Bang om wat stoms te zeggen?
Ben jij wel eens bang om wat stoms te zeggen?
Je bent niet alleen.
Menigeen is bang om ongewild 'wat stoms' te zeggen.
Menigeen is bang om wat stoms te zeggen.
Niet voor niets hoor je soms verhalen van mensen die iets ergs hebben meegemaakt, over vrienden en kennissen die spontaan wegduiken als ze hen zien aankomen. Niet uit kwaadwillendheid, maar uit een soort angst. Ze zijn bang iets stoms te zeggen, of iemand te kwetsen. Liever dan dit risico te lopen, duiken ze dan maar weg.
Vreselijke gebeurtenissen: daar zijn vaak geen woorden voor
Er is zelfs een boek met tips hoe je hiermee kunt omgaan, en wat je kunt zeggen. Het heeft de toepasselijke titel: Hier zijn geen woorden voor. Want voor sommige gebeurtenissen ontbreken woorden. Omdat ze zo erg zijn. Zoals bijvoorbeeld met het bakfiets ongeluk in Oss, waarbij vier kinderen zijn omgekomen. Die arme ouders! Ook daar schieten woorden tekort.
Hoe dan ook, je bent dus niet alleen.
Sterker nog, je bent in goed gezelschap.
Zelfs artsen en filosofen zeggen wel eens iets stoms
In Filosofie Magazine van mei 2018 las ik een gesprek met filosoof, schrijver en gepensioneerd verpleeghuisarts Bert Keizer. Hij praat daarin met een andere filosoof over euthanasie. Bert Keizer verleent euthanasie bij de Levenseindekliniek.
Hij vertelt in het gesprek dat hij ook een keer 'iets stoms' zei vlak voor een euthanasie:
'Tot ziens en ik wens u het allerbeste. Dat was zo erg.'
Ik heb erg genoten van dit citaat. Omdat Bert Keizers uitspraak inderdaad niet erg handig geformuleerd is. Ik las het ook met een gevoel van opluchting, dat een ander zoiets klungeligs heeft gezegd.
Dat zorgt voor een bepaalde ontspanning. De lat komt als het ware wat lager te liggen : )
Dus hoe stom iets wat je zei ook was, je hebt vast niet 'Tot ziens' gezegd tegen iemand die je kwam helpen om te sterven, zoals meneer Bert Keizer.
Tot slot
De angst om per ongeluk 'iets stoms' te zeggen is heel menselijk. Maar toch is het beter om niet weg te duiken. Zeg dan liever gewoon dat je niet weet wat je moet zeggen.
In het boek Hier zijn geen woorden voor vind je praktische tips over wat je kunt zeggen en/of doen.
Ervaringsliteratuur lezen helpt soms ook, zoals het boek van Femke van der Laan: Stad vol ballonnen en Aan de randen van de dag.
Lees ook: Aangifte van overlijden en Rouwproces
Wat is het stomste dat jij ooit per ongeluk hebt gezegd?
Samen met een vriendin kleding passen in een winkel en dan bij haar eigen kledingstuk zeggen:'Die moet je echt niet nemen hoor, want die staat je echt niet leuk'.
Ach ja.... blunderen heeft ook wel iets charmants toch?
LOL. Ik vind 'm leuk : )))
Wat zei je vriendin?
Heel herken baar ik zeg ook regelmatig wat stoms en,
in ben nog al te direct ik kan me wel hier in verplaatsen.
Ik ben bij een begrafenis of condeleance altijd bang dat ik 'gefeliciteerd' zal zeggen in plaats van 'gecondoleerd', maar dat is gelukkig nog nooit gebeurd.
Ik heb wel ooit een andere blunder gemaakt. Er kwam een mevrouw langs met zo'n harig hondje dat meer lijkt op een stoffer op pootjes (niet aardig uitgedrukt, maar je snapt wel wat ik bedoel). Mijn toen nog heel kleine dochtertjes wezen ernaar en riepen 'Waf, waf!'
Waarop ik enthousiast en goed hoorbaar voor de mevrouw antwoordde: 'Wat knap dat jullie zien dat dat een hondje is!'
LOL. Geertrude, dank voor de gulle lach die je me gaf deze ochtend : )
O ja "Ben je lekker met oma aan het wandelen?"..dat was dus de moeder..en nog veel erger :Wanneer komt de baby?"...ze was niet in verwachting..
Meestal gebeurt dat als ik in de tuin aan het werk ben en vreemde mensen een praatje aanknopen,tegenwoordig tel ik eerst tot 10!
Oeps! Dat komt er van als vreemde mensen een praatje aanknopen ; )
Haha, geweldig, ik kijk dus ook wel uit tegenwoordig! Soms ziet 'moeders' er zo oud uit dat ik me ook afvraag of dat Oma of Mama is, dus ik zeg niets in die richting. Laatste-kans-vaders, ook de vrouwelijke variant, tweede-leg-vaders, liefdesbaby-ouders van een stiefgezin, je komt ze in alle soorten en maten tegen en niet veel mensen hebben genoeg zelfspot om te lachen om zo'n vergissing als ze mij vroeger vaak deden: 'Gefeliciteerd, er komt een derde zie ik?' Nee joh, ik ben gewoon te dik. Waarop ze zich blozend uitputten in verontschuldigingen. Geeft toch niets, ik kon erom lachen , ik hàd zo'n buikje. Nu ik de vijftig nader is dat hard afgenomen. Die opmerkingen, niet die buik, helaas :-(
Wel een fijne relaxte reactie van jou Irene : )
Tegen iemand met een roze kinderwagen, roze gekleed baby vragen of het een jongen of meisje is.En die persoon mocht mij al niet.
Of een heel schattig hondje zien en zeggen dag schatje en vergeten dat daar een man aan vastzit en me dan excuseren dat ik het niet tegen hem had.
Om naar mijn kat roepen die een nacht weggebleven is; lul waar was je nou en de buurman die heel verbaasd omkijkt en zich aangesproken voelt.
Kostelijk! Hélène, ik vind het prachtige voorbeelden. Vooral die van de kat en de buurman die zich aangesproken voelde.
Hélène, shake hands. Niet toevallig ook een beetje autistisch zeker? Dat zou allemaal uit mijn mond kunnen rollen.
Overigens heb ik, toen de oudste een baby was, hem eens voor de grap aangekleed met roze. En jahoor, waar de oude dames in het park eerder nog 'een ècht jongetje' kirden, was het nu 'wat een schattig meisje!' Ik ben dubbel van het lachen het park uitgewankeld!
Eigenlijk niet echt stom, want ik wist het niet en kon het ook niet weten, maar het was wel even ongemakkelijk toen ik 'misschien bij de volgende!' zei nadat iemand me vertelde dat haar bellypaint niet door was gegaan omdat haar kindje te vroeg geboren werd. Na afloop was haar baarmoeder verwijderd dus een volgende zou er nooit komen...
Oh ja, ik kan me voorstellen dat je je dan achteraf bezien wat ongemakkelijk voelt. Maar je kon het inderdaad ook niet weten.
Ik hoef er niet bang voor te zijn. Het 'iets stoms zeggen' gaat mij vrij natuurlijk af... ;-)
"Wacht even, ik ben aan de telefoon," riep ik uit mijn raam tegen de jongeman die me een serenade kwam brengen. (Hij is, jaren later, toch met me getrouwd.)
LOL. Je had je prioriteiten goed op een rijtje Mevrouw Money Wenkbrauw ; )
Toen we met hele hele gezin op een terras zaten, van een restaurant uitgebaat door twee lesbiennes en mijn ijs geserveerd werd: "Jemig, wat een dikke pot!"
Mijn man lachte zich rot...
Uhm, om misverstanden te voorkomen: we discrimineren homosexualiteit niet, hoor, maar het was echt een hele grote pot met ijs...de dame in kwestie kon er zelf ook smakelijk om lachen gelukkig :-)