Comments

Kind uit huis — 53 Comments

  1. Mijn oudste is ook de deur uit, en ik heb daar echt een jaar over gedaan om aan te wennen. Was er best sip van. Inmiddels woont ze al weer jaren op zichzelf en is het ook gezellig om bij haar op bezoek te gaan.

    • Ik kan me goed voorstellen dat je er sip van was Mevrouw Williams. Zo voel ik me ook wel een beetje. Het is zo raar dat hij hier nu niet meer woont…

  2. Oef, dat lijkt me inderdaad even wennen! Gelukkig heb je nog een heel stel thuis :)

    Bij ons duurt het nog een hele poos maar ik zie er echt niet naar uit!

  3. Tja, bij mij zijn ze al jaren geleden uitgevlogen en zeker toen de laatste definitief uit huis was, is het best lastig geweest, maar inmiddels heb ik mijn eigen ritme weer gevonden, al heeft het een hele tijd geduurd.
    Wel vind ik het wat jammer, dat het contact minimaal is, omdat ze een druk leven hebben met werk en sociaal leven en ik ben geen mens om daar op aan te dringen.
    Maar ook daar ben ik inmiddels wel aan gewend.

    Vergelijkbaar met de eerste schooldag is het niet, het is het einde van een tijdperk, wat wel even wennen zal zijn, maar pas als de laatste de deur uit gaat, wordt het echt heel stil, niemand meer om voor te zorgen, gezellige dingen doen en nog zo wat van die dingen.

    Groetjes Lily

    • Bij de laatste heeft dat lang geduurd, wat vermoedelijk ook te maken heeft met alleenstaand ouderschap.
      Je bent jaren moeder en vader tegelijk geweest, wat ook een nauwe band schept met de kinderen, valt dit weg, ontstaat er een leegte.
      Met een partner zal dit anders zijn en kun je waarschijnlijk dan samen leuke dingen gaan doen, waar je met kinderen minder aan toe komt ;)
      Het is voor ieder anders, hoe je dit beleeft…

      Groetjes Lily

    • Die leegte lijkt me echt wel pittig. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren als de laatste het huis uit gaat. Dan heb ik zo lang vijf kinderen in huis gehad!

  4. Mooi verwoord Nicole. Onze dochter van 20 woont nu bijna 2 jaar op kamers in Zwolle maar komt nog wel geregeld thuis. Het gemis valt me mee, want we hebben wel veel contact, als achterwacht voor dochter problemen en ze post leuke filmpjes op Instagram. Zodat ik een kijkje in haar leven kan nemen.
    Onze zoon van 18 vertrekt na de zomer voor een buitenlandse stage van een half jaar naar Duitsland. Dan is het “nest leeg”.

  5. In een jaar tijd waren beide zoons op kamers en ik moest vreselijk wennen de eerste maanden. Met oudste zoon had ik toen veel contact op skype.
    Toen we een beetje gewend waren, kwam jongste zoon weer thuis wonen. Ook dat was wennen en sinds een paar jaar woont ook oudste zoon weer thuis. Ik vind het gezellig, maar het voelt ook een beetje dubbel. Ik wil ook graag dat ze uitvliegen. Oudste zoon staat ingeschreven voor een huis, maar die wachtlijst duurt jaren. Hij heeft geen relie en dan is vrije sectorhuur onbetaalbaar voor hem of hij woont als een student. En daar heeft hij (terecht) geen trek in. Hij heeft een auto gekocht om sneller op zijn werk te zijn en meer vrijheid te hebben.
    Jongste zoon is weer een heel ander verhaal. Gisteren sprak ik kort met een vrouw die graag wilde dat haar volwassen kinderen het huis uit gingen. Ik vertelde dat ik het gezellig vond. Zij minder, ze maakten zooi en mopperden vaak over het eten. Mijn zoons helpen bij het huishouden en waarderen mijn kookkunsten :-)

    • Jij hebt dus zogenoemde boemerang kinderen. Kinderen die het huis uitgaan en weer terugkomen : )

      Wat je zegt over dat het dubbel voelt vind ik heel herkenbaar. Enerzijds is het goed dat ze zelfstandig wonen, anderzijds is het natuurlijk ook wel gezellig dat ze er zijn.

  6. Ik vond het vreselijk toen mijn oudste dochter de deur uit ging, op 14 juli studeerde ze af en op 15 juli ging ze met haar Franse vriend samen wonen in Frankrijk, we hadden gelukkig wel veel kontakt maar even samen een kopje thee drinken kon niet, ze is nu al weer jaren getrouwd en ze hebben twee heerlijke zoontjes, nu ik ook in Frankrijk woon zie ik haar heel vaak, we zijn vorige week nog een weekje samen op vakantie geweest. Toen mijn jongste dochter de deur uit ging vond ik het ook heel erg want dan is er echt een heel tijdperk afgesloten, ik ga regelmatig bij haar logeren en we facetimen bijna dagelijks. Sterkte ermee!
    Groet Adriana

    • Jeetje, ook meteen maar naar Frankrijk! Dat is ook zo ver weg. Wat bijzonder dat je nu zelf ook in Frankrijk woont zeg!

      Bij mij is het alleen mijn oudste zoon, en ik vind het ook al het eind van een tijdperk.

  7. Dat zal wennen zijn zeg! Gelukkig duurt het bij mij nog heel lang voordat mijn meiden uit huis zullen gaan. Het zal moeilijk zijn, maar ik zal ook trots zijn denk ik.

  8. Mijn dochter ging niet echt “uit huis” maar bleef steeds vaker bij vriendje slapen en dat resulteerde in samenwonen. Toen het uit was wilde ze weer terugkomen maar dat leek mij geen goed idee. Ik was net, na de scheiding van haar vader, aan het alleen wonen en de bijbehorende vrijheid gewend en dat beviel prima. Gelukkig kwam er toen een fijne kamer vrij in het gebouw aar haar vader ook woonde en daar heeft ze jaren gewoond tot volgende vriendje bij haar introk en ze later samen verhuisden.

    • Bij jou dochter ging het dus heel geleidelijk Lot. Dat lijkt me ook niet gek.

      Fijn dat ze een goede plek in het gebouw waar haar vader woonden kon vinden!

  9. Ja, dat doet wat met je, ik kan me herinneren, dat ik een week lang hoofdpijn had.
    Gelukkig wist ik dat ze samen was met 3 andere meiden en s’avonds samen aten. Het is was nog in de mobielvrije tijd, dus minder mogelijkheid tot snel even contact!
    We hebben zoveel vaste gewoontes om onszelf een houvast te geven, maar uiteindelijk gaat het erom om te leren om jezelf steeds weer opnieuw uit te vinden en soepel mee te gaan met het leven!

    • Ja, dit trekt me wel weer even uit mijn ritme en dagelijkse beslommeringen. Dat vind ik echt een van de kenmerken van het moederschap: je blijft (noodgedwongen) in beweging : ) Simpelweg doordat je kinderen zich ontwikkelen, en je als moeder dus ook verder moet.

  10. Ik had al een paar keer kunnen oefenen als pleegkinderen vertrokken. Ook het soms wel en soms niet inwonen van de stiefkinderen was ik gewend. Toch brak mijn hart steeds een beetje meer toen mijn kinderen de deur uitgingen. Dat die moederband zo sterk is he. De laatste had nog wel lange tijd bij me mogen wonen maar werd plots uit het leven gerukt toen ze net zeventien was. Dat maakt dat je niet kan uitkijken naar een kopje koffie bij haar drinken, haar kamertje helpen inrichten, haar haar eerste stappen in haar eigen wereld zien zetten of in het weekend met stapels was thuis zien komen.
    Dat is écht zo ontzettend zwaar, dat gun ik niemand.
    Gelukkig is jouw zoon alleen verhuisd, en komt hij vast nog regelmatig langs. En je kan hem vast bellen als je met je computer vastloopt en zal hij de eerste tijd misschien wel bellen als hij wil weten hoe je dat bloemkoolsausje nou moet maken. .

    • Jouw bericht maakte weer heel wat bij mij los. 3 jaar geleden werd onze zoon van 19 jaar ook zo plotseling van onze zijde weggerukt door een ongeval. In de zomer daarna trouwde 2 kinderen van mijn vriendin en toen ze tegen me zei: Ik mis ze zo, dacht ik ook: Je kunt met ze bellen, je kunt bij ze op de koffie. O wat zou ik nog graag even met onze zoon praten, maar dat is voorbij. Het is natuurlijk wel normaal dat iemand zijn kind mist, als ze het huis uit gaan, maar het is niet te vergelijken met wat wij en zoveel anderen meegemaakt hebben. Heel veel sterkte in dit gemis.

    • Greet en Marjan wat vreselijk dat jullie een kind zijn verloren. Daarbij is een kind dat op kamers gaat inderdaad heel wat anders. Die zijn nog bereikbaar.

      Ik voel erg met jullie mee!

  11. Ik zocht een baan en toen ik die in Brabant vond ging ik ook meteen het huis uit. Was in een paar weken gefixt. Denk dat mn vaders er net een jaartje aan gewend zijn, heb nu meer contact met ze. En hoeveel ik ook van ze hou ik wil helemaal nooit meer terug.

  12. Och jee dat zal wel flink wennen zijn. Zelfs in een vrij groot gezin zoals jullie hebben mis je toch de gewoonte van die persoon.

    Zelf kan ik me nog goed herinnere dat ik als 17 jarige introk bij vriend en zijn ouders. Inmiddels manlief en wonen we al jaren samen. De vrijheid die ik kreeg en geen dagelijkse ruzie meer met moeder. het was voor mij echt een bevrijding. Ik ben nog altijd dankbaar voor het feit dat mijn schoonouders mij in huis namen.

    • Dat is aardig van je schoonouders. Maar ik kan me zo voorstellen dat het voor je ouders misschien best pijnlijk is geweest.

      Anderzijds, dagelijkse ruzies zijn natuurlijk ook niet niks.

  13. Hier zijn de drie dochters al het huis uit, de zonen wonen nog thuis (door de week wel “op kot” in de stad waar ze studeren).
    Doordat de meisjes ook allemaal op kot waren tijdens hun studies, verliep de overgang tussen nog thuis en op kot en “helemaal op eigen benen” heel vlot!
    Ik heb er toch geen moeite mee gehad… Het is natuurlijk even wennen, maar het deed geen pijn of zo. En nu kan ik lekker een keertje gaan eten bij hen (en moet zeggen dat ze goed kunnen koken, daar heb ik wel voor gezorgd!)
    Ondertussen heb ik tot mijn grote vreugde zelfs als een kleindochter *verliefd*

    • Ja precies! Dat houd ik mezelf ook voor. Daar gaat het uiteindelijk natuurlijk ook om: dat je je kinderen zo opvoedt dat ze je kunnen verlaten : )

  14. Mijn zoons gaan nog niet eens naar school dus kan me er weinig echt bij voorstellen. Een hele nieuwe fase dit. Je kind is dan ineens echt volwassen.

  15. Aaaaah, dat is inderdaad het einde van een tijdperk.
    Ik wil en hoef daar voorlopig nog niet over na te denken.
    Wel zei iemand onlangs dat het moeilijker is voor de achterblijvers dan voor degene die vertrekt.

    • Nou dat lijkt mij ook! Ik heb het al als er een logé is geweest dat het kaal is als die weggaat. Degene die weggaat laat een gat/leegte achter.

      Maar zelf ervaart hij dat gat niet.

  16. Een nieuwe fase voor moeder en zoon.
    Ik ging op mijn 18e op kamers. Wel elk weekend naar huis. Eerst van vrijdag t/m maandag. Later werd dat van vrijdag t/m zondag.
    Na mijn studententijd ben ik definitief uit huis gegaan, samenwonen.

    Eigen kinderen 3 en 6 dus dat duurt nog wel even.

  17. Toen wij zo’n 5 jaar geleden naar hier verhuisden, werd oudste zoon gek van elke dag in de file naar zijn werk te staan. Na een jaar is hij dan terug ginds gaan wonen en inmiddels is zijn vriendin bij hem ingetrokken. Het was raar ja maar ik was het vrij snel gewend. De tweede staat klaar om uit te vliegen, ze is nu 23. Vooral het minder eten klaarmaken went niet????. Hier is het wel zo dat de kinderen naar ons komen, niet andersom. Ten eerste wil ik geen lastige schoonmoeder zijn die te pas en te onpas binnenvalt. Ten tweede als ik naar elk kind op bezoek moet gaan zijn we een week verder????. Ten derde wij waren verplicht om elke week naar mijn man zijn grootouders te gaan, van 16 tot 18u. Niks lastiger dan dat als je fulltime werkt en in de kleine kinderen zit en dat wil ik onze kinderen niet ‘aandoen’. Dus ze komen allemaal naar hier. En 1x/maand brunchen we met z’n allen, dus ook de partners. En dat loopt heel goed.

    • Leuk zo’n vaste brunchafspraak Pascale! Ik hoop dat ik ook snel gewend ben dat mijn zoon weg is. Ik verwacht het wel, zeker als ik zie dat het daar goed met hem gaat.

  18. Ik heb gelachen om je zin: “Mijn in-house programmeur is niet langer ‘in da house’”

    Het klinkt allemaal heel gezond, en als ze ook nog eens in de 5 weken met moeders op stap gaan, dan zal het allemaal wel goed komen. Maar krijg jij niet iedere week de was bij je thuis afgeleverd?

  19. Partir c’est mourir un peu, waar je ook afscheid van moet nemen, het doet altijd een (beetje) pijn, doch het maakt wel uit waarvan, maar jij bent degene die het voelt en er doorheen moet!

  20. Maar hoe voelt je je er bij? Ik kan nu al wakker liggen over het feit dat er over een jaar of wat een kind bij me weg gaat… Lijkt me vreselijk! Maar wellicht als ze echt lekker gaan puberen, dat ik er ook wel naar uit kijk, haha.

    • Ik voel me er weemoedig en melancholiek bij Mammalien. Als een soort blauwe plek, waar ik steeds even aan voel om te zien of het pijn doet ; )

      Het is gewoon een klein stukje afscheid. Maar als ik dan lees van Greet en Marjan die echt een kind zijn verloren, dan relativeert dat enorm.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>