Als ik maar niks stoms zeg per ongeluk!
Je kent vast wel die verhalen van mensen die een ernstig verlies hebben meegemaakt.
De pijnlijke anekdote over een bekende in de supermarkt, die haar hoofd wegdraait als ze hen ziet. Of over een vriend snel de straat oversteekt om hen te mijden?
Of in een gesprek de gebeurtenis compleet lijken te negeren?
Jacq. Veldman: een ander perspectief
Jacq. Veldman biedt in één van de columns in haar boek Kantoorleven een andere, positieve kijk op dergelijk gedrag.
'Haar moeder is dit weekend doodgegaan, de bureaustoel van de dochter is leeg. Na anderhalve week keert ze terug. Haar ogen zijn dof, haar haar is dof, haar stem is dof. Ze vertelt, ze snapt dat het moet, ze houdt het even kort, oké?
De rest van de dag letten we erop dat we niet steeds een bekommerde lage stem opzetten. Niemand begint ook meer over zijn eigen dood. Veel van het zwijgen over de dood is niet uit botheid of ongemak maar uit voorkomendheid. De angst om iemand uit een net verworven, broos evenwicht te halen.
'Hier, een bakkie,' zeg ik, en ik slik het woord 'troost' net in.'
Waarmee ik maar wil zeggen, dat veel gedrag uiteindelijk toch voortkomt uit goede bedoelingen.
De meeste mensen doen heus hun best.
Maar om met Wim Sonneveld te spreken: 'Het komt soms zo rottig hun strot uit.'
P.S. Lees ook: Bang om wat stoms te zeggen? en Omdenken.
Ontdek meer van Huisvlijt
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Ik kan hier een heel verhaal overschrijven maar doe het niet. De bedoelingen zijn inderdaad meestal goed.
Soms weten mensen gewoon niet op een juiste manier te reageren, maar ze proberen het op zijn minst wel. Liever een verkeerde opmerking dan iemand die helemaal zijn mond houdt.
Je wil iemand niet nog meer kwetsen en probeert er om heen te manoeuvreren.
Uit eigen ervaring weet ik dat het vreselijk is als iets ernstigs of groot verdriet doodgezwegen wordt uit een bepaald ongemak. Waarom moet je zo nodig iets troostends zeggen of je eigen verhaal gaan doen omdat je ook wel eens wat naars hebt meegemaakt, als je ook gewoon alleen maar luisteren kunt en dan laat merken dat je het gebeurde heel erg vindt. Heel belangrijk is om ook na een tijdje te vragen hoe het ermee gaat. Zeg nooit: 'Je kunt me altijd bellen, he?', want zo werkt dat niet. Iemand die een groot verlies heeft geleden gaat niet uit zichzelf bellen. Die moet gebeld worden. Dat ergens omheen manoeuvreren is zowat het ergste wat je kunt doen. De getroffene wordt dan nóg meer alleen gelaten. Soms is even een gebakje langsbrengen of een bloemetje of iets lekkers gaan eten het aardigste wat je kunt doen. Maar nooit, nooit stomme opmerkingen maken. Hou dan alsjeblieft je mond en laat gewoon op een andere manier merken dat je meeleeft. Iemand uitnodigen voor pakkembeet een bioscoopje of een wandeling is ook prima. Als er nee gezegd wordt, dan ga je het gewoon nóg eens aanbieden. Heb respect voor de ander en laat hem/haar niet alleen.
Dankjewel voor je tips Wieneke.
Wat een mooie reactie van Wieneke helemaal oke
En nee je moet niet altijd wat zeggen om te laten voelen dat je meeleeft, maar je hoofd omdraaien of aan de andere kant van de weg gaan lopen is not done
Een knikje moet er altijd wel vanaf kunnen ook al zeg je niks.
Fijn weekend
Het is beslist niet prettig als anderen je negeren, maar sommigen weten nou eenmaal niet hoe ze moeten reageren in een bepaalde situatie. Ik snap ze wel, maar het is wel pijnlijk.
Wat ook niet leuk is, is dat iemand alleen maar over zichzelf praat en niet eens vraagt hoe het met mij gaat. Net alsof er niet iets heel ergs gebeurd is.
Als iemand iets verkeerds zegt, dan is het vaak uit onwetendheid. Zo vroeg twee jaar na het overlijden van mijn zoon iemand of ik er al overheen was.
Een luisterend oor is heel erg belangrijk. Gewoon alleen maar luisteren, gewoon iemand zijn verhaal laten doen. Vraag hoe het moet iemand gaat, want vaak begint iemand er niet uit zichzelf over.
Aargh, dat is inderdaad niet bepaald een fijngevoelige vraag mevrouw W....
Of als je op een weblog iets vraagt en men dan reageert.
En als je dan zelf niet snel genoeg antwoord een sneer geven.
Mensen, we moeten het er maar mee doen. Hans
tja, de dood is een raar ding dat maakt de mensen een beetje vreemd, ze weten soms niet wat te zeggen,
een bakkie troost kon wel denk ik hoor,
niks zeggen is erger
Een 'stomme opmerking' is nooit als zodanig bedoeld. Erger is als mensen je negeren of snel een ander pad in de supermarkt inslaan of oversteken. Als mensen hun eigen ervaringen willen vertellen vond ik dat ook ok in een voor mij moeilijke tijd. Niemand is perfect , niemand wil je kwetsen.
Ik vind negeren zo erg, puur omdat je bang bent om iets verkeerds te zeggen. De meeste dingen zijn idd goed bedoelt, alleen komen er vaak verkeerd uit.
negeren ijkt me wel een heel slechte reactie..
een bakje troost, moet wel kunnen
Soms weet men inderdaad niet wat zeggen. Dat overkomt me ook wel eens.
Ik herken dit wel heel goed :(
Ongemakkelijke situaties kan het opleveren. Ookal weet ik niet altijd wat ik moet zeggen, ik probeer wel iets. De ander beseft heus wel dat je het goed bedoeld. Negeren is nooit goed.
Love As always
Di Mario
Elke reactie is dan welkom op zo'n moment, maakt niet uit wat. Wat mij wel stoort zijn mensen die eerst zo 'betrokken' reageren en dan nooit meer over een overleden persoon praten.
Zou dat misschien ook kunnen zijn omdat ze bang zijn een wond weer open te maken per ongeluk? Dus niet uit desinteresse maar uit zorg? Wat niet wegneemt dat het niet handig is natuurlijk.
Wat schrijft Wineke hier een prachtige reactie.
En ook wat Lisa schrijft kan ik me in vinden.
Het is goed dat je dit blogje hebt geschreven Nicole, het zet weer even aan het denken.
Fijn weekend.
Herkenbaar. Maar in zo'n geval ook een vrij 'simpele' optie: vraag aan diegene of die het er wel of niet over wil hebben op dat moment. Want oké, als je in de supermarkt loopt is het eerlijk gezegd heel fijn als je even gewoon boodschappen kunt doen, in plaats van dat je in ieder gangpad je verhaal moet vertellen. Maar ja, dat is mijn beleving (en ervaring) en dat kan uiteraard voor iedereen weer anders zijn.
Ik ben altijd bang om wat stoms te zeggen. Ik heb autisme en floep er dus vaak dingen uit voor ik er over nadenkt en tja dat kan wel eens verkeerd overkomen en dat is best lastig.
De juiste woorden vinden is vreselijk moeilijk. En achteraf heb ik toch altijd het gevoel dat ik weer ergens een goedbedoelde fout maakte.
Mensen die een zwaar verdriet mee maken, zijn ook vaak heel gevoelig.
Soms is niets zeggen en iets liefs doen beter.
Dat herken ik omabaard. Je doet je best, maar soms voelt het toch alsof je het 'verkeerd' hebt gedaan.
Ik durf haast nooit te lachen in de buurt van iemand waarvan ik weet dat hij/zij aan het rouwen is. En toch is het vaak het meest opluchtend voor de ander als iedereen zich 'normaal' gedraagt. Gecondoleerd zeggen en gewoon weer verdergaan. Als die ene persoon wil praten, dan zal die dat doen denk ik
Vroeger dacht ik altijd ‘Ik zeg maar niets. Misschien denkt hij/zij er net even niet aan’. Sinds mijn vader overleed doe ik dat niet meer. Zo werkt dat niet. Ik zal altijd op iemand afstappen en iets zeggen. Of zeggen dat ik niet weet wat ik moet zeggen. En verder vind ik dat je niet op je woorden hoeft te letten, hoor. Dat snapt degene die rouwt ook wel.
Mijn bedoelingen zijn ook altijd goed....
Het gaat al beter