Stel je hebt nog 1 jaar te leven: wat zou jij doen?
Toen Bibian Harmsen (destijds 40) te horen kreeg dat ze amper een jaar te leven had noemde ze dat in haar boek Paniekspinnen de meest effectieve methode om haar duidelijk te maken wat belangrijk voor haar was. Daar kon geen therapie tegenop. Voor Bibian werd het kristalhelder dat haar gezin prioriteit was. En dus bracht ze haar laatste levensjaar vooral met hen door. Bibian:
'In vijf minuten heeft die arts me heel duidelijk gemaakt wat ik belangrijk vind in mijn leven, namelijk bij mijn man en mijn drie kindertjes zijn, en schrijven.'
In zijn boek Lezen met ALS komt Pieter Steinz tot dezelfde conclusie als Bibian. Dus ging hij niet zwemmen met dolfijnen, of skydiven maar genoot van het dagelijkse gezinsleven.
Pieter Steinz:
'Toen ik hoorde dat ik ALS had kwam er geen enkel verlangen bij me op naar Australië te gaan, parachute te springen of in een driesterrenrestaurant te eten. Mijn liefste wens was om - rondom het onvermijdelijke artsen-en ziekenhuisbezoek -0 een zo normaal mogelijk leven te leiden.
En wat te denken van de Wageningse hoogleraar Leonie Janssen-Jansen (41). Zij heeft dus nog maar 1 jaar te leven. Leonie:
'Ik heb geen lijst met dingen die ik nog per se wil doen voordat ik doodga. Nee, joh. Zo’n bucketlist, dat is een verraad van het leven dat je tot nog toe geleid hebt. Je moet je hele leven door leuke dingen doen, niet alleen op het laatst.
Als de eindstreep ineens zichtbaar wordt
Bibian, Pieter en Leonie zijn 3 voorbeelden van mensen voor wie het leven eindig is geworden. Als je weet dat je nog een jaar te leven hebt dan zet dat aan tot nadenken. Je beseft bijvoorbeeld hoe belangrijk vrienden en familie voor je zijn. Wat vind je belangrijk? Wat zou je nog willen? En bovenal: hoe wil je afscheid nemen? Hoe wil je dat je uitvaart verloopt?
Kan stilstaan bij de dood je helpen beter te leven?
De titel van deze post is een gedachten experiment: 'Wat als ik nog maar een jaar te leven heb?' Deze vraag kan vaak helpen om een beslissingen te nemen en knopen door te hakken. Prioriteiten worden ineens helder. Het helpt je om te zien wat je wel en wat je niet wilt in je leven.
Twee heel verschillende uitvaarten die ik meemaakte
Het afgelopen jaar maakte ik twee heel verschillende uitvaarten mee. Twee heel verschillende manieren van afscheid nemen.
De grote uitvaart met stoet
De eerste uitvaart was van een oom van 90. Het was een uitvaart met een kerkdienst, waarna iedereen achter de rouw auto aan naar de begraafplaats liep. Daarna liepen we weer terug, en kregen we koffie en broodjes. Hier op Achterhoekse platteland is het de gewoonte dat 'de buurt' voor de koffie en broodjes zorgt. Dat heeft iets knus moet ik zeggen.
De kleine, persoonlijke uitvaart in een bos café
De tweede uitvaart was van een kennis die stierf aan de gevolgen van een hersentumor. Haar begrafenis vond ik heel bijzonder. Zo werd ze begraven in een ovalen rieten mand, en was het afscheid in een bos café. Het was heel klein en intiem, en ik vond het heel bijzonder. De familie ging in hun eentje naar het crematorium, en toen ze terugkwamen was er een uitgebreide lunch in het bos cafétje.
Op dit moment denk ik dat zo'n kleine, persoonlijke uitvaart het beste bij mij zou passen.
Afscheid Mogelijkheden anno 2017
Anno 2017 zijn er veel verschillende mogelijkheden voor je uitvaart. Het standaard protocol is losgelaten, en je kunt het nu heel persoonlijk maken. Hieronder een greep uit de mogelijkheden:
- Kist op fiets
- Begraven worden in lijkwade
- Gespecialiseerde begrafenis fotograaf
- Rouw clown
- Ballonnen oplaten
Hoe bereid je je voor op je eigen afscheid?
Menigeen denkt hier liever niet over na. Nadenken over hun eigen sterfelijkheid vinden veel mensen eng. Toch is het goed om er bij stil te staan. Al is het maar omdat je het je nabestaanden makkelijker maakt als ze weten wat je graag wilde. Hier onder 11 mogelijke aandachtspunten:
- Wil je in een kist begraven worden? En zo ja, in welke vorm kist en van welk materiaal?
- Of wil je liever in een doek begraven worden zonder kist? Dat kan namelijk ook.
- Wat voor muziek zou je willen?
- Is er iemand die je graag zou laten spreken?
- Wil je gecremeerd of begraven worden?
- Waar zou je begraven willen worden? Als je al een plek hebt uitgezocht: waar zijn de papieren?
- Wil je in kleding begraven worden of in een doek?
- Draag je een bril? Wil je met je bril begraven worden?
- Wil je dat mensen je nog kunnen zien tijdens de begrafenis?
- Heb je een testament en is dat up-to date?
- Hoeveel mag het kosten wat jou betreft?
Als je nadenkt over wat je belangrijk vindt in het leven, en hoe je dat vorm wilt geven komen onherroepelijk ook de financiën om de hoek kijken. Want je kunt wel van alles willen, maar het moet ook financieel haalbaar zijn. Als het aan mij ligt hoeft een begrafenis niet zoveel te kosten. Tegelijkertijd vind ik dat ook niet het moment om overal op te beknibbelen ; )
Afgelopen jaar is mijn schoonmoeder overleden, en zij en mijn vader hadden een uitvaartverzekering. Tijdens de voorbereidingen van de begrafenis merkte ik dat dit zorgde voor een ontspannen houding bij de verschillende mogelijkheden. Geld speelde voor mijn schoonfamilie geen grote rol.
Wat zou ik doen als ik nog 1 jaar te leven had?
Net als Bibian en Pieter zou ik veel tijd doorbrengen met mijn gezin. En ik zou denk ik mijn leven net zo verder leven als ik nu al doe. Want ik vind het fijn zoals het nu gaat. Dus voor mij geen bucket list, die ik in dat ene jaar nog wil afwerken.Wat me wel leuk lijkt om een keer te doen is zwemmen met een zeemeerminnenstaart.
Leestips
Wat zou jij doen als je nog 1 jaar te leven had?
Deze blog is gemaakt in samenwerking met Monuta in het kader van de campagne ‘Een bijzonder afscheid. Je kunt je er misschien weinig bij voorstellen. Je kunt je er wel op voorbereiden.’ Jezelf voorbereiden kan zowel emotioneel, door bijvoorbeeld het vastleggen van uitvaartwensen, als financieel, met bijvoorbeeld een uitvaartverzekering.
Ik ben me er heel erg bewust van dat het leven zomaar ineens voorbij zou kunnen zijn. Daarom probeer ik het leven elke dag te vieren :) Ik zou idd ook veel tijd met familie en vrienden doorbrengen!
Bah wat vreselijk! Ik zou ook heel veel tijd met mijn gezin doorbrengen. Een bucketlist heb ik ook niet.
Ik zou het eigenlijk niet weten, zo veel mogelijk met mijn familie en mijn beste vriendinnen! Ik hoop hier nog heel lang niet over hoeven na te denken :D
Een heel gevoel onderwerp voor mij op dit moment. Mijn oom is ernstig ziek, dus word ik er dagelijkse mee geconfronteerd. Ik heb al een aantal veranderingen aangebracht in mijn leven met het idee als ik nou niet meer jaren zou hebben, wat zou ik dan graag willen doen? Ik denk dat je hier dagelijks bij stil moet staan. Wij mensen houden nou eenmaal van plannen, maar soms loopt het leven anders...
Wat naar dat je oom ernstig ziek is Mariëlle. Bijzonder dat je al een aantal veranderingen in je leven hebt aangebracht daardoor. Zo iets kan een soort wake-up call zijn.
Een rare vraag, als je gezond bent is het makkelijk om te zeggen wat je wilt gaan doen als je nog maar een jaar te leven hebt, je kunt namelijk je leven niet verder leven zoals je dat nu doet. Als je hoort dat je nog maar een jaar te leven hebt zal namelijk je hele wereld in elkaar storten en er is niets meer hetzelfde en dan heb ik het nog niet eens over chemokuren, medicijnen, morfine, vermoeidheid, stress, ziekenhuis bezoek, angst, boosheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk is het wel zinnig om te weten hoe je je uitvaart wilt maar eigenlijk moet je dat al weten als je nog gezond bent en daarvoor een verzekering te hebben. Verder vind ik het woord knus wel vreemd als het over een begrafenis gaat, knus hoort bij mij bij gezelligheid en een begrafenis is hoe dan ook een verdrietige zaak.
Toen er bij mij borstkanker werd vastgesteld en ze nog niet wisten of het uitgezaaid was of niet dacht ik daar wel aan wat ik zou doen als het slecht was ,ik zou ook zoveel mogelijk nog willen genieten van fam en vrienden en van de kleine dingen in het leven en gelukkig ben ik na vier jaar in die positie en zijn de vooruitzichten goed ,ik ben wel drie jaar geleden op reis geweest met de dochter naar Memphis dat was een grote wens van mij een keer naar Elvis zijn thuis gaan en dat was dus geweldig en vooral samen met de dochter.
Ik ben het net Adriana eens dat je een heel ander antwoord geeft als je gezond bent dan wanneer je al ziek bent en daardoor beperkter.
Ik zou niet heel anders leven en ik heb geen bucketlist. Zover mogelijk zou ik graag nog zoveel mogelijk de natuur in willen. Lekker wandelen of desnoods in een rolstoel. Daar heb ik eerder in gezeten en dat was voor mij geen beletsel om te genieten van wat ik allemaal zag en om weer lekker buiten te zijn. Ik zou veel foto’s maken en ik dat er foto’s van mij gemaakt werden. Ik ben jarenlang nogal een ‘ontwijker’ geweest qua foto’s.
Een dagboek bijhouden voor de nabestaanden lijkt me ook een goed idee.
Ik heb het er al over gehad dat ik gecremeerd wil worden. Verder hebben we niets geregeld. Ook geen verzekeringen. We hebben wel spaargeld. Ik zag laatst op tv over een bedrijf dat heel originele kisten verkocht. Zelfs een Sneeuwwitje kist. Ja, die was best mooi. Al denk ik dat ik liever in een doek lig in een rieten mand ofzo. En het zal een kleine bijeenkomst zijn, denk ik. Ik ben nooit van de grote groepen geweest. Maar dat laat ik over aan de nabestaanden. Ik wil geen ballonnen, er hoeven voor mij geen extra vogels dood als gevolg van die ballonnen.
Toen mijn schoonmoeder vorig jaar overleed, had ze een map gemaakt. Daar stonden namen en adressen in van genodigden, hoe de uitvaartmis gedaan moest worden wat betreft de gebeden en de liederen. Dat was heel fijn. Zo kon de uitvaart gebeuren zoals mijn schoonmoeder het wilde. Geen van de kinderen is katholiek gebleven en allemaal zijn ze verhuisd uit Friesland. Het was een mooi afscheid.
Uitvaarten zijn triest maar ik vind dat ze vaak ook iets moois hebben. Ik ben dan dankbaar dat ik mensen zie die me dierbaar zijn en die nog wel leven.
Sinds ik moeder ben, ben ik bewuster bezig met dit soort dingen. Het zijn nooit de leukste dingen om over na te denken, maar noodzakelijk is het natuurlijk wel.
Vind het best lastig om over na te denken, zeker nu er zo veel mensen om me heen kanker krijgen.. bah.
Hallo,
M. Henselmans heeft een goed boekje uitgegeven "Laat je niet kisten door de commercie" Het gaat erover dat je zelf keuzes kunt maken bij de begrafenis en dat dat helemaal niet zo duur hoeft te zijn. Ik betwijfel of Monuta zo gecharmeerd is van dit boek, ze geeft wel kritiek op de grote verzekeringsmaatschappijen.
Ik vind de titel kostelijk!
Ik heb een bucket list, maar ik denk dat die er op dat moment niet meer toe doet. Mijn kind, mijn man en mijn familie zijn het belangrijkst. Punt :)
Wat doet een rouw clown eigenlijk precies? Ik heb trouwens een hekel aan clowns
Mijn steeds terugkerende nachtmerrie gaat als volgt: ik lig in het ziekenhuis, mijn bli dedarm is verwijderd (dat gebeurde 2 jaar geleden), ooen mijn igen en zie een clown naast mijn bed staan........
...mijn toetsenbord werkt niet zo goed meer. Sorry
LOL : ))))
Ik zou ook niet veel veranderen denk ik. Wel een groot aantal sociale verplichtingen afschaffen
Moeilijke vraag als het een ver van me bed show is. Sowieso staat mijn gezin op nummer 1 bij mij.
Shit seg, zijn toch dingen waar ik ook niet te hard over wil nadenken. Ik denk niet dat ik het zo 'goed' zou oppakken als die vrouw.
Ik denk dat je nooit zult weten wat je wilt doen op het moment dat je te horen krijgt dat je nog een jaar hebt te leven, ondanks dat je er zo goed mogelijk probeert op in te leven.
Meestal heb je op dat moment te maken met een slecht nieuws gesprek en zal je leven nooit meer zijn als voorheen.
Op zo'n moment treedt je een andere, vaak nieuwe, wereld binnen, het kan een wereld zijn van ongeloof, verdriet, wanhoop, vaak komt ook de vechtlust in je naar boven en nog veel meer.
Werkelijk is het een rollercoaster.
Verder speelt mee, hoe is je lich en psych toestand in dat laatste jaar, je gezins- en financiele situatie, je leeftijd, te veel factoren om op te noemen, doch waar het wel deels van afhankelijk is.
Zeker kan na verloop van tijd de vraag in je opkomen, dit of dat wil ik nog graag, het is vaak ook een cooping om mee om te gaan.
Persoonlijk denk ik dat je zou moeten leven of je nog maar een jaar te leven hebt.
De vraag die dan komt is ben je bereid ......
Belangrijk is het om te leven en na te denken in gezonde jaren ben ik bereid om te sterven, wat/ hoe ik zou willen bij ziek worden/ zijn en overlijden. Wat vind ik belangrijk.
Stel zaken op orde en regel bep dingen, voor de naaststaande fijn.
Hoe waardevol, wanneer de dagen na overlijden goede rouwdagen zijn, dagen met elkaar als gezin/ familie, dagen van herinneringen ophalen en dagen met een lach en traan.
Een ding weet ik, je wereld verkleint op het moment dat je hoort dat je nog maar een jaar te leven hebt en alles zal anders zijn, want je kent jezelf ook niet in deze en je geliefden die het meest dichtbij staan die wil je om je heen in hoe verre als dat mogelijk is!
Dankje voor je bijdrage Marrian. Dergelijk slecht nieuws vormt denk ik inderdaad een grote breuklijn in je leven waardoor daarna alles anders is.
Tijd met je geliefden , alle andere zaken vallen weg.
Gienieten van de tijd die je hebt, met alle kleine dagelijkse beslommeringen.
De “ grote” dromen zijn toch niet meer belangrijk. Alleen bovenstaande
Ik heb de laatste tijd veel overlijdens gehad, dus ik vind dit nu even geen fijn onderwerp voor mij :*(
Ik weet heel goed dat zo voorbij kan zjn. Daarom ook bewust om te genieten van je leven.
Hoe ouder ik word en hoe vaker mensen om me heen wegvallen maakt dat ik nadenk over mijn eigen sterfelijkheid. Wat veel mensen al schrijven; vooral tijd met mijn kinderen en kleinkind doorbrengen en weten dat mijn afscheid hen geen financiele problemen geeft.
Ik heb een map met adreslijst voor de crematie, adreslijst van dingen die opgezegd moeten worden en mijn wensen(niet zoveel) Die map werk ik elke winter even bij, sommige adressen veranderen en sommige abonnementen ook.De bucketlijst heb ik niet, ik leef elke dag en ben van de kleine geluksmomenten. Dat was ik altijd al zo, maar sinds het verlies van mijn dochter nog meer.
Het raakt me telkens weer dat je je dochter hebt verloren Greet!
Ik zou het denk ik niet zo goed weten, maar wel natuurlijk zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn geliefde!
hé die heb ik ook voorbij zien komen ;-) maar dan zou ik mijn wishlist af gaan werken en voornamelijk veel reizen
Ik vind het heel moeilijk en confronterend om hierover na te denken moet ik je zeggen. Je hebt het met je voorbeelden wel heel goed omschreven. De kleine, persoonlijke uitvaart klinkt heel goed. Dit te lezen stimuleert mij eigenlijk om minder de focus op werken te leggen en meer op quality time, of eigenlijk gewoon tijd met je gezin. Zo belangrijk.
Moeilijk vraag want 1 jaar gaat snel voorbij. Ik zou graag samen met mijn familie hier en in Indonesia veel doorbrengen. En extra genieten van kleine dingetje elke dag
Phuh blijft toch akelige gedachte om over na te denken. Ik zou mij ook omringen met mijn gezin en goede vrienden en genieten van elk klein momentje.
Ik vind het heel moeilijk, want ik ben er eigenlijk niet bewust mee bezig. Ik zou in ieder geval veel tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden en wat ik nog graag zou willen doen, ga ik doen :)
Van elke dag een feestje maken en niet te zuunig zijn! Dat heb ik wel geleerd de afgelopen maanden. Er zijn teveel mensen in mijn directe omgeving plotseling weggevallen. Ik wil er zéker van zijn dat ik alles uit mijn / ons leven heb gehaald dus elke dag party! Hoef je nog niet elke dag vrolijk om te zijn. Je kunt altijd de rouwclown nog bellen. Hoe geniaal is dat!
Het is wel heftig om hiermee bezig te zijn. Ik zou in ieder geval zo veel mogelijk tijd met lieve mensen willen doorbrengen.
Ik denk niet dat ik nu kan weten wat ik zou doen als ze me zeiden: je hebt nog een jaar te leven. Ik denk simpelweg niet dat ik me kan indenken wat het is om dat te horen te krijgen.
Mijn beste vriendin stierf bijna een jaar geleden, zij kreeg die boodschap wel. Zij maakte wel een bucketlist. Er stonden dingen op als parachuttespringen, maar even goed iets als een weekje naar mij komen (wij woonden 150km van elkaar en zelfs in een ander land) en met haar nichtjes naar de laatste minionsfilm gaan kijken en daarna naar de Mc Donnalds gaan....
Een deel heeft ze nog kunnen doen, een ander deel niet...
Ik zeg het, ik zoe het niet weten....
Carpé diem! dat is mijn levensspreuk! Ik zal geen spijt hebben dat ik niets gedaan heb want ik pluk de dag en geniet elke dag van het leven voor de volle 200%
Dat is een goede vraag, maar ik denk dat ik zo veel mogelijk zou regelen en in orde zou maken voor mijn gezin...
Ik zou het liefst gecremeerd willen worden en uitgestrooid worden in een mooie blauwe zee. Als ik nog maar 1 jaar te leven zou hebben zou ik ontslag nemen van mijn toch al saaie baan, nog een laatste mooie reis maken van mijn spaargeld en dan mijn laatste maanden veel mooie herinneringen maken met mijn dierbaren.
Dat klinkt heel concreet Ana Rita!
Ik denk daar eerlijk gezegd liever niet aan. Wel mooi dat je erover schrijft. Sommige mensen mogen zich wel wat bewuster worden van het leven
Heftig zeg. Ik zou niet weten wat ik zou doen met de tijd die me zou resten. Ik denk in de eerste plaats ook aan een volledige bucketlist. Maar als ik dit lees, begrijp ik wel dat een bucketlist misschien niet het meest waardevolle is.. Moeilijk hoor..
Natuurlijk kan het ineens over zijn. Ik denk alleen dat ik hier te jong ben om mij hier regelmatig mee bezig te houden. Tenminste, als ik over mijzelf spreek. Ik denk daarentegen wel na over wat er zou gebeuren als er anderen overlijden.
Ik heb de begravenissen van ouders en schoonouders helpen regelen, het is inderdaad fijn als men zich om het geld, niet al te veel zorgen hoeft te maken.
Hoe ik begraven wil worden, is niet aan mij: mijn nabestaanden moeten het er mee doen; zij moeten maar doen wat ze prettig vinden. ik zou wel een of twee liedjes uitkiezen, waarvan ik het fijn zou vinden als ze gespeeld werden
Hmmm Lastig onderwerp. Ik zou het niet weten! Wellicht toch wat meer reizen maar dan het liefst ook met al mijn dierbaren erbij!
Ik zou eerst enkele maanden de wereld rond trekken, en dan de laatste maanden met familie en vrienden doorbrengen. Het is zowel een vloek als een zegen te weten dat je nog 1 jaar te leven hebt...
Ik weet heel goed hoe ik mijn uitvaart wil. Kort, zonder veel tralala, enkel mijn geliefden (familie,vrienden) en cremeren om dan uitgestrooid te worden. Ik heb het nooit gedurfd en zal het levend ook nooit doen:vliegen. Als ik dood ben wel dus. De begrafenissen van de afgelopen 20 jaar zijn imo om misselijk van te worden:mensen die nooit meer naar de overledene omkeken en dan tijdens de koffietafel al vergeten lijken te zijn waarom ze daar zijn...zoveel lol dat ze maken.Mijn laatste levensjaar zou ik doorbrengen zoals nu : thuis met mijn gezin en geregeld vrienden op visite. Wat saai is voor de één hoeft dat niet te zijn voor de ander.
Helemaal mee eens. Wat tegenwoordig als Saai wordt bestempeld kan heel waardevol zijn.
Ik zou alle moet-klusjes (zoals het huishouden) uitbesteden en zoveel mogelijk tijd aan kinderen, man, vriendinnen en hobby's besteden.
Denk ik...
Bij een uitvaart mogen nabestaanden ook best wat ruimte hebben om dingen naar eigen goeddunken te doen vind ik. Als ik het van tevoren wist zou ik het toch gaan regelen. Al was het maar om hen die last te besparen.
Ik zou zoveel mogelijk met familie en vrienden dingen gaan doen. En echt genieten van alle moment die we samen hebben.
Een jaar erop uit gaan met mijn gezin, nog op reis gaan en zoveel mogelijk genieten van elkaar en mooie herrinneringen maken voor mijn kinderen. En veel tijd door brengen met mijn dichte familie en beste vriendinnen. Aan iedereen duidelijk maken hoe graag ik hen zie en hoe graag ik wil dat ze na hun periode van rouw hun leven weer opnemen en met een glimlach terug denken aan mij <3
Ik zou de plannen om te gaan reizen versnellen
Oh jakkes, ik hou er helemaal niet van om over dit soort dingen na te denken. Ballonnen oplaten vind ik wel heel mooi! Zag laatst ergens een artikel over een uitvaartsbus voor de hele familie. Dat lijkt me ook een goed plan.
Ik wil hier helemaal niet over nadenken! Volgens mij kun je namelijk pas echt zeggen wat je doet als je in die situatie zit.
Ok..ik heb er de hele dag mee in mijn maag gezeten. Wat moet ik antwoorden op een vraag waar ik niet over na wil denken? Ik ben realistisch genoeg dat het ook mij kan overkomen. Maar ik leef, geniet en ben gelukkig gezond. En dat hoop ik nog heel lang te doen.
Wat naar dat je met de vraag in je maag zat Me! Het was zeker niet mijn bedoeling om mensen een rottig gevoel te bezorgen met deze post.
Na alles wat we hebben meegemaakt, ben ik me heel bewust dat het leven kort kan zijn. Ik hoop dat ik hier nog heel lang niet over hoef te denken.
Maar wat heftig als je dit wel zou moeten!
Goed dat je hier over schrijft. Zelf ben ik jaren depressief geweest en daardoor ook veel met doodgaan bezig geweest. Niet fijn, maar ik weet nu wel precies wat ik zou willen als het zover moest komen. En tot die tijd...carpe diem ;-)
Wow, wat een interessant en diepgaand topic.. Ik zou niet weten wat ik precies zou doen, maar het laat me wel even stilstaan en denken: elke dag genieten!
Ja wat heftig he! Ik weet heel goed hoe dat is, (bijna) dood gaan door een ziekte. Dat maakt heel helder wat belangrijk is.