Als ik maar niks stoms zeg per ongeluk!
Last updated on January 11th, 2021 at 01:37 pm
Je kent vast wel die verhalen van mensen die een ernstig verlies hebben meegemaakt.
De pijnlijke anekdote over een bekende in de supermarkt, die haar hoofd wegdraait als ze hen ziet. Of over een vriend snel de straat oversteekt om hen te mijden?
Of in een gesprek de gebeurtenis compleet lijken te negeren?
Jacq. Veldman: een ander perspectief
Jacq. Veldman biedt in één van de columns in haar boek Kantoorleven een andere, positieve kijk op dergelijk gedrag.
‘Haar moeder is dit weekend doodgegaan, de bureaustoel van de dochter is leeg. Na anderhalve week keert ze terug. Haar ogen zijn dof, haar haar is dof, haar stem is dof. Ze vertelt, ze snapt dat het moet, ze houdt het even kort, oké?
De rest van de dag letten we erop dat we niet steeds een bekommerde lage stem opzetten. Niemand begint ook meer over zijn eigen dood. Veel van het zwijgen over de dood is niet uit botheid of ongemak maar uit voorkomendheid. De angst om iemand uit een net verworven, broos evenwicht te halen.
‘Hier, een bakkie,’ zeg ik, en ik slik het woord ‘troost’ net in.’
Waarmee ik maar wil zeggen, dat veel gedrag uiteindelijk toch voortkomt uit goede bedoelingen.
De meeste mensen doen heus hun best.
Maar om met Wim Sonneveld te spreken: ‘Het komt soms zo rottig hun strot uit.’
P.S. Lees ook: Bang om wat stoms te zeggen? en Omdenken.
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Vroeger dacht ik altijd ‘Ik zeg maar niets. Misschien denkt hij/zij er net even niet aan’. Sinds mijn vader overleed doe ik dat niet meer. Zo werkt dat niet. Ik zal altijd op iemand afstappen en iets zeggen. Of zeggen dat ik niet weet wat ik moet zeggen. En verder vind ik dat je niet op je woorden hoeft te letten, hoor. Dat snapt degene die rouwt ook wel.
Mijn bedoelingen zijn ook altijd goed….
Het gaat al beter