Pap, ze zeiden dat je dood was!
Op 26 april is het een jaar geleden dat mijn vader overleed.
Maar soms voelt hij nog zo levend!
Is hier nog koffie?
Dan drink ik mijn koffie van 10 uur, en dan voelt het alsof hij elk moment de keukendeur kan openen en vragen:
‘Is hier nog koffie?’
Het voelt zo levensecht.
‘Pap, ze zeiden dat je dood was!’
In gedachten zie ik hem binnenkomen, en mezelf op hem afrennen en hem omhelzen. Ik voel zijn armen al om mij heen! En dat ik dan zeg:
‘Pap, ze zeiden dat je dood was!’
Maar die deur blijft dicht…
Het blijft dan toch een beetje onwerkelijk hè?
Herken dat wel. Heb zelf ook nog regelmatig het gevoel dat ik mijn beste vriendin een berichtje wil sturen en dan ineens bedenk dat dat helemaal niet meer kan.
Ja, bij tijd en wijle vind ik het echt nog heel onwerkelijk inderdaad. Met mijn hoofd weet ik de feiten, maar toch…
Een teken dat jullie een hele goede band hadden. En dat is prima toch.
Heerlijk die mooie dingen van jullie samen…die neemt niemand je af zelfs de dood niet ;)
Ik heb dit ook nog steeds met mijn man en je woorden kwamen dus ook bij mij heel erg binnen. Maar ook mis ik mijn vriendin hier die ik daarbij ervoor moest verliezen aan die Covid. En soms heb ik ook dat gevoel net als jij. Het alleen zijn valt me echt heel erg zwaar. En soms dan denk ik…. was ik ook maar daar waar zij nu zijn.
Tine, ik voel met je mee. Hou vol!
Mijn moeder is al 8 jaar dood, vooral in mijn dromen is zij er altijd bij.
Mijn moeder was 79 toen stierf , in mijn dromen is zij altijd een jaar of 60, zo oud ben ik nu zelf.
Ik geloof helemaal niet in het hiernamaals of iets dergelijk maar als ik een vlinder zie zo’n dagpauwoog denk ik altijd aan haar.
Wat mooi Iena!
De liefde en herinneringen blijven. Een mens moet wennen,om het daarmee te doen
Dat heb ik met mijn moeder.
Deze maand drie jaar geleden overleden.
Het gemis blijft. Soms wou ik ook dat ik nog kon praten met mijn vader die in 2009 overleden is.
Het missen wordt niet minder, het verdriet wel. Mijn moeder is dit jaar in mei 30 jaar dood. In het begin wilde ik vaak nog even bellen om iets leuks te vertellen. Dat ging voorbij. Nu heb ik heel af en toe nog een droom waar ze in voorkomt. Altijd raar maar niet naar. En alle mooie herinneringen heb ik gelukkig ook nog. Sterkte straks!
Dat lijkt me fijn als je je moeder dan zo tegen komt in een droom Mevrouw Niekje!
Mooi geschreven.
Ja dat gemis blijft, op een bepaalde manier.
Het verdriet in het ‘alledaagse’. Het laat zien hoe mooi jullie band was.
Mijn vader is ook pas overleden maar ik heb bewust afscheid (kunnen) nemen in het ziekenhuis, ik heb dus geen gevoel dat hij elk moment mijn huis binnen kan lopen
Wonderlijk hoe dat werkt. Ik heb ook echt afscheid genomen van mijn vader en was er bij toen hij stierf. Maar dat weerhoudt me er dus niet van om te denken dat hij elk moment kan binnenlopen… Wonderlijk.
Zo lang hij in je hart zit … Virtuele knuffel.
Dat zou mooi zijn, he? Sterkte, Nicole.