Verhuizen naar het platteland is de droom van menigeen.

Maar is het inderdaad allemaal rozegeur en maneschijn?

Inmiddels twaalf jaar geleden verhuisden mijn man en ik, en onze vijf kinderen van een twee onder één kap woning in de stad naar het platteland.

Hieronder lees je de overwegingen die ik in 2011 voor onze verhuizing van de stad naar het platteland had.

Verhuizen naar het platteland overwegingen

Mijn moeder is geboren en getogen in mijn ouderlijk huis, en mijn ouders wonen daar nog steeds. Oorspronkelijk was het een boerderij, maar nu is het een woonhuis. Toen ik opgroeide woonden mijn oma en haar zus ook nog bij ons in.

Als kind vond ik dat geweldig. Er was altijd wel iemand om mee te praten, en ik was dol op de koffie van mijn oma: oploskoffie van koffie Hag! Ik keek bij haar de serie Het Kleine Huis op de Prairie, en zong gezangen uit hun gezangenboekje. En dan verzekerde mijn oma mij, dat ik práchtig zong.

Mijn ouders worden een dagje ouder, en beraden zich over de toekomst, want het huis wordt wel erg groot voor hen. Eén van de mogelijkheden die ze zien is dat wij de helft van mijn ouderlijk huis kopen, en het huis opnieuw in twee stukken wordt gedeeld. Het hele huis mag ook, maar dan moeten we eerst even de loterij winnen.

Verhuizen naar het platteland?

Verhuizen naar het platteland zou een grote verandering in onze levensstijl betekenen: het zou een verhuizing betekenen van een twee-onder-één-kap woning in de stad, naar het platteland. Als kind vond ik iedereen die in de stad 'moest' wonen erg zielig, maar het is inmiddels tweeëntwintig jaar geleden dat ik er woonde. Ik ben gewend geraakt aan het gemak van voorzieningen op loopafstand.

Leven op platteland gecompliceerder?

Op het platteland kan ik de kinderen niet langer lopend naar school brengen, of snel even naar de buurtsuper rennen als ik wat vergeten ben. En mijn regel: 'Je mag op een buitenschoolse activiteit als je er zelf heen kunt' slaat dan ook nergens meer op. Maak ik mijn leven niet nodeloos ingewikkelder met een verhuizing naar het platteland?

Belofte van rust en ruimte

Anderzijds voel ik me heel erg aangetrokken door de belofte van rust en ruimte, en een rustiger levensstijl die verhuizen naar het platteland met zich meebrengt. We kunnen dan bijvoorbeeld onze eigen groentetuin houden en kippen, en eindelijk die houtkachel aanschaffen. Dit is voor ons bovendien een unieke kans om in het buitengebied te gaan wonen; ik denk niet dat we het ons anders financieel ooit kunnen veroorloven.

Kinderen verhuizen naar het platteland

Mijn kinderen variëren in leeftijd van 15 t/m 7. Wonderlijk genoeg wil mijn oudste dochter van 15 zó verhuizen naar het platteland, en mijn oudste zoon (14) vond het geen probleem meer als hij een poes mag. De dochter van 11 wil níét verhuizen, en de jongste twee jongens zijn neutraal.

Van de overweging dat in de toekomst een eventuele zorgvraag van mijn ouders zwaar op mij en Floris zou kunnen rusten, ben ik me bewust. Maar zoals een vriendin al zei:

‘Je woont hoe dan ook het dichtstbij, dus je bent sowieso de klos!’

In dat verband vond ik het boeiend dat iemand het juist als een voordeel noemde, dat ik voor mijn ouders zou kunnen zorgen! Je kunt het natuurlijk ook zien als een kans.

Mijn grootste zorgen wat betreft verhuizen naar het platteland draaien toch wel om de kinderen. Zelf denk ik dat ik het prima naar mijn zin zal hebben, aangezien ik nogal een huismus ben, en erg van rust en stilte houd.

Maar de kinderen zullen ongetwijfeld hun vriendjes gaan missen, en de vraag is of dit voldoende gecompenseerd wordt door de ruimte en mooie omgeving.

In mijn hart heb ik de keuze voor het platteland eigenlijk al gemaakt, maar mijn verstand blijft hameren op wat ik inlever.

'Wat zouden jullie doen?' vroeg ik aan de Huisvlijt bezoekers.

• Ik heb een zoon van 7 jaar en we wonen in het dorp. De sSchool van mijn zoon is 15 km verderop. Hij wordt dagelijks opgehaald met de taxi. We willen graag verhuizen naar het platteland. De dichtstbijzijnde winkel of dorp van de lokatie waar we op het oog hebben is 4 km afstand. Mijn zoon vindt het geen probleem. Mijn man ook niet, alleen heeft hij zorgen om de sociale contacten van mijn zoon.
• Wij zijn uit de stad verhuisd, nu ruim een jaar geleden – wij hebben spijt – maar aangezien de stad duurder is, is het niet zo makkelijk om weer terug te verhuizen – we wachten nog maar even af … (Chocho)
• Wat ik in deze omstandigheden zou doen, doet helemaal niet ter zake. Je moet alleen alles rondom verhuizen naar het platteland op een rijtje zetten en op lange termijn gaan kijken. Hoe zou je het vinden om over een jaar of drie met 5 tieners in je huidige huis te wonen? Zou je op het dorp meer ruimte krijgen om je wat uit te spreiden of niet? Hoe komt je man van en naar het station? Ga je hem halen en brengen of zal er een tweede auto moeten komen? En dat van die moestuin: weet je hoeveel tijd daarin zit en hoe je steeds vooruit moet denken? Ik denk dat je bereid zult moeten zijn om in enige dingen meer tijd te steken en in andere dingen wat minder.
  Dan is er nog de kwestie van onderhoud. Welke woning heeft meer onderhoud nodig? Wat de andere helft betreft, die blijft van je ouders. Ik neem aan dat na hun dood die helft ofwel verkocht moet worden aan een vreemde of dat een van de kinderen die krijgt nadat ze de andere erfgenamen eruit heeft gekocht. Tegen die tijd zou eventueel een kind van jou dat huis kunnen kopen. Van wat de kinderen ervan vinden zou ik me eerlijk gezegd niet al te veel aantrekken. Die passen zich wel aan en voor je het weet beginnen ze langzamerhand het huis uit te gaan. Dan blijven jullie samen over en kunnen er nog jaren wonen. Waar zouden jullie dan liever zijn? In dat huis of het huis waar je nu bent? Er is enorm veel te zeggen voor wederzijdse hulp en ook voor een woning waaraan je gelukkige herinneringen hebt en als het ware verankerd bent. Weinig mensen krijgen die kans. (Anoniem)
• Tjonge, wat een nieuws. Wat een nieuw voornemen voor dit jaar… misschien. Het lijkt me héérlijk zo ruim en vrij wonen. Maar ik zou ook mijn twijfels hebben bij verhuizen naar het platteland. Ik zie de ouders van vrienden van mijn kinderen veel heen en weer rijden met hun tieners ( deze gezinnen wonen dus landelijk ). En hoe gaat het worden voor jou en Floris als pa en moe toch minder kunnen, dat geeft toch wel een druk op den duur en jij bent met Floris de dichtstbijzijndewonende om te helpen. Vriendjes in de buurt zijn echt handig en ook winkels, waar je even naartoe kunt op de fiets. En wat gaan jullie doen op den duur met het huis van je ouders als dat ooit vrijkomt? Goed, ik wil geen roet in het eten gooien, maar alles heeft zijn voor- en nadelen. Ik wens jullie als gezin veel plezier en wijsheid toe bij de keuze die jullie gaan maken. Ik ben erg benieuwd! (Tineke)
• Verhuizen naar het platteland is een hele beslissing hoor. Natuurlijk zou je verhuizen naar het platteland moeten doen, maar je moet ook eens de voor en tegens opschrijven. Scholen (ook de middelbare voor later) in de buurt? Bieb, bios, winkels, wegen, busverbindingen…. Als je het gaat doen, doe het dan vóórdat de kinderen groter zijn want die van mij roepen altijd dat ze nóóit willen verhuizen, zelfs niet als we een miljoen winnen…ze hebben hun vrienden en vriendjes, school en clubjes hier in de buurt. Dus verhuizen voordat ze zich echt aan de buurt binden is mijn advies. (Het lieveheersbeestje)
• Wij zijn net van hartje Rotterdam verhuisd naar een klein dorp. Vind het heerlijk, vooral het feit dat we ruimte hebben. In dit dorp zijn gelukkig wel wat voorzieningen, maar moet eerlijk zeggen dat de kelder gewoon wat voller staat met spullen uit de plaats die 2 km verderop ligt. Alles is wel te fietsen dus. Ik weet niet of ik echt heel ver overal vandaan zou willen zitten. Met kinderen wilde ik wel wat voorzieningen direct om de hoek. Maar als je een goede band hebt met je ouders en er is ruimte genoeg…. verhuizen naar het platteland is wel een super kans! (Spaarmoeder)
• Wij wonen in een dorp. Mijn man is opgegroeid 'n the middle off nowhere' en ik in een dorp. De keuze zul je samen moeten maken. Maar mijn lijfspreuk is; Je kunt beter spijt hebben van iets wat je gedaan hebt dan van iets wat je niet gedaan hebt. Ik zou kiezen voor wonen naast de ouders en op het platteland. Hartelijke groet en tot laters Gerrie
• Ik woon in de stad en ik vind het heerlijk. Niks voor mij al die stilte. Ik moet echt mensen om me heen hebben. Marieke
• Hoi, ik ben geboren op het platteland en samen met mijn ouders en daarna met mijn man 11 keer verhuisd in totaal. Ik heb zowel in de stad als op het platteland gewoond en ik moet zeggen, dat ik het heel fijn vind op het platteland. Het is jammer dat er een aantal dingen niet zijn, maar zo af en toe gaan we een dagje naar de stad om die 'schade' weer in te halen. Ik ben dan altijd weer blij als ik weer terug ben in de rust van het platteland !! Het is maar net wat voor jou het zwaarste weegt !! (Monique Elisabeth)
• Ik zat 6 jaar geleden met precies hetzelfde. Verhuizen naar het platteland, wel of niet. Ik rij nog steeds 4 keer per dag heen en weer voor een vergeten boodschap, of om de kleine ergens op te halen of van en naar school. De oudste 2 gaan op de fiets. Als ik heel erg ga nadenken over de kinderen denk ik dat ze zelf beter af zijn in een buurtje. Dus kwel ik mezelf maar niet, en denk er niet over na. Dat is namelijk zelfpijniging en onnodig. Ikzelf voel me veel beter hier op het platteland. En later als de kinderen uit huis gaan, dan hebben ze zelf de keuze waar ze willen wonen. Laat angst (om de kinderen) niet de keuze zijn in wat je doet. Dat pakt altijd verkeerd uit. Volg je eigen hart en iedereen is dan beter af. suc6 met je keuze, Inge
• Ik zou verhuizen naar het platteland meteen doen! Maar of jij het moet doen… dat weet ik weer niet, wellicht spelen je oudere kinderen die nu van huis op de fiets naar hun scholen kunnen en die straks wellicht ergens gaan studeren waarvoor je treinverkeer nodig hebt… je man gaat ook altijd met de trein…enzovoort ;-)
  maar t lijkt me wel een uitdaging :-) en superleuk, wie krijgt nou die kans??? (Sillie)
• Ik zou meteen verhuizen naar het platteland. Vandaag nog bij wijze van. :) Wij wonen nu aan de rand van een stad en genieten van de bossen in de buurt. Maar stiekem zouden we nog liever echt bij de bossen wonen, een beetje meer afgelegen van de drukte. :) (Ioon)
• Het lijkt mij ook belangrijk hoe je man denkt over verhuizen naar het platteland. Want hij heeft zijn schoonouders dan naast zich wonen. Dat vindt niet iedereen idyllisch. En voor de tuin zou ik het niet doen. Dan kan je ook voor weinig een volkstuin nemen en blijven genieten van de stad. De belangrijkste reden om het te doen lijkt mij als je zelf ook de behoefte voelt in de toekomst makkelijker voor je ouders te kunnen zorgen. En anders zou ik het eens een weekje uitproberen. Het huis staat er immers al! Groetjes Jacq.
• Doen inderdaad, dat zou ik ook doen. Maar het hangt ook een beetje af hoe de relatie is tussen je ouders en jullie, maar ook de relatie met de kinderen.
  Op het platteland is het geweldig wonen, ik zou nooit meer weg willen. De rust en de ruimte, de tuin, en niet verleidingen, nu hebben wij geen kinderen meer in huis want dat maakt het wel lastiger. Wij hadden maar 1 zoon en zijn voor hem in het dorp gebleven, en dat was ook goed voor hem want hij is een heel gesloten type. 22 jaar hebben we in een dorp gewoond, ook met plezier, maar ik zou voor geen goud terug willen naar het dorp. Het hangt er ook vanaf hoever je uit het dorp zit, hier moeten kinderen soms wel 4 km fietsen naar school, meestal wel met de ouder eerst. (Johanna)
• Ik ben opgegroeid in de Randstad en woon nu aan de rand van een Vlaams dorp met uitzicht op akkers en bos. Ik zou nooit meer terug willen naar de grote stad.
  Gewoon doen, hoor. (Ram 1995)
• Ik zou het zeker doen! Ik heb jaren op het platteland gewoond, ben daarna naar de stad gegaan en ben erg blij dat ik nu weer op het platteland zit. Het is zo dat je soms wat verder moet reizen voor dingen, maar omdat ik dat vroeger ook moest, was ik daar zo weer aan gewend. Zeker als ik kinderen had, had ik het gedaan. De rust, de ruimte, de gemoedelijkheid, enzovoorts. Daar worden kinderen zeker niet slechter van! (Lekker leven met minder)
• Ik kwam uit een grote stad (Den Haag) en ik ben verhuisd naar het platteland in een leuk dorpje in Drenthe het was een hele omschakeling want ik had niks hier bij de hand moest er echt aan wennen OA boodschappen de dichtstbijzijnde winkel is 10 km verderop en in de grote stad woonde ik boven een winkel
  Nu moet ik echt de kasten gevuld houden anders hebben we een probleem
  Ik woon in een vrijstaand huurhuis en heb een tuin van 500m2 dus echt groot GR Joanne
• Twijfel geeft spijt, doe het, je hebt de mogelijkheid. Ik woon al vanaf 75 op het platteland, heb nooit spijt gehad. Wil dus nooit meer weg. Mijn groentetuin is inmiddels bestraat maar mijn 16 kippen blijven altijd leuk en mijn kleinzonen mesten het hok uit. Heb nu groenten in potten. Dus???? groeten Gies
• Geen moment twijfelen maar doen!!!! ik woon vanaf 75 al op het platteland en ga nooit meer weg!! Gezina
• Ik zou ook zeggen, doen!! Ik woon ook in een stad met alle voorzieningen, Maar een houtkachel? Lijkt mij heerlijk. En de rust en de ruimte. En een moestuin. Ik wist het wel. Liefs Frederique
• Het klinkt als een prachtige kans, maar zelf denk ik er anders over. ik ben opgegroeid in een afgelegen dorpje in vlaanderen, en ben nog niet vergeten wat een gedoe het was om ergens te geraken hoor. hoe vaak ik tijd heb staan verlummelen, wachten op die ene bus per uur – meer op de spitsuren, maar niet in het weekend – hoeveel tijd ik kwijt was aan iedere verplaatsing, hoe ik steeds afhankelijk was van anderen, en hoe pijlsnel ik mijn rijbewijs gehaald heb toen ik eindelijk 18 was! Gelukkig mocht ik de tweede auto – die we echt wel nodig hadden – steeds gebruiken als dat kon.
  nu woon ik midden in de stad ( kleine provinciestad maar alles bij de hand), we doen alles te voet, slechts 1 auto nodig, en ik heb een stadstuintje waar ik kruiden en makkelijke groenten in kan kweken. ik woon in een goed geïsoleerd huis in de rij, en heb weinig stookkosten. Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze overal heen kunnen met de fiets. Niettemin, het is een geweldige kans, en samen met je ouders wonen en voor hen kunnen zorgen is ook heel wat waard. Maar veel mensen bekijken op het platteland wonen alleen maar als een idylle. Ze hebben een ideaalbeeld. Je moet er gewoon de juiste persoon voor zijn. (Alie)
•  Klinkt als een heel erg fijne plek om te wonen! Woon in een dorpje met 3000 mensen, het dichtstbijzijnde dorp met winkels is 8 km verderop. Zou het liefst nog wel wat afgelegener wonen, in elk geval zonder buren. Lijkt me echt een unieke kans. Iets meer georganiseer misschien maar je krijgt er toch ook veel rust voor terug (en een houtkachel :)) Keep us posted :) (Valhalla)
• Ik zou gaan voor de groentetuin, de kippen en de houtkachel. Ik ben geboren in een stad en woon nu in een dorp. Niet zo’n heel klein dorp, maar ‘t is altijd beter dan een stad. We hebben wel winkels in de buurt. (Karnelly)
• DOEN!!!!!!!!!! Nou ja, dat is dan mijn mening. Jullie moeten natuurlijk alle voors en tegens zelf goed overwegen. Wij wonen aan de rand van een klein dorpje. Aan de straatkant is het de bewoonde wereld en achter het huis zitten we heerlijk vrij. We zien werkelijk geen andere huizen en de tuin is mega groot. We zijn daar een met de natuur. Geweldig dus! Natuurlijk zijn er dingen gecompliceerder dan in de stad maar ook in de stad wonen is niet altijd handig. Voordelen en nadelen dus. Veel succes met jullie besluit! Karin

We gaan verhuizen naar het platteland

Het is alweer een tijd geleden dat ik schreef over onze verhuisplannen naar het platteland. Een hele tijd was het nog onzeker of het wel zou doorgaan, maar nu is de kogel eindelijk door de kerk: we gaan definitief verhuizen en op het platteland wonen!

Komend half jaar klussen

Het komende half jaar worden er slaapkamers bij gemaakt in het deel van mijn ouderlijk huis waar vroeger mijn oma sliep. En met een beetje geluk hopen we dan in januari/februari echt te verhuizen.

Eigen huis verkopen

Maar nu komt de volgende stap: ons eigen huis verkopen. We hebben uiteindelijk toch maar besloten een makelaar in te schakelen. We zijn niet erg handige onderhandelaars, en zo'n makelaar kan ons huis denk ik beter presenteren. Vanmiddag komt hij kijken, en ik ben dus al druk aan het opruimen.

Dubbele gevoelens over verhuizing

Wat mij erg heeft verrast met de hele verhuisvraag: van wel of niet, en de uiteindelijke beslissing van 'Wel', is hoe dubbel het allemaal is. Aan de ene kant kies ik met volle overtuiging voor de verhuizing, want ik weet hoe mooi en rustig het daar is.

Maar er is ook een deel van me dat handenwringend door ons huidige huis loopt en kermt: 'En wat laat ik allemaal wel niet achter, en hoe moet dat gaan als ik niet meer even naar de supermarkt kan lopen!

En zullen de kinderen niet eenzaam zijn als ze verhuizen naar het platteland?!'

Het zal wel te maken hebben met wat de Fransen zeggen:

'Partir c'est mourir un peu'.

Verhuizen naar het platteland: 1 jaar later

Inmiddels is het een jaar en een week geleden dat we onze stadswoning verruilden voor de helft van een boerderij, en verhuisden naar het platteland. Het was een goed jaar, maar ook best een moeilijk jaar met dat wonen op het platteland.

Want als ik een plant was, dan was ik een plant die zich niet makkelijk liet verpotten! Het duurt lang bij mij om wortel te schieten, maar is me dat eenmaal gelukt, dan zijn de wortels ook lang en diep. Dus toen we verhuisden moest ik de wortels die ik in tien jaar had geschoten losrukken, om ze hier weer te gaan schieten. En dat heeft tijd nodig.

Het eerste jaar na een verhuizing is als het opzetten van een ketting van lossen

Verhuizen naar het platteland is best een overgang. Ik ben blij dat het eerste moeilijke jaar voorbij is. Ik vertelde aan mijn man:

'Verhuizen is net als een haakwerkje beginnen. Het eerste jaar na de verhuizing ben je bezig met de ketting van lossen opzetten, en na dat jaar kun je beginnen met de vasten op de basis die je hebt gelegd.'

Mijn man keek me glazig aan, en snapte er niks van, maar ik wel! Ik vind het een opluchting dat de basis voor ons nieuwe leven op het platteland is gelegd, en dat ik mij op enigszins bekend terrein bevindt. Als ik de kinderen 's ochtends in het aardedonker, zonder enige straatverlichting naar school breng dan weet ik opgelucht: 'Dit heb ik vorig jaar ook gedaan, en dat lukte!'

De balans na één jaar platteland

• Ik zeg het niet graag, maar het schermgebruik van de kinderen is flink toegenomen op het platteland. Dat komt omdat hier weinig andere kinderen van hun leeftijd wonen, en ze dus niet gemakkelijk na schooltijd kunnen gaan spelen. En omdat de basisschool waar ze naartoe gaan wordt bezocht door kinderen van heinde en ver, is afspreken niet zo gemakkelijk.
• Het platteland heeft veel ruimte, maar dat is niet hetzelfde als veel speelruimte voor de kinderen! De ruimte op het platteland bestaat uit bos en weilanden, met daaromheen vaak prikkeldraad omdat het van een boer is. In de stad was er speciale ruimte aangelegd voor kinderen om te spelen. Daar stonden toestellen, en het was bovendien een ontmoetingsplek voor kinderen.
• Van het platteland word je nieuwsgierig! Als ik 's ochtends aan het ontbijt zit, en ons prachtige uitzicht bewonder, en ik zie plotseling een auto of een eenzaam figuur lopen, dan spring ik op en roep: 'Daar rijdt een auto!!!' of 'Daar lóópt iemand!' Heel eigenaardig, want normaliter ben ik helemaal niet zo nieuwsgierig. Maar het schijnt dat mijn oma en haar oudste zus voor datzelfde raam stonden, en wel een kwartier konden speculeren waar zo'n auto/persoon naartoe zou gaan.
• Er zijn hier veel vliegen! Van de zomer als ik buiten ging zitten, en een boek probeerde te lezen, werd ik voortdurend belaagd door irritante vliegen! Ik overweeg sterk om komende zomer ergens een klamboe aan een boom te hangen, en daar onder te gaan zitten.
• Het platteland voelt ruimtelijk: je hebt letterlijk en figuurlijk veel ruimte om je heen. En daar wen je aan! Als ik nu in de stad kom dan denk ik: 'Wat zijn hier veel huizen zeg!' en dan voelt het alsof ik een jas aan heb die te krap om me heen zit.
• Ik mis vooral het idéé dat ik even makkelijk ergens naartoe kan gaan. Het gevoel dat je in de levendigheid zit. Want op zich ben ik slechts 10 autominuten van de stad verwijderd.
• Het is niet heel makkelijk om vrienden te maken op het platteland: er wonen niet zo heel veel mensen, en ik kan toch moeilijk zo maar ergens aanbellen en vragen: 'Wil jij mijn vriendje worden?' Zoals de speeltuintjes in de stad een ontmoetingsplek waren voor de kinderen, zo kun je daar ook makkelijker andere volwassenen ontmoeten. Soms zie ik een hardloper rennen door het keukenraam (Héé! Daar loopt een hardloper!) maar om nou snel naar buiten te rennen, en die te vragen: 'Zin in koffie?' vind ik ook zo brutaal en wanhopig. Aan de andere kant: ik ken wel iedereen hier in de straat, en heb zelfs al met de buurt 'een ooievaar gezet'. En op nieuwjaarsdag ben ik bij alle buren op bezoek geweest.
• Onze benzinekosten zijn exorbitant gestegen. Ik wacht nog op de precieze cijfers, en daar komt nog een post over, maar ze zijn flink gestegen.

Ik vind het fijn op het platteland

Ik vind het fijn wonen hier op het platteland. Ik heb meer contact met de buren dan ik had in de stad, en ik geniet van alle ruimte en ons schitterende uitzicht. Als iemand me aanbood om nu terug te verhuizen naar de stad, dan geloof ik niet dat ik dat zou willen.

Maar verhuizen naar het platteland vind ik niet niks, en het is beslist niet mijn hobby. De komende jaren zal ik nog druk bezig zijn om verder wortel te schieten en nog meer thuis te raken in ons nieuwe thuis.

Lees ook mijn post over het fenomeen Housewarming.

Leestips

• Eenvoudig leven
• De stad uit