt zo de deur uit en de natuur in. Maar dat viel tegen, je moest altijd eerst met de auto of fiets naar die natuur rijden. Hier aan de rand van de stad loop ik zo naar het bos of ik fiets over ‘normale’ wegen naar de weilanden, het water etc.
Ik ben de afgelopen 5,5 jaar wel 4 keer verhuisd. De ene keer was het moeilijk maar een bevrijding (na scheiding), de andere keer was het spannend en de laatste keer was weer een stap naar een ander leven met gezin. Alle keren heb ik intens beleefd door de emoties die erbij hoorden. Maar nu zit ik goed :-)
Ik dacht al, waarom staan al mijn gegevens er ineens niet meer =P maar ik had het stukje voor berichten ipv comments te pakken haha. Anyway, dit schreef ik dus:
Apart dat er zo weinig is geschreven over de psychologische kant van verhuizen. Ik kreeg deze herft te horen dat het in de top drie van meest stressvolle gebeurtenissen in een leven staat, samen met scheiden en rouw. (En nadat ik alle drie op m’n bordje had gekregen – de scheiding gelukkig indirect door mijn gescheiden ex – kreeg ik een enorme schop onder m’n kont van m’n stagebegeleidster dat ik eens voor mezelf moest gaan zorgen…) En ja, ik ben afgelopen zomer verhuisd, gaan samenwonen met mijn vriend. Ik ben officieel juist van het platteland naar een stad gegaan, naar dezelfde stad waar ik in het ziekenhuis geboren ben, vanuit een klein dorpje. Maar gelukkig is Rhenen maar een errug klein stadje, en verandert er voor mij wat dat betreft niet zo veel. Met bijvoorbeeld Utrecht zou ik veel meer moeite hebben om te wennen.
Wij staan er dus nog voor en ik zie best wel op tegen de verhuizing. Ik ben niet echt stressbestendig. Niet vreemd met chronische vermoeidheid want ik weet nooit hoeveel energie ik tot mijn beschikking heb op een dag.
Ik kom uit een provinciestadje uit de Randstad en ben toen ik tiener was verhuisd naar Friesland. Daar had ik het naar mijn zin, hoewel ik op zeker moment ook wel ergens anders wilde wonen. Wat verder bij mijn en manlief zijn ouders vandaan gaf toch wat meer vrijheid.
Ik was eerst heel blij met onze nieuwe woonplek totdat oudste zoon vreselijke heimwee kreeg. Hij kon niet wennen aan de drukke kinderen op school en was gewoon in Friesland beter op zijn plek.
Toen wilde ik wel kruipend terug. Dat heeft jaren geduurd.
We hebben altijd het idee gehad dat we nog eens zouden verhuizen. We zijn ook diverse keren bezig geweest om terug te verhuizen naar Friesland, maar hebben het niet gedaan.
Manlief kreeg vorig jaar te horen dat zijn baan overbodig zou worden en hij moest solliciteren. In zijn vakgebied is niet heel veel werk dus solliciteerde hij door het hele land.
Gelukkig heeft hij nu een nieuwe baan, maar moet hij wel zeker drie uur autorijden. Met het ov is het geen doen want hij moet voor zijn werk regelmatig op verschillende plaatsen zijn.
Nu is het kiezen waar we willen gaan wonen en die keuze vinden we een heel lastige. Wat wel heel bijzonder was dat we laatst samen in die omgeving zijn gaan kijken en ik werd helemaal blij van het Utrechtse rivierenlandschap, de dijken, de oude huizen. De omgeving waarin ik opgegroeid ben.
Ik vind het niet moeilijk om weg te gaan uit de omgeving waar we nu wonen. Wel vind ik het moeilijk om weg te gaan van de mensen die ik hier heb leren kennen.
Met mijn vermoeidheid is het lastig om weer een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Ik woon liever niet in een te klein dorp want ik ben beperkt in mijn bewegingsvrijheid.
Verder ga graag om met mensen uit verschillende culturen.
We zullen zien hoe het daar zal gaan en voor welke plaats we gaan kiezen. Manlief en ik hebben een verschillende voorkeur voor welke plaats.
Hopelijk ga jij steeds beter wortel schieten en voel je je nog meer op je plek!
Groetjes, VeggieMo
Bedankt VeggieMo! En veel succes gewenst met jouw verhuizing. Ik vond het praktische gedeelte makkelijker dan het emotionele gedeelte!
Ik denk dat ik het allebei heel moeilijk zal vinden. Het praktische gedeelte vraagt bij mij psychisch ook heel veel omdat ik niet van mijn energiehoeveelheid aan kan. Behalve dan dat het altijd minder is dan ik wens.
We zijn voorzichtig aan al begonnen met opruimen. Het opknapwerk van het huis komt in het voorjaar. In de zomer hopen we ons huis te koop te zetten.
We willen geen opknapper kopen. Dat is bij ons niet haalbaar.
Gelukkig hier wel twee volwassen zoons die mee willen helpen.
VeggieMo
Leuk om te lezen! En hopelijk vind je meer recente ervaringen van anderen (ik ben in 1996 voor het laatst verhuisd…)om te analyseren/bundelen. Ik weet wel dat verhuizen in de top 3 staat van meest stressvolle life-events (naast overlijden partner/ouders en scheiding) dus het is inderdaad niet niks! Maar je doet het goed, zo te horen! Ik vind ook dat je eigenlijk wel recht hebt op een eigen serre/prieel in de tuin met horren tegen de vliegen (of tegen rest van de familie zodat je ongestoord kunt nadenken over het leven, hahaha)
Goed plan Anoniem! Ik vind dat eigenlijk ook! Ik krijg meteen allerlei romantische beelden van zo’n mooi wit prieeltje, begroeid met rozen, en ik daarin met zo’n mooie witte hoed terwijl ik nip van mijn ijsthee.
Er is een soort blauwe verf waar vliegen een hekel aan hebben. Verder kun je een vlier planten (houden veel vliegend ongedierte niet van en jij kunt limonade maken van de bloesem of jam van de besjes), en veel lavendel planten. Muggen houden niet van lavendel.
Hier ook veel muggen. Niet zo gek want hemelsbreed zitten we niet ver van de Weerribben af. Je ziet hier soms van die hele grote muggen die door kleding heensteken en heel grote bulten geven.
Wij hebben horren op de slaapkamers, scheelt ook.
Drie jaar geleden verhuisde ik, en daarvoor was het slechts twee jaar, en daarvoor maar anderhalf jaar. En nu wil mijn vriend graag weer verhuizen. Ik wil wel een ander huis maar ik wil echt niet dat gedoe van het verhuizen en klussen, daar heb ik zo’n hekel aan. En de bemoeienis van familie over hoe je dingen aan MOET pakken. Blegh. Ik wou dat ik hier mocht blijven en dit met een knop zou kunnen upgraden ofzo, net als in spelletjes.
Dat kan ik me goed voorstellen Ioon! Ik geloof dat veel mensen dat tegenwoordig ook doen: ze breiden hun woning gewoon uit, zodat het niet nodig is om te verhuizen. Zou dat geen optie zijn?
Bedankt iedereen die het formulier heeft ingevuld! Geweldig! Ik heb jullie allemaal de vragen gestuurd. Ik hoop dat ze goed aankomen, want soms blijven dingen in de spam filter hangen. Mocht je de vragen niet ontvangen laat het me dan vooral weten! Dan mail ik ze nog een keer via een ander adres.
ik heb me voor de verwarring dus ook per ongeluk opgegeven.
ben ff te grieperig om het nog een keer te typen.