Jij bent toch mijn dochter? van Sarah Blom

Jij bent toch mijn dochter?

Na het lezen van Sarah Bloms boek Jij bent toch mijn dochter? voelde ik me somber.

Het boek biedt een ontluisterend kijkje in het leven van een verpleeghuis. Niet omdat Sarah wantoestanden aan de kaak stelt, of omdat er van alles misgaat. Nee het is simpelweg het schrijnende, dat mensen aan het eind van hun leven zoveel kunnen verliezen. Inclusief zichzelf. Ter illustratie onderstaande passage over een ontmoeting met de stijlvolle mevrouw Rozenhout die van goede komaf is:

'Nou meisje, ga maar eens even zitten, hierin die stoel. Ze wijst naar de statige bruine fauteuil in de hoek van haar kamer. Er ligt een handdoekje op tegen het doorlekken van haar inco-luier.'

Psycholoog schrijft over het leven in een verpleeghuis

En inderdaad, Sarah beschrijft dingen in de verpleeghuiszorg die beter kunnen. Maar ze laat ook zien aan de hand van bijvoorbeeld concrete behandelplannen, hoe zij en de verzorgenden proberen om de bewoners zo goed mogelijk te verzorgen en te begeleiden. Sarah neemt doorgaans een observerende rol in. Als psycholoog wordt ze door het verzorgend personeel gevraagd om eens goed te kijken naar een bewoner, waar ze graag hulp bij willen.

Dingen en zinnen die me troffen in Jij bent toch mijn dochter?

  • Sarah Blom benadrukt het belang van telkens opnieuw contact maken met mensen met dementie.
  • De zin 'U hoeft zich geen zorgen te maken,' noemt Sarah de meest loze zin uit verpleeghuisland. 'Geruststellen, het kan zo dodelijk zijn.'
  • 'Ze zeggen weleens dat mensen met dementie minder lijden wanneer ze verder afdwalen in het proces. Maar niks is minder waar. We houden onszelf dat voor om maar niet te hoeven onderkennen dat het grote leed zich voor onze ogen voltrekt en we niks kunnen doen om het te verzachten.' (Wie wordt daar nou niet somber van!)
  • Sarah benadrukt dat het in de omgang met dementerende mensen niet draait om de resultaten. Het gaat er volgens haar om dat iemand zichzelf kan beleven als een écht mens.
  • Soms ontstaat er wat Sarah beschrijft als een 'mythe' rondom een bewoner. Die wordt dan 'die zeur van kamer 10'. Door die mythe kan het gebeuren dat zo'n bewoner minder aandacht krijgt. Het is dus belangrijk om telkens naar de mens achter het gedrag te kijken.
  • Onder vervelend, aandachtvragend en storen gedrag gaat vaak een behoefte aan nabijheid en waardering schuilt.

Sarah Blom bij Tijd voor Max

Opzet van Jij bent toch mijn dochter?

Jij bent toch mijn dochter kun je lezen als een serie columns. In elk hoofdstuk staat een bewoner centraal, en beschrijft Sarah haar ontmoetingen met de bewoners van het verpleeghuis. Aan het eind van veel hoofdstukken staat een behandelplan, van hoe ze gaan proberen die bewoner te helpen. Dat vond ik heel liefdevol en hartverwarmend lezen.

Mijn conclusie over dit boek

Ik word niet zo vaak akelig van een boek, maar Jij bent toch mijn dochter maakte me somber. Een paar keer legde ik het bijna weg. Niet omdat het slecht geschreven is, in tegendeel. Maar op een gegeven moment bedrukte me al die menselijke ontluistering.

Jij bent toch mijn dochter? is een mooi en interessant boek, dat inzicht biedt in het leven van dementerende mensen en het leven in een verpleeghuis. Ik denk dat het veel herkenning zal bieden aan ervaringsdeskundigen, en ik denk dat het ook bijna een leerboek is voor mensen die in een verpleeghuis werken. De belangrijkste boodschap die ik eruit haal is deze:

'Corrigeer dementerende mensen niet. Wijs ze niet op hun fouten, maar ga mee in hun wereld.'

Mocht ik ooit in een verpleeghuis moeten eindigen, dan hoop ik dat daar mensen werken als Sarah Blom.

Praktische informatie over Jij bent toch mijn dochter?

Jij bent toch mijn dochter? is voor 20,- te koop bij bol.com.

Jij bent toch mijn dochter?

Sarah Blom verzorgt samen met haar moeder en broer ook theatervoorstellingen over omgaan met dementie: Dagmama en Dichterbij. Je vindt hier meer informatie over op oudwordenmetzorg.nl

Wie kent dit boek? En wat vond je ervan?

Vergelijkbare berichten

15 reacties

  1. Ik ken het niet, maar het lijkt me mooi om te lezen. Mijn ene oma heeft in een heel fijn huis gezeten waar ze enorm veel tijd namen voor de dementerende ouderen. Ze zongen samen, gingen knutselen en werden behandeld als mens.

    Waar mijn andere oma momenteel zit, lijkt het wel of die verpleegsters hun tijd uitzitten. Het is echt een verschrikking, zelden zulke liefdeloze mensen gezien in de zorg (gelukkig maar). Maar goed, verplaatsen heeft weinig zin, want er is verder nauwelijks plek. Dus om een lang verhaal kort te maken: je kan inderdaad maar beter iemand als Sarah Blom in de buurt hebben!

    1. Jij ziet dus ook heel duidelijk de verschillen tussen verpleeghuizen Merel als ik het zo lees. Wat fijn voor je ene oma dat ze op zo'n fijne plek zat, maar naar voor je andere oma.

  2. Wat goed dat je toch door bent blijven lezen. Mijn ervaring is dat er een heel intens diepgaand kontakt mogelijk is met demente mensen als je maar loslaat hoe het was of zou moeten zijn. Ik had me zo verdiept in mijn Opa,s verhalen uit z,n jeugd dat toen ik op de begraafplaats liep de mensen uit zijn jeugd,geboren ergens halverwege 18 nog wat, mijn vrienden geworden waren.Dat is een verrijking maar dan moet je er wel de tijd voor nemen. En rust. En ze het gevoel geven dat je ze serieus neemt.

    1. Wat bijzonder dat de mensen uit zijn herinneringen als vrienden waren gaan voelen Goudsjeblom. Sarah Blom geeft in haar boek ook aan dat je moet proberen mee te gaan in de wereld van de dementerende mens. Dus niet tegenspreken of weerleggen, maar begrip tonen.

  3. Lijkt me een heel heftig boek om te lezen maar wel heel mooi. Mijn beste vriendin werkt ook met dementerenden en echt, petje af. Ik doe het haar niet na!

  4. Daar word je inderdaad vast niet vrolijk van. Ik zet het toch op mijn lijst. Mijn dochter is psycholoog in een verzorgingstehuis. Misschien is het ook iets voor haar.

  5. Prachtig boek, zo waar, kijk naar de mens achter de mens, waarom vertoont hij dit gedrag.

    Het leven is niet altijd mooi,veel niet makkelijk, maar zo waardevol, ook de zorg voor deze categorie patiënten.
    Geen hen je hand en ga met hen mee in hun wereld.......

    Heel mooie is hen theaterstuk oud worden met zorg, het is voor mij de moeite waard om een 2 e keer te gaan.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.