Moeder zijn van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen.
Dat ben ik inmiddels toch wel ongeveer, ook al is de jongste ‘pas’ 17. Maar het bekende gezegde gaat onheilspellend:
‘Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.’
Is dat terecht?
Mijn zorgen over kleine kinderen waren ook best groot!
Ik weet nog dat ik de zorgen, toen mijn kinderen nog klein waren, best groot ervaarde! En ook al zijn mijn kinderen nu ‘groot’ ik zou niet persé willen zeggen dat mijn zorgen destijds klein waren.
Wel waren ze wellicht beter te behappen.
Destijds kon ik een onwillig kind altijd nog even veilig in de box laten spelen.
Moeder van volwassen kinderen: Loslaten is het toverwoord…
Als je kinderen volwassen zijn en uitvliegen, heb je veel minder controle en zicht op de gang van zaken. Neem nou mijn oudste dochter die in Engeland woont. Ik kan niet veel anders dan loslaten, en er het beste van hopen. En aanwezig zijn als het nodig is. Maar het is niet altijd even makkelijk.
Zie ook mijn blogpost: ‘Mama wilde alleen maar helpen!‘
Psychotherapeute Annette Heffels schreef een boek getiteld Moeder van volwassen kinderen. Ik was er erg benieuwd naar, want ik wilde wel eens weten wat ze daarover zou schrijven.
Hieronder mijn review van haar boek.
Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen leest als verzameling columns, maar tussendoor praat Annette Heffels ze als het ware aan elkaar. Ze heeft de columns gerangschikt op thema, zodat je telkens verhalen leest over een bepaald onderwerp.
Waarom is loslaten zo lastig?
Volgens de flaptekst onderzoekt Annette Heffels waarom loslaten zo lastig is. En hoe ga je om met je eigen oordelen en de oordelen van je kinderen? Het is een voortdurend proces van je ideeën over opvoeden herijken.
Dat zoekende en tastende herken ik zeker in de columns van Annette Heffels. Ze toont zichzelf in al haar onzekerheid. Dat maakt haar ook zeer herkenbaar. Ik herkende dat enorme verlangen om het toch vooral goed te doen voor je kinderen. En dat je je soms in allerlei bochten wringt om het niet ‘verkeerd’ te doen, wat ‘verkeerd’ dan ook moge zijn.
Mijn conclusie over Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen is een herkenbaar portret van een moeder met volwassen kinderen. Het krijgt wellicht nog wat extra waarde omdat het is geschreven door psychotherapeute Annette Heffels, hoewel dat aspect op de achtergrond blijft. Het is niet zo dat je een boel psychologische informatie krijgt over deze fase in je leven als moeder. Het blijft bovenal persoonlijk.
Zelf had ik misschien iets meer algemene informatie over deze levensfase wel leuk gevonden.
Maar dat neemt niet weg, dat ik het boek met veel plezier heb gelezen, en zo nu en dan in de lach schoot bij herkenbare stukjes.
Praktische informatie over Moeder van volwassen kinderen
Moeder van volwassen kinderen is voor 17,95 te koop bij bol.com en je lokale boekhandel.
Wat vind jij van de uitspraak: ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’?
Ik ben er ook bekend mee, gelukkig redden ze zich inmiddels prima als volwassenen.
Men noemt het ook wel ‘bellen’ staat voor bidden en loslaten. Hans
Als het maar goed met ze gaat, dan kan ik het het beste, dat loslaten.
Ik kan je over een paar jaar vertellen wat ik van die uitspraak vind :-)
Hopelijk ben ik het er dan niet mee eens LOL!
mijn zoon woont bij me en is ondertussen 34
maar die heeft zijn apejaren wel gehad
-Een @->- voor jou.
Ieder kind is anders, dus een algemeen verhaal lijkt me zinloos…
Ik heb bewust geen kinderen, om een heleboel redenen. Een daarvan is dat het koude zweet me altijd al uitbrak bij de gedachte dat iets wat helemaal bij jou hoort, als een deel van je lichaam en ziel, ineens van alles buiten jou om gaat ondernemen. Met alle gevaren, overal. Alsof je arm of je been tegen je zegt: ben even wandelen, naar de krokodillenvijver, tot straks. Ik zou echt een vreselijke controlfreak van een moeder zijn geweest. Slapeloze nachten, als je dochter in een veel te korte minirok tot diep in de nacht gaat stappen… Brrrr… Snap ook wel dat liefde en angst twee kanten van dezelfde medaille zijn, hoor. En zoals ik al zei, het is niet de enige reden.
Ouderschap maakt inderdaad wel kwetsbaar…
De zorg voor kleine of grote kinderen is inderdaad heel verschillend. En soms gaat het één je beter af dan het andere. Zo is mijn man heel goed met kleine kinderen, maar minder met pubers en jong volwassenen. Terwijl ik die leeftijdsgroep juist zo leuk vind en daar weer beter mee om kan gaan…
Zo vullen jullie elkaar mooi aan Elizabeth!
Hier destijds vanalles meegemaakt met de kinderen. Beiden autistisch maar wel erg verschillend van karakter enz.
Onze zoon woont alleen in Gent en trekt zijn plan. Wij hebben hem losgelaten.
Onze dochter is ook volwassen maar leeft en woont nog bij ons. Later begeleid wonen ofzo.
Als moeder van 4 volwassenen, Oma van 4 en weduwe geef ik je mijn lijfspreuk: Horen, Zien en Zwijgen! (op enkele dingen na…). En komt er eentje bij me om inlichtingen (of klachten) over een broer of zus, dan zeg ik heel fijntjes: “Daar kun je het beter zelf met hem/haar over hebben. Zo blijven de verhoudingen harmonieus….. Als ze raad zoeken dan geef ik die natuurlijk. Ze stellen het op prijs dat ik geen bemoeial ben en dat betekent dat wanneer ik soms ongevraagd advies geef ze er ook gehoor aan geven. Twee dochters wonen in het buitenland (Bilbao en Athene). Ikzelf woon in Londen.
Wat ik die twee op het hart heb gedrukt (en dit past ook toe op je oudste dochter die deze weg ingeslagen is): Betaal je National Insurance premium want daarmee zul je heel blij zijn op je oude dag.
Dankjewel voor je wijze raad Anna. Ik houd van de inzichten van ervaringsdeskundigen. Ik ga dat van de National Insurance zeker aan mijn dochter doorgeven!
Het ouderschap heeft ons zeer zeker voor zaken gesteld, die we van te voren niet hadden kunnen bedenken. Zo bleek een van onze kinderen transgender. Dat zijn van die zaken waarvan je dankbaar mag zijn dat je ze samen kunt doorleven en verwerken. Maar ik ken in mijn omgeving ook kinderen met problemen waarbij de ouders noodgedwongen afstand moeten nemen om zichzelf staande te houden. En ook daar is toch echt sprake van grote liefde en verbondenheid.
Ik vraag me wel eens af hoe dat is, wanneer je kinderen hebt die zonder noemenswaardige problemen opgroeien en hun volwassenheid vorm geven. Het lijkt me heel ontspannen. Maar ik zou mijn kinderen voor niets ter wereld voor andere willen ruilen!
Zo is het precies. Uiteindelijk zou je inderdaad je kinderen niet willen ruilen.
Tja, ik ken de uitspraak, maar als ik op school zag hoeveel zorgen sommige ouders hadden om kleine kinderen, hoop ik toch dat het niet altijd zo is. Sommige problemen kunnen kinderen mee om leren gaan en dat lijkt me voor ouders toch weer een hoop zorgen minder;).
Voor mij gaat het gezegde zeker op. Met onze jongste leek het tot hij een jaar of 17 was prima te gaan.
Maar hij bleek psychische problemen die hebben die als maar erger werden . Nu vijf jaar verder hebben we zoveel met hem meegemaakt suïcide, psychoses depressies. Soms gaat het beter maar met elk onverwacht telefoontje slaat mijn hart een slag over.
Herkenbaar helaas..heel veel sterkte
Oh wat naar Lena! Ik voel helemaal met je mee. Dat moet heel angstig zijn…
Herkenbaar, hoor. Ik vind het vooral lastig als mijn grote dochter verdriet heeft. Vroeger kon ik als mama álles oplossen. Met een pleister of een bedje op de bank. Maar grote-mensen-verdriet daar kan ik ook niks aan doen.
Ja, dat vind ik ook moeilijk om te zien dat ze verdriet hebben… Ik moet me dan voor houden: ‘Dit hoort ook bij het leven.’
Dat klopt, omdat voor kleine kinderen de zorgen vaak wat makkelijker op te lossen waren, voor grote kinderen wordt dat moeilijker, zeker als ze niet alles meer met moeders willen delen. Ik voel hun zorgen, maar kan er heel weinig mee en dat maakt het lastig. Vooral om dan los te moeten laten.
Liefs,
Ja, dat loslaten wordt vaak zo makkelijk geroepen, maar het ook echt doen is best ingewikkeld.
Mijn zoon van 22 woont alleen in een grote buitenlandse stad. Door strenge lockdown is hij nu altijd alleen. Zijn leven is nooit over rozen gegaan en ook nu dreigen er dingen mis te gaan. Hij doet ontzettend zijn best maar het lukt niet zo. Soms is het gewoon beter om de banden weer wat aan te halen in plaats van dat enorme loslaten waar ouders kennelijk zo trots op zijn.
Wat naar dat je zoon het zo moeilijk heeft Marion. Wat doe je precies om de banden aan te halen? Gezien de afstand?