Kun je het nog maken om onbereikbaar te zijn?

smartphone

Mijn moeder vertelt het nog wel eens. Hoe ze vroeger soms in haar eentje naar de stad ging als wij op school zaten. En dat ze dan genoot van het idee dat ze even onbereikbaar was voor iedereen. Dat gaf haar een gevoel van rust en ruimte.

Ik kan me dit heel goed voorstellen.

Anno 2016 mag je volgens mij niet meer onbereikbaar zijn...

Tegelijkertijd denk ik niet dat je het anno 2016 nog kunt maken om niet bereikbaar te zijn als moeder. De scholen zien je aankomen... Ben je niet bereikbaar op je werk of thuis? Dan bellen ze je 06 nummer wel. En bij noodgevallen snap ik dat. Maar tegelijkertijd denk ik wel eens:

'Hoe deden ze dat vroeger dan?'

Zelf durf ik ook amper meer onbereikbaar te zijn. Hoewel ik een spuughekel heb aan bellen, ben ik inmiddels ook aardig geïndoctrineerd dat ik ten allen tijde gebeld moet kunnen worden. Want tsja, je weet maar nooit!

Meestal heb ik mijn smartphone dan ook wel in mijn tas zitten, voor het geval dat. Gelukkig gaat het ding zelden tot nooit af.

Ben jij wel eens onbereikbaar? En wat vind je er van dat het bijna verplicht is geworden?

Vergelijkbare berichten

48 reacties

  1. Oh ik doe dat geregeld, niet bereikbaar zijn. Toegegeven meestal komt dat doordat ik mijn mobiel weer eens ben vergeten, maar toch!
    Het goeie nieuws: er gebeuren zelden of nooit rampen als je niet bereikbaar bent. :D

  2. Mijn man is bereikbaar voor school en andere mensen. Ik neem meestal mijn telefoon niet mee en bovendien hebben maar twee mensen mijn nummer. Die vervolgens allebei hoogstens whatappen.

    1. Heerlijk Gerlinde! En ergens snap ik ook nooit waarom je een telefoon nodig hebt als je niet thuis bent. Je bent dan dus duidelijk ergens mee bezig, en dan is het toch niet fijn om gestoord te worden?

      Dat is ook 1 van de redenen dat ik niet graag mensen op een 06 bel. Het voelt alsof ik ze dan stoor, bijvoorbeeld in de rij bij de supermarkt.

    1. Bijzonder dat je geen mobiel hebt Jacqueline! En ook heel fijn. Ik vraag me af hoeveel mensen er geen mobiel hebben nu. Ik zal er eens een poll voor maken op Huisvlijt!

  3. Ik doe er niet aan mee. Mijn telefoon staat standaard uit, tenzij ik een hele dag weg ben en dat is hooguit eens per maand. Ik ben meestal thuis en als ik dat niet ben, ben ik in mijn eigen woonplaats. Mijn zonen vinden het belachelijk dat ik geen mobiel aan heb staan want ze zouden me altijd moeten kunnen bellen ... Ik zit regelmatig achter de PC en er stuurt er wel eens eentje een Facebook berichtje en dan krijgt ie ook antwoord. We hebben een gewone vaste telefoonlijn en die staat op drie plekken in huis aangesloten. School heeft het mobiele nummer van mijn man dus als er echt iets is, kunnen ze hem ook bellen. Het gevoel van niet breiekbaar in de stad lopen is voor mij dus heel gewoon :-)!

    1. Als je man bereikbaar is, is het natuurlijk ook prima. Mijn man werkt helemaal in Amsterdam, dus ook al bellen ze hem in noodgevallen dan schiet het niet zo op.

  4. Ik ben zelf best telefoon verslaafd dus het zal bij mij niet vaak voorkomen dat ik onbereikbaar ben. Maar zo heb ik ook vriendinnen die een stuk minder van de mobiele telefoon zijn en die weet ik dan alsnog te bereiken als ik ze echt nodig heb, dus ik denk dat er altijd wel een manier is om iemand te bereiken als het echt een noodgeval is. Wellicht via de huistelefoon of via via ofzo bijvoorbeeld.

  5. Ik laat me niet leiden door wat de men vind, ik hoef niet altijd bereikbaar te zijn.
    Ik ga gewoon weg zonder telefoon en hij staat de hele dag op stil.
    Mijn man heeft hier bv best moeite mee, dus heeft de tel zo ingesteld dat als hij belt de tel afgaat, prima!
    Ik kijk diverse malen per dag op de telefoon en bel terug/ mail/ app wanneer dat nodig is.
    Op de dagen dat ik werk, heb een diensttelefoon, daarop ben ik vanzelf te bereiken.

  6. Ik heb geen smartphone, alleen een ouderwets mobieltje dat ik zelden gebruik. Als ik boodschappen doe ben ik meestal niet bereikbaar. Toevallig zat ik daar gisteren op de fiets over na te denken.

  7. Voor school is het wel erg fijn als er iemand bereikbaar is. Hetzij op werk/thuis hetzij mobiel. Dat was men vroeger toch ook meestal wel, bereikbaar thuis of op werk.
    Het is bij de kleuters een keer gebeurd dat de ouders geen geldige nummer hadden achtergelaten. Hun kind werd op school erg ziek, spuugde de hele klas onder. De ouders waren dus niet bereikbaar. Het arme kind heeft urenlang in een hoekje van de klas gelegen met een emmer naast zich. Zo ellendig. Ik zou nooit willen dat dat mijn kind kon overkomen.
    Voor anderen mag je best onbereikbaar zijn als je weg bent. Daar is whatsapp en de voicemail voor uitgevonden ;)

    1. Dat is inderdaad sneu voor zo'n kindje Anke. En voor de leiding is het natuurlijk ook naar. Ik snap in die zin ook zeker wel dat scholen telefoonnummers willen hebben... Maar tegelijkertijd vind ik het niet altijd prettig, die druk van bereikbaar moeten zijn.

  8. Vroeger, toen ik jong was, waren er geen mobiele of smartphones. Dus als je thuis was kon je gebeld worden, buitenshuis was je 'onbereikbaar'. Toch gebeurde er geen vreselijke dingen. Je maakte gewoon goede afspraken, waar je heenging en op welke tijd je met iemand afsprak of thuiskwam en dat was het. Op je werk was je ook bereikbaar natuurlijk. En er waren telefooncellen. Lekker rustig ook, ik verlang nog wel eens naar die rust. Hoewel ik mijn smartphone vaak vergeet mee te nemen !

    1. Oh ja, telefooncellen! Die zijn ook helemaal uit het straatbeeld verdwenen inderdaad. Vroeger moest ik echt wel eens op het station bellen dat de trein vertraging had : )

  9. Ik heb er maar een hekel aan om bereikbaar "te moeten zijn". Laatst nog met mn vriend over gehad. Ik heb mn telefoon bij me op mn werk hoor, juist voor als school belt. Wanneer ik de telefoon in mn tas heb, hoor ik hem toch niet, dus kan hem net zo goed thuis laten. Wanneer er echt iets aan de hand is, weten ze me wel te vinden hoor.... Ben soms wel eens telefoonmoe...vroeger ging het ook allemaal zonder die dingen en is het met ons ook goedgekomen.... ( en ik ben "nog maar" 37 jaar...)

  10. Heb ook geen mobieltje, dus als ik niet thuis ben, ben ik onbereikbaar. School heft nr van manlief en die zit soms ver weg, 4 uur van huis af, dus diekan ook niet komen.
    Meestal ben ik niet lang weg, dus dan bellen ze maar terug.
    Geniet ervan als ik alleen(als ik al naar de stad ga, want hou daar niet van)ben eventjes.
    En als er een ramp is hoor je dat in no time overall.
    Geneit er lekker van zonder mobile(lees: ik haat die dingen omdat iedereen "onbereikbaar" is en vervoer geen mensen die aan de phone blijven zitten. bellen ze maar een taxi!!)
    Groet, Wilma

  11. Wij hebben geen vaste lijn. We zijn wel bereikbaar via mijn oldtimer gsm. Ik heb de gsm altijd bij want ik vind het belangrijk dat ik bereikbaar ben ingeval onze kinderen of bejaarde ouders ons om één af andere reden willen bereiken. Overdag heb ik de gsm altijd bij, hij fungeert voor mij ook als uurwerk want ik heb geen polshorloge meer. 's Nachts gaat de gsm mee naar boven om tijdens de nachturen bereikbaar te zijn voor kinderen en ouders, schoonouders. De kinderen weten dat ze me op elk uur van de dag, nacht mogen bellen.
    Ik gebruik mijn gsm zelden om te bellen, sms af en toe maar ik zou hem toch missen indien ik hem kwijt zou zijn.

  12. Herkenbaar, ik krijg altijd van mijn ouders op mijn kop als ik niet gelijk opneem, terwijl ze dat zelf ook niet doen. In noodgevallen is het wel handig, maar vroeger hadden ze dat ook niet.

  13. Ik had een hele oude Nokia, die het heeft begeven. Maar zonder telefoon onderweg zijn voelt niet goed. Iedereen en alles verwacht dat je altijd bereikbaar bent, onzin eigenlijk.
    In onze wijk is er nagenoeg geen ontvangst, dat helpt ook niet. Wel hebben we een vaste telefoon.

  14. Goed artikel, hier begin je over na te denken. Onbereikbaar zijn wordt echt wat bekeken als not done. Sommigen worden al boos als je er te lang over doet om te antwoorden op een sms, terwijl ik het veel fijner vind om op een rustig moment iedereen te antwoorden dan dat ik bv aan het werken ben.

    1. Ik probeer ook niet direct te reageren op app-jes als het niet nodig is. Ook al vind ik dat best lastig. Het voelt altijd alsof ik meteen antwoord moet geven. Maar ik wil die verplichting niet.

  15. Met een man die veel op de weg zit, met lange afstanden en best wel wat onvoorspelbaarheid in zijn werk + een kind op school (20 km van mijn werk vandaan), heb ik altijd mijn mobiel bij.

    Ik vind het prettig om te weten dat ik bereikbaar ben.

  16. Ik ben zoveel mogelijk bereikbaar voor zo weinig mogelijk mensen. Ik vind het zelf een rustgevend idee dat ik bereikbaar ben als er iets met een van mijn kinderen aan de hand is. Er zijn niet veel mensen/ instanties die mijn mobiele nummer hebben en dat is bewust! Ik hoef niet altijd voor iederéén bereikbaar te zijn...

    1. Dat vind ik een mooie formule: zoveel mogelijk bereikbaar, voor zo min mogelijk mensen!

      Ik ben ook niet scheutig met mijn 06-nummer. Bovendien ken ik het niet uit mijn hoofd, dus dat helpt ook ; )

  17. Bereikbaar zijn is heel prettig, mits het om dringende zaken gaat. Helaas is dat tegenwoordig niet meer zo. Te pas en te onpas word je gebeld omdat de boodschapper om een praatje verlegen zit. Daar heb ik geen behoefte aan. Sterker nog, het irriteert me vaak mateloos. Sommigen kunnen het wel ruiken als ik aan het pauzeren bent en een praatje maak met de poetshulp terwijl we aan de koffie zitten. Of als een van mijn broers op visite komt. Dan pak ik de telefoon onder geen enkele voorwaarde op. Mijn mobieltje neem ik enkele keren per jaar mee als ik naar de verjaardag van (klein)kinderen ga omdat ze aan de andere kant van Nederland wonen. Voor de rest nooit. Ook niet als ik ga vissen of met mijn honden naar het bos ga. Onnodig bellen om te vragen wat ik ga koken of vragen hoe het met mij is, om vervolgens een hele klaagzang aan te horen heb ik geen zin in. Maar ook hier geldt dat de goeden lijden onder een aantal telefoon verslaafden. Als mijn kinderen of directe familieleden bellen wordt overigens altijd opgenomen.

    1. Iemand op een 06-nummer bellen voor een praatje doe ik nooit. Ik beschouw een 06-nummer als een middel om even snel iets te vragen of iets door te geven. Niet voor echt een gesprek.

  18. Ik nam mijn telefoon eerst zelfs mee tijdens de hardlooptraining op de baan. Stel dat er iets is met de kinderen.... Na een paar keer door mensen gebeld te zijn die zelfs wisten dat ik aan het hardlopen was daar, neem ik hem niet meer mee. School kan ook mijn man bereiken. En de rest van de week ben ik wel gewoon bereikbaar.

  19. Een mobiele telefoon vind ik zeker handig, maar persoonlijk vind ik het gebruik volledig uit de hand gelopen.
    Geen bedrijf of instantie krijgt mijn mobiele nummer, als je me iets te vragen of te vertellen hebt, doe je dat maar via de vaste telefoon, waarop een antwoordapparaat zit.
    Ik ben meestal thuis en doorgaans verzoek ik om mij via mail te bereiken, op de eerste plaats heb ik dan iets op "papier" en kan ik het nog eens rustig nalezen en dan reageren.
    Telefoon is ook een "stoor" factor, zoals sommige mensen ook aangeven in hun reacties, het komt immers direct bij je binnen, ongeacht of je dat prettig vindt.
    Hoe dwingend is een telefoon.....?

    Lily

    1. Ik ervaar een telefoon als enorm dwingend! Ik heb er echt een hekel aan. En je wordt ook zo gedwongen om meteen te reageren. Ik heb soms moeite om zo snel te schakelen...

  20. Ik weet dat vroeger mijn ouders meerdere mensen op konden geven bij school voor geval van nood. Waren zij dan niet bereikbaar dan kon de school die mensen bellen en die haalden ons dan op.
    Zo was denk ik vroeger het sociale netwerk sterker en wist school of de kinderen zelf vaak wel welke buurvrouw of vrienden van ouders gebeld konden worden omdat er nog veel meer huismannen en huisvrouwen waren.
    Tegenwoordig is dat met veel (parttime) werkende ouders een stuk lastiger. Op mijn werk (dagverblijf) stond vaak bij het telefoonnummer welke ouder we op welke dag moesten bellen, of er werd 's ochtends bij het brengen gezegd "wie er dienst had".

  21. Ik denk al de hele dag na over je stelling of je anno 2016 nog wel onbereikbaar kunt zijn?

    Even verderop vraag je je af ‘Hoe deden ze dat vroeger dan?’

    Ik stam uit de tijd, dat bijna niemand een vaste telefoon had, wilde je telefoneren ging je naar de telefooncel en zorgde uiteraard, dat je altijd wat dubbeltjes in de portemonnee had.
    Moeders waren in die tijd veelal nog thuis, huismoeders, en was een kind 's morgens hangerig of ziek, bleef het thuis. Ik kan me uit mijn schooltijd tenminste niet herinneren, dat een kind in de klas ziek werd, waarvoor een ouder gebeld zou moeten worden.
    Het leven van toen is niet meer vergelijkbaar met het leven van nu.

    Mijn ouders werkten beiden, in die tijd nog een uitzondering en was er een kind ziek in het gezin bleef 1 van de 2 thuis, maar nu ik er over nadenk, denk ik, dat werkgevers toen coulanter waren om daar geen probleem van te maken.
    Ik herinner me een keer, dat ik behoorlijk ziek was en mijn vader thuis bleef en administratieve dingen deed voor de werkgever.

    In hoeverre wordt ook de behoefte gekweekt om altijd en overal bereikbaar te zijn?
    Als je kijkt naar reclame op tv en Internet, zijn het vaak toch wel "must haves" om van alles en iedereen op de hoogte te blijven.
    Er is zoveel onopgemerkte manipulatie, wat ook de bedoeling is van reclame, maar heb je het ook echt nodig, heeft het echt een meerwaarde in je leven om altijd en overal bereikbaar te zijn en ook van alles op de hoogte gehouden te worden?

    Ik zal niet beweren, dat vroeger alles beter was, maar het was wel rustiger en overzichtelijker en als je dat niet gekend hebt, besef je denk ik ook niet echt, hoe chaotisch het nu is en hoeveel je opgedrongen wordt.

    Het is enigszins mijn stokpaardje, dus hier laat ik het bij, maar hoe belangrijk maak je je bereikbaarheid en hoe noodzakelijk is het?

    Wel echt een onderwerp om over na te denken om dan ook de vraag te stellen, hoe belangrijk zijn brieven schrijven nog, wat in de tijd van zonder (vaste) telefoon een veel belangrijker plaats in nam...

    Lily

    1. Bedankt voor je uitgebreide reactie Lily. Ik denk dat het vroeger op dit gebied inderdaad een stuk rustiger was.

      En de kunst van het brieven schrijven is denk ik prachtig. Kwam vroeger de postbode ook niet twee keer per dag langs? Er staat me iets van bij dat in oude meisjesboeken ze soms ' s ochtends een brief schreven en dan met smart op het antwoord later die dag wachtten!

  22. Iedereen weet dat ik heel slordig ben met mijn mobiel ik vergeet hem vaak op te laden of om mee te nemen. ieder accepteerd dat ook gewoon en ik vind het heerlijk. Wat zijn tegenwoordig nu echt noodgevallen en hoe vaak komt het voor ik wil voor die paar keer niet worden opgejaagd door een mobiel hoor.

    1. Dat is een reputatie om te koesteren Adrienne! Zelf streef ik daar ook naar. Ideaal als mensen je zien als iemand die simpelweg slecht bereikbaar is, en je dit niet kwalijk nemen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.