Naschoolse activiteiten en autoloze vrijdag
Last updated on December 14th, 2022 at 04:30 pm
Op vrijdag heb ik geen auto, want op vrijdag gaat mijn man met de auto naar het station. En zonder auto zitten vind ik geweldig! Want dan kan ik ook niet worden ingezet voor allerlei naschoolse activiteiten.
Want het geeft rust, omdat het een heleboel dingen onmogelijk maakt. Zoals allerlei clubjes en afspraken van de kinderen die hier op het platteland een auto vereisen. ‘Jammer kinderen! Maar mama heeft vandaag geen auto!’ jubel ik dan.
Naschoolse activiteiten: typisch voor deze tijd?
Het gevoel van rust dat mijn autoloze vrijdag oplevert zette me aan het denken. Onze moeders en oma’s hoefden nog niet van hot naar her te rijden met hun kinderen. Wanneer is het idee toch ontstaan dat kinderen na schooltijd allerlei nevenactiviteiten moeten ondernemen? Waarom voel ik me schuldig, en tekort schieten als ik de boot afhoud als ze ergens ‘op’ willen? Waarom heb ik het excuus nodig dat ik geen auto heb?
Is het niet genoeg dat ik voor ze kook, voor ze was, het huishouden draaiende houd, en er ben voor de geestelijke ondersteuning en begeleiding? Moet ik dan echt ook nog taxi-chauffeur zijn?
Weinig naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten
Op dit moment zijn we grotendeels gevrijwaard van nevenactiviteiten. En dat heeft deels met mij te maken, en deels met het feit dat mijn kinderen er niet zoveel interesse in hebben. Maar ik heb bijvoorbeeld voetbal afgehouden voor mijn jongste zoontje omdat ik weet dat dit verplichte wedstrijden zaterdagen met zich meebrengt. Ik vind het té erg, dat er op zaterdag ook nog allerlei verplichte nummers zitten.
Het doet me een beetje denken aan dat overbekende verhaal over een neerstortend vliegtuig: pak eerst voor jezelf een zuurstofmasker zodat je je kinderen kunt helpen. Voor mij is het beperken van de nevenactiviteiten na schooltijd als een zuurstofmasker. Het zorgt ervoor dat ik verder de boel geruisloos draaiende kan houden. Zeker gezien het feit dat mijn man altijd pas om acht uur ‘s avonds thuiskomt, en ik dus dagelijks een solovoorstelling speel. Uiteindelijk komt het neer op prioriteiten stellen.
En ik vind nevenactiviteiten geen prioriteit. Dan kunnen mijn kinderen maar niet Mandarijn spreken, of een virtuoos Für Elise spelen.
Ik denk niet dat ze daar ongelukkiger van worden.
Leestips
Hoe ga jij om met het oneindige halen en brengen?
En vind jij naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten een belangrijk onderdeel van de opvoeding?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ben op het dorp opgegroeid, er was niet zoveel aan sport.
Ik ging naar gymnastiek met de fiets en flinke tegenzin en in de zomer op gezinsabonnement naar het zwembad. Dat deed ik vaak op de fiets met plezier. Was ik thuis in de zomer, dan was er altijd wel een klusje helpen tomaten plukken, of bakjes papieren.
Heerlijk, zo’n stukje. Ook hier niet allemaal clubjes. En dan nog niet eens alleen omdat ik geen taxi bedrijf wil worden, ik vind het ook gewoon niet nodig, ze zijn nog zo jong en moeten al zoveel (7 en 10 jaar), bovendien kosten sommige dingen een vermogen, onze dochters houden van zingen en theater en dan betaal je zo 25 euro per maand per persoon. dat hebben ze overigens wel een jaartje gedaan en ik verbaas me dan over de kinderen die er ook komen en daarnaast nog op hockey en muziekles zitten en van het ene clubje naar het andere gaan. Dit lijkt me toch voor de kinderen zelf ook veel te vermoeiend. Komend schooljaar krijgen ze beide muziekles op school en gaan we eens kijken om er iets van gym bij te doen, een uurtje in de week, lang genoeg.
Herkennen jullie het trouwens dat je door andere ouders wordt aangekeken of je je kind tekort doet door ze allerhande clubjes te onthouden?
groetjes Cato
Ik geloof zeker dat er ouders zijn die clubjes als onderdeel van de opvoeding en ontwikkeling van een kind zien. En dan wordt het inderdaad ‘het onthouden van kansen’. Maar voor mij geldt dit dus niet.
Ik breng mijn zoon 1 x per 2 weken met de auto naar de judoles in een dorp verderop. De ene week rijd ik, de andere week een andere moeder.
Het is ‘s avonds van 19 tot 20 en dat 5 km verderop, ik vind m’n zoon nog te jong (9) om dat te fietsen
Puberzoon van 17 korfbalt fanatiek en hoeft natuurlijk niet meer gebracht. Maar dan de competitie… Op zaterdag zijn dus de wedstrijden. We wonen in Drenthe en zoonlief mag spelen in Grou en wij moeten rijden. Dat is 100 km heen en 100 km terug! En dan mag ik nog niet klagen. Er zijn teams die naar Maartensdijk moeten, dat is 180 km (en weer terug!!!) Ik vind het schandalig!!!
Wauw, dat is echt heel erg ver! Daar ben je dan toch de hele zaterdag druk mee. Dat lijkt me een behoorlijke aanslag op je weekend.
Zolang het in hun en in mijn schema paste, mochten onze kinderen (inmiddels jong-volwassen) heel veel activiteiten doen. Niet omdat ze door ons “gepusht” werden, hoor. Het enige wat “moest” was natuurlijk zwemles plus enkele jaren schaatsles. Het waren gewoon heel energieke kinderen en nog muzikaal ook. Dus ja, dan gun je ze dat. (Ik heb dat als kind niet gehad en het als een groot gemis ervaren, dat zal er ook mee te maken hebben.) Natuurlijk bleef er ook genoeg tijd over om af te spreken met klasgenootjes en om buiten te spelen. Gelukkig kan ik zeggen dat ik het halen-en-brengen altijd met plezier heb gedaan. Groet, Greetje54
Dat lijkt me heerlijk, als je het halen en brengen plezierig kunt vinden. Bij mij veroorzaakt het veel onrust. Zwemles was voor mijn kinderen ook een verplicht nummer. En met vijf kinderen nam dat zo tien jaar in beslag. Ik heb het gevoel dat ik toen mijn haal-en-breng kruid heb verschoten…
In mijn jeugd (jaren 80) mochtend we ook gewoon activiteiten kiezen die op fietsfstand waren. In de praktijk kon je dus kiezen tussen AMV (muziek), piano, dansles, volleybal of techniekclub. Andere dingen waren gewoon te ver.
Nu breng ik mijn kinderen met alle plezier naar hun clubjes (lopend, fietsend of met de auto). Tot nu toe steeds een per kind. Zoonlief zat ruim 2 jaar op peutergym en nu op zwemles. Dochterlief heeft een jaar peutergym gedaan, daarna een jaar peuterdans en gaat straks ook naar zwemles.
Zwemles is hier 2x per week, dus daar houden we het maar even bij. Als de diploma’s binnen zijn, mogen ze zelf wat kiezen.
Ja, zo deden wij het ook. Eerst het zwemdiploma en daarna vrije keuze. Maar ondertussen word ik dus behoorlijk ingehaald door de logistiek… Gelukkig dus maar dat mijn kinderen niet zo dol zijn op buitenschoolse activiteiten.
Voor mijn zoon en dochter geldt: eerst zwemdiploma’s en daarna een sport kiezen. Toen wij van stad naar platteland verhuisden, wist ik dat ik veel zou moeten halen en brengen. En dat doe ik met alle plezier (waar mogelijk samen met andere ouders, zodat het niet te gek wordt). En ja, muziekles mag ook. Graag zelfs. Mijn zoon geniet van AMV-muziekles; er gaat een (creatieve) wereld voor hem open. Geweldig! AMV is nog in het dorp (4,5 km rijden), als hij volgend jaar een instrument wil leren spelen, moeten we naar de stad (10 km). Ik vind dat echt wel de moeite waard. En geloof het of niet, er blijft nog volop tijd (en rust) over om thuis te spelen. Gelukkig wel!
Volgens mij is dat halen en brengen echt niet perse van deze tijd. Ik zat vroeger op waterpolo en ik werd ook drie keer per week gebracht en gehaald (10 km enkel). Twee keer training en 1 keer wedstrijd. Sport in het dorp (volleybal en jong nederland) daar ging ik op de fiets heen. Mijn neefjes zitten op voetbal (beiden) en zwemmen (jongste). Voetbal is altijd drie keer per week voor de oudste en twee keer per week voor de jongste. Mijn broer en schoonzus vinden het juist erg leuk om erheen te gaan en de inzet en enthousiasme te zien. Ik ga bij wedstrijden ooksoms kijken. Mascha.
Mijn kinderen zijn nog jong (4 en 1) maar het duurt niet lang meer voordat de oudste in ieder geval op zwemles gaat. Gelukkig is het zwembad op fietsafstand. Er is ook een muziekschool in de buurt mocht hij daar interesse in hebben en er zijn in mijn kleine dorpje ook wel sportclubjes.
Ik denk dat ik de regel ga hanteren dat mijn kinderen op clubjes mogen maar er zijn twee vereisten: 1 het is op fietsafstand en 2 het is betaalbaar (want de kosten kunnen ook nog wel eens tegenvallen geloof ik).
Ik heb geen auto, dus deed/doe alles op de fiets, dús bracht ik de kinderen alleen ergens heen op fietsafstand.
Mijn jongste had vlak voor de vakantie een feestje met haar klas bij haar mentor die aan de andere kant van mijn provincie woont….ik mailde deze vrouw en deelde haar mee hoe mijn dochter in vredesnaam bij haar moest komen! En eventueel ook weer thuis…want ik heb geen auto! Stond het beste mens helemaal niet bij stil, want iedereen heeft toch een auto. Nee dus. Of ik even een lift wilde regelen met eventuele klasgenoten. Deed ik…maar alle auto’s zaten al vol…..Mijn dochter is toen niet geweest…hoe erg is dit!
En inderdaad, we doen al heel veel voor onze kinderen. Mijn moeder vertelde mij laatst hoe druk ouders het tegenwoordig hebben met al die nevenactiviteiten. Dat had zij nooit! We kwamen uit school, speelden buiten en gingen zo nu en dan in de buurt naar een clubje, op loopafstand.
Momenteel lees ik het boek Nancy-trilogie van Elsie Johansson. Moeders hadden het toen ook ontzettend druk, maar meer in en om het huis. Het las zo vertrouwd, want ik las als het ware over mijn eigen jeugdjaren. Mamma was er altijd, een lekker kopje thee dronken we samen, stoofschotel stond te pruttelen, en na de afwas rustig bijelkaar in de woonkamer. Ach Nicole, ‘toen’ was ook niet alles, maar ik mis de rust wel, en nu dus ook de rust om ontspannen te moederen, want zoals mijn buurvrouw van in de 80 laatst tegen mij zei: Jij bent een echte ouderwetse moeke! :-)
Ik ben anoniem…maar geen trol!
Liefs!
Die Nancy-trilogie ga ik beslist op zoeken! Bedankt voor de tip.
En het beeld dat je schetst over je eigen jeugdjaren, vind ik hartverwarmend. Het klinkt heel gezellig, en als het soort jeugd dat ik mijn kinderen ook gun.