Wat wilde jij worden als kind?
Op de basisschool van mijn kinderen werd het altijd gezongen bij verjaardag:
‘Wat wil je later worden als je groter bent?’
Ik kwam ineens aan het denken: ‘Wat wilde ík eigenlijk worden als kind?!’
Wat wilde jij worden als kind?
Ik zou graag beweren dat mijn antwoord een diepzinnig: ‘Mezelf’ was. Maar ik geloof dat het beroep van schooljuf mij destijds wel wat leek. Niet omdat ik een roeping voelde om kinderen te onderwijzen, maar omdat ik had gezien dat juffen altijd een reep chocola kregen bij kinderverjaardagen.
Wat kan ik zeggen.
Ik hield toen ook al van chocola.
Schaapherder dan maar?
De wens om juf te worden werd al snel ingehaald door het besef dat een reep chocola onvoldoende compensatie is voor een beroep dat je niet ligt. Toen heb ik nog een tijdje geflirt met het idee om schaapherder te worden, waarbij ik dan ‘in een hutje op de hei’ wilde wonen.
Maar stiekem begon ik te denken dat ik wellicht geen schaapherder hoefde te worden voor dat hutje op de hei. Het zou misschien ook kunnen als schrijver.
Happy end
Nu zou ik niet durven beweren dat ik schrijver ben geworden, maar ik verdien wél mijn dagelijks brood met schrijven voor mijn blogs! En ik woon weliswaar niet in een hutje, maar wel op het platteland.
Dus als ik nu denk aan het kind dat ik was, en haar dromen, dan denk ik graag dat ze blij zou zijn met hoe mijn leven er nu uitziet.
Wat wilde jij worden als kind? En wat vind je ervan hoe je leven is uitgepakt?
Piloot :-) Het draaide heel anders uit maar toch…. behaalde ik mijn brevet “parapente”
https://youtu.be/LLgbWMPI5l0 (dit verklaart wat met parapente wordt bedoeld)
Groetjes,
Rudi
Ik heb het altijd een rare vraag gevonden. “Ik ben toch al iemand.” dacht ik, maar dat durfde ik niet te zeggen. Dus ik verzon maar wat. Kennelijk altijd het verkeerde. Want er werd gezegd dat een meisje geen kraandrijver kon worden. Dat je naar een school met rare mensen moest om tekenen en schilderen te leren. Dat meisjes huisvrouw werden en dus naar de huishoudschool moesten. “Waarom vraag je het me dan?” dacht ik.
Aargh, dan is er toch wel veel ten goede veranderd gelukkig!
Hahaha! Dat verhaal over die chocoladerepen! Geweldig!
Ik legde de lat hoog voor mezelf. Ik wilde kinderarts worden. Tot ik me realiseerde dat niet alle kindjes beter worden. Dierenarts was de volgende keuze. Maar hondjes in laten slapen leek me ook niet zo leuk. Daarna werd het met ‘kinderen werken’. Ik ging kijken bij de opleiding HBO-J en vond dat erg leuk. Maar destijds was daar erg weinig werk in te vinden (ja, zó oud ben ik al). Dus toen wist ik het niet meer en ben ik gestopt met school (in vijf VWO; ik had ook nogal examenvrees) en op kantoor terecht gekomen. Ik heb nog wel in de kinderopvang gewerkt (toen mijn dochter klein was-> reuze handig want ik nam haar gewoon mee naar mijn werk) maar ik merkte al snel dat dat het ook niet was. Die kinderen waren leuk. Maar die ouders… Pffff.
Ik houd van lezen en schrijven. En ik wil altijd álles van mensen weten. Ik werk nu nog steeds op kantoor. We begeleiden startende ondernemers. Ik lees en redigeer de hele dag verslagen en rapporten die mijn collega’s schrijven over die startende ondernemers. Ik zit dus de hele dag te lezen en te schrijven. Ik vind het nog steeds geweldig.
Als mijn collega’s (de adviseurs) weer eens moeilijke gesprekken hebben met klanten, pak ik een kop koffie, duik in een nieuw rapport en zeg dan “Ik ben zó blij dat ik niet gestudeerd heb zoals jij” :-)
Wat mooi om te lezen hoe je op precies de juiste plek terecht bent bekomen Nicky!
Ik had 3 droom beroepen: iets met schrijven (naar de school voor journalistiek gegaan maar wegens omstandigheden niet afgemaakt), stewardess (te klein) en zuster (wat ik nu ben)
Kun je te klein zijn voor stewardess?! Dat is ook zuur zeg. Hoe lang moet je daarvoor zijn?
Het beroep van ‘zuster’ lijkt me ook prachtig. Ik denk dat je enorm veel voor mensen kunt betekenen met dat beroep.
Juf én moeder worden waren mijn dromen.
Beide zijn uitgekomen. Maar nu is het tijd voor nieuwe dromen en die te laten uitkomen. Ben zó benieuwd wat die gaan zijn…
Leuk dat beide dromen zijn uitgekomen!
Koorddanseres, kartonnendozenontwerper, lopendebandontwerper. Maar ja, slecht in wiskunde, dus een technische richting was niet geschikt, en een constant trekkend leven leek me ook niets (en geen circusopleiding in de stad, toen).
Nu: typmiep, in het buitenland, min of meer gelukkig.
Wat een leuke beroepen Siebrie! Min of meer gelukkig als typmiep in het buitenland klinkt me ook goed in de oren.