Moeder zijn van volwassen kinderen
Last updated on February 17th, 2024 at 01:32 pm
Moeder van volwassen kinderen.
Dat ben ik inmiddels toch wel ongeveer, ook al is de jongste ‘pas’ 17. Maar het bekende gezegde gaat onheilspellend:
‘Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.’
Is dat terecht?
Mijn zorgen over kleine kinderen waren ook best groot!
Ik weet nog dat ik de zorgen, toen mijn kinderen nog klein waren, best groot ervaarde! En ook al zijn mijn kinderen nu ‘groot’ ik zou niet persé willen zeggen dat mijn zorgen destijds klein waren.
Wel waren ze wellicht beter te behappen.
Destijds kon ik een onwillig kind altijd nog even veilig in de box laten spelen.
Moeder van volwassen kinderen: Loslaten is het toverwoord…
Als je kinderen volwassen zijn en uitvliegen, heb je veel minder controle en zicht op de gang van zaken. Neem nou mijn oudste dochter die in Engeland woont. Ik kan niet veel anders dan loslaten, en er het beste van hopen. En aanwezig zijn als het nodig is. Maar het is niet altijd even makkelijk.
Zie ook mijn blogpost: ‘Mama wilde alleen maar helpen!‘
Psychotherapeute Annette Heffels schreef een boek getiteld Moeder van volwassen kinderen. Ik was er erg benieuwd naar, want ik wilde wel eens weten wat ze daarover zou schrijven.
Hieronder mijn review van haar boek.
Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen leest als verzameling columns, maar tussendoor praat Annette Heffels ze als het ware aan elkaar. Ze heeft de columns gerangschikt op thema, zodat je telkens verhalen leest over een bepaald onderwerp.
Waarom is loslaten zo lastig?
Volgens de flaptekst onderzoekt Annette Heffels waarom loslaten zo lastig is. En hoe ga je om met je eigen oordelen en de oordelen van je kinderen? Het is een voortdurend proces van je ideeën over opvoeden herijken.
Dat zoekende en tastende herken ik zeker in de columns van Annette Heffels. Ze toont zichzelf in al haar onzekerheid. Dat maakt haar ook zeer herkenbaar. Ik herkende dat enorme verlangen om het toch vooral goed te doen voor je kinderen. En dat je je soms in allerlei bochten wringt om het niet ‘verkeerd’ te doen, wat ‘verkeerd’ dan ook moge zijn.
Mijn conclusie over Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen is een herkenbaar portret van een moeder met volwassen kinderen. Het krijgt wellicht nog wat extra waarde omdat het is geschreven door psychotherapeute Annette Heffels, hoewel dat aspect op de achtergrond blijft. Het is niet zo dat je een boel psychologische informatie krijgt over deze fase in je leven als moeder. Het blijft bovenal persoonlijk.
Zelf had ik misschien iets meer algemene informatie over deze levensfase wel leuk gevonden.
Maar dat neemt niet weg, dat ik het boek met veel plezier heb gelezen, en zo nu en dan in de lach schoot bij herkenbare stukjes.
Praktische informatie over Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen is voor 17,95 te koop bij bol.com en je lokale boekhandel.
Wat vind jij van de uitspraak: ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’?
Voor mij gaat het gezegde zeker op. Met onze jongste leek het tot hij een jaar of 17 was prima te gaan.
Maar hij bleek psychische problemen die hebben die als maar erger werden . Nu vijf jaar verder hebben we zoveel met hem meegemaakt suïcide, psychoses depressies. Soms gaat het beter maar met elk onverwacht telefoontje slaat mijn hart een slag over.
Herkenbaar helaas..heel veel sterkte
Oh wat naar Lena! Ik voel helemaal met je mee. Dat moet heel angstig zijn…
Herkenbaar, hoor. Ik vind het vooral lastig als mijn grote dochter verdriet heeft. Vroeger kon ik als mama álles oplossen. Met een pleister of een bedje op de bank. Maar grote-mensen-verdriet daar kan ik ook niks aan doen.
Ja, dat vind ik ook moeilijk om te zien dat ze verdriet hebben… Ik moet me dan voor houden: ‘Dit hoort ook bij het leven.’
Dat klopt, omdat voor kleine kinderen de zorgen vaak wat makkelijker op te lossen waren, voor grote kinderen wordt dat moeilijker, zeker als ze niet alles meer met moeders willen delen. Ik voel hun zorgen, maar kan er heel weinig mee en dat maakt het lastig. Vooral om dan los te moeten laten.
Liefs,
Ja, dat loslaten wordt vaak zo makkelijk geroepen, maar het ook echt doen is best ingewikkeld.
Mijn zoon van 22 woont alleen in een grote buitenlandse stad. Door strenge lockdown is hij nu altijd alleen. Zijn leven is nooit over rozen gegaan en ook nu dreigen er dingen mis te gaan. Hij doet ontzettend zijn best maar het lukt niet zo. Soms is het gewoon beter om de banden weer wat aan te halen in plaats van dat enorme loslaten waar ouders kennelijk zo trots op zijn.
Wat naar dat je zoon het zo moeilijk heeft Marion. Wat doe je precies om de banden aan te halen? Gezien de afstand?