Comments

Hier zijn geen woorden voor: 10 tips — 28 Comments

  1. Dit is altijd erg lastig ja! Ik heb zelf een aantal dingen meegemaakt waarbij het voor anderen soms lastig was te reageren. Maakt het voor beide partijen altijd awkward. Fijn wel wat je hier beschreven hebt.

  2. Na mijn miskraam merkte ik echt dat mensen mij ontloopde bang om te vragen hoe het gaat of dat je in huilen zal barsten. Ik denk dat boekje voor sommige mensen zeker handig kan zijn

  3. Wat een goed boek… ik denk dat iedereen weleens in een situatie heeft gezeten dat je iemand tegenkomt en even niet weet wat je moet zeggen… soms is het lastig.. maar die boek geeft je even de handvatten die je dan misschien nodig hebt

  4. Wat goed zeg dat dit boek er is. Ik vind het heel herkenbaar. Van twee kanten. Dat ik soms echt niet weet wat ik moet zeggen maar ook dat mensen mij gingen vermijden toen er iets tragisch was gebeurd omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen.

  5. Zoiets is altijd heeeeeel moeilijk. Maar ik ga het gesprek nooit vermijden door iemand te negeren. Toen een meisje van 11 in mijn opvang overleden was, hoorde ik dat de ouders vaak genegeerd waren, gewoon omdat ze niet wisten hoe er mee om te gaan. Ik vond dat verschrikkelijk erg voor hen!! En toch zijn er soms die beter gewoon zwijgen, want de reacties dat mensen kunnen geven zijn vaak nog erger!

  6. Naar mijn ervaring is simpelweg zeggen dat je het heel erg vind voor de ander en dat je aan de ander denkt vaak al genoeg.

    Vriendinnen die in zwaar weer zitten bel of app ik regelmatig. Als ze niet opnemen (als het leven even zwaar is, dan heb je niet altijd zin / tijd / mogelijkheden om te bellen) dan spreek ik in. Gewoon even een berichtje dat ik aan de denk, met de vraag hoe het gaat en dat ze kunnen bellen maar dat het niet moet.

    Bij kennissen is het wat lastiger, maar ook dan is erkenning dat de ander het zwaar heeft fijn.

    Goed dat er een boek over is ;-)

  7. Soms is zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen ook goed. Het is fijn om te voelen dat een ander aan je denkt. Dat je op de een of andere manier toch verbonden bent.
    Goed boek en ook praktisch.

  8. Gewoon zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen want er is vaak niets te zeggen wat helpt.
    Maar er voor ze zijn en praktische steun aanbieden is voor de meeste mensen wel fijn. Dat heb ik al
    verschillende keren ondervonden.

  9. Nog vergeten: een half jaar geleden is mijn man overleden en het allerergste dat mensen zeggen is: je moet het een plekje geven en de knop omzetten. Van dat domme psychologisch geklets. En niemand kon mij uitleggen wat ze daarmee bedoelden. Ik antwoorde dan maar dat ik het in een hoekje had gelegd maar dat het daar niet bleef.

  10. Ik heb mijn dochter verloren en veel mensen om me heen konden er niets mee. Verwachtte ik ook niet, maar vanuit mijn ervaring hielp het volgende. Niet “zeg maar als ik wat voor je kan doen” maar gewoon een kop koffie komen drinken(en als er gezogen moet,of de afwas staat er, dan kan je dat dan gewoon doen) Niet zeggen dat je “wel eens mee mag eten, je geeft het wel aan he”…maar eens langsgaan, of met je pannetje soep, of met een spel om samen te doen.
    Enne, je hoeft het niet alleen en steeds weer over persoonlijk leed te hebben he, je kan ook gewoon babbelen over actuele dingen, domme Damschreeuwers of het mooie weer, of het kekke pakje van Amalia en Maxima, of de aanbiedingen bij de AH.Of zeg maar gewoon dat de situatie zo lastig is en dat je niks weet te zeggen. Gewoon, eerlijk.

  11. Twee jaar geleden is mijn man overleden, van een paar mensen, zelfs iemand die ik niet zo goed kende kreeg ik een persoonlijke brief, dat vond ik heel erg fijn, ik kreeg ook een mailtje waarin iemand zei “ je hebt nog genoeg om voor te leven” dat terwijl mijn hele leven in stukken lag, we waren 42 jaar samen geweest . Zeg dan niets.
    Groet Adriana

  12. Zelf heb ik een paar keer iets ergs meegemaakt. Heel fijn als mensen dan van zich laten horen. Een kaart, telefoontje of bezoek, het deed me goed. Wat er dan gezegd of geschreven werd deed er niet zo toe, het gaat toch om de intentie.
    Nu loop ik zelf al een dag te denken wat ik aan iemand zal schrijven wiens man overleden is. Blijft toch lastig.
    Dat boek lijkt me de moeite van het lezen waard.

  13. Wat een handige tip, dat boek! Ik heb er vaak ook last mee. Ik ben leerkracht in het secundair onderwijs, dus ik kan zeker uit dit boek leren en uit de tips die je hier weergaf!

  14. Heel herkenbaar doordat wij geen kinderen kunnen krijgen, hebben wij dit natuurlijk ook meegemaakt. Soms zit je niet te wachten op een verkeerde vraag, alleen dat had ik wel liever dan dat ze mij aan het ontlopen waren.

  15. Dit lijkt mij inderdaad een fijn boek. Ik denk dat het het belangrijkste is om er voor iemand te zijn en niet om diegene te gaan ontlopen. En als je niet durft iemand aan te spreken stuur dan een mooie bemoedigende kaart, dat doet mensen ook altijd goed.

  16. In Eindhoven mag ik niet vertellen hoe ik hier in Eindhoven ben terecht gekomen en mag ik niet vertellen wat ik heb meegemaakt, ik word namelijk niet geloofd door de gemeente eindhoven en compagnie+instanties+hulp instanties met alle gevolgen van dien,. Ze hebben alles gedaan om mij kapot te maken,ze hebben zelfs de familie van mijn nederlands- indische moeder ingeschakeld om mij kapot te maken,. Ik kan mijn beste vrienden niet eens contacteren die ik toen buiten Nederland had om hun te melden wat ik hier meemaak !

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>