Kind uit huis
Last updated on November 7th, 2023 at 12:27 pm
Zaterdag verliet mijn oudste zoon het ouderlijk huis.
Hij vliegt uit!
Het voelt raar.
Een beetje melancholiek
Aan de ene kant vind ik het superleuk voor hem dat hij op kamers gaat, en dat hij zo’n fijne plek heeft gevonden. En het is het natuurlijke verloop van de dingen. Ik moet steeds denken aan het gezegde:
‘Opvoeden is je kind wortels en vleugels geven.’
Oftewel geef je kind een goede basis en daarna de ruimte om uit te vliegen.
Maar ik voel me ook een beetje melancholiek.
Daar gaat hij. Het is het einde van een tijdperk.
Wat er allemaal verandert
- Voortaan hoef ik niet meer te koken voor 7 personen. Sinds mijn oudste dochter veganistisch eet, en voor zichzelf kookt, was het toch al minder geworden. Maar voortaan hoef ik dus bijvoorbeeld echt niet meer twee bloemkolen te kopen.
- Voortaan zal mijn oudste zoon niet meer om 19.15 binnen komen lopen na zijn werkdag. Iets wat onze hond Trixie ook wel even wennen zal vinden. Want hij speelde dan altijd even met de bal met haar.
- Na een slordige 18 jaar verandert ons kind-van-de-dag-systeem. Volgens dit systeem ging ik jarenlang elke week met 1 kind naar de stad. Daar dronken we dan samen iets lekkers en gingen daarna naar de bibliotheek. Zelfs de twee twintig plussers gingen warempel nog graag met met mij koffie drinken 1 keer in de 5 weken.
- Als ik mijn blog per ongeluk kapot maak kan ik niet meer even naar boven roepen voor hulp. Mijn in-house programmeur is niet langer ‘in da house’.
- Hij zal niet langer elke zondagochtend bij de koffie van tien uur zitten. Hoewel hij wel heeft gezegd op bezoek te komen voor verjaardagen.
Maar daar staat tegenover dat ik nu bij mijn kind ‘op de koffie’ kan gaan. En dat hij goed genoeg gelukt is om op eigen benen te kunnen staan.
En meer kun je je als moeder toch niet wensen.
En dat hij gelukkig wordt natuurlijk.
Zijn er bij jou al kinderen het huis uit? En hoe ervaarde je dat? Is het te vergelijken met een eerste schooldag?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Partir c’est mourir un peu, waar je ook afscheid van moet nemen, het doet altijd een (beetje) pijn, doch het maakt wel uit waarvan, maar jij bent degene die het voelt en er doorheen moet!
Maar hoe voelt je je er bij? Ik kan nu al wakker liggen over het feit dat er over een jaar of wat een kind bij me weg gaat… Lijkt me vreselijk! Maar wellicht als ze echt lekker gaan puberen, dat ik er ook wel naar uit kijk, haha.
Ik voel me er weemoedig en melancholiek bij Mammalien. Als een soort blauwe plek, waar ik steeds even aan voel om te zien of het pijn doet ; )
Het is gewoon een klein stukje afscheid. Maar als ik dan lees van Greet en Marjan die echt een kind zijn verloren, dan relativeert dat enorm.
Het is altijd een hele verandering in huis… succes!