Hoe gaat het met je? Waarom ‘Het gaat z’n gangetje’ soms niet werkt
‘Ik wil niet zo’n vrouw worden die als je vraagt: ‘Hoe gaat het met je?’ begint te vertellen over haar kinderen, verklaarde ik tegen mijn man. Aanleiding was dat iemand mij die dag had gevraagd hoe het met mij ging. En nadat ik met mijn mond vol tanden stond, vertelde over mijn kinderen…
Heb ik niets te vertellen?
Later vroeg ik me bezorgd af: ‘Komt dat door mijn kluizenaarsbestaan? Heb ik niets meer te vertellen?’ Maar mijn vele blogposts vertellen het tegendeel. Het probleem is dat ik het antwoord op de vraag: ‘Hoe is het met je?’ lastiger dan ooit vindt sinds mijn dochter Lucy compleet onverwacht overleed. Antwoorden met: ‘Goed,’ klopt niet, maar antwoorden met: ‘Slecht,’ vind ik ook weer niet de lading dekken. Het gevolg? Dit:
Wat zeg je als iemand vraagt hoe het met je gaat?
Veel mensen worstelen met een goed antwoord op de vraag: ‘Hoe gaat het met je?’ Dat zijn de mensen die de vraag serieus nemen, en niet zien als een vorm van begroeting, wat het overigens vaak wel is.
Als je de vraag ziet als een variant op ‘Goedemiddag,’ of ‘Goedemorgen,’ kan je antwoord een weliswaar leugenachtig: ‘Goed hoor, en met jou?’ zijn, maar dan sta je in ieder geval niet te schutteren omdat je niet weet wat je moet zeggen.Een andere tactiek is om een paar standaardantwoorden paraat te hebben. Zelf gebruik ik vaak: ‘Het gaat z’n gangetje.’
Hoe gaat het met je? Het gaat z’n gangetje
Maar ook dat ging recent mis. Ik lag in de stoel van de mondhygiëniste en ze vroeg mij: ‘Hoe gaat het met je?’ Zelfverzekerd haalde ik mijn standaard zinnetje van stal en antwoordde:
‘Z’n gangetje.’
Maar in plaats van daar genoegen mee te nemen, keek ze me met scherpe blik aan en zei: ‘Niet zo goed dus?’ Onmiddellijk voelde ik de tranen prikken, en mijn keel dik worden. ‘Zal ik in tranen uitbarsten? ‘ vroeg ik me koortsachtig af. ‘Zal ik zeggen dat mijn dochter is overleden?! Maar als ik dat zeg, dan moet ik echt heel erg huilen, en dan duurt het allemaal nog veel langer.’ Het lukte me om de tranen weg te slikken en ik loog:
‘Het gaat gewoon.’
Hoewel ze niet erg overtuigd leek van mijn antwoord, leek ze zich gelukkig te herinneren dat ze een mondhygiënist is en niet een psycholoog, en ging aan de slag met haar enge haakjes.
Niet iedereen verdient je verhaal
Dat gaf mij de tijd om na te denken over de Amerikaanse rouw expert Megan Devine. Zij benadrukt dat niet iedereen geschikt is om je verhaal aan te vertellen. Het is belangrijk om daarin goede zelfzorg te betrachten. Is je pijn wel veilig bij die persoon? Is het wel een goed moment? Is dat niet het geval, dan adviseert Megan Devine dat het prima is om de vraag te ontwijken.
Naast ‘Het gaat z’n gangetje’ ben ik mij nu aan het bezinnen op een goede vervolgreactie voor als mensen doorvragen, en het geen goed moment is om er dieper op in te gaan.
Lees ook 22 mogelijke antwoorden op de vraag Hoe gaat het met je?
‘Niet iedereen verdient je verhaal.’ Dat vind ik een mooie. Aan de ene kant is het natuurlijk heel mooi wanneer mensen oprecht geïnteresseerd zijn in je, maar het is inderdaad ook niet altijd het juiste moment om ‘je verhaal’ te vertellen.
Een vriendin van mij met een ernstige chronische ziekte zegt dan vaak: “het gaat goed genoeg”. In haar situatie is dat een mooi en passend antwoord. Het gaat goed genoeg voor een praatje, een winkelbezoekje of een telefoontje, maar het gaat niet echt supergoed.
Zelf herstellende van een zware griep, longontsteking en hartritme stoornissen en daardoor mentaal ook een flinke opdoffer, vind ik het ook lastig om een passend antwoord te geven. Dus zeg vaak maar, het gaat wel goed. Als mijn dochter hoort dat ik dat zeg, dan zegt ze ,nee hoor, het gaat helemaal niet zo goed. Maar ik ben bang dat als je vaak zegt dat het niet goed gaat mensen je of een zeurpiet vinden of niet goed weten wat ze met je antwoord aan moeten. En vervolgens de vraag niet meer stellen of je gaan vermijden.
“Het gaat” zou ik antwoorden op zo’n vraag. Mensen willen nu eenmaal geen negatief antwoord dus houd ik het in het midden.
Ik merk met het stijgen van de jaren en minder om handen hebben dat ik mij er ook wel schuldig aan maak. Hans