Bespiegelingen vanuit een leger wordend nest
Het afgelopen half jaar hebben 3 van mijn 5 kinderen het ouderlijk nest verlaten.
Mijn oudste zoon ging op zichzelf wonen, mijn oudste dochter ging als au pair naar Engeland en mijn jongste dochter vertrok voor 6 maanden naar Beijing. Dat waren een boel veranderingen in ons gezin en huis in korte tijd. Hier onder een aantal van mijn observaties naar aanleiding van ons leger wordende nest!
Bespiegelingen vanuit een leger wordend nest
- Als kinderen het huis uitgaan, voel je hun afwezigheid niet meteen. Hoewel het een stuk rustiger en stiller was in huis, voelde het nog steeds druk. Mijn zintuigen waren nog steeds ingesteld op een druk gezin van 7 personen. Het duurde eventjes voordat hun afwezigheid echt tot me doordrong.
- Daarop volgt meteen mijn tweede observatie: ‘Alles went!’ Hoewel het in het begin best raar was dat ze niet meer thuis waren, ontstond er vrij snel een nieuw ritme. En dat nieuwe ritme blijkt ook weer fijn te zijn.
- Dankzij Whatsapp en Skype praat ik nog net zoveel met ze als toen ze thuis woonden.
- Nu er minder kinderen thuis zijn, is het net alsof ik mezelf terug vind onder de puinhopen van 22 jaar moederschap. Het is net alsof ik mezelf opnieuw ontdek.
- Onze jongste zoon Piet van 14 blijkt een behulpzaam en grappig ventje te zijn, nu hij niet langer bedolven wordt onder broers en zussen. Hij doet me denken aan een bloem die groeide tussen een heleboel andere, grotere bloemen. Nu die weg zijn, krijgt hij meer licht en komt hij meer tot zijn recht. Wat een verrassend en grappig effect! Want ik heb toch nooit het idee gehad dat hij ondersneeuwde.
- Het is met koken wel even wennen! Ineens hoef ik niet meer te koken voor 7 personen. Hoewel ik dat in theorie wel wist, handelde ik daar in eerste instantie niet naar. Met als gevolg dat ik steeds heel veel eten overhield. Maar inmiddels is het tot me doorgedrongen: ik gebruik kleinere pannen om mee te koken, en 1 bloemkool is echt wel genoeg!
- Nu er meer rust en ruimte komt in huis en mezelf, zie ik mijn man met nieuwe ogen. In het verleden heb ik hem wel eens behandeld als een irritante mug, maar nu kan ik hem weer meer waarderen.
- De keuzes die de kinderen maken om de wereld te verkennen, confronteren me met mijn keuzes. Wat dóé ik met mijn leven?
Mijn conclusie over een leger wordend nest
De fase waarin kinderen gaan uitvliegen is aangebroken bij ons thuis. Best raar, na al die intensieve jaren van fulltime zorgen en opvoeden. Het maakt me soms wat melancholiek. Maar ik merk dat het ook veel ruimte en nieuwe mogelijkheden biedt.
Ik ben benieuwd hoe alles zich verder zal ontwikkelen!
Lees ook mijn post over ouder worden.
Hoe kijk jij aan tegen de zogenoemde empty nest fase?
Dit is een heel leuk stuk. Mug, bloem… terechte bespiegelingen, me dunkt. Voorlopig nog niet aan de orde hier omdat de kids nog erg jong zijn.
Het klinkt als een leuke fase zoals je het beschrijft.
Zelf heb ik jonge kinderen (3 en 7), waarbij de oudste een rugzak heeft vanuit zijn adoptie achtergrond. Ik zit dus nog in de fase van een jong gezin, met wat bonus-vraagstukken.
En da’s ook een goede fase (afgezien van het gepieker / gedoe dan soms ????).
Prachtig! Bedankt voor deze prachtige en eerlijke Bespiegelingen; het staat voor mij ook op de rol en het lijkt mij nu een stuk minder tragisch dan ik verwachtte!
Fijn om te horen Ange!
:-) hihihi mijn huis is nog gevuld met kids, maar oudste zoon gaat binnenkort een huisje bekijken, dus wellicht vliegt hij uit.
En ik denk dat mijn oudste dochter na HBO afronding ook uit gaat vliegen, over een jaartje.Ik ben benieuwd naar die nieuwere fase, de 2 jongsten zijn daar de komende 10 jaar ofzo nog niet aan toe :-)
Merk wel dat collega-vriendinnen die ook oudere uitvliegende kinderen hebben in een andere modus lijken te gaan. (kleine vakantietjes met zn tweetjes weg etc etc) buiten schoolvakanties weg etc etc…
Ja, het levert beslist ook vrijheid op.
zo mooi gezegd Nicole en zo herkenbaar.
Ik zit er midden in, of aan het eind en ben in die periode ook weduwe geworden. Tel daar de inmiddels ook ingezette menopauze bij op, plus overlijdens van vader en schoonmoeder en de laatste levensfase zieke moeder en de conclusie dat het wel eens rustiger is geweest is niet echt overdreven. Dus goed naar je gevoel luisteren is het devies voor mij.
jemig dat is veel wat je te verwerken hebt
heel erg veel sterkte!
Ien, je krijgt het wel voor de kiezen zeg. Dat zijn een heleboel ingrijpende levensgebeurtenissen in een heel kort tijdsbestek. Ik leef met je mee!
Hier verlaat binnenkort nr 2 het huis en ik durf het bijna niet hardop te zeggen maar ik vind het heerlijk. Ik ben nu 26 jaar moeder en ik vind het wel fijn meer tijd voor mij en de man en niet zoveel drukte meer in huis :-)
Heel mooi en eerlijk geschreven zeker met dat je man in het verleden hem wel eens behandeld heb als een irritante mug.
Haha je man, een irritante mug. Dat is wel zielig eigenlijk :D Het klinkt als een mooie nieuwe fase in je leven. Het is heerlijk om af en toe wat tijd samen te hebben, zonder constant kinderen aan je hoofd. Met oudere kinderen die ook nog eens ‘s avonds lang op zijn lijkt dat me helemaal intensief.
Ik lees vaak van moeders die zo’n moeite hebben met dingen loslaten en de overgang naar nieuwe fases maar heb daar geen last van. Natuurlijk waren ze leuke baby’s maar ze zijn ook leuke bijna-tieners. Een echt leeg huis lijkt me heel erg wennen na op zijn minst 26 jaar moeder zijn maar heb zo veel dingen die ik graag doe dat ik de tijd wel doorkom.
Wat grappig dat jij eigenlijk zo van die reislustige kinderen hebt. Maar misschien wat minder voor je moederhart… of valt dat wel mee?
Nou, dat kan mij inderdaad wel eens wat verbazen dat reislustige, omdat ik zelf zo enorm honkvast ben. Wat betreft het moederhart: het helpt enorm als ze het in het buitenland goed naar hun zin hebben.
In die fase kom ik nog lang niet gelukkig haha…
Hier duurt het nog erg lang gelukkig, maar ik kan me voorstellen dat het behoorlijk wennen zal zijn in het begin.
Leuk om te lezen lijkt mij ook wel even wennen ineens niet meet voor 7 koken
Mijn ouders hadden dit ook erg toen ik en mn broer het huis verlieten! Alles went natuurlijk
Mijn kinderen zijn nog redelijk jong, dus dit duurt voor mij nog wel even. Interessant dat je jongste zoon ineens zo anders is (of in ieder geval gezien wordt). De rollen in huis zijn nu anders en worden niet meer over 7 man verdeeld, maar over 5.
Wat mooi om te lezen hoe de veranderingen bij jullie in huis te zien.
Ik heb hier als’nog geen ouder’ geen ervaring mee.
Wel met het feit dat ik zelf het nest vorig jaar heb verlaten. Maar ik ben enig kind dus dat val heel anders als jou verhaal. Arme mama, toch wel wat traantjes moeten laten :)
Mijn oudste is 19 dus die fase zal niet meer lang op zich laten wachten. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uit kijk
grappig! ik ben juist uit huis gegaan en dat hebben mijn ouders ook :)
Juich (of treur) niet te vroeg. Ik heb reislustige “boomerang” kinderen en van dat soort zijn er tegenwoordig heel wat. Behuizing is duur, werk is vaak tijdelijk en, als ze gaan, dan blijven er heel wat spullen thuis staan. Die fase kan nog heel wat jaartjes duren. Ik rammel momenteel rond in een groot huis vol prachtige herinnneringen. Mijn man is niet lang geleden plotseling gestorven en de jongste van onze vier kinderen woont soms een tijdje thuis en gaat dan weer een tijdje naar Athene. Enerzijds gun ik haar een zelfstandig leven, maar anderzijds ben ik blij als ze weer terugkeert, want moederziel alleen wonen doe ik niet graag.
Van boomerang kinderen heb ik inderdaad ook gehoord Anna. Dat schijnt een relatief nieuw fenomeen te zijn, van kinderen die steeds terugkeren naar het ouderlijk huis : )
Ik moet er nu nog niet aan denken, haha! M’n moppie is pas 1 en zie nu al op tegen de tijd dat ze straks naar school gaat… Nu nog genieten van de dagen dat we gezellig samen zijn.
Ik snap goed je gevoel. Lijkt mij best raar
ZO herkenbaar!! Onze oudste is al 4 jaar het huis uit. De twee volgende zijn op een hal jaar tijd apart gaan wonen. Eentje in juni 2017 en eentje in december 2017.
Het koken voor 4 man, de jongste (nu 9) die meer aan de oppervlakte komt, man die nu een grote hobbykamer heeft, de was die een pak minder is,…
En toch mis ik het. Tot hiertoe verveel ik me nog niet, maar ben wel bang voor verveling. Best gek, dat gevoel.
Woeps.. denk dat mijn moeder zich hierin goed kan herkennen!
Ik had het er in het begin wel moeilijk mee als mijn dochter en zoon het huis uit gingen, maar nu ben ik wel blij dat we met zijn twee naar niks meer moeten zien :)
Hooguit ben ik een paar weekenden van huis, voor scouting. Verder kom ik elke dag weer binnenlopen. Uit huis gaan zal nog wel even duren.
Ik ben enig kind, dus als ik hier het huis uit ga zal dat zeker te merken zijn. Dan zijn mijn ouders ineens met z’n tweeën.
Ik woon nu 8 jaar alleen met mijn moeder en ik weet nog dat ze zei dat het in het begin ook wennen dat ze ineens voor drie maar hoefde te koken en toen maar voor 2, ze kookt nu nog teveel soms haha
LOL. Dat snap ik heel goed van je moeder. Ik kook ook nog regelmatig te veel.
Als je veel restjes overhoudt bij het koken, is het handig om je te verdiepen in koken met restjes. Maar misschien is dat al achterhaald!
En als je veel tijd overhoudt, kun je misschien meer overdag lezen! Blijf lekker genieten van het leven dan komt het goed!
leuk beschreven! Ik ging tegelijk met mijn zusje het huis uit en daar hadden mijn ouders, vooral mijn moeder het best wel moeilijk mee
Pfff ik zal er binnenkort ook aan moeten geloven. Zo als je al zegt het geeft ook weer vrijheid voor mezelf en mijn zoon gaat deze mooie wereld ontdekken. En we hebben social media dus zover zal hij ook niet van mij zijn????????????
Ik heb boomerang kinderen. Ik weet wat het is als ze op zichzelf wonen. Eerst heel erg wennen, maar ook fijn weer met mijn man samen zoals in het begin. Oudste zoon kwam weer thuis na studie. Hij werkt, heeft geen partner en op zichzelf wonen is lastig want je staat jaren op een wachtlijst en mocht hij aan de beurt zijn, dan is het meestal veel te duur.
Jongste zoon heeft zoals ik al eerder schreef gezondheidsproblemen en kan niet werken of uit huis. Ik zeg weleens dat ik hem veel liever zag emigreren dan deze zinloze ziekte. Ik wil hem zo graag vleugels geven dat hij kan uitvliegen, dat hij de vrijheid heeft. En dat zou hij zelf ook heel graag willen. We kunnen het prima samen vinden zo met zijn vieren, al voel ik me ook toe aan een nieuwe fase. Niet zo vreemd, want nu ook volop in de menopause die flink pittig is als je zelf ook weinig energie hebt.
Ik ben nu bijna 29 jaar moeder.
Ik kan me je gevoel dat je je jongste zoon vleugels gunt levendig voorstellen. Wat is het perspectief voor je jongste zoon? Zijn de gezondheidsproblemen nog op te lossen ooit?
kan me best wel voorstellen hoe moeilijk dit is. Ik zag het bij mijn moeder toen ik het huis uit ging. Had er elke dag aan de telefoon. Tegenwoordig is ze hip dus sturen gwn elke dag wat appjes heen en weer. Niet zo belastend en wel lekker in contact blijven.
Komt me bekend voor. Bij mij kwam het echte legenest gevoel pas toen de jongste al een tijdje weg was. Toen leek het pas tot me door te dringen dat we echt een nieuwe fase ingegaan waren. Heel raar. Ons huis (dat eigenlijk heel klein is) voelt nog steeds veel te groot.
Teveel koken deed ik ook, maar nu kook ik soms te weinig als er een paar komen eten… Alles went ;-)
Wat mooi dat je zo’n groot gezin hebt! Ik heb zelf 4 oudere broers en vond het stiekem een verademing toen ze langzaamaan uitvlogen, haha.
Zelf ben ik nog vol op bezig met het vullen van ons nest, dus de komende 15 a 20 jaar zie ik dit nog niet gebeuren.
6 maanden naar Beijing, dat is wel heel gaaf!
Lijkt me inderdaad een groot verschil! Wel fijn dat je nog zoveel contact hebt met je kinderen. Dat maakt de overgang toch wat milder. :)
Ik denk dat veel fases moeilijk zijn maar je ook doordat je zelfliefde hebt, die fase leert te waarderen. Juist ook vanwege alle voordelen voor jezelf. Ik moet er alleen nu nog niet aan denken…nog even 10 jaar wachten ;-)
Leuk om te lezen hoe jij dat – toch een beetje als oermoeder heb ik altijd het idee – beleeft. Ik heb geen idee nog, hoop dat ook even zo te houden…
LOL. Ik als oermoeder. Wat een grappig beeld heb je van me : )
ik waardeer mijn man ook meer als de meiden er niet zijn, we verheugen ons ook best op de tijd van met zijn tweeen doorbrengen, waren eigenlijk altijd meteen al met kind
Altijd lastig in het begin denk ik.
Ik moet hier gelukkig nog niet aan denken. Mijn zoontje is bijna 14 maand en ga zoveel mogelijk van hem genieten
Ik heb nog een paar jaar te gaan en heb dubbelen gevoelens. Het terugvinden van mijzelf lijkt mij heerlijk, maar het zal zeker wennen zijn
ik woon zelf bij mijn ouders dus geen idee hoe dit zou voelen haha
Het lijkt mij een hele moeilijke periode, gelukkig is mijn dochter nog maar 9 dus heb nog even de tijd…
spannende fase… wel mooi om te lezen dat jullie zoon zich nu zo ontwikkelt.
Jeetje, wat heb je een groot gezin! Ik kan me goed voorstellen dat de dynamiek behoorlijk veranderd als er ineens 3 kids uitvliegen. Wat fijn voor Piet dat hij nu meer tot zijn recht komt, lijkt me leuk om te zien. Je beschrijft het leuk (haha irritante mug).
Ik zou dit zo eng vinden mijn kind uit huis.! Maar ja ze blijven niet voor altijd klein. Maar wel leuk om te lezen hoe je het aanpakt.
Mooi geschreven! Voor mij duurt dat nog even. Mijn oudste is bijna 10 maar gaat na de zomer al naar het Gymnasium. Weer een nieuwe mijlpaal.
Dat is zeker ook een mijlpaal. Want op de middelbare school verdwijnen ze al veel meer uit je gezichtsveld is mijn ervaring.
Ik hoef er gelukkig nog heeeeeel lang niet over na te denken gezien ze pas twee maanden is.
Sinds mijn zoon de hele dag op school zit, voel ik het wel dat in huis stilte. Soms is het heerlijk maar voor eventjes, een paar uurtjes later mis ik hem. Hoe als hij de deur uit, in eigen woning. Het duurt nog wel even maar oei…spannend allemaal
Wat mooi! En wat fijn voor Piet en je man :)
Wauw dat is dan wel heel snel achter elkaar. Je hebt niet eens fatsoenlijk de tijd gehad aan het idee te wennen dat een van je kinderen uit huis is of de tweede en derde ging ook weg.
Nee, dat vond ik ook wel een beetje! Het ging ineens wel heel hard en veel tegelijk!
Mooi persoonlijk geschreven.
Andere, ook goede dingen, zullen er voor in de plaats komen, bij veranderingen in je persoonlijk leven en gezin, dat is mijn motto en ervaring van de afgelopen jaren!!
Dit is de levenservaring die je op doet en je verrijkt en rijk maakt!
Mooi geschreven! Ik kan er zelf nog niet over meepraten. Mijn ukkie is nog maar 1 jaar!
Mijn middelste van toen 6 vroeg aan mij wat ik ervan zou vinden als hij al op zichzelf ging wonen…hij kon al een ei bakken en alleen in een vliegtuig de wereld rond had hij ook al gedaan. Gelukkig wist hij nog niet hoe de wasmachine werkte.
Leuke blog. Ik heb geen kinderen maar ik ben erg benieuwd naar de verdere ontwikkelingen. Ik denk dat ouders vaak later het gemis van hun kind voelen.
Ik heb maar twee kinderen, maar wel met een heel groot leeftijdsverschil.
Toen de oudste uit huis ging, bleef er een puber over en daar had ik nog altijd mijn handen mee vol. De jongste is nog steeds inwonend op dit moment, maar aangezien mijn ex-man na 38 jaar het huis verliet, voelt het soms toch heel erg leeg aan. O.a. het koken, zoals je zelf schreef is niet makkelijk. Uit gewoonte blijf ik steeds veel te veel klaarmaken.
Ik kan me goed voorstellen dat het leeg aanvoelt! Ik heb dat gevoel al als mijn zoon van 14 voor 2 dagen op schoolreisje gaat! Haha
Ik begrijp dat het gek voelt, al moet ik zelf nog kinderen krijgen maar lijkt me lastig. Maar je gaat een nieuwe fase in en die zal ook weer heel fijn zijn!
Wat een mooie bespiegelingen. Ik kan me voorstellen dat je dit moment hebt gevreesd, maar er ook naar uit hebt gekeken.
Nu ga je inderdaad jezelf opnieuw uitvinden. De boel herijken. Wat mooi dat jongste zoon nu wat meer in het licht mag staan.
Moest glimlachen bij vervelende mug :-)