Kastje van verdriet?
Een week na de dienst voor Lucy kwam de voorganger bij ons thuis langs.
Ze vroeg hoe het met me ging, en ik vertelde dat ik Lucy soms heel dichtbij me voel. Ze zei toen dat het misschien fijn zou kunnen zijn om een plekje te maken waar ik Lucy als het ware kan 'opzoeken.' Voor de momenten waarop ik daar behoefte aan heb, en ik haar niet direct om me heen voel.
Geen altaar aub
Nou ben ik geen voorstander van een soort 'altaar'. Maar een speciaal plekje om de tijd te nemen, om stil te staan bij haar leek me wel een goed idee.
En ik wist al snel waar ik dat eens zou gaan maken.
In mijn oma's kastje!
Een plekje om even stil te staan
Onze woonkamer is wat vroeger mijn oma's keuken was. De ingebouwde keukenkast die zij gebruikte hebben we in ere gehouden.
Nou ja...
Dat wil zeggen, het was wel een rommeltje geworden.
Kijk maar:
Deze zondagochtend, terwijl mijn man onze jongste dochter naar Frankfurt bracht voor haar jaar als au pair in Ierland, besloot ik het kastje eens even aan te pakken. Gewapend met een vuilniszak en werklust.
Hieronder zie je het resultaat.
Opgeruimd kastje
Speciaal plekje
Daarna heb ik er een foto, en een aantal van Lucy's vele knuffels ingezet. En een doosje met zogenoemde memorabilia. Zoals een beschermengel die ik haar ooit stuurde.
Met die beschermengel heb ik overigens nog wel een appeltje te schillen!
Een altaar moet het beslist niet worden.
Maar wat is het dan wel?
Op dit moment voelt het vooral als een 'kastje van verdriet...'
Misschien kan het binnenkort langzaam een 'kastje vol herinneringen' worden... Al kan ik me heel goed voorstellen dat het verdriet voorlopig nog het meest op de voorgrond is. We kennen elkaar niet persoonlijk, maar ik heb veel aan je gedacht deze week. Wat moet dit moeilijk zijn. Dikke knuffel...
Weet je het hoeft niet zo te blijven...je kan het in de loop van de tijd aanpassen...
Het kistje met memorabele spullen vind ik super.
2 kleinkinderen hebben er een van de oma gekregen en is privé.
Van steentje tot autotje en veel heel veel lieve briefjes, daar was ze erg goed in.
Bij beide staat het naast het bed en weet dat ze er regelmatig in rommelen...en dat is ook goed voor de verwerking.
Hoop dat jou plekje ook een heel bijzonder plekje voor je wordt :)
Liefs
Voorlopig is het een monumentje....💚
Verwerken doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Voor mij zou dit niets zijn, te confronterend.
Mooi gedaan!
Wat mooi, Nicole.
Liefs van Jo.
Een heel mooi speciaal plekje.
'k Heb hier meerdere 'omahoekjes', nog steeds, straks 8 jaar later, een noodzaak.
Dikke knuffel voor jou,
Lie(f)s.
Ik vind het een mooi idee om een herinneringsplekje te maken. Daar waar alle lieve dingen mogen staan. Daar waar je af en toe een bloempje in kun leggen, of een steentje dat Lucy mooi zou vinden.
Ik ken het idee, maar dan vooral in een mooie doos.
Ja, het is nu meer een plek voor verdriet.
Ik zie dat je (begrijpelijk) in dit blog de foto’s van Lucy onherkenbaar hebt gemaakt. Dit is niet gebeurd bij de foto bij het overzicht van je blogs van de laatste dagen.
VeggieMo
Wat een mooi idee.Ik hoop,dat je er steun aan hebt
Laat het zijn wat het is. Je kunt er ook een pot met herinneringen erin zetten, waarin je post-it's stopt met herinneringen, wanneer je maar wilt.
Een mooi plekje om toch even extra bij haar stil te kunnen staan. <3
Een mooi idee. Goed om ergens een soort van herinneringsplek te hebben. Alles wat je helpen kan is prima.
Ik vind het een mooi en goed idee, zo'n plek. Hoe je het ook wilt noemen.
Ook al is het een verdrietig kastje, het is ook een lief kastje.
Wat een mooi idee. Zo heb je haar toch een beetje in de buurt. Het hoeft niet statisch te zijn, je kunt altijd iets weghalen, erbij zetten of het kastje veranderen. Afhankelijk van hoe je je voelt.
Het is een mooie kastje van verdriet vol herinneringen ...
Ontroerend, een dierbaar plekje in je huis, lijkt me.
Als het troost geeft is het een mooi middel, anders kan het wel te confronterend zijn. Hans
Alles wat een beetje mag helpen, de pijn ( als dat al mogelijk is) kan verzachten.
Hier hangt al jaren een minikastje in de huiskamer met kleine dingen die mooie herinneringen geven.
Zowel kleine knutsels van de kinderen en lieve briefjes , als de trouwring van mijn vader en een theelepeltjes van mijn moeder en een brilletje van de oudtante ( die als een oma was) van mijn man.
Jou kastje van verdriet is mooi!
Mijn gedachte zijn heel veel bij jou en je gezin deze week.
Ik heb maar een kaarsje opgestoken, omdat ik verder zo weinig kan.
lieve groetjes, Franca.
Dankjewel Franca, voor je fijne bericht.
het idee vind ik heel goed
maar je zal haar blijven missen
.Een @->- voor jou.
Wat mooi en dierbaar dat je zo toch een plekje in huis hebt waar je even stil kunt staan bij je verdriet en het gemis van je dochter. Een kastje van verdriet. Daar heb ik een plankje van. Een plankje van verdriet. Inmiddels is het geen verdriet meer. Het werd eerst gemis. Nu zijn het mooie en vooral dierbare herinneringen. Duurde even, dat dan wel.
Sterkte gewenst <3
Ik reageerde laatst op een ander bericht, maar had dit helemaal niet meegekregen. Wat verdrietig, veel sterkte met jullie verlies. En ik denk dat alles wat een beetje helpt fijn is, toch?
Ik vind het mooi zo. En hoe je het noemt, doet er niet zo toe. Als jij er troost vindt, is het goed.
Wat een goed idee van jullie voorganger.
En ja, een kast vol verdriet :-(
Wat mooi !…❤️
Een plek om te koesteren Nicole.
♥
Ik vind het mooi. Met de tijd, wanneer je er behoefte aan hebt, dan kun je het aanvullen, misschien iets met haar handschrift erop of een geur die ze lekker vond. Zal voor je jongste dochter ook niet makkelijk zijn om nu als au pair te vertrekken kan ik me zo voorstellen. Sterkte aan jullie allemaal...
Kastje van verdriet.
Mooi gevonden.
Lieve Nicole, Voor het eerst zie ik dit bericht. Wat een onbeschrijvelijk verdriet! Iets wat niemand wil meemaken. Woorden schieten te kort om zoiets ergs te kunnen beschrijven, laat staan om jou te kunnen troosten,. Ik kan je alleen maar heel veel kracht toewensen op de ongetwijfeld vele moeilijke en verdrietige momenten. Liefs Mieke