Moet ieder kind zijn eigen slaapkamer hebben?
Last updated on February 5th, 2024 at 10:56 am
Moet een kind een eigen slaapkamer hebben?
‘Hoeveel ruimte heb je nodig?’ stond er op de cover van de nieuwe Genoeg.
Platteland: meer buitenruimte, minder binnenruimte
Toen we verhuisden van de stad naar het platteland kregen we aanzienlijk meer buitenruimte. Maar hoewel we niet zozeer minder binnenruimte kregen, zorgde de indeling er wel voor dat onze twee jongste zoontjes voortaan een slaapkamer moesten delen. Dat was het prijskaartje van een verhuizing naar het platteland.
Indeling
Ons huis in de stad was nu eenmaal superefficiënt: gewoon twee vierkanten blokken aan elkaar. Het huis dat mijn opa en oma in de jaren dertig lieten bouwen, is minder optimaal ingedeeld. Zo hebben we hier bijvoorbeeld een kelder die voor extra kubieke meters zorgt, maar daar heb je natuurlijk weinig aan als slaapkamer.
Slaapkamer delen
Dat onze twee jongste zonen een kamer moesten gaan delen, was één van bezwaren tegen de verhuizing naar het platteland. Want hebben kinderen niet een eigen kamer nodig? Soms denk ik dat nog wel eens, en dan kan ik daar vervelend over piekeren.
Maar het artikel over klein wonen in Genoeg en informatie over de Amerikaanse Tiny House Movement bieden verlichting voor mijn zorgen. Het helpt in ieder geval om te relativeren dat ze een kamer moeten delen. Een klein huis hoeft geen probleem te zijn.
Lees ook: Slaapkamer zonder raam
Hoe denken jullie over kinderen en slaapkamers? Heeft ieder kind recht op een eigen slaapkamer, en is dat ook nodig?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ik kan me werkelijk niet herinneren dat ik het vreselijk vond om geen eigen slaapkamer te hebben, tot m’n 16e. Maak de boel niet erger dan hij is, ze gaan niet zo snel dood hoor. Als het kan is het leuk, als het niet kan, nou dan niet. Krijgen ze heus geen trauma’s of zo van.
Ha, ha, wij leven geloof ik als 50 jaar geleden. Eén slaapkamer wordt gedeeld door 2 jongens, een andere door 4 jongens en één (grote) slaapkamer door 3 meiden. Die laatste kamer heeft een kastenwand als afscheiding, zodat één deel voor onze oudste dochter is, en het andere deel voor de twee veel jongere zusjes. We hebben zelf een kleine kamer, waar je net om je bed kunt lopen. En hee, dat bed heeft ook al niet de maten van 2013 :-)). We leven prima zo en niemand weet beter. Huiswerk wordt hier aan tafel gemaakt en ieder heeft in elk geval een eigen kast, een eigen (schoenen)mand, een eigen kapstokhaak, een eigen schoolspullenopbergruimte.
Zelf heb ik ook nooit een eigen kamer gehad. Tot ik een jaar of 12 was deelde ik zelfs het bed met een zus.
Je krijgt er niets van. Leren delen vind ik juist goed en mooi. Waarom moet alles altijd gericht zijn op het individu? We hebben en krijgen elkaar juist zo hard nodig.
Heerlijke reactie Teunie! Ik maak me meteen niet meer zo druk!
Ik heb als jong kind even een kamer gedeeld met m’n broertje en vond het erg jammer toen ik weer een eigen kamer kreeg. Samen op 1 kamer vond ik veel gezelliger en minder angst voor spoken onder het bed…
Iedereen heeft het al gezegd :-) maar neen, ik denk het ook niet, dat het echt noodzakelijk is. Onze 2 jongsten(4 en 5) slapen op een kamer ( zit ook maar 18 mnd tussen) en als ze ouder worden( het zijn jongen/meisje) dan zal het zich vanzelf oplossen, want mijn oudste is al 18 en dan een van 15…Maar ook mijn oudsten sliepen in de basisschoolleeftijd graag op een kamer in de vakanties bv.
Als kind altijd een kamer gedeeld. Een grote kamer, dat wel.
Mijn tiener zussen waren niet verrukt als ik nog wakker was, wanneer zij naar bed gingen. Dat betekende dat ik kon luisteren naar verboden dingen die ze gedaan hadden en naar snode plannen.
De schurken vertelden me dan, dat ik helemaal niet hun eigen zusje was, maar dat ik gevonden was bovenaan de draai, langs de kant van de weg, naast de vuilnisbak.
Heb ik er iets van gekregen? Nou nee, ik had de schurken best door, maar speelde het spelletje mee.
Kostelijk! Wat een leuke zussen had jij!
Onze jongens hebben altijd bij elkaar geslapen, vanaf dat ze twee en vier waren. Nu zijn ze dertien en elf, en we zijn een aantal maanden verhuisd naar een huis met een slaapkamer voor iedereen (dat was overigens niet de reden van de verhuizing :-) ). Een week hebben de jongens apart geslapen, toen was het nieuwtje eraf, en nu liggen ze weer heerlijk bij elkaar! Hun eigen keuze overigens ;-)
Huiswerk wordt in de keuken of woonkamer gemaakt, het hele begrip privacy komt in hun belevingswereld nog niet voor lijkt het, ze zoeken ons en elkaar altijd op. Misschien dat het met meisjes anders is, daar heb ik nog geen ervaring mee :-)
Bij mijn zijn het ook de jongens die delen. Wat grappig dat ze er bij jou zelf voor kiezen om weer bij elkaar te gaan liggen!
Het ligt er wel aan of ze een beetje met elkaar kunnen opschieten. Mijn zoon en dochter (vind zowiezo dat 2 verschillende sexen vanaf een een bepaalde leeftijd niet meer op een kamer kunnen) kunnen elkaar niet uitstaan. Ik haal zelfs mijn dochter van zolder, waar ze een eigen kamer heeft naast zoon, teveel verschil in karakter en levenstijl (hij blijft laat op, zij moet op tijd slapen). Ze krijgt nu een verdieping lager een kamer, naast jonger broertje. Zelf vond ik het vroeger verschrikkelijk dat ik geen eigen kamer had, ik ben erg graag op mezelf. Mijn grootste wens was een eigen plekje. Maar ja, je moet roeien met de riemen die je hebt.
Ik ben nieuwsgierig Julia: heb je nu als moeder een eigen plekje?
Jazeker, bizar genoeg kreeg ik toen mijn ex wegging een heel huis voor mezelf (delen met kids en konijn). Maar heel eerlijk, ik geniet ervan, ik heb zelfs al 6 jaar een LAT relatie, maar geef mijn eigen plekje niet meer op:)
Wij hebben het daar ook wel eens over… We hebben 3 slaapkamers boven en ik zie mezelf stiekem wel als moeder van 3 of 4 kinderen… Maar waar laten we die dan allemaal? ;)
ik lees even mee… :)
Ik heb met mijn zus totdat zij een jaar of 10 was (ik was 3 jaar jonger) op 1 kamer geslapen. Zij wilde graag een eigen kamer, vast ook pubertijd ofzo.
Het was niet dat de ruimte er niet was, maar gewoon makkelijk voor mijn ouders en wij vonden het gezellig. We sliepen ook bij elkaar in één bed en mij moeder kwam dan ‘s avonds tussen ons in liggen om verhaaltjes te vertellen. Ik heb er fijne herinneringen aan.
Wij zijn een samengesteld gezin met 5 kinderen met PDD-NOS en ADHD/ADD. Het is beslist noodzakelijk dat ze hun eigen kamer hebben waar ze zich terug kunnen trekken.