Waarom ik de puberteit veel zwaarder vindt dan de babytijd
Er is weer eens een onderzoek gedaan. En dit keer is de conclusie:
De puberteit is veel zwaarder voor moeders dan de babytijd.
En als ik even voor mezelf spreek: dat klopt als een bus!
Ik vind de puberteit inderdaad veel zwaarder
Ik vind de puberteit veel zwaarder dan de babytijd. Toegegeven, de babytijd was soms fysiek zwaar. Je bent altijd aan het zorgen en de gebroken nachten zijn geen lolletje. Maar als je een baby ergens neerlegt, dan blijft hij of zij daar líggen. Zie ook mijn post Baby in box.
Bij een puber moet je maar hopen dat hij niet in zeven sloten tegelijk loopt. Vooral als je een puber hebt met een enorme vrijheidsdrang. Doe daarbij een flinke scheut jeugdige overmoed en je hebt een recept voor zorgen om je kind.
Daarnaast moet je een evenwicht vinden tussen je kind loslaten en hem tegelijkertijd veilig houden en beschermen. Tegen de buitenwereld, en vaak ook tegen zichzelf. Ook dat vind ik in de puberteit lastiger dan in de babytijd.
Waarom ik de puberteit zwaarder vind dan de babytijd
- Er zijn meer invloeden van buitenaf. Als je kind een puber wordt, worden leeftijdsgenoten belangrijker. En menig puber hecht meer waarde aan de mening van andere pubers dan aan de wijze raad van zijn of haar ouders.
- Pubers zijn mobiel! Je kunt ze niet even in de box leggen, en dat ze daar dan een uur later nog liggen.
- De mensen waarmee je als ouders te maken krijgt bij de opvoeding breidt zich flink uit. Bij baby's is er het consultatiebureau. Bij pubers clubjes, verenigingen, mentors, schoolartsen, leraren, klasgenootjes en natuurlijk de alomtegenwoordige social media.
- Baby's kunnen erg schattig zijn en zo makkelijk compenseren als ze lastig zijn. Ik smolt tenminste zo weg van een tandeloze babylach. Pubers vind ik persoonlijk toch een lager schattigheidsgehalte hebben.
- Pubers kunnen best gemeen tegen je zijn. Dat hoort bij het losmaken van jou als moeder. Maar dat wil niet altijd zeggen dat het leuk is als ze zich voor je schamen. Of je keihard uitlachen.
Wat mij betreft klopt het gezegde: 'Kleine kinderen, kleine zorgen - grote kinderen, grote zorgen' als een bus.
Lees ook mijn post over kraamcadeautjes. Je weet wel die periode, waarin je nog onwetend bent over wat komen gaat....
Hoe ervaar jij de verschillende leeftijden van je kind?
Nou Nicole, als ik zie wat voor hoofdbrekens school me al oplevert, dan mag die pubertijd nog wel even wachten....
Je krijgt steeds minder controle op dingen he, en bij sommige kinderen is het dan erg spannend of het enigszins verstandige keuzes worden.
Ik heb zelf ook wel een paar grijze haren veroorzaakt bij míjn moeder...
Dat lijkt me dan wel weer fijn voor je moeder: dat ze nu als het ware een stukje erkenning krijgt van jou : )
Ik geloof je direct. Nu mijn jongens groter worden merk ik al dat sommige dingen lastiger zijn. Een baby of peuter leg je inderdaad in de box als ze even een slechte moment hebben. Ze zeggen toch altijd " kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen"
Daar heb ik niets aan toe te voegen: je hebt helemaal gelijk! Bij baby's worden inderdaad de lastige periodes veel meer gecompenseerd door hun hoge 'schattigheidsgraad', wat het makkelijker vol te houden maakt... Maar naar het schijnt zou het op een gegeven moment ook weer beter worden zeggen ze...
Ik hoor ook wel eens van mama's dat hun kroost hélemaal geen last heeft van 'puberkuren'. Liegen ze of hebben ze gewoon geluk?
Met vijf kinderen heb ik geleerd dat het erg aan het kind ligt. Ik heb er vier die vrij rustige pubers waren, en eentje die een stuk ingewikkelder door het leven gaat.
Mijn oudste is 13 jaar en in het begin van de puberteit. Ik kan niet zeggen dat ik het lastiger vind. Elke fase heeft zijn voors en zijn tegens. Ik prijs mij gelukkig dat ik een goede band met mijn kinderen heb, dat ze mij nog dingen vertellen. Ik hoop dat het altijd zal blijven. Als moeder is elke dag een leer moment, met open blik naar de situatie kijken en onbevooroordeeld zijn. Helaas lukt mij dat niet altijd, maar ik blijf in gesprek met ze, vraag hun vooral veel en geef ze de ruimte om te antwoorden. Ik vind het moederschap iets moois en doe het vanuit mijn hart elke fase weer.
Helaas is een goede band geen garantie voor succes. Uiteraard helpt het een heel eind in de goede richting, maar voor een groot deel is het afwachten.
De (pre-)puberteit is bij uitstek de periode dat duidelijk wordt hoe mijn kind zich verhoudt tot zijn steeds ruimere omgeving. De overgang van de vrij beschermde omgeving van de basisschool naar de middelbare school is zo'n groot markeringspunt. Mijn oudste (nu 17) gaat prima zijn eigen weg. Middelste (12) pubert heel vroeg en lijkt een stoornis in het autistisch spectrum te hebben (naast hoogbegaafdheid). Dat vraagt veel van hem en zijn omgeving. We hebben dus hulp gezocht en gevonden.
En jongste (10) laat ik nog graag klein ;-)
Ik vind dat je gelijk hebt met wat je schrijft en sprak daar gisteren nog met een medemoeder over. Het vraagt enorm veel, ook praktisch. Wat denk je van slecht slapen omdat je puber uit gaat?
Ja, je ligt toch met een bepaalde alertheid in bed totdat je zeker weet dat je kroost weer veilig thuis is!
De periode "jong volwassene " vind ik ook niet de gemakkelijkste. Scholing/ opleidingen die niet gemakkelijk verlopen/ stoppen zelfs en dan zonder diploma een baan moeten zoeken. Studenten met studentengedrag die nog wel thuiswonen. Misschien iets minder grote monden maar zorgen om hun verdere leven volop.
Oei! Ik kan het me helemaal voorstellen, maar ik vind de babytijd toch best pittig hoor! Vooral de nachten met een paar uurtjes slaap doen geen goed... en ik kan onze dreumesen echt niet zomaar in de box leggen hoor, toen ze kleiner waren als baby ook niet, want huilen dat ze kunnen! ;)
Hahahaha nou idd, alhoewel ik de pubers vaak ook grappig herkenbaar vind, in wat ze willen en wat ze doen. ( er is nog niks veranderd sinds IK puberig was en ze hebben het allemaal :-) )
Maar persoonlijk vind ik het leuke aan pubers dat je wel met ze kunt praten (babytjes kunnen nog niks duidelijk maken en soms vond ik het wel eens een puzzel om uit te vinden waar die dan precies last van hadden).
Maar de babytjes waren makkelijker te troosten, dan knorrige pubers weer happy maken....
Iedere fase heeft iets soms denk ik dat wij die fase waarin we verkeren het moeilijkst vinden?
Toen mijn oudste puberig werd en ik ook nog een baby had....dat vond ik wel behoorlijk zwaar.
Ik geloof je meteen. Ook in mijn werk merk ik dat grotere kinderen ouders vele grotere zorgen opleveren. Maar toch vind ik puberteit wel een leuke periode in een kinderleven. Ze worden zo wijs en al echte jong volwassenen. Ben benieuwd of ik er nog zo over denk als wij een puber hebben.
Bij ons was het zo'n ellende toen zoons klein waren dat ik me niet kon voorstellen dat de puberteit nog erger zou zijn.
En gelukkig voor ons allemaal was dat ook zo. Tuurlijk was het niet allemaal makkelijk, maar het was hier gewoon heel gezellig toen zoons pubers waren. Onze zoons waren daar zelf eigenlijk ook wek verbaasd over dat er niet meer ruzies waren. Het scheelde veel dat zoons niet erg gevoelig zijn voor groepsdruk. Dat heeft nadelen want een grote vriendenkring hebben ze ook niet gehad. Ze deden aardig goed hun best op school en uitgaan, alcohol en drugs is een beetje mee geexperimenteerd en daar waren ze snel klaar mee.
Onze zoons zagen er altijd ouder uit en zo gingen we met ze om. Ze waren en gedroegen zich al jong nogal volwassen. We gaven ze veel vrijheid want dat konden ze aan. Misschien scheelt het dat ik toen al een hele tijd chronisch ziek was. Ik kon fysiek niet zoveel, maar ik had wel alle tijd voor ze en zoons zijn allebei praters. En ze hadden door mijn ziekte andere ervaringen dan in een 'gewoon' gezin.
Teveel achter de computer was hier een aandachtspunt. En ja, als ouder maak je je misschien altijd zorgen over hoe je kinderen later een plaatsje in de maatschappij krijgen.
Ik kan me er nog weinig bij voorstellen ;) Aan de ene kant zullen ze sneller brutaal zijn enzo, maar aan de andere kant kun je ze ook even alleen laten zonder dat ze van de trap vallen. Je hoeft ze niet meer constant in de gaten te houden en komt ook weer wat meer aan jezelf toe. Ze kunnen mee in achtbanen dus je hoeft geen oppas meer te regelen als je naar de efteling wilt enz :P
Nou, ik vind het inderdaad makkelijker worden en vanaf de puberteit vond / vind ik mijn 5 kinderen toffer en leuker dan ooit tevoren :)
Zien hoe ze uitgroeien tot wie ze zijn, hun eigenheid (die niet die van mij hoeft te zijn), wat ik van hen leer, ik vind het allemaal even geweldig.
En echt, ik vind het veel makkelijker, ik praat heel graag met mensen, dus ook met kinderen, die rol ligt me stukken beter dan de baby- en schooltijd. Ook al heb ik een zoon met ASS; van hem leer ik nog het meest en met hem heb ik de meest diepgaande gesprekken over spiritualiteit, ecologie, ... Ondertussen zijn de 3 dochters al het huis uit en ik kan niet zeggen hoe fijn mijn contact met hen nu is, en tussen hen onderling.
De fase na de puberteit ken ik nog niet echt.
Mijn kinderen zijn nog te klein, natuurlijk.
Maar ik geef wel les aan pubers en ik kan er me wel iets bij voorstellen.
Ik denk wel dat het erg afhankelijk is van het karakter van het kind.
Als ik een voorspelling mag doen?
Inthe wordt bij ons de moeilijkste. Ze was de moeilijkste baby en is ook de moeilijkste kleuter omdat ze zo een sterk karakter heeft en ik denk dat dit in de puberteit echt een probleem kan worden.
Ik zie inderdaad op school dat het heel afhankelijk is van met welke mensen ze omgaan en in welk milieu ze terecht komen.
Sommige kinderen zijn gewoon meer vatbaar voor die invloeden van buitenaf.
En je kind kiest natuurlijk ook niet voor niet wat soms 'foute vrienden' worden genoemd. Er is een reden dat een kind zich tot zulke types voelt aangetrokken. In die zin bestaan 'foute vrienden' dus eigenlijk niet.
Ik ben benieuwd of je voorspelling gaat uitkomen Ilse. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze alle moeilijke dingen nu al vast uit haar systeem werkt en in de puberteit een heel makkelijk kind is ; )
Wij hebben heel bewust gekozen voor pleegzorg voor een puber. En dat is inderdaad niet makkelijk, maar wel iets wat bij ons past. En natuurlijk komt er bij de meeste pleegkinderen ook meer bij kijken dan het 'normale' pubergedrag, waardoor je soms tegen rare dingen aanloopt. Daarbij: het is niet je 'eigen' kind, die je vanaf baby hebt zien opgroeien, en de puber komt ook nog eens in een huishouden wat anders is dan wat het gewend is.
Toch kiezen we niet voor een jongere groep. Pubers zijn leuk, voor ons, omdat ze onvoorspelbaar zijn, hun persoonlijkheid ontwaakt en alle kanten opwaait (net hoe hun pet staat), en omdat ze juist lekker zelfstandig kunnen zijn. Sterker nog, dat helpen met zelfstandig worden vind ik juist zo leuk.
Het was toch ook mooi om de eerste stapjes te begeleiden? Dat ze voor het eerst staan en dan lopen? Je blijft een kleuter toch ook niet ronddragen? Zo zie ik een puber ook: je geeft ze zelfvertrouwen, je laat ze los en je bent er als ze wel omvallen. En je doet een stapje terug. Laat ze lekker aanrommelen, en als ze het niet meer weten komen ze vanzelf naar je toe met vragen, als het goed is.
Wat niet wegneemt dat je best grenzen mag stellen en dat die net zo duidelijk moeten zijn als voor kleine kinderen. Dat is zelfs heel belangrijk, omdat door de grenzen en regels te overtreden er iets van bewustzijn naar voren komt, denk ik. Haal maar eens een hele nacht door, op een schooldag, en laat ze dan maar voelen waarom ze beter op tijd naar bed kunnen gaan :P Keuzes maken, dat leer je van grenzen en regels. Is het het waard om te doen wat je wil op dat moment, of heeft dat consequenties die je liever niet wil ondergaan?
Het is een mooie tijd, de pubertijd :) (En geloof me, als moeder ben je het na 15 jaar weer vergeten en zeg je glashard 'maar mijn kind heeft eigenlijk nauwelijks gepuberd').
Ik ben niet van plan om ooit te beweren dat de puberteit makkelijk was.
Als pleegouder lijkt het me op een bepaalde manier makkelijker om pubers op te voeden. Inderdaad omdat het niet je eigen kind is. Dat maakt het denk ik makkelijker om objectiever en rustiger te zijn als er iets gebeurt.
hahaha on point: Pubers vind ik persoonlijk toch een lager schattigheidsgehalte hebben.
Ik heb nog even ze zijn nu 7 en 3 jaar, ben dus eigenlijk net weer de oude en nu mag ik mijn borst nat maken voor de pubertijd.
Ja ik herken het helemaal. En ik herkende mezelf op die tekening ;)
En ik had nog zo gehoopt dat het makkelijker zou worden.
Sterkte ermee!
Het kan wel makkelijker worden Linda. Het ligt erg aan het kind heb ik geleerd.
nee ik geloof niet dat ik het lastiger vind...
ik denk zelfs dat ik het makkelijker vind...
Ook al gaat het minder vanzelf, maken pubers veel meer troep dan baby's, en zijn baby geluidjes vaak ook leuker ;)
Vind het nu gezelliger, de gesprekken, de interesses die ze hebben
Wat een mazzeltje Jackie!
Ik merk inderdaad ook dat mijn tiener pittiger is dan een baby ;-) en het schattige is er inderdaad wel behoorlijk van af..
Ik geloof het meteen! Ik herinner me dat een vriendin me jaren geleden al vertelde dat - toen haar oudste voor het eerst naar de middelbare school ging - je kind je dan nog meer nodig heeft dan eerst. (maar daar wil het kind niet altijd aan toegeven)
Ik ga het hopelijk allemaal nog meemaken. Dat zal zeker het nodige van me vragen.
Ja, de puberteit vraagt weer andere dingen van je als moeder dan de babytijd.
Nou dat kan ik alleen maar volmondig beamen!
Over het algemeen genomen mag ik niet klagen, maar op de een of andere manier maken die zuchten,draaiende ogen, laat thuis komen, niet laten weten waar ze zijn (niet aan gedachte dat dat moest) rommel in hun kamer, rennen voor de trein ov kaart verfeten, studie uitzoeken, enz enz het allemaal wat lastiger voor een moeder dan wanneer een kleintje ligt te huilen.
Gelukkig zijn pubers over het algemeen ook wel heel gezellig en vind ik het heerlijk om dingen met ze te ondernemen of gewoon lekker wat te kletsen, ach elke leeftijd heeft zijn leuke en minder leuke kanten.