9 jaar in een klooster: rust en stilte
- Leven met de beminde
- Leven in en met stilte en rust om je heen
- Agnes heeft het klooster verlaten
- Leven met de beminde samenvattend
- Sabbatstijd
- Leven met de beminde lezen?
- Leestips
Nu ik alle afspraken heb afgezegd, is er ruimte voor rust gekomen. Ik hoef niet meer dat opgejaagde gevoel te hebben dat ik iets ‘moet’. Er is maar één probleem: ikzelf.
Nu ik rust in mijn agenda heb gebracht, merk ik hoeveel onrust er in mijzelf zit!
Hoe vind ik rust, thuis in mijn gezin en mezelf?
Ik besloot uit de bibliotheek het boek van Agnes Holvast mee te nemen. Zij vertelt daarin over haar 9 jaren in een besloten klooster. Ik was benieuwd waarom ze dat had gedaan en hoe het voor haar was, dat kloosterleven.
Leven met de beminde
Agnes’ boek heet Leven met de beminde; een titel waar ik niet veel mee kan. Als Astrid het heeft over God en Jezus doet ze dat, in mijn ogen, vrij abstract en dan kan ik het allemaal niet meer volgen. Ze beschrijft God bijvoorbeeld als volgt:
‘Alles is uit God, en alles is in God. God is groter dan alles, het idee dat ik God met mijn verstand zou kunnen bevatten is dwaas en aanmatigend. (…) In mijn relatie tot God ervaar ik hem, naast het Zijn van alles wat is. (…)’
Ik bedoel, schiet mij maar lek.
Ik snap er niks van.
Agnes benadrukt dat God zich niet laat vangen in een beeld:
‘God ontsnapt aan al mijn beelden. Hoe kan ik met mijn beperkte geest God begrijpen? Dat is onmogelijk. God omvat mij volledig. Ik word uitgenodigd om me volledig aan Hem toe te vertrouwen.’
Hoewel ik het met Agnes eens ben dat God niet een soort superversie is van mensen, vind ik haar woorden mooi maar moeilijk te bevatten. Ik vrees dat mijn geest zelfs zo beperkt is dat ik niet alleen God niet kan begrijpen maar Agnes ook niet.
Ik heb haar boek dan ook vooral gelezen uit interesse voor haar ervaringen met stilte en het kloosterleven.
Leven in en met stilte en rust om je heen
Tegenwoordig gaan veel mensen backpacken om zichzelf te vinden. Maar Astrid schrijft dat reizen als backpacker ook juist zorgt dat je voortdurend met de buitenwereld bezig bent:
‘Waar ga ik slapen, wat ga ik eten, waar ga ik nu naartoe en hoe ga ik daarheen, hoe moet ik dat regelen en ga ik wel of niet met deze mensen in zee. Ook is er voortdurend de drukte van nieuwe ontmoetingen en ervaringen, ren je lange tijden in trein, bus of boot door en heb je geen eigen ruimte om je terug te trekken. Ik realiseer me nu pas echt hoezeer ik buiten mezelf getrokken werd door het reizen. Mijn ontwikkeling naar binnen lag stil. ‘
Kijk, dat begrijp ik dan weer wel! Het is één van de redenen dat ik houd van ritme en routines. Juist door het dagelijks leven eenvoudig te houden, ontstaat er ruimte voor verdieping en zelfkennis. ‘Naast de stilte en de beslotenheid is het vaste ritme de kracht van het kloosterleven. ‘Het geeft een bedding waarin de ziel tot haar recht kan komen,’ schrijft Agnes.
Zeven jaar heeft Agnes intens genoten van het leven in stilte in het klooster.
‘Wat de stilte me gaf was dat ik heel dicht bij datgene kon blijven dat ik in de meditatie ervoer.’
Agnes heeft het klooster verlaten
Toch heeft Agnes er uiteindelijk voor gekozen het klooster te verlaten. Ze heeft nu een partner en twee kleine kinderen. Maar haar tijd in het klooster heeft haar gevormd, en draagt ze altijd met zich mee. Ze noemt het negen jaar spirituele vorming en zegt in de inleiding: ‘Ik heb het klooster verlaten, maar het klooster heeft mij niet verlaten.’
Leven met de beminde samenvattend
Het boek Leven met de beminde is het persoonlijk verslag van Agnes over haar 9 jaar in het klooster. Maar ze beschrijft ook het kloosterleven, de omgeving en het Middeleeuwse stadje Megen waar het klooster staat. Het boek leest prettig en is rustgevend. Eén van de dingen die Agnes leerde in het klooster is dat ze zich niet hoeft te bewijzen. Het is al goed. Ze hoeft niet van alles te doen om goed genoeg te zijn. Dat vind ik een troostende gedachte.
Ben je benieuwd naar het Clarissenklooster in Meegen waar Agnes 9 jaar woonde? Het bestaat nog steeds en heeft een heuse website: clarissenmegen.nl
Sabbatstijd
Toen Agnes het klooster in ging, was dat eerst in de vorm van Sabbatstijd. Je bent dan niet officieel ingetreden maar leeft een periode in het klooster. Op de website van de Clarissen zag ik dat dit nog steeds kan. Je leeft dan in het klooster voor een periode van minimaal 3 maanden tot 1 jaar. Op de site staat het prachtig omschreven:
‘Voor jonge vrouwen die zich willen bezinnen op de weg die zij in het leven (willen) gaan, en ook voor vrouwen die een pas op de plaats willen maken in hun werkende leven, bestaat er de mogelijkheid om voor langere tijd mee te leven en te werken met onze gemeenschap. Dit houdt in dat je een kamer krijgt binnen het klooster en meedoet met ons ritme van bidden en werken, meditatie en ontspanning. Je wordt begeleid door de gastenzuster, met wie je wekelijks een gesprek hebt..(…)
In stilte en gesprek, los van je dagelijkse doen en de vele vormen van afleiding die anders op je af komen, krijg je de kans om de diepte in te gaan. De stilte kan confronterend zijn, maar als je het aandurft kan het een ontdekkingsreis worden naar de kern en de dragende grond van jouw wezen.’
Wie minimaal 3 maanden te lang vindt, kan ook meedoen aan een meditatieweekend.
Leven met de beminde lezen?
Het boek Leven met de beminde is te leen in de bibliotheek, en is te koop bij bol.com en amazon.nl
Leestips
Ontdek meer van Huisvlijt
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Dat lijkt me een heel intrigerend boek om te lezen.
Ik vond het heel interessant Sjoerd.
Als je de Beminde leert kennen, ga je Hem met Hoofdletter schrijven 💜
Dit boek ga ik reserveren,het lijkt me mooi. Bedankt
Graag gedaan Izerina. Ik vond het erg de moeite waard.
Zo’n meditatieweekend lijkt me dus echt heel bijzonder om eens mee te maken. Het boek laat ik aan me voorbijgaan.
Sommige mensen hebben gewoon een stevig ontwikkelde spirituele knobbel in hun hoofd en kunnen zichzelf heel mooi wijsmaken dat ze vanalles “voelen” wat er niet echt is. Het is bijna schizofrenie, maar meestal kunnen die mensen nog net iets beter functioneren dan iemand die echt schizofreen is. (Er zijn ook wel eens mensen die echt godsdienstwaanzinnig worden). Die overgevoeligheid voor emotionele manipulatie is heel handig voor religies. Vaak is het voor de mensen zelf en hun eigen leven wat minder goed. Naar mijn idee is het onstaan en verspreiden van religies een stevige fout in onze evolutie als mensheid. Misschien evolueert het er ooit nog uit, ik hoop het maar.
Dat is een interessant perspectief Petra.
Ik hou van dit soort ervaringsverhalen. Het kloosterleven heb ik altijd al mooi gevonden.
Ik ben opgegroeid met de Bijbel, maar ik heb het Godswezen pas op veel latere leeftijd leren begrijpen. Het is inderdaad lastig uit te leggen; iets beschrijven wat onzichtbaar is. Ik zeg altijd; het Godswezen is overal, maar ja, dat kan voor sommigen weer eng zijn, want dan stel je je misschien voor dat hij achter de bosjes zit :-)
Het is inderdaad vaak heel persoonlijk wat iemand aanspreekt of juist niet.
Toen ik 18 was, was mijn moeder overspannen. Terugkijkend denk ik dat ze zwaar in de overgang zat, maar dat werd in die tijd nog niet zo erkend. Ze is toen 3 maanden naar een klooster in Tegelen gegaan om tot rust te komen. Mijn ouders gingen daarvoor er al eens samen een paar dagen heen. Ze heeft toen ze daar alleen zat veel gesprekken gehad met een monnik. Eigenlijk wilde ze niet naar huis, maar de monnik zei dat ze thuis nodig was, en toen is ze toch uiteindelijk naar huis gegaan. Mijn vader was rolstoel gebonden en ik woonde met mijn jongere zus nog thuis.
Wat fijn dat je moeder het daar zo goed had Mar. Kon ze daarna thuis wel weer haar draai vinden als ze eigenlijk liever in het klooster was gebleven?
WIj gingen daarna al snel het huis uit, de 2 oudste waren al uit huis. Ik heb eerlijk gezegd geen idee, als tiener ben je niet zo met je ouders bezig.