Pappa's rouwen ook: 12 vaders over het verlies van hun kind(eren)

pappa's rouwen ook

Mijn man en ik verloren allebei onze dochter Lucy.

Maar hoe we daar mee omgaan verschilt enorm.

Terwijl ik me vastklamp aan ritme, routine en regelmaat om niet kopje onder te gaan, heeft mijn man vooral behoefte aan ruimte om, in mijn ogen, niets te doen.

Zijn manier van rouwen is heel anders dan de mijne, en dat vind ik best moeilijk.

12 verhalen van vaders die een kind verloren

Dus toen ik in de bibliotheek het boek Pappa's rouwen ook met daarin 12 verhalen van vaders die een kind verloren nam ik het mee. Ik was benieuwd naar hun ervaringen.

Onderwerpen die aan de orde komen zijn onder andere:

  • Wat gebeurde er?
  • Welke invloed had rouw op hun leven, emoties, huwelijk, gezinsleven en omgeving?
  • Waar liepen deze rouwende vaders in hun dagelijks leven tegenaan?
  • En in hun werk?
  • Wat deed het verlies van hun kind met hoe ze nu in het leven staan?

Bjorn Visser de auteur van het boek belooft op de achterflap: 'een uniek kijkje in het rouwende vaderhart.'

Pappa's rouwen ook: vooral baby's

Het grootste deel van de rouwende vaders in dit boek verloren hun kind als baby. Alleen Paul Blokhuis (1963) verloor zijn dochter Julia op wat oudere leeftijd: Julia stierf op haar achttiende. Verder valt op dat hun geloof in een god een grote rol speelt bij hun rouwverwerking.

Eén van de dingen in het boek die ik enorm herkende was een uitspraak van Paul Blokhuis:

'Verstandelijk heb ik het prima op een rijtje, dus ik wist heus wel dat Julia was overleden. Maar in mijn buik, mijn gevoel, moest het echt nog landen. Ik hoorde mensen wel eens praten over de man met de hamer die langs zou komen,  maar bij mij was het niet één keer dat ik met die hamer geslagen werd, maar kreeg ik een paar keer een flinke klap te verwerken. (...) Als ik schrijf dat mijn dochter is overleden, herlees ik dat nog een paar keer. Ja, het staat er echt.'

Ook ik heb voortdurend het gevoel dat ik elke keer opnieuw 'hoor' dat Lucy is overleden. Elke keer is het weer een klap, terwijl ik net als Paul Blokhuis heus wel weet dat ze dood (ik schrijf het aarzelend op) is....

Het is soms net alsof nog niet in alle lagen van mij is doorgedrongen.

Een paar dingen die mij troffen in Pappa's rouwen ook

Hieronder een paar dingen die mij troffen in het boek.

  1. Vader Freek van der Brugge vertelt dat hij achteraf te weinig oog had voor het feit dat zijn familie ook rouwde om het verlies van hun dochtertje Nine.
  2. Freek van der Brugge zou terugkijkend meer met vrienden praten over wat er door hem heen ging. Hij zou ook proberen zijn gevoelens beter onder woorden te brengen.
  3. Tom Moesker (1992) beschrijft dat hij en zijn vrouw allebei apart probeerden hun verdriet te hanteren. Ze raakten elkaar daardoor kwijt en gingen in relatietherapie.
  4. Robbie van Veen - van Tricht (1993) had achteraf meer ondersteuning gewenst. 'Ik had echt behoefte aan erkenning van mijn pijn vanuit mijn omgeving. Het is ook voor mij als man heel zwaar en pijnlijk.'

Wat ik vind van Pappa's rouwen ook

Pappa's rouwen ook is een prachtig boek. De verhalen van de vaders zijn mooi en uitgebreid. Ze geven veel informatie over hoe het verlies van het kind gebeurde en daarnaast wordt er uitgebreid verteld over het rouwproces dat volgde bij de vader.

Opvallend vond ik de grote rol die het geloof bij het grootste deel van de vaders speelt. Paul Blokhuis is er bijvoorbeeld vast van overtuigd dat hij zijn dochter Julia later terug zal zien.

Gaf dit nieuwe inzichten in mijn man?

De herhaling van de boodschap dat rouwen voor iedereen weer heel anders is, was goed om weer te horen. Dat het belangrijk is om elkaar de ruimte te geven het op ieders eigen manier te doen weet ik wel, maar toch. In de praktijk van alledag verdwijnt die wetenschap wel eens naar de achtergrond.

Is dit boek over rouwen iets voor jou?

Ik denk dat Pappa's rouwen ook vooral heel fijn is voor ouders die een baby bij de bevalling hebben verloren. Simpelweg omdat dit de situatie van de meeste vaders in dit boek is. Maar daarnaast geeft het natuurlijk ook een bredere blik op rouw bij mannen.

Niettemin had ik het wel fijn gevonden als er meer vaders in hadden gestaan die een volwassen kind verloren.

Maar dat is denk ik weer een ander boek ; )

Stichting Rouwkost

Omdat hij op voorhand al zoveel reacties richtte Bjorn Visser de Stichting Rouwkost op. Ook werd er een documentaire Pappa's rouwen ook gemaakt. Met de QR-codes in het boek kun je deze documentaire kijken maar hij is ook te zien op youtube! Bij deze:

Pappa's rouwen ook kopen

Pappa's rouwen ook is voor 24,95 te koop bij bol.com of je lokale boekwinkel. Op bol.com vind je een gratis inkijkexemplaar waar je het grootste deel van het verhaal Freek van der Brugge alvast kunt lezen.

pappa's rouwen ook

Maar het boek is dus ook verkrijgbaar in de bibliotheek.

Lees ook mijn review van Van missen krijg je het koud en mijn post over de documentaire Speaking Grief.

Hoe zijn jouw ervaringen met rouw?

Vergelijkbare berichten

19 reacties

  1. Als je ziet,dat er verschil is,dat scheelt al. Mijn man ging "doen"als afleiding en ik viel stil. Kon net per dag overleven. Ons huwelijk overleefde het verongelukken van mijn ouders niet en we zijn een paar jaar uit elkaar geweest. Blijf praten en elkaar begrijpen.

    1. Dankjewel voor je reactie Izerina. Wat je zegt: ik denk ook dat als je je in ieder geval maar bewust bent van het feit dat je verschillend rouwt dat al kan helpen.

  2. Mijn ouders zijn een paar jaar na het sterven van mijn zus (ze werd bijna 20 jaar) ook uit elkaar gegaan.
    Hun huwelijk zat ervoor al niet goed, maar door haar doodgaan werden de verschillen nog groter.
    Dus goed dat je je ervan bewust bent dat iedereen anders is en anders reageert.

  3. Dit lijkt me voor jou best een heftig boek.
    Ik denk (ook vanuit ervaring) dat iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier en dat lijkt me -zeker als getrouwd stel- soms best lastig als die manieren niet overeenkomen.

  4. Lijkt me een goed boek.
    Heel veel sterkte voor jou en jouw man ❤️
    En voor anderen die dit lezen en een dierbare missen.
    Liefs, Alice K.

  5. Na het overlijden van onze zoon in augustus dit jaar hadden we een gesprek met degene die de uitvaart heeft begeleid.

    Zij gaf ons het boekje "vingerafdruk van verdriet" van de Belgische psychiater Manu Keirse.

    Hier staat onder andere goed beschreven hoe verschillend mensen met rouw om kunnen gaan.

  6. Ik denk dat vooral bij gestorven baby's weinig aandacht naar de vader gaat. De moeder is nog kraamvrouw. Vooral voor haar is het natuurlijk heftig, maar daardoor schuiven vaders vaak naar de achtergrond, terwijl zij ook net zo goed hun toekomstbeeld aan gruzelementen zien vallen en rouwen om wat er niet is en wel had moeten zijn.
    Ik weet nog een verhaal van een kraamhulp, die dit meemaakte en nog bij haar ouders thuis woonde. Iedere dag als ze uit haar werk kwam, vroeg haar moeder :"Hoe gaat het met die vrouw?" Na een paar dagen zei ze tegen haar moeder: "Met die vrouw gaat het wel, maar die man.......". "Die ma-an?" vroeg haar moeder. "Wat heeft die dan?"
    Kijk, dat bedoel ik.

  7. Voor rouwen is geen script, geen richtlijn, geen programma. Het is een individueel proces, waar je ook nog eens moet leren accepteren dat de ander er een andere weg in bewandelt. Jij rouwt op jouw manier, je man op de zijne en jullie kinderen ook weer ieder op zijn of haar manier. Geef het de ruimte, de tijd. Blijf er over schrijven wanneer je daar behoefte aan hebt. En blijf ook aandacht houden voor elkaar. Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie!

  8. Rouwen is een persoonlijk proces, waar ieder een eigen weg in volgt, een labyrint.
    Ik ben er van overtuigt en heb ervaren dat het verlies van een dierbare langzaam binnenkomt.
    Bij beetjes, omdat je anders ten onder zou gaan.
    Verstandelijk weet je het.

    Het kan zo moeilijk zijn wanneer je partner, kinderen anders rouwen dan jijzelf,
    je kunt je onbegrepen voelen of die ander niet begrijpen.
    Deels komt dat ook omdat je anders bent,
    alles is anders, het is niet meer als voorheen of misschien ervaar je wel, niets is meer als voorheen.
    De wisselingen op een dag, vergeetachtigheid of wat ook waar je tegen aan loopt.
    Probeer ook mild te zijn voor jezelf.

    Het boek van Manu Kierse helpen bij verlies en verdriet, kan inzicht geven en zo helpzaam zijn.
    Persoonlijk waardeer ik boeken van Marinus van Berg, herkenning, troost.

    Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die echt vragen hoe het met je gaat en oog hebben voor jullie, waar soms ook praktisch hulp, een pannetje soep of een bloemetje zo fijn kan zijn.
    Moed en kracht gewenst, ook in deze maand, waar je straks afscheid neemt van het jaar.
    De grens over gaat naar een nieuw jaar, je misschien ervaren zult het te willen vasthouden omdat je nog verder van Lucie verwijderd komt,
    Sterkte voor jullie allen.

    1. Dat vind ik heel herkenbaar wat je zegt Margje: dat je het verstandelijk wel weet, maar dat het tegelijkertijd toch maar bij beetje doordringt....

      Dankjewel voor je medeleven.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.