Kind uit huis
Last updated on November 7th, 2023 at 12:27 pm
Zaterdag verliet mijn oudste zoon het ouderlijk huis.
Hij vliegt uit!
Het voelt raar.
Een beetje melancholiek
Aan de ene kant vind ik het superleuk voor hem dat hij op kamers gaat, en dat hij zo’n fijne plek heeft gevonden. En het is het natuurlijke verloop van de dingen. Ik moet steeds denken aan het gezegde:
‘Opvoeden is je kind wortels en vleugels geven.’
Oftewel geef je kind een goede basis en daarna de ruimte om uit te vliegen.
Maar ik voel me ook een beetje melancholiek.
Daar gaat hij. Het is het einde van een tijdperk.
Wat er allemaal verandert
- Voortaan hoef ik niet meer te koken voor 7 personen. Sinds mijn oudste dochter veganistisch eet, en voor zichzelf kookt, was het toch al minder geworden. Maar voortaan hoef ik dus bijvoorbeeld echt niet meer twee bloemkolen te kopen.
- Voortaan zal mijn oudste zoon niet meer om 19.15 binnen komen lopen na zijn werkdag. Iets wat onze hond Trixie ook wel even wennen zal vinden. Want hij speelde dan altijd even met de bal met haar.
- Na een slordige 18 jaar verandert ons kind-van-de-dag-systeem. Volgens dit systeem ging ik jarenlang elke week met 1 kind naar de stad. Daar dronken we dan samen iets lekkers en gingen daarna naar de bibliotheek. Zelfs de twee twintig plussers gingen warempel nog graag met met mij koffie drinken 1 keer in de 5 weken.
- Als ik mijn blog per ongeluk kapot maak kan ik niet meer even naar boven roepen voor hulp. Mijn in-house programmeur is niet langer ‘in da house’.
- Hij zal niet langer elke zondagochtend bij de koffie van tien uur zitten. Hoewel hij wel heeft gezegd op bezoek te komen voor verjaardagen.
Maar daar staat tegenover dat ik nu bij mijn kind ‘op de koffie’ kan gaan. En dat hij goed genoeg gelukt is om op eigen benen te kunnen staan.
En meer kun je je als moeder toch niet wensen.
En dat hij gelukkig wordt natuurlijk.
Zijn er bij jou al kinderen het huis uit? En hoe ervaarde je dat? Is het te vergelijken met een eerste schooldag?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Mijn oudste is ook de deur uit, en ik heb daar echt een jaar over gedaan om aan te wennen. Was er best sip van. Inmiddels woont ze al weer jaren op zichzelf en is het ook gezellig om bij haar op bezoek te gaan.
Ik kan me goed voorstellen dat je er sip van was Mevrouw Williams. Zo voel ik me ook wel een beetje. Het is zo raar dat hij hier nu niet meer woont…
Oef, dat lijkt me inderdaad even wennen! Gelukkig heb je nog een heel stel thuis :)
Bij ons duurt het nog een hele poos maar ik zie er echt niet naar uit!
Ja, gelukkig heb ik een buffer : )
Tja, bij mij zijn ze al jaren geleden uitgevlogen en zeker toen de laatste definitief uit huis was, is het best lastig geweest, maar inmiddels heb ik mijn eigen ritme weer gevonden, al heeft het een hele tijd geduurd.
Wel vind ik het wat jammer, dat het contact minimaal is, omdat ze een druk leven hebben met werk en sociaal leven en ik ben geen mens om daar op aan te dringen.
Maar ook daar ben ik inmiddels wel aan gewend.
Vergelijkbaar met de eerste schooldag is het niet, het is het einde van een tijdperk, wat wel even wennen zal zijn, maar pas als de laatste de deur uit gaat, wordt het echt heel stil, niemand meer om voor te zorgen, gezellige dingen doen en nog zo wat van die dingen.
Groetjes Lily
Hoe lang duurde het bij jou Lily voordat je je eigen ritme weer had?
Bij de laatste heeft dat lang geduurd, wat vermoedelijk ook te maken heeft met alleenstaand ouderschap.
Je bent jaren moeder en vader tegelijk geweest, wat ook een nauwe band schept met de kinderen, valt dit weg, ontstaat er een leegte.
Met een partner zal dit anders zijn en kun je waarschijnlijk dan samen leuke dingen gaan doen, waar je met kinderen minder aan toe komt ;)
Het is voor ieder anders, hoe je dit beleeft…
Groetjes Lily
Die leegte lijkt me echt wel pittig. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren als de laatste het huis uit gaat. Dan heb ik zo lang vijf kinderen in huis gehad!
Wat een spannend en leuk moment. Gelukkig hoef ik daar nog 16 jaar niet over na te denken????
Mooi verwoord Nicole. Onze dochter van 20 woont nu bijna 2 jaar op kamers in Zwolle maar komt nog wel geregeld thuis. Het gemis valt me mee, want we hebben wel veel contact, als achterwacht voor dochter problemen en ze post leuke filmpjes op Instagram. Zodat ik een kijkje in haar leven kan nemen.
Onze zoon van 18 vertrekt na de zomer voor een buitenlandse stage van een half jaar naar Duitsland. Dan is het “nest leeg”.
Fijn dat je dochter nog regelmatig thuis komt Marion. Ik weet niet of mijn zoon dat doet. Die is heel erg van: ‘Ik woon nu daar.’
In een jaar tijd waren beide zoons op kamers en ik moest vreselijk wennen de eerste maanden. Met oudste zoon had ik toen veel contact op skype.
Toen we een beetje gewend waren, kwam jongste zoon weer thuis wonen. Ook dat was wennen en sinds een paar jaar woont ook oudste zoon weer thuis. Ik vind het gezellig, maar het voelt ook een beetje dubbel. Ik wil ook graag dat ze uitvliegen. Oudste zoon staat ingeschreven voor een huis, maar die wachtlijst duurt jaren. Hij heeft geen relie en dan is vrije sectorhuur onbetaalbaar voor hem of hij woont als een student. En daar heeft hij (terecht) geen trek in. Hij heeft een auto gekocht om sneller op zijn werk te zijn en meer vrijheid te hebben.
Jongste zoon is weer een heel ander verhaal. Gisteren sprak ik kort met een vrouw die graag wilde dat haar volwassen kinderen het huis uit gingen. Ik vertelde dat ik het gezellig vond. Zij minder, ze maakten zooi en mopperden vaak over het eten. Mijn zoons helpen bij het huishouden en waarderen mijn kookkunsten :-)
Jij hebt dus zogenoemde boemerang kinderen. Kinderen die het huis uitgaan en weer terugkomen : )
Wat je zegt over dat het dubbel voelt vind ik heel herkenbaar. Enerzijds is het goed dat ze zelfstandig wonen, anderzijds is het natuurlijk ook wel gezellig dat ze er zijn.
De autocorrect doet raar, ik bedoelde geen relatie.
Nicole, sterkte met deze nieuwe fase!
Ik vond het vreselijk toen mijn oudste dochter de deur uit ging, op 14 juli studeerde ze af en op 15 juli ging ze met haar Franse vriend samen wonen in Frankrijk, we hadden gelukkig wel veel kontakt maar even samen een kopje thee drinken kon niet, ze is nu al weer jaren getrouwd en ze hebben twee heerlijke zoontjes, nu ik ook in Frankrijk woon zie ik haar heel vaak, we zijn vorige week nog een weekje samen op vakantie geweest. Toen mijn jongste dochter de deur uit ging vond ik het ook heel erg want dan is er echt een heel tijdperk afgesloten, ik ga regelmatig bij haar logeren en we facetimen bijna dagelijks. Sterkte ermee!
Groet Adriana
Jeetje, ook meteen maar naar Frankrijk! Dat is ook zo ver weg. Wat bijzonder dat je nu zelf ook in Frankrijk woont zeg!
Bij mij is het alleen mijn oudste zoon, en ik vind het ook al het eind van een tijdperk.
Dat zal wennen zijn zeg! Gelukkig duurt het bij mij nog heel lang voordat mijn meiden uit huis zullen gaan. Het zal moeilijk zijn, maar ik zal ook trots zijn denk ik.
Mijn dochter ging niet echt “uit huis” maar bleef steeds vaker bij vriendje slapen en dat resulteerde in samenwonen. Toen het uit was wilde ze weer terugkomen maar dat leek mij geen goed idee. Ik was net, na de scheiding van haar vader, aan het alleen wonen en de bijbehorende vrijheid gewend en dat beviel prima. Gelukkig kwam er toen een fijne kamer vrij in het gebouw aar haar vader ook woonde en daar heeft ze jaren gewoond tot volgende vriendje bij haar introk en ze later samen verhuisden.
Bij jou dochter ging het dus heel geleidelijk Lot. Dat lijkt me ook niet gek.
Fijn dat ze een goede plek in het gebouw waar haar vader woonden kon vinden!
Ja, dat doet wat met je, ik kan me herinneren, dat ik een week lang hoofdpijn had.
Gelukkig wist ik dat ze samen was met 3 andere meiden en s’avonds samen aten. Het is was nog in de mobielvrije tijd, dus minder mogelijkheid tot snel even contact!
We hebben zoveel vaste gewoontes om onszelf een houvast te geven, maar uiteindelijk gaat het erom om te leren om jezelf steeds weer opnieuw uit te vinden en soepel mee te gaan met het leven!
Ja, dit trekt me wel weer even uit mijn ritme en dagelijkse beslommeringen. Dat vind ik echt een van de kenmerken van het moederschap: je blijft (noodgedwongen) in beweging : ) Simpelweg doordat je kinderen zich ontwikkelen, en je als moeder dus ook verder moet.
Ik had al een paar keer kunnen oefenen als pleegkinderen vertrokken. Ook het soms wel en soms niet inwonen van de stiefkinderen was ik gewend. Toch brak mijn hart steeds een beetje meer toen mijn kinderen de deur uitgingen. Dat die moederband zo sterk is he. De laatste had nog wel lange tijd bij me mogen wonen maar werd plots uit het leven gerukt toen ze net zeventien was. Dat maakt dat je niet kan uitkijken naar een kopje koffie bij haar drinken, haar kamertje helpen inrichten, haar haar eerste stappen in haar eigen wereld zien zetten of in het weekend met stapels was thuis zien komen.
Dat is écht zo ontzettend zwaar, dat gun ik niemand.
Gelukkig is jouw zoon alleen verhuisd, en komt hij vast nog regelmatig langs. En je kan hem vast bellen als je met je computer vastloopt en zal hij de eerste tijd misschien wel bellen als hij wil weten hoe je dat bloemkoolsausje nou moet maken. .
Jouw bericht maakte weer heel wat bij mij los. 3 jaar geleden werd onze zoon van 19 jaar ook zo plotseling van onze zijde weggerukt door een ongeval. In de zomer daarna trouwde 2 kinderen van mijn vriendin en toen ze tegen me zei: Ik mis ze zo, dacht ik ook: Je kunt met ze bellen, je kunt bij ze op de koffie. O wat zou ik nog graag even met onze zoon praten, maar dat is voorbij. Het is natuurlijk wel normaal dat iemand zijn kind mist, als ze het huis uit gaan, maar het is niet te vergelijken met wat wij en zoveel anderen meegemaakt hebben. Heel veel sterkte in dit gemis.
Greet en Marjan wat vreselijk dat jullie een kind zijn verloren. Daarbij is een kind dat op kamers gaat inderdaad heel wat anders. Die zijn nog bereikbaar.
Ik voel erg met jullie mee!
Succes, het blijft een hele stap , voor beiden.
Een nieuw tijdperk, ik snap dat het echt even wennen is en raar aanvoelt. Hier duurt het gelukkig nog even voordat mijn nest leeg is. Hopelijk gaan ze hier niet tegelijk het huis uit.
Ik zocht een baan en toen ik die in Brabant vond ging ik ook meteen het huis uit. Was in een paar weken gefixt. Denk dat mn vaders er net een jaartje aan gewend zijn, heb nu meer contact met ze. En hoeveel ik ook van ze hou ik wil helemaal nooit meer terug.
Als je eenmaal op eigen benen hebt gestaan is het denk ik ook best lastig om weer onder moeders vleugels te gaan leven soms.
Och jee dat zal wel flink wennen zijn. Zelfs in een vrij groot gezin zoals jullie hebben mis je toch de gewoonte van die persoon.
Zelf kan ik me nog goed herinnere dat ik als 17 jarige introk bij vriend en zijn ouders. Inmiddels manlief en wonen we al jaren samen. De vrijheid die ik kreeg en geen dagelijkse ruzie meer met moeder. het was voor mij echt een bevrijding. Ik ben nog altijd dankbaar voor het feit dat mijn schoonouders mij in huis namen.
Dat is aardig van je schoonouders. Maar ik kan me zo voorstellen dat het voor je ouders misschien best pijnlijk is geweest.
Anderzijds, dagelijkse ruzies zijn natuurlijk ook niet niks.
Dat duurt voor mij nog wel even. Maar ik kan mij voorstellen dat deze nieuwe fase best even moeilijk kan zijn. Dat is pas loslaten.
Hier zijn de drie dochters al het huis uit, de zonen wonen nog thuis (door de week wel “op kot” in de stad waar ze studeren).
Doordat de meisjes ook allemaal op kot waren tijdens hun studies, verliep de overgang tussen nog thuis en op kot en “helemaal op eigen benen” heel vlot!
Ik heb er toch geen moeite mee gehad… Het is natuurlijk even wennen, maar het deed geen pijn of zo. En nu kan ik lekker een keertje gaan eten bij hen (en moet zeggen dat ze goed kunnen koken, daar heb ik wel voor gezorgd!)
Ondertussen heb ik tot mijn grote vreugde zelfs als een kleindochter *verliefd*
Het lijkt me inderdaad erg wennen, maar wel heel mooi dat je ook trots bent omdat hij het gewoon kan. Goede opvoeding. ;)
Ja precies! Dat houd ik mezelf ook voor. Daar gaat het uiteindelijk natuurlijk ook om: dat je je kinderen zo opvoedt dat ze je kunnen verlaten : )
Dit lijkt mij erg moeilijk, maar ook dankbaar om te zien dat hij op eigen benen kan staat mede door jouw opvoeding.
Lijkt me wel een gek idee. Geen idee hoe ik dat zou ervaren op latere leeftijd als ik moeder ben
Mijn zoons gaan nog niet eens naar school dus kan me er weinig echt bij voorstellen. Een hele nieuwe fase dit. Je kind is dan ineens echt volwassen.
Oudste is 13, dus nog wat jaren te gaan, al gaat het allemaal snel genoeg! Het cliché is echt waar, voor je het weet zijn ze groot!
Aaaaah, dat is inderdaad het einde van een tijdperk.
Ik wil en hoef daar voorlopig nog niet over na te denken.
Wel zei iemand onlangs dat het moeilijker is voor de achterblijvers dan voor degene die vertrekt.
Nou dat lijkt mij ook! Ik heb het al als er een logé is geweest dat het kaal is als die weggaat. Degene die weggaat laat een gat/leegte achter.
Maar zelf ervaart hij dat gat niet.
Een nieuwe fase voor moeder en zoon.
Ik ging op mijn 18e op kamers. Wel elk weekend naar huis. Eerst van vrijdag t/m maandag. Later werd dat van vrijdag t/m zondag.
Na mijn studententijd ben ik definitief uit huis gegaan, samenwonen.
Eigen kinderen 3 en 6 dus dat duurt nog wel even.
Ja, voorlopig zit jouw nest nog wel vol Marjon : )
Mooi en moeilijk tegelijk. Gelukkig is mijn oudste nog 11 voorlopig mag ik de nukken van een pré puber beleven.
Toen wij zo’n 5 jaar geleden naar hier verhuisden, werd oudste zoon gek van elke dag in de file naar zijn werk te staan. Na een jaar is hij dan terug ginds gaan wonen en inmiddels is zijn vriendin bij hem ingetrokken. Het was raar ja maar ik was het vrij snel gewend. De tweede staat klaar om uit te vliegen, ze is nu 23. Vooral het minder eten klaarmaken went niet????. Hier is het wel zo dat de kinderen naar ons komen, niet andersom. Ten eerste wil ik geen lastige schoonmoeder zijn die te pas en te onpas binnenvalt. Ten tweede als ik naar elk kind op bezoek moet gaan zijn we een week verder????. Ten derde wij waren verplicht om elke week naar mijn man zijn grootouders te gaan, van 16 tot 18u. Niks lastiger dan dat als je fulltime werkt en in de kleine kinderen zit en dat wil ik onze kinderen niet ‘aandoen’. Dus ze komen allemaal naar hier. En 1x/maand brunchen we met z’n allen, dus ook de partners. En dat loopt heel goed.
Leuk zo’n vaste brunchafspraak Pascale! Ik hoop dat ik ook snel gewend ben dat mijn zoon weg is. Ik verwacht het wel, zeker als ik zie dat het daar goed met hem gaat.
Ik ben zelf in januari het huis uit getrokken, was ook voor mij een hele aanpassing. Gelukkig zie ik mijn ouders nog vaak!
Mooi geschreven! Zal wel even wennen zijn in het begin!
Ik heb gelachen om je zin: “Mijn in-house programmeur is niet langer ‘in da house’”
Het klinkt allemaal heel gezond, en als ze ook nog eens in de 5 weken met moeders op stap gaan, dan zal het allemaal wel goed komen. Maar krijg jij niet iedere week de was bij je thuis afgeleverd?
Nee, hij koopt gewoon een wasmachine! Dus daarvoor zal hij ook al niet terug komen!
Partir c’est mourir un peu, waar je ook afscheid van moet nemen, het doet altijd een (beetje) pijn, doch het maakt wel uit waarvan, maar jij bent degene die het voelt en er doorheen moet!
Maar hoe voelt je je er bij? Ik kan nu al wakker liggen over het feit dat er over een jaar of wat een kind bij me weg gaat… Lijkt me vreselijk! Maar wellicht als ze echt lekker gaan puberen, dat ik er ook wel naar uit kijk, haha.
Ik voel me er weemoedig en melancholiek bij Mammalien. Als een soort blauwe plek, waar ik steeds even aan voel om te zien of het pijn doet ; )
Het is gewoon een klein stukje afscheid. Maar als ik dan lees van Greet en Marjan die echt een kind zijn verloren, dan relativeert dat enorm.
Het is altijd een hele verandering in huis… succes!