Pap, ze zeiden dat je dood was!
Op 26 april is het een jaar geleden dat mijn vader overleed.
Maar soms voelt hij nog zo levend!
Is hier nog koffie?
Dan drink ik mijn koffie van 10 uur, en dan voelt het alsof hij elk moment de keukendeur kan openen en vragen:
‘Is hier nog koffie?’
Het voelt zo levensecht.
‘Pap, ze zeiden dat je dood was!’
In gedachten zie ik hem binnenkomen, en mezelf op hem afrennen en hem omhelzen. Ik voel zijn armen al om mij heen! En dat ik dan zeg:
‘Pap, ze zeiden dat je dood was!’
Maar die deur blijft dicht…
Ja dat gemis blijft, op een bepaalde manier.
Het verdriet in het ‘alledaagse’. Het laat zien hoe mooi jullie band was.
Mijn vader is ook pas overleden maar ik heb bewust afscheid (kunnen) nemen in het ziekenhuis, ik heb dus geen gevoel dat hij elk moment mijn huis binnen kan lopen
Wonderlijk hoe dat werkt. Ik heb ook echt afscheid genomen van mijn vader en was er bij toen hij stierf. Maar dat weerhoudt me er dus niet van om te denken dat hij elk moment kan binnenlopen… Wonderlijk.
Zo lang hij in je hart zit … Virtuele knuffel.
Dat zou mooi zijn, he? Sterkte, Nicole.