Pap, ben je daar nog ergens?
Aan deze tafel filosofeerde ik met mijn vader...
Sinds het overlijden van mijn vader voel ik hem regelmatig nog heel dichtbij. Bijvoorbeeld als ik aan het hardlopen ben, of als ik koffie drink.
Dan is het alsof hij elk moment kan binnenkomen.
Onwillekeurig denk ik dan aan onderstaande liedregels uit het liedje 'To where you are' van Josh Groban.
To where you are
'Who can say for certain,
maybe you're still here
I feel you all around me,
your memory's so clear.'
Een gevoel dat we allemaal herkennen.... we zullen nooit weten of ze over onze schouder meekijken.
Die herinneringen blijven. Ik heb dat nog steeds met mijn schoonvader, die haal ik zo voor de geest, maar was ook een zeer aimabel persoon.
Dat je je overleden geliefden mist is begrijpelijk.
Ze niet vergeten is ook relatief, want je eigen leven gaat door.
Vaak wil je ze nog dingen vragen, maar die lijn is doorgesneden. Hans
Mijn vader is al ruim twintig jaar dood. Toch denk ik regelmatig nog dat hij er is. Of ik zie hem op zijn fiets aan komen rijden.
Wat bijzonder Bertiebo. En dat dit dus zelfs na 20 jaar nog zo is! Goed om te weten.
Dat gevoel kan troost geven.
Een stukje van je vader zit gewoon in jezelf. Nooit verder weg..
Dat is een fijne gedachte Dorien.
Op het bidprentje van mijn vader staat een tekst van Bram Vermeulen.
"En als ik dood ben, huil dan niet. Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."
2004 is mijn moeder overleden.
De pijn die het deed toen het pas gebeurd was is er ( gelukkig) niet meer.
Dat zou niet te doen zijn.
Wat er wel is.
Mooie herinneringen.
Vaak vertel ik anderen over haar.
Gebruik ik haar uitspraken ( waarbij ik zeg, mijn moeder zei altijd...).
Kijk ik soms naar mijn handen als ik bezig ben en zie de hare weer.
Doe ik sommige dingen in de huishouding precies zoals zij deed ( onbewust).
En nog steeds zeg ik soms als ik het moeilijk heb: mam help me alsjeblief ( en die hulp lijkt altijd te komen).
Heb ik in stilte nog gesprekjes met haar.
Denk ik met liefde aan haar terug.
Maar ook: kan ik soms oprecht blij zijn dat ze sommige dingen niet meer mee hoeft te maken ( zoals corona).
Is dit gedenken, of ook nog een stukje rouwen?
Het is wat het is, we leven niet eeuwig.
Voor ons zelf is ( wat mij betreft ) het belangrijk om te bedenken wat je nou echt belangrijk vind in het leven, en daar naar te leven.
Als we dan doodgaan ,is het voor degene die achter blijven vast een stuk makkelijker te accepteren.
Franca.
Dat lijkt me een fijn gevoel, om je vader nog zo dichtbij te voelen in je dagelijks dingen.
Zo ontzettend herkenbaar wel. Ik heb ook nog heel regelmatig de neiging om mijn vriendin te appen. Zo gek is dat.
Het nieuwe nummer van Og3ne past hier trouwens ook mooi bij. 'Dat ben jij' heet hij.
Dat nummer ga ik eens opzoeken!