Kun je het nog maken om onbereikbaar te zijn?
Last updated on March 18th, 2024 at 10:48 am
Mijn moeder vertelt het nog wel eens. Hoe ze vroeger soms in haar eentje naar de stad ging als wij op school zaten. En dat ze dan genoot van het idee dat ze even onbereikbaar was voor iedereen. Dat gaf haar een gevoel van rust en ruimte.
Ik kan me dit heel goed voorstellen.
Anno 2016 mag je volgens mij niet meer onbereikbaar zijn…
Tegelijkertijd denk ik niet dat je het anno 2016 nog kunt maken om niet bereikbaar te zijn als moeder. De scholen zien je aankomen… Ben je niet bereikbaar op je werk of thuis? Dan bellen ze je 06 nummer wel. En bij noodgevallen snap ik dat. Maar tegelijkertijd denk ik wel eens:
‘Hoe deden ze dat vroeger dan?’
Zelf durf ik ook amper meer onbereikbaar te zijn. Hoewel ik een spuughekel heb aan bellen, ben ik inmiddels ook aardig geïndoctrineerd dat ik ten allen tijde gebeld moet kunnen worden. Want tsja, je weet maar nooit!
Meestal heb ik mijn smartphone dan ook wel in mijn tas zitten, voor het geval dat. Gelukkig gaat het ding zelden tot nooit af.
Ben jij wel eens onbereikbaar? En wat vind je er van dat het bijna verplicht is geworden?
Discover more from Huisvlijt, huis, tuin en keuken blog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ik ben zoveel mogelijk bereikbaar voor zo weinig mogelijk mensen. Ik vind het zelf een rustgevend idee dat ik bereikbaar ben als er iets met een van mijn kinderen aan de hand is. Er zijn niet veel mensen/ instanties die mijn mobiele nummer hebben en dat is bewust! Ik hoef niet altijd voor iederéén bereikbaar te zijn…
Dat vind ik een mooie formule: zoveel mogelijk bereikbaar, voor zo min mogelijk mensen!
Ik ben ook niet scheutig met mijn 06-nummer. Bovendien ken ik het niet uit mijn hoofd, dus dat helpt ook ; )
Bereikbaar zijn is heel prettig, mits het om dringende zaken gaat. Helaas is dat tegenwoordig niet meer zo. Te pas en te onpas word je gebeld omdat de boodschapper om een praatje verlegen zit. Daar heb ik geen behoefte aan. Sterker nog, het irriteert me vaak mateloos. Sommigen kunnen het wel ruiken als ik aan het pauzeren bent en een praatje maak met de poetshulp terwijl we aan de koffie zitten. Of als een van mijn broers op visite komt. Dan pak ik de telefoon onder geen enkele voorwaarde op. Mijn mobieltje neem ik enkele keren per jaar mee als ik naar de verjaardag van (klein)kinderen ga omdat ze aan de andere kant van Nederland wonen. Voor de rest nooit. Ook niet als ik ga vissen of met mijn honden naar het bos ga. Onnodig bellen om te vragen wat ik ga koken of vragen hoe het met mij is, om vervolgens een hele klaagzang aan te horen heb ik geen zin in. Maar ook hier geldt dat de goeden lijden onder een aantal telefoon verslaafden. Als mijn kinderen of directe familieleden bellen wordt overigens altijd opgenomen.
Iemand op een 06-nummer bellen voor een praatje doe ik nooit. Ik beschouw een 06-nummer als een middel om even snel iets te vragen of iets door te geven. Niet voor echt een gesprek.
Ik nam mijn telefoon eerst zelfs mee tijdens de hardlooptraining op de baan. Stel dat er iets is met de kinderen…. Na een paar keer door mensen gebeld te zijn die zelfs wisten dat ik aan het hardlopen was daar, neem ik hem niet meer mee. School kan ook mijn man bereiken. En de rest van de week ben ik wel gewoon bereikbaar.
Ik herken de zorg om je kinderen heel goed! Maar wat irritant dat mensen je dan nog gewoon maar gaan storen zeg!
Een mobiele telefoon vind ik zeker handig, maar persoonlijk vind ik het gebruik volledig uit de hand gelopen.
Geen bedrijf of instantie krijgt mijn mobiele nummer, als je me iets te vragen of te vertellen hebt, doe je dat maar via de vaste telefoon, waarop een antwoordapparaat zit.
Ik ben meestal thuis en doorgaans verzoek ik om mij via mail te bereiken, op de eerste plaats heb ik dan iets op “papier” en kan ik het nog eens rustig nalezen en dan reageren.
Telefoon is ook een “stoor” factor, zoals sommige mensen ook aangeven in hun reacties, het komt immers direct bij je binnen, ongeacht of je dat prettig vindt.
Hoe dwingend is een telefoon…..?
Lily
Ik ervaar een telefoon als enorm dwingend! Ik heb er echt een hekel aan. En je wordt ook zo gedwongen om meteen te reageren. Ik heb soms moeite om zo snel te schakelen…
Ik weet dat vroeger mijn ouders meerdere mensen op konden geven bij school voor geval van nood. Waren zij dan niet bereikbaar dan kon de school die mensen bellen en die haalden ons dan op.
Zo was denk ik vroeger het sociale netwerk sterker en wist school of de kinderen zelf vaak wel welke buurvrouw of vrienden van ouders gebeld konden worden omdat er nog veel meer huismannen en huisvrouwen waren.
Tegenwoordig is dat met veel (parttime) werkende ouders een stuk lastiger. Op mijn werk (dagverblijf) stond vaak bij het telefoonnummer welke ouder we op welke dag moesten bellen, of er werd ‘s ochtends bij het brengen gezegd “wie er dienst had”.
Ik denk al de hele dag na over je stelling of je anno 2016 nog wel onbereikbaar kunt zijn?
Even verderop vraag je je af ‘Hoe deden ze dat vroeger dan?’
Ik stam uit de tijd, dat bijna niemand een vaste telefoon had, wilde je telefoneren ging je naar de telefooncel en zorgde uiteraard, dat je altijd wat dubbeltjes in de portemonnee had.
Moeders waren in die tijd veelal nog thuis, huismoeders, en was een kind ‘s morgens hangerig of ziek, bleef het thuis. Ik kan me uit mijn schooltijd tenminste niet herinneren, dat een kind in de klas ziek werd, waarvoor een ouder gebeld zou moeten worden.
Het leven van toen is niet meer vergelijkbaar met het leven van nu.
Mijn ouders werkten beiden, in die tijd nog een uitzondering en was er een kind ziek in het gezin bleef 1 van de 2 thuis, maar nu ik er over nadenk, denk ik, dat werkgevers toen coulanter waren om daar geen probleem van te maken.
Ik herinner me een keer, dat ik behoorlijk ziek was en mijn vader thuis bleef en administratieve dingen deed voor de werkgever.
In hoeverre wordt ook de behoefte gekweekt om altijd en overal bereikbaar te zijn?
Als je kijkt naar reclame op tv en Internet, zijn het vaak toch wel “must haves” om van alles en iedereen op de hoogte te blijven.
Er is zoveel onopgemerkte manipulatie, wat ook de bedoeling is van reclame, maar heb je het ook echt nodig, heeft het echt een meerwaarde in je leven om altijd en overal bereikbaar te zijn en ook van alles op de hoogte gehouden te worden?
Ik zal niet beweren, dat vroeger alles beter was, maar het was wel rustiger en overzichtelijker en als je dat niet gekend hebt, besef je denk ik ook niet echt, hoe chaotisch het nu is en hoeveel je opgedrongen wordt.
Het is enigszins mijn stokpaardje, dus hier laat ik het bij, maar hoe belangrijk maak je je bereikbaarheid en hoe noodzakelijk is het?
Wel echt een onderwerp om over na te denken om dan ook de vraag te stellen, hoe belangrijk zijn brieven schrijven nog, wat in de tijd van zonder (vaste) telefoon een veel belangrijker plaats in nam…
Lily
Bedankt voor je uitgebreide reactie Lily. Ik denk dat het vroeger op dit gebied inderdaad een stuk rustiger was.
En de kunst van het brieven schrijven is denk ik prachtig. Kwam vroeger de postbode ook niet twee keer per dag langs? Er staat me iets van bij dat in oude meisjesboeken ze soms ‘ s ochtends een brief schreven en dan met smart op het antwoord later die dag wachtten!
Iedereen weet dat ik heel slordig ben met mijn mobiel ik vergeet hem vaak op te laden of om mee te nemen. ieder accepteerd dat ook gewoon en ik vind het heerlijk. Wat zijn tegenwoordig nu echt noodgevallen en hoe vaak komt het voor ik wil voor die paar keer niet worden opgejaagd door een mobiel hoor.
Dat is een reputatie om te koesteren Adrienne! Zelf streef ik daar ook naar. Ideaal als mensen je zien als iemand die simpelweg slecht bereikbaar is, en je dit niet kwalijk nemen.
Af en toe vind ik het heerlijk om even onbereikbaar te zijn!