Is mijn vader nu alleen nog een foto?
‘Maar ik heb alleen nog maar die foto*…’ zeurt het door mijn hoofd.
Gevolgd door ‘Wij met z’n tweeën in de zohohon…’
Dat komt door iets wat één van mijn zusjes zei kort na het overlijden van mijn vader.
‘Nu is papa alleen nog maar een foto’
Ze zei: ‘Nu is papa alleen nog maar een foto.’ Destijds voelde ik onmiddellijk het verzet daartegen in mij. Want ik wil niet dat mijn vader ‘alleen nog maar’ een foto is… Toch blijft het regelmatig door mijn hoofd spoken. En soms vraag ik me af:
‘Is hij niet toch alleen een foto?’
Vervolgens bedenk ik mij hoe wrang het in dat geval is dat ik het nog steeds te moeilijk vind om een foto van mijn vader in de keuken te zetten. Vrij snel na zijn overlijden had ik dat gedaan. Maar elke keer dat ik zijn foto zag, kon ik zo wel in huilen uitbarsten.
Daarom heb ik die foto weer weggelegd.
Voor later.
Als het wel goed voelt.
Meer dan een foto
Uiteindelijk blijf ik er toch van overtuigd dat mijn vader beslist meer is dan ‘alleen nog maar een foto’.
Veel liever geloof ik dat mijn vader ‘overal’ is.
Onder andere in mij.
Leestips
- Rouwproces
- Pap, ben je daar nog ergens?
- Zelf aangifte van overlijden doen
- Dromen over iemand die dood is
N.B. Ik moet nog steeds huilen als ik zijn foto zie merkte ik bij het schrijven van deze post. Dat schiet dus nog niet erg op zeg.
*Lied van Hepie en Hepie
Een foto is voor mij ook niet alleen maar een foto, want hij is er al zie je hem niet. En hier heb ik hoekje ingericht voor mijn man want dat verdiend hij net zo goed. Zal zeker nooit zijn hoekje opruimen of zijn foto’s daarbij want soms zijn tranen goed om je hartenpijn wat te reinigen.
Je vader zal nóóit alleen maar een foto worden, sluit je ogen maar en denk aan alle herinneringen die je met hem hebt gedeeld. De (wijze) woorden die hij tot je heeft gesproken. Je bent zelf een ‘ladekast’ vol gedeelde gebeurtenissen.
Mijn man is j.l. september overleden, ik adem zijn adem, ik denk zijn woorden…….
Huil volop, laat je verdriet toe ,anders gaat het zich vastzetten in je lijf.
Heel veel mildheid naar jezelf in dit proces van loslaten en transformeren gewenst.
Een foto is vaak een herinnering aan vervlogen tijden.
Ze geven troost, plezier of andere emoties. Hans
Hij is zoveel meer dan een foto, verweven met je ziel, je zijn. Voor altijd.
Dankjewel Neeltje. Wat heb je dat mooi gezegd!
Mijn vader is alleen in mijn gedachten. Een foto om ergens neer te zetten heb ik niet en zou ik ook niet willen.
Dat laatste is zeker waar…. en vooral leeft je vader verder in je hart !
Vandaag zou mijn overleden zus jarig zijn…nu inmiddels bijna 5 jaar.
Wij de overige 4 zussen halen haar er ieder feestje even bij…dus is meer dan alleen een foto voor ons.
Wat mooi hoe jullie haar in je herinnering bewaren Rebbeltje.
Een foto zegt heel wat, ja toch?
een foto roept blijvende herinneringen op
en een vader blijft in je hart
groeten
Mijn vader is in september 2021 overleden een foto wil ik niet in de kamer ik heb wel een gedenksteen waar alle mooie herinneringen aan vast zitten.
Dagelijks denk ik aan overleden dierbaren. Vandaag bv was er iets in een nieuwsuitzending waardoor ik aan mijn vader dacht.Hij is 21 jaar geleden overleden, maar hij en ook anderen blijven gewoon in mijn gedachten. Het sterke missen is er niet meer maar ze blijven bij me. Op een natuurlijke manier. En ja, soms ben ik ook verdrietig om degenen die zijn overleden.
Moet je verdriet “opschieten”,zoals je schrijft? Dat is toch voor iedereen anders. Ik geloof in een leven na dit leven en de mensen die er niet meer zijn komen hier regelmatig in gesprekken en herinneringen voor. Dat voelt als een andere manier van toch samen zijn.
Verdriet heeft inderdaad tijd nodig. Daar is geen plan voor denk ik.
Denk dat hij dan wel niet meer fysiek aanwezig is, maar ik zie hem terug in jouw lach. En jij misschien in de ogen van je kinderen. Of in hoe jullie dingen doen. Die foto draag je al in je hart denk ik.
Sterkte!
Direct na het overlijden van een dierbare zeggen mensen van alles… zo ook jouw zus. Op dat moment was dit haar gevoel en het enige tastbare van haar vader was voor haar op dat moment een foto. Nu zal ze het waarschijnlijk anders ervaren.
Volgens mij is jouw vader zeker niet alleen nog een foto, hij leeft voort in jouw hart.
Als ik de foto zo zie was het een spontane, vriendelijke man! :)
Ja, dat was hij echt!
Natuurlijk is je vader niet alleen nog een foto, je hebt je herinneringen en misschien wel zijn gewoontes in je. Je hebt in elk geval zijn lach als ik jullie foto’s vergelijk. Geef je verdriet ruimte.
Dat vind ik fijn om te lezen Ferrara, dat ik zijn lach heb!
Nee, niet ‘alleen maar’ een foto. Zo veel meer. Een leven vol herinneringen en hij is er nog steeds. Overal om je heen.
Mijn broer is vorig jaar overleden. Zijn weduwe, mijn schoonzus, gelooft niet dat er nog iets is na dit leven. En dat sprak ze ook zo uit naar ons. Hij is weg. Dan moet je het doen met de foto’s en de herinneringen.
Daar bezeerde ik mij wel aan. Foto’s en herinneringen zijn belangrijk. Maar ik denk dat mijn overleden broer er ook zelf nog is, op een plek van licht en liefde. En wij gaan elkaar terugzien… Dat gevoel heb ik vanuit mijn christelijke opvoeding en ook uit verhalen van mensen die een bijna-dood-ervaring hadden.
Veel sterkte Nicole!
Dankjewel Alice. En jij ook met het verlies van je broer.
Je vader is inderdaad zoveel meer dan een foto. De foto is puur een moment dat ooit was. Met zoveel meer herinneren die er achter schuil gaan. Je vader is een leven aan herinneren, je vader is een stukje jou.
Die foto krijgt ‘vanzelf’ wel een keer ergens een plekje. Of niet en dan is dat ook goed, want dan is dat hoe het bij jou past. Zelf vind ik mijn overleden vader veel meer dan een foto. Zijn foto staat wel in huis, maar voor mij ‘zit’ hij veel meer in herinneringen en in zijn liefde voor mij die ik nog kan voelen.
De foto’s van mijn ouders zeggen mij niks. Staan daarom ook niet meer in de woonkamer. Misschien omdat de herinneringen dusdanig levendig zijn dat een foto niets toevoegt. Een foto is een momentopname… een herinnering leeft.
Take your time… en luister niet naar anderen over hoe te verwerken en de waarden van een foto. Jij bent jij en zoek je eigen weg.
Dat de herinneringen nog heel levendig zijn klopt inderdaad Rianne.
Met mijn vader heb ik dat gevoel, wel met mijn moeder.
Een foto is slechts een gecreëerde herinnering, maar in je hoofd zitten de echte herinneringen, de mooie momenten die je samen hebt gehad, de gesprekken, zijn lach, alles komt dan samen.
Natuurlijk is je vader veel meer dan een foto. Je hebt zo veel herinneringen. Dat is heel veel meer.
Als de foto vooral zout is in de wonden van het gemis, dan is het wegleggen van de foto verstandig. Je moet niet voortdurend aan je verdriet herinnerd worden. Ook zonder foto zul je goede herinneringen voelen. Die komen zomaar. Ze zijn er ineens.
Natuurlijk is je vader veel meer dan alleen maar een foto. En die tranen zullen nog wel een tijdje blijven komen. Toen mijn vader pas overleden was, kwam ik vaak mijn zussen tegen als ik koffie ging drinken bij mijn moeder. Na een tijdje stond er standaard een rol keukenrol op tafel omdat we binnen no time met z’n allen zaten te huilen. Maar dat wordt minder. Echt. Het heeft alleen wat tijd nodig. Dat geeft toch niks. Het zou pas erg zijn als je geen verdriet om hem had. Dat je zoveel verdriet hebt, geeft alleen maar aan wat een goede vader hij was.
Dank jullie wel allemaal voor alle lieve en bemoedigende reacties!