Heb ik ASS?!
Drie van mijn kinderen hebben de diagnose ASS opgelopen. En er is al meerdere keren tegen mij gezegd:
'Als je kinderen een autisme spectrum stoornis hebben dan zit het vaak in de familie.'
Dan keek ik naar mijn man en zei:
'Ja, dat hebben ze vast van jou.'
Maar recente ontwikkelingen hebben mij eens achter mijn oor doen krabben. Evenals mijn kinderen die regelmatig tegen mij zeggen: 'Mam, je bent best autistisch!'
Heb ik ASS?
Het zal toch niet? Ik heb toch zeker geen ASS? En dan denk ik aan personages als Sheldon Cooper uit The Big Bang Theory en Dustin Hoffman in Rainman. Daar lijk ik echt totaal niet op. Aan de andere kant herken ik veel van wat Naomi op haar blog Hoofdtaal schrijft. Evenals Hélène op haar blog Pourquoi pas. Beiden zijn bekend met ASS.
Of ik nou ASS heb of niet, maakt me verder niet uit, maar nu las ik iets over de behandeling van een zogenoemde autistic burnout versus depressie. En daarin herkende ik de dwingende norm:
'Je moet je zelf vooral niet teveel terugtrekken. Houd sociale contacten aan!'
Diezelfde norm waarmee ik al zo lang worstel, en die haaks staat op mijn verlangen me terug te trekken.
Autistic burnout versus depressie
Mensen met een autistic burnout krijgen vaak dezelfde behandeling als mensen met een depressie. En laat dat nou helemaal niet terecht zijn! Op de website University of Lincoln lees ik:
'In a nutshell, depression treatment is more about boosting self-esteem and human interaction, while burnout treatment is centered around nurturing your own inner world, free of external pressures. Treating Autistic burnout is all about leaning into the burnout in order to ride it out.'
Kortom, als je iemand met een autistic burnout adviezen geeft die gelden voor mensen met een depressie dan maak je het erger. Die persoon krijgt dan opnieuw geen ruimte om zichzelf te zijn en rust te krijgen.
Om te herstellen van een autistic burnout is Rust essentieel. Niet de boodschap: 'Je moet sociale dingen gaan doen!'
Hoe herstel je van een autistic burnout?
- Afspraken afzeggen
- Rust
- Sociaal terugtrekken
- Tijd voor herstel
- Ruimte krijgen om jezelf te zijn zonder een sociaal masker
- Lat lager leggen
- Zelfkennis
- Vrij van school en werk
Als ik geen autisme heb, hoe kan ik dan een autistic burnout hebben
Je zou zeggen: dit hele verhaal is irrelevant aangezien ik geen ASS diagnose heb. En als ik geen ASS heb, kan ik dus ook geen autistic burnout hebben. Dat lijkt me duidelijk. Bovendien speelt in mijn geval de shock van het plotselinge overlijden van mijn dochter Lucy een grote rol in hoe ik me voel en functioneer. Dat was een gigantische opdoffer in mijn leven.
Checklist ingevuld
Daar komt bij dat ik de meeste symptomen van een autistic burnout niet herken. Om het nader te onderzoeken vulde ik The Autistic Burnout Symptom Checklist (ABSC) van klinisch psycholoog dr. Alice Nichols in. Van de 40 kenmerken had ik er maar 22.
Mijn conclusie
Wat ik meeneem uit het verhaal over een autistic burnout is dat het wel degelijk zo kan zijn dat je gigantisch overprikkeld bent en rust nodig hebt. En dat goedbedoelde adviezen van je omgeving om toch vooral sociale contacten te onderhouden inderdaad niet helpend zijn.
Met andere woorden: ik ben niet gek als ik voor nu verlang naar een kluizenaarsbestaan.
Kluizenaarsyndroom
Ik heb daarom gemeend een eigen checklist voor kluizenaarsyndroom te moeten ontwikkelen!
Gebruikte bronnen onder andere: Lincoln University, Thriving Wellness Center en Neurodivergent Insights
Die adviezen voor autistic burnout zouden in lichte mate voor zoveel mensen goed zijn. We leven tenslotte in "borderline times""(ken je dat boek?) Luister naar je eigen wat introverte behoeftes. En labels? lost het naast herkenning veel op?
Ik herken me hier ook in. Ik ben tenslotte vader van twee kinderen met ass.
Hier zit er nog zo één!
Ik vind dat hele 'blijf sociale contacten opzoeken' ook zo'n gek advies. Los van ASS, lijkt me dat voor alle introverte mensen helemaal niet het beste advies. Volgens mij moet je doen wat voor jóu goed is en ik snap dat kluizenaarsverlangen wel. Prima checklist;).
Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor vrouwen met ASS.
Of je de diagnose hebt, of wilt krijgen, is vooral belangrijk voor dokters en hulp(die hulp krijg je alleen als je de diagnose hebt)...maar volgens mij red jij je prima met je man en kinderen. Ja, je trekt je terug, so what. Dat deed je altijd al een beetje en nu na het verlies van Lucy wat meer. Een kind verliezen is ook een enorme klap.
Ik verloor mijn kind in 2010 en ben pas een jaartje weer een beetje buiten de deur actief, in de omgeving, met buren en wat online.
Ik denk dat ieder mens wel een of meerdere kenmerken van autisme heeft. Maar los daarvan, behoefte aan rust en aan met-rust-gelaten-worden, dat is helemaal zo gek nog niet na wat jij hebt meegemaakt.
Ga je zelf niet lopen kwellen met een diagnose, neem de rust die jij wil. Soms denk ik dat je zelfhulpboeken links moet laten liggen. Doe wat jij wilt en niet wat iemand voorschrijft.
Inderdaad misschien moet je gewoon doen wat voor jou goed voelt. Zonder dat je een etiketje hebt. Want ook al zou je het etiket ASS krijgen, dan nog is niet precies duidelijk wat dan goed voor jou is, want iedereen met ASS is ook weer anders...
Veel sterkte!
Ik verdiep me niet in al die afkortingen die kunnen duiden dat je een of andere afwijking zou kunnen hebben. Gewoon lekker je leven leiden met een positieve inzet vind ik dan weer belangrijk. En elke fase van je leven kan daarbij weer anders zijn. Ik heb altijd een heel druk leven gehad met veel volk over de vloer wat ik ook altijd leuk vond. Nu ben ik in een levensfase terecht gekomen waarbij ik veel sociale contacten heb laten verwateren. Ik ben inmiddels al 17 jaar alleen en heb daar totaal geen moeite mee. Ik ben dan ook graag thuis en geniet samen met mijn teckels van de kleine dingen om ons heen.
Ik kook graag en bak mijn eigen brood. Sinds kort heb ik daar de patisserie aan toegevoegd. Gewoon omdat ik dat leuk vind.
Het woord vervelen ken ik dan ook niet. Als ik mezelf diagnosticeer kom ik tot de conclusie dat ik lijdt aan het T.O.M. (Tevreden Oude Mannen) syndroom. En daar valt heel goed mee te leven. Zo goed zelfs dat ik daar graag 105 jaar oud mee wil worden.
Logisch dat je bij jezelf te raden gaat wanneer je kinderen er mee behept zijn. Lees gerust verder, mèt wat gezond verstand erbij. Dat dan weer weer wel.
Ik zou in dit geval mijn eigen gevoel vertrouwen, los van wel label dan ook. De behoefte aan sociale contacten komt vanzelf weer terug, of niet, en ook dat is prima. Ik had vroeger veel meer sociale contacten dan nu. Ik vind het prima zo!