Comments

Ze zeggen dat het overgaat — 18 Comments

  1. Zelf lees ik liever verhalen van mensen die het echt meegemaakt hebben. Anderen die een dierbare verloren zijn en hun gevoelens op papier gezet hebben. Daar herken ik gewoon heel veel in. En dat hoeven niet per se boeken te zijn, want ook in korte verhalen op internet of in tijdschriften vind ik houvast.

  2. Misschien is dit boek even goed voor de mensen om je heen. Zodat die respecteren,dat ieder een eigen manier van verdriet hebben heeft en uit. Hoe gaat het met je kinderen?

  3. Mooie beschrijving van een goed boek, dank je wel! Arme Nicole, ik snap heel goed dat zo graag die pijn kwijt wilt. Of dat je wakker kunt worden uit deze boze droom en dat het allemaal niet echt gebeurd is…
    Zelf put ik troost uit het christelijk geloof. Dat ligt in mijn geval voor de hand omdat ik gelovig ben opgevoed dus dat fundament lag er al. Ik geloof dat onze dierbare overledenen niet dood zijn, maar dat ze het goed hebben bij God. Dat alle pijn en moeite en gemis van hen is weggenomen door Gods oneindige liefde. Er is veel mooie muziek die daar over gaat, denk bijv. aan Sela of Kinga Ban. Door die muziek vind ik rust. Niet dat ik nooit twijfel of zoiets prachtigs als Gods liefde wel bestaat. Maar ik kies ervoor daarin te geloven.
    Heel veel sterkte lieve Nicole. Ik steek een kaarsje aan voor jou, je dochter Lucy en je hele gezin.
    Liefs, Alice K.

  4. Oh ja, het zou fijn zijn als er een echte handleiding zou bestaan over omgaan met rouw.
    Tja, die bestaat er niet, vrees ik.
    Na 26 ofzo jaar mis ik mijn enige grote zus nog steeds. En heel af en toe, als ik alleen ben, babbel ik met haar.
    De vreselijke pijn wordt langzaamaan minder, maar zo nu en dan steekt het nog venijnig scherp de kop op en lijkt het alsof het allemaal gisteren is gebeurd.
    Mij heeft de dood van mijn zus vooral dankbaar gemaakt: dankbaar dat ik al 23 jaar langer dan zij op deze wereldbol mag rondhuppelen, dankbaar voor de drie kinderen en fantastische man die ik in mijn leven mocht verwelkomen, en zij jammer genoeg niet, want zo jong gestorven. Dankbaar voor elke dag dat ik er ben want het kan zó gedaan zijn allemaal.
    Daar hou ik in mijn achterhoofd steeds rekening mee.

  5. Het zou inderdaad wel heel erg fijn zijn als er een handleiding is voor rouw. Zelf vind ik het altijd fijn om ervaringen van anderen te lezen, omdat dat toch het gevoel geeft dat je niet alleen bent. Daarnaast vind ik het ook fijn om met dierbaren van de overledene herinneringen op te halen. En muziek, dat helpt mij ook altijd enorm.

  6. Jammer dat er geen handleiding is hè? Ik heb misschien een tip die een klein beetje kan helpen. Ik heb vorig jaar aan een buurvrouw die haar man heeft verloren het “rouw dagboek” gegeven. Ze vertelde me later dat ze heel fijn vind om erin te schrijven. Je hoeft niet alles met anderen te delen, vaak werkt het beter dat je het voor jezelf kunt opschrijven wat anderen helemaal niet hoeven te weten.
    Te koop bij Bol.

  7. Beste Nicole,

    Dank voor je blogpost. Ik lees al een aantal maanden af en toe een bericht en herken veel van wat je schrijft over rouw. Mijn jongere broer is vorig jaar zomer onverwachts overleden en ik snap goed wat je bedoelt als je schrijft dat je op dwaaltocht bent in het land van rouw. Zo voelt het voor mij ook. Alhoewel een kind verliezen heel iets anders is dan een broer of zus.

    Ik ben zelf ook al een tijdje aan het rondhobbelen in dit land. Wat mij soms houvast geeft of helpt, is met anderen praten die al wat langer in dit land aangekomen zijn. Ook al hebben zij iemand anders verloren (een partner, of een ouder), het is voor mij heel fijn om hun ‘kaart’ met hun wandelroutes te mogen bekijken. Ook al hebben zij een heel andere kaart of een ander pad gekozen, het voelt hoopgevend (als dat het goede woord is) om te zien dat er überhaupt kaarten zijn! Met routes die je gaandeweg uitstippelt.

    En ik vind het fijn om te voelen dat ik niet alleen ben. Ook al weet ik dat wel met mijn hoofd, in gesprek met anderen voel en zie ik ook dat we dus samen in dat land zijn en het samen moeten zien te navigeren, al lopen we niet dezelfde route. Voor mij is dat troostend om te ervaren. Ik weet niet of je daar iets aan hebt, maar ik wilde dat nog even delen.

    Heel veel liefs, troost en zachtheid voor jou.

  8. Toen ik de titel zag was het eerste wat bij mij opkwam ,wie zijn ze dan? Bestaat er een juiste manier van omgaan met rouw? Bestaat er een handboek over rouwen? Lijkt mij echt onmogelijk omdat we allemaal anders met emoties omgaan. De een haalt troost uit een geloof, een ander uit boeken weer een ander uit rituelen of het delen met lotgenoten. En wat voor jou de juiste manier is kan geloof ik niemand je vertellen. Sterkte met rouwen en hopelijk vind je een manier om het een plaats te geven in je leven.

  9. Die laatste opmerking is wel mooi. Maar ik vrees dat het nooit meer over gaat. Ik heb laatst het boek Rauw gelezen van Marjolein Hartman. Haar zoon was een van de surfers die verdronken bij Scheveningen. Ik vond het een goed boek. Niet dat er een handleiding in staat van hoe je om moet gaan met zo’n groot verdriet maar het laat wel zien wat je kunt doen als er iemand in je omgeving met zo’n verlies te maken krijgt. Verder is het, denk ik, een verdriet dat 1000den malen erger is dan je je ooit had kunnen voorstellen. Sterkte, Nicole.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>