Is mijn vader nu alleen nog een foto?
‘Maar ik heb alleen nog maar die foto*…’ zeurt het door mijn hoofd.
Gevolgd door ‘Wij met z’n tweeën in de zohohon…’
Dat komt door iets wat één van mijn zusjes zei kort na het overlijden van mijn vader.
‘Nu is papa alleen nog maar een foto’
Ze zei: ‘Nu is papa alleen nog maar een foto.’ Destijds voelde ik onmiddellijk het verzet daartegen in mij. Want ik wil niet dat mijn vader ‘alleen nog maar’ een foto is… Toch blijft het regelmatig door mijn hoofd spoken. En soms vraag ik me af:
‘Is hij niet toch alleen een foto?’
Vervolgens bedenk ik mij hoe wrang het in dat geval is dat ik het nog steeds te moeilijk vind om een foto van mijn vader in de keuken te zetten. Vrij snel na zijn overlijden had ik dat gedaan. Maar elke keer dat ik zijn foto zag, kon ik zo wel in huilen uitbarsten.
Daarom heb ik die foto weer weggelegd.
Voor later.
Als het wel goed voelt.
Meer dan een foto
Uiteindelijk blijf ik er toch van overtuigd dat mijn vader beslist meer is dan ‘alleen nog maar een foto’.
Veel liever geloof ik dat mijn vader ‘overal’ is.
Onder andere in mij.
Leestips
- Rouwproces
- Pap, ben je daar nog ergens?
- Zelf aangifte van overlijden doen
- Dromen over iemand die dood is
N.B. Ik moet nog steeds huilen als ik zijn foto zie merkte ik bij het schrijven van deze post. Dat schiet dus nog niet erg op zeg.
*Lied van Hepie en Hepie
De foto’s van mijn ouders zeggen mij niks. Staan daarom ook niet meer in de woonkamer. Misschien omdat de herinneringen dusdanig levendig zijn dat een foto niets toevoegt. Een foto is een momentopname… een herinnering leeft.
Take your time… en luister niet naar anderen over hoe te verwerken en de waarden van een foto. Jij bent jij en zoek je eigen weg.
Dat de herinneringen nog heel levendig zijn klopt inderdaad Rianne.
Met mijn vader heb ik dat gevoel, wel met mijn moeder.
Een foto is slechts een gecreëerde herinnering, maar in je hoofd zitten de echte herinneringen, de mooie momenten die je samen hebt gehad, de gesprekken, zijn lach, alles komt dan samen.
Natuurlijk is je vader veel meer dan een foto. Je hebt zo veel herinneringen. Dat is heel veel meer.
Als de foto vooral zout is in de wonden van het gemis, dan is het wegleggen van de foto verstandig. Je moet niet voortdurend aan je verdriet herinnerd worden. Ook zonder foto zul je goede herinneringen voelen. Die komen zomaar. Ze zijn er ineens.
Natuurlijk is je vader veel meer dan alleen maar een foto. En die tranen zullen nog wel een tijdje blijven komen. Toen mijn vader pas overleden was, kwam ik vaak mijn zussen tegen als ik koffie ging drinken bij mijn moeder. Na een tijdje stond er standaard een rol keukenrol op tafel omdat we binnen no time met z’n allen zaten te huilen. Maar dat wordt minder. Echt. Het heeft alleen wat tijd nodig. Dat geeft toch niks. Het zou pas erg zijn als je geen verdriet om hem had. Dat je zoveel verdriet hebt, geeft alleen maar aan wat een goede vader hij was.
Dank jullie wel allemaal voor alle lieve en bemoedigende reacties!