Antidepressiva en statines: waarom doe ik zo moeilijk?
Als het aan mijn huisarts ligt slik ik antidepressiva voor mijn gepieker en gestress, en statines voor mijn te hoge cholesterol.
Maar ik heb dit steeds afgehouden.
Waarom doe ik eigenlijk zo moeilijk over antidepressiva en statines?
Soms denk ik echter wel eens:
'Waarom doe ik eigenlijk zo moeilijk?! Waarom niet gewoon die antidepressiva slikken? Dan voelt het leven waarschijnlijk een stuk makkelijker! En als ik statines slik kan ik tenminste weer gewoon chocola en jong belegen kaas snoepen!'
En toch wil ik het liever niet.
Daarom doe ik zo moeilijk over antidepressiva
- Van mijn huisarts heb ik begrepen dat je antidepressiva doorgaans minimaal 6 weken moet slikken voordat je kunt vaststellen of het helpt of niet. Gedurende die tijd is het goed om regelmatig contact te hebben met de huisarts over de hoeveelheid en het effect. Met andere woorden: zowel onzekerheid als Gedoe.
- Ik heb ook begrepen dat de klachten van antidepressiva in eerste instantie flink kunnen verergeren. Dat je dus even de tanden op elkaar moet zetten in het begin.
- In mijn omgeving hoor ik diverse verhalen van mensen die jarenlang antidepressiva slikken en er niet meer goed vanaf kunnen komen.
- Antidepressiva werken verslavend in de zin dat je er niet zo maar mee kunt stoppen. Dat moet met beleid gebeuren.
- Ze kunnen diverse onprettige bijwerkingen hebben. Nou is dat met bijna alle medicatie het geval maar toch. Aaf van het blog Zuinigaan kreeg bijvoorbeeld vervelende klachten schrijft ze op haar blog. En daarnaast merkte ze niet eens verschil! Lekker dan. Wel de bijwerkingen maar niet het positieve effect.
Daarom doe ik zo moeilijk over statines
Wat betreft statines: zelfs mijn huisarts zei dat de bijwerking van 'beenkrampen' berucht is. Daarnaast hoor ik dat veel mensen spierklachten krijgen en zich permanent grieperig voelen door statines. Iemand van mijn filosofiegroep mailde mij een link naar het programma Radar over statines. Dat was ook niet bepaald een aanbeveling!
De positieve kanten van antidepressiva en statines
Tegelijkertijd zijn er wel degelijk mensen die veel baat hebben bij antidepressiva en/of statines. Zo slikt mijn zwager al jaren statines en heeft zijn cholesterol daarmee van ruim 8 naar 3,2 gekregen! En hij heeft geen enkele bijwerking van de statines.
Suzanne Rethans en antidepressiva
En als ik kijk naar de positieve kant van antidepressiva moet ik meteen aan Suzanne Rethans denken. Zij functioneert veel beter met antidepressiva dan zonder. Ze schreef voor de Telegraaf zelfs een artikel met de titel: 'Ik wil nooit meer stoppen met antidepressiva.'
Suzanne Rethans vergelijkt het met een teflon of cellofaan laagje. Door de antidepressiva zit er een laagje tussen haar en 'het leven' en komt het allemaal wat minder hard bij haar binnen. Ze heeft een keer geprobeerd om af te bouwen maar veranderde toen in een heel vervelende versie van zichzelf. Haar vriend en kinderen smeekten haar om ze weer te gaan slikken. Suzanne Rethans:
'Mijn kinderen maken grapjes over de maanden dat ik gestopt was, over hoe gestrest ik toen was. ‘Wie doe ik nu na?’, zeggen ze dan. Zelfs mijn vriend is om. ‘Jij mag nooit meer stoppen,’ zei hij laatst.' (Bron: Volkskrant)
Daarnaast is er nog mijn gewaardeerde collega blogger Naomi van het blog Hoofdtaal. Ook zij heeft veel baat bij antidepressiva heb ik begrepen uit haar blog. Zoals ik het lees krijgt ze er haar leven mee terug!
En Dirk de Wachter dan?
Maar dan moet ik denken aan de Belgische psychiater Dirk de Wachter en zijn collega psychiater Damiaan Denys. Die laatste zegt dat we in onze huidige maatschappij niet meer kunnen lijden. Zowel Dirk de Wachter als Damiaan Denys schrijven dat veel normale levenspijn gemedicaliseerd wordt.
Hieronder Dirk de Wachter over de kunst van het ongelukkig zijn.
Volgens hen is medicatie in veel gevallen niet nodig. Het leven doet nu eenmaal pijn zo nu en dan. Dat is normaal, en wil niet zeggen dat er medicatie aan te pas moet komen. Doordat veel 'gewone' levenspijn gezien wordt als een probleem moeten echte psychiatrische patiënten vaak eindeloos lang wachten op een afspraak bij de psychiater.
Menno Oosterhoff: Mensen kunnen wel degelijk nog lijden!
Psychiater Menno Oosterhoff* wordt echter boos over Damiaan Denys' stelling dat we 'het lijden verleerd' zijn, en dat daardoor iedereen veel te makkelijk naar de psychiater rent. Volgens hem beginnen we het lijden pas net te erkennen! Menno Oosterhoff schrijft in Medisch Contact:
'Als je mensen een schuldgevoel wil geven, dan moet je het zo zeggen. Ook veel mensen van wie ook Denys zou vinden dat ze echt iets hebben, voelen zich aangesproken.'
Hij vergelijkt het met de treurige statistiek dat vroeger veel vrouwen stierven in het kraambed. Dat we dit succesvol hebben kunnen verhelpen wilt toch niet zeggen dat we het lijden zijn verleerd?! Ons psychisch functioneren is gewoon heel ingewikkeld. Het kan op vele manieren verstoord worden. Denk aan erfelijke, biologische en psychologische factoren. Dat dit nu erkend wordt is juist goed. Dat dit leidt tot lange wachtlijsten is geen reden om te zeggen dat de helft van de bevolking een watje is.
Mijn conclusie over antidepressiva en statines
Dus tsja, waarom doe ik zo moeilijk over antidepressiva? Omdat, in ieder geval voor mij geldt, dat ik geen psychiatrisch probleem heb. Ik heb het regelmatig moeilijk in het leven, maar ik wil dat liever op een andere manier hanteren. Bijvoorbeeld door filosofie, acupunctuur en goede gesprekken.
Wat betreft de statines ligt het wat anders. Mijn cholesterol is meetbaar hoog, en het idee van dichtgeslibde aderen vind ik angstig. Maar ook daar wil ik eerst kijken of het niet zonder medicatie kan. Onder andere met meer rust in mijn leven, en minder chocola snoepen.
Tot slot
Ik vind het best akelig dat ik me telkens zo moet verzetten tegen antidepressiva bij mijn huisarts. Ik zou veel liever hebben dat de beste man de tijd nam om gewoon met me te praten. Of dat hij zou zeggen: 'Wat doet u het eigenlijk goed mevrouw Orriëns, want het is niet niks wat u hebt meegemaakt.'
N.B.
Deze post is niet bedoeld om negatief te zijn over antidepressiva en statines. Ik ben ervan overtuigd dat ze voor sommige mensen echt een uitkomst zijn. Dit is simpelweg een soort onderzoek van mijn eigen gedachten over deze vorm van medicatie. Net zoals ik iedereen de vrijheid gun om ze te nemen, hoop ik dat ik de vrijheid krijg om mijn overwegingen te uiten.
Leestips
Wat zijn jouw gedachten over antidepressiva?
*Menno Oosterhoff schreef ook het boek Vals alarm.
O, ik snap al je twijfels zó goed! Ik heb die zelf ook heel lang gehad en stiekem nog steeds. Zoals jij ook al schrijft, kan ik nu echt weer een leven opbouwen met dank aan antidepressiva, maar toch zou ik diep in mijn hart het liefst zonder kunnen. Voor nu kan dat niet en dat weet ik, maar het blijft een 'strijd'. Wie ben ik zonder pillen?
Ik hoop dat je uiteindelijk iets kunt besluiten waar je voor langere tijd rust van hebt. En ja, ik snap dat je zou willen dat je huisarts eens gewoon goed met je praat. Dat kan óók helpen!
Ik vind het heel verstandig dat je vanuit je eigen standpunt dit beschrijft. En natuurlijk mag je dit uiten en van je af schrijven. Ik zou zeggen chapeau...
Wat goed dat je de boot afhoudt voor die medicijnen. Jammer dat je geen luisterend oor vindt bij je huisarts.
Ik heb 9 jaar anti-depressiva gehad. De arts Zei dat het hielp bij mij. Maar ik was mezelf niet meer. Er mochten geen sombere gevoelens meer zijn want ik slikte anti-depressiva.
9 jaar later alles zelf afgebouwd in 3 maanden tot 0. (Ik slikte anti-depressiva, anti-psychotica, slaapmedicatie, pijnstillers)De arts Zei daarna dat de therapie hielp.
Nee, ik accepteerde de moeilijke periodes en omarmde deze. Ik gaf me toestemming om zo rot/boos/verdrietig etc. Te voelen.
Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als zonder medicijnen. Het kwartje viel dat ik me het meest rot voelde door alle bijwerkingen.Voor mij nooit meer. Dan maar af en toe heerlijk vol zelfmedelijden, verdriet en andere shit een paar dagen op de bank.
De periodes duren nu maximaal een week en dan kan ik weer verder.
Ik zou zeggen omarm hoe je voelt, vertel jezelf dat het mag, doorvoel het. Je lijf en geest zullen je dankbaar zijn.💕
Dankjewel Maaike. Wat knap dat je het in 3 maanden hebt kunnen afbouwen. Ik heb begrepen dat dit best heel heftig kan zijn. Fijn dat het nu zo'n stuk beter gaat!
Tja , wat zal ik er van zeggen, Bij ons is het erfelijk. Depressies zijn er altijd. Zowel in mijn ouderlijk gezin als mijn eigen gezin zijn we er mee bekend. Het zwarte monster is geregeld op bezoek. Sommigen slikken medicatie anderen niet. Degene met medicatie kunnen niet meer zonder . Ook al willen ze soms stoppen omdat het ook alle andere emoties vervlakt. Degene zonder medicatie weten dat het zwarte monster constant op de loer ligt. Ik als ouder van en als kind van, ben erg gevoelig voor alle signalen. Zelf ook eens antidepressiva gehad, voor wat de arts zei, een functionele depressie, maar ben er mee gestopt omdat ik mezelf kwijt raakte. Maar ik ben altijd bang dat het een keertje fout gaat bij een van mijn dierbaren.
Wat naar Marie. Die angst lijkt me zwaar om mee te torsen.
Oei, ik ben het zó enorm met je eens! Je hebt iets enorm heftigs meegemaakt. Daar is geen toverstafje voor. Hoewel antidepressiva in bepaalde gevallen ongetwijfeld levens redden en dán ook heel nuttig zijn worden ze tegenwoordig wel heel vaak voorgeschreven…
Ik denk dus dat jouw houding daarin heel gezond is. Je zoekt je eigen weg en hulp die bij jou past. Ik heb daar veel respect voor.
Ik denk dat je hierin groot gelijk hebt, antidepressiva kan tijdelijk verlichting geven maar uiteindelijk moet je zelf door je verdriet te voelen het beetje bij beetje verwerken.
Wat statines betreft, deze hebben echt veel bijwerkingen. Je zou ook kunnen proberen om voor het ontbijt een half uurtje te wandelen, dit heeft bij mijn man goed geholpen .
Hij kreeg zo zijn cholesterol wat omlaag.
Sterkte hoor 💕💕
Dankjewel Diana. Goed om te lezen dat wandelen bij je man hielp! Helaas loop ik elke ochtend al hard, dus dat doet bij mij blijkbaar niet veel.
O, wat lastig dit! Maar ik vind het goed van je dat je tot nu toe weerstand hebt weten te bieden aan die antidepressiva en die statines. Wat betreft het cholesterol zou je eens kunnen denken aan rode gistrijst tabletten. Dat is een natuurlijk middel waarmee veel mensen hun cholesterol omlaag krijgen. Ik heb het ook een tijdje gebruikt en verdorie, mijn cholesterol zakte (weet natuurlijk niet voor 100% zeker of het daardoor kwam, maar het lijkt me van wel).
En wat dat andere betreft: ik denk dat jij ergens aanvoelt dat die antidepressiva niet goed voor je zijn. Je zou ook bijvoorbeeld kunnen denken aan een begrijpende therapeut. Als wij (mijn man of ik) eens een keer iets hebben, psychisch of lichamelijk, wenden we ons soms tot Elly Kramer. Zij stemt zich af op jou en geeft je dan informatie over hoe het vanbinnen zit, en kan zelfs voelen hoe het zit tussen jou en andere mensen. Ze heeft een haarscherpe intuïtie, heel bijzonder. Daarnaast geeft ze je Bachremedies mee, zachte bloemenmiddelen, en ook klassieke homeopathische middelen, die werken met je lichaam mee, de hoge potenties kunnen heel krachtig zijn. Elly woont in Vorden.
Ik kan me voorstellen dat je door diepe dalen gaat, Nicole. Ik wens je moed en kracht, en het vertrouwen dat je hier ooit weer uit zult komen. Groeten van Liesbeth
Beste Liesbeth,
De werkzame stof in rode gistrijst is Monacoline K. De gebruikte schimmel (Monascus pupureus) maakt Monacoline K aan tijdens de fermentatie. Monacoline K is identiek aan de stof Lovastatine die (zoals de naam al aangeeft) een statine is. Geeft ook dezelfde mogelijke bijwerkingen als statines.
Hiermee jou je jezelf dus voor de gek.
Ok, dat wist ik niet. Rode gistrijst is mij destijds aangeraden door de praktijkondersteuner van mijn huisarts. Maar goed, de stoffen mogen dan wel hetzelfde zijn, het verschil is wel dat het ene synthetisch is en het andere natuurlijk. En natuurlijke stoffen worden over het algemeen beter herkend door het lichaam en daardoor ook beter verwerkt.
Dankjewel voor deze informatie Liesbeth. Vorden is bij mij in de buurt dus ik ga haar eens even googelen!
Ik heb jarenlang antidepressiva gekregen zonder dat de hulpverleners echt gingen uitzoeken wat het probleem was. Nu dat in 2020 eindelijk werd gevonden blijkt dat sommige medicatie (Prozac bijvoorbeeld) ook meer schade hadden aangebracht dan geholpen. Nu geen medicatie meer hoewel ik soms best nog pittige buien heb.
Oosterhof, die weet meer van depressies. Van de echte, die ik in familie van nabij heb gezien en leidden tot suïcide. Dan klets je niet meer over verstandig eten en dat 'ieder mens moet leren lijden'.
Ook hier cholesterol véél te hoog. Heb twee jaar uitgesteld, en ben nu toch bezweken. Mag weer 'verboden' ;-) eten! En die grieperige spierpijn..., da's waar!
Lie(f)s.
Is het het wel waard Lies?
Zowel mijn man als ik slikken al jaren statines. Geen van ons heeft bijwerkingen en onze cholesterolwaardes zijn prima.
Ik schrik van de uitspraak van Damiaan Denys dat mensen het lijden zouden verleerd zijn. Ik voel me, zoals Menno Oosterhoff schrijft, persoonlijk aangesproken. Aangevallen zelfs. Gelukkig heb ik er geen schuldgevoel over.
Over antidepressiva heb ik niks te zeggen wegens geen ervaring ermee.
Cholesterol: misschien kan je zelf door je voedingspatroon te wijzigen je cholesterol wat verlagen: minder (of beter nog geen) vlees en zuivelproducten en dan kom je al een heel eind. Minder transvetten in bereide producten (ook koekjes bv.) Maar dat zijn toch allemaal sowieso al ongezonde voedingsmiddelen, die door het dierenleed dat er aan vast hangt ook nog eens een slecht gevoel geven.
Als het familiaal is schijn je er zelf minder invloed op te hebben.
Van statines kreeg iemand die ik ken echt spier- en gewrichtpijn...
Ik eet vegan en mijn cholesterol is prima, sta daarvoor bekend bij de dokter, ook al ben ik al plus 60. En ik doe niet meer mee aan dat onnoemelijk lijden van dieren.
O, ik heb nog een tip: het boek De Cholesterolmythe van Daan de Wit. Beetje raar dat ik dat aanraad, want ik heb het zelf (nog) niet gelezen, maar het lijkt mij heel interessant als achtergrondinfo over cholesterol.
Groetjes, Liesbeth
Ik heb die gereserveerd in de bieb!
Bij depressie is er geen sprake van one size fits all. En als het om medicijnen gaat moet je altijd rekening houden met het feit dat die ontwikkeld zijn vanuit het oogpunt van en getest zijn op mannen. Toch lijkt het me wijs om bij gevoelens van aanhoudende depressie juist wel naar de huisarts te gaan. Samen kun je dan onderzoeken welke aanpak werkzaam kan zijn, vanaf het eenvoudige "wandel s ochtends een half uur buiten en zorg voor structuur" tot gesprekken met de praktijkondersteuner en eventueel verder onderzoek, gebruik van antidepressiva, desnoods tijdelijke opname etc. Afhankelijk van de mens en de situatie.
Mijn achtergrond voor deze oproep: Wij hebben twee volwassen kinderen van wie ik altijd heb gedacht (gevonden) dat ze depressiegevoelig waren. Bij een van hen is nu borderline vastgesteld en bij de depressieve klachten bij borderline schijnen antidepressiva niet te helpen. Er zijn wel andere therapieen mogelijk en effectief. Als ons kind was blijven aanmodderen was deze (voor mij eerlijk gezegd schokkende) diagnose niet naar voren gekomen en was hij niet in aanmerking gekomen voor een passende therapie.
Wat fijn dat er nu de optie is van een effectieve therapie voor je kind.
Lees eens "De cholesterol leugen" van prof. dr. Walter Hartenbach, cardioloog verbonden aan de universiteitskliniek München en hoofd chirurgie van het ziekenhuis te Wiesbaden.
Heeft mij de ogen geopend
Ohwww jij lijkt mij wel….ik wil er ook niet aan hoor veel te bang dat ik er verslaafd aan raak…en geloof mij ik ben tot mijn diepste ik gegaan en krabbel iedere dag weer stukje bij beetje o omhoog om vervolgens weer te struikelen en met blauwe plekken opsta en dan toch ga ik weer verder ,maar ik zou zo opgelucht zijn als ik een plekje vind om te wonen met Leaf.
Dit is niet te doen over 3,5 maand gewoon dakloos ,wat kan een mens allemaal mee maken in zijn of haar leven. Waar vind je de moed en kracht om door te gaan iedere dag weer,ze zeggen in jezelf,maar sommige dingen kun jezelf niet veranderen maar daar weet jij alles van . Dikke knuffel lieverd ❤️
Dat is niet niks It's me. Hopelijk vind je toch snel een dak boven je hoofd.
Wij zijn van die ouderen die goed en gezond eten, veel bewegen en behalve vitamine D niets slikken. Nu heeft de familie van echtgenoot een verhoogde vorm van cholesterol. Statines werden aangeraden, maar gezien de bijwerkingen wilde echtgenoot daar niet aan.
Tot 15 oktober. Echtgenoot kwam maar niet uit bed. Lang verhaal kort. 112 gebeld. In ambulance gereanimeerd. 2 Kransslagaders niet meer te repareren, hartpomp werkt nog maar voor de helft. Twee weken Rijnstate.
En nu, hij heeft een ICD gekregen, en een hoop pillen, waaronder een statine. Hij heeft geen enkele bijwerking ervan. Wel van de bloedverdunner, heeft het altijd koud.
Achteraf erkent hij dat hij eerder een statine had moeten nemen. Hij fietst weer en wandelt i.p.v. hardlopen. En ik? Slik nog steeds alleen vit. D. Maar mocht mijn cholesterol te hoog zijn zou ik absoluut gaan slikken.
En het ziekenhuis? Volgende keer kies ik voor Doetinchem. Gemoedelijker. Echtgenoot heeft niet meer te kiezen, is al onder behandeling.
En laten we blij zijn met onze gezondheidszorg dat we nog steeds kunnen kiezen: wel/niet.
Ik zou het ook zo voelen, Nicole, huiverig voor medicijnen die niet nodig zijn. Voor sommige mensen lijken mij antidepressiva nodig, maar ik zou er ook huiverig voor zijn als je door een moeilijke periode in je leven gaat. Van statines weet ik alleen van horen zeggen dat het rotspul is, maar ja, als het nodig is...
Bij een familiaire cholesterolaandoening ontkom je niet aan statines. Het is maar waar je voor kiest. Kans op hartklachten met alle gevolgen van dien of toch een medicijn nemen. Zie het verhaal van Fien hierboven.
Je bezwaar tegen antidepressiva begrijp ik wel. Er zit nogal wat verschil tussen verdriet en depressieve gevoelens en een echte depressie, naar mijn idee wordt dat laatste woord veel te snel gebruikt. Ik denk dat je in jouw verdrietige situatie meer bent geholpen met goede gesprekken. Zoek een goede rouwtherapeut, het kan echt helpen.
Ik wens je wijsheid en sterkte bij het maken van, voor jou, moeilijke keuzes.
Je hebt gelijk dat je zelf bepaald of je wel of niet antidepressiva neemt. Sommige zorgen dat je in een zombie verandert, geen laagtes maar ook geen hoogtes meer in je gevoelsleven.
Cholesterol is een andere zaak. Nie alle hoge waarden ontstaan door "verkeerde" voeding. Soms is het gewoon erfelijk.
Misschien moet je het een kans geven.
Misschien.....
ik begrijp best dat je over deze soort medicatie grote twijfels hebt..
Antidepressiva kunnen heel wat mensen helpen , maar ze werken verslavend...
je raakt er dus nog moeilijk van af..
cholesterolverlagende medicijnen hebben ook hun nadelen, maar velen hebben geen keuze
onnodig pijn lijden, zou ik wel niet aanbevelen..
prettige dag gewenst
Pas op met rode rijst gist tabletten. Hier kun je heel ziek van worden .Ik ging er erg van braken en heb dit gedeeld op de site van Lareb. Anti depressiva heb ik positieve ervaringen mee. Ik gebruik het voor angstgevoelens , geen depressie. Het maakt je sterker vind ik, zeker niet afgevlakt. Ik ben een hoogsensitief persoon en het geeft mij een bepaalde rust. De 1e 6 weken kunnen pittig zijn, maar met goede steun van huisarts of hulpverlener zul je er door heen komen en opeens voel je je beter, sterker na een week of 4 tot 6.
Het nare gevoel van de eerste weken geeft aan dat je lichaam eraan werkt om het te accepteren.
Ik werk zelf in de psychiatrie en zie goede resultaten, de nare dingen komen altijd in het nieuws. Ik ben 55 en slik het nu 10 jaar aan 1 stuk en stop niet meer, ik voel me zoveel meer happy. Veel sterkte met je beslissing, liefs Griette.
Wat fijn dat ze bij jou zo positief werken Griette!
Ik ben HEEL blij met antidepressiva. Toen ik ermee begon moest ik een flinke drempel over, en later probeerde ik nog wel een paar keer te stoppen, maar telkens als er weer iets heel dramatisch in mijn leven gebeurde moest ik toch weer aan de medicijnen. En voor nu probeer ik niet meer af te kicken, ik zou niet kunnen werken en leven zonder.... Dan word ik erg bozig, kom mijn bed niet meer uit, ga mezelf verwaarlozen. Misschien lukt het me nog een keer als ik niet meer werk - maar voor nu: nee! Maar als je zonder kunt: niet aan beginnen! Als je nog redelijk functioneert, "alleen maar" erg verdrietig bent, kan ik me je weerstand voorstellen.
Anti depressiva is mijn redding geweest. 20 jaar lang heb ik overleefd i.p.v. geleefd, geen verbinding met mezelf. Op een gegeven moment had ik al zoveel therapieën gevolgd maar van binnen voelde ik altijd "dit is het niet". Toen mijn schoonzusje een einde aan haar leven maakte , heb ik besloten om toch aan de medicatie te gaan. Een wereld ging voor mij open , ik leefde weer. Ik slik ze nu 30 jaar. Een half jaar geleden vond mijn huisarts het een goed idee om langzaam af te bouwen. Dat heb ik geweten , ondanks dat er niets veranderde in mijn leven, voelde ik de angst weer opkomen, maar meer nog weer een vreemde voor mezelf te worden. Weer opgebouwd, er zijn zoveel meningen over antidepressiva. Ik blijf ze slikken , ik voel verdriet , geluk , en alle andere emoties. Ik zou het niet meer aankunnen om in standje overleven te zitten. Dirk de wachter , een zeer innemende psychiater . Bij bij is het een biologisch foutje. Vechten tegen iets waar je niet van gaat winnen is slopend. Er zijn mensen die baat hebben bij tijdelijk gebruik , zoals na het overlijden van een dierbare. Het is vooral de angst, en het gevoel dat je je voelt falen om gebruik te maken van een pil. Het moment dat ik mijn eerste pil slikte herinner ik me nog heel goed. Met in mijn achterhoofd ook "O jee wat gaat er gebeuren. Na 3 weken viel het me op dat ik zingend de trap opliep, Niet meer wakker te worden met de vraag : Hoe kom ik mijn dag door. laten we respect hebben voor ieder zijn/haar keuze.
Wat heerlijk hoe het bij jou werkt Astrid!
Ik denk dat je vooral moet doen wat goed voelt. En dat is volgens mij in jouw geval het niet doen als ik je zo lees.
Jouw arts zegt niet: ‘Wat doet u het eigenlijk goed mevrouw Orriëns, want het is niet niks wat u hebt meegemaakt.’ ? Zeg het dan maar tegen je zelf. Je mag jezelf dat compliment en het begrip geven. Je gevoel onderdrukken is een uiterst redmiddel. Je verdriet beleven en verwerken is beter, als je het kan.
Wat de statines betreft, probeer eerst eens wat Omega3 capsules doen. Gebruik dat voedingssupplement een tijdje en hou ook je vitamine D3 op peil. Wist je dat gebrek aan vitamine D3 alleen al depressief kan maken? Probeer eerst een ongevaarlijk supplement. Kijk dan opnieuw of je medicatie nodig hebt. Voedingssupplementen hebben niet de bijwerkingen die medicatie wel kan hebben.
Dankjewel Vlierbloesem. Helpt Omega3 tegen hoog cholesterol?
Ik heb met beide medicijnen geen ervaring. Maar ik ben het helemaal met je eens dat je het liever eerst zelf probeert. Wat je schrijft over je huisarts; daar schrik ik best van. Dat getuigt niet echt van begrip, zeg. Vooral wat betreft de antidepressiva snap ik dat je dat niet wilt. Ik geloof niet dat jij voor jullie dochter overleed last van depressies had, toch? Dat je dat nu wel hebt, is niet meer dan normaal. Ik vind het knap hoe je door gaat (als is dat natuurlijk lastig te beoordelen vanachter een schermpje) en ik denk inderdaad dat er andere manieren zijn om je verdriet te verwerken of in elk geval een manier te vinden om er mee om te gaan. Wat betreft statines denk ik dat ook. Je kunt het eerst zelf proberen. Sowieso al verstandig dat je er over nadenkt!
Ik snap je terughoudendheid. Ik heb zelf geen ervaring met deze medicijnen, maar heb wel zelf ervaren hoe het lijf op slot gaat bij een heftige gebeurtenis. En als adolescent depressief geweest.
Van anderen die jarenlang antidepressiva gebruikten weet ik dat het inderdaad moeilijk is om er van af te komen en dat ze daarmee alshetware net zo op slot zitten als de reden waarom ze de antidepressiva in eerste instantie kregen. Het verdriet zit er namelijk nog onder. Onder die medicijnen. En die mensen die ik sprak die merkten dat ze niet bij hun gevoel konden komen, terwijl ze dat op een bepaald punt in hun leven wel graag wilden. Ze wilden aan de gang met hun verdriet, maar dat lukte niet omdat medicijnen een blokkade opwerken. Bij een depressie is het chakra onder je borstbeen geblokkeerd, dat gebeurt uit zelfbescherming. Veel zachtheid gewenst.