Ik kan niet meer uit de voeten

Last updated on November 28th, 2019 at 09:05 am

Lekker dan.

Ik rende gisterochtend het tuinpad af om 7.15, zoals elke ochtend. Maar dit keer stapte ik op één of andere kei, en verzwikte mijn enkel. Ademloos van de pijn lag ik een tijdje eenzaam op het tuinpad te kreperen, en vroeg me af hoe ik ooit weer overeind moest komen.

Toen trok de pijn genadig weg.

Toch hardlopen. Dat kan best.

‘Oh,’ dacht ik. ‘Dan ga ik nu gewoon gaan hardlopen.’

Dus dat deed ik, en de rest van de dag negeerde ik mijn voet onder het motto: ‘Als je doet alsof het er niet is, is het er ook niet.

Maar ‘s avonds zag mijn rechterenkel er toch wel heel anders uit dan mijn linkerenkel. In plaats van een ranke constructie, had ik een soort heipaal. Toen heb ik mij schoorvoetend verzoend met het feit dat ik mijn enkel blijkbaar verstuikt heb. Als een soort Quasimodo hompel ik door het huis op een paar krukken die nog in de kelder lagen.

Het huishouden doen valt niet mee met een verstuikte enkel

Het leven met een verstuikte enkel is superlastig! Als moeder doe ik blijkbaar echt 1001 dingen op een dag, om de boel netjes, en draaiende te houden. Dat gaat nu een stuk lastiger. Een huishoudschema staat of valt bij een goede mobiliteit heb ik ontdekt. Voor het eerst in lange tijd waardeer ik het schoolsysteem, waarbij kinderen meer thuis zijn dan op school, want er lopen hier voortdurend kinderen rond die ik dingen kan vragen.