Closure wordt soms overschat + moederlijk faalmoment
Last updated on October 18th, 2021 at 11:05 am
‘Closure’.
Het is veel gebruikt woord in films en series.
En het houdt zoiets in als:
‘Iets goed afronden, zodat je het kunt loslaten en verder kunt met je leven.’
Ik heb altijd erg geloofd in het belang van closure.
Tot ik onze vierde kat dood langs de kat van de weg vond.
Toen vond ik closure ineens behoorlijk overschat…
Wat is er gebeurd?
Toen we op een donkere woensdagavond de kat naar binnen riepen en hij niet kwam, waren we een beetje bezorgd. Maar ach, de kat was een eigenzinnig type, en bleef wel eens vaker tot ‘s avonds laat weg. Maar toen hij de volgende dag ook niet kwam opdagen, werden de zorgen groter.
Ook omdat er ondertussen al 3 katten bij ons thuis spoorloos waren verdwenen. Nooit meer terug gezien of gehoord. Geen closure dus.
Wat ligt daar in het struikgewas?
Toen ik op donderdagmiddag Trixie ging uitlaten dacht ik nog bij mezelf: ‘Ik zal goed rondkijken, misschien vind ik de kat wel.’ Maar iets denken, en het vervolgens meemaken blijken twee heel verschillende dingen.
Wat in theorie een goed idee leek, was in de praktijk hartstikke akelig. Want toen ik de hoek van het bos omsloeg zag ik daar in de berm een oranje achtige vlek liggen. Met trillende knietjes liep ik er naartoe, vervuld van bange vermoedens. En ja hoor, daar lag hij. Onze laatste kat.
Waarschijnlijk doodgereden.
Dode kat begraven
Paniekerig rende ik met Trixie aan de lijn naar huis, om de auto op te halen en zo de kat mee naar huis te nemen. Ik rende, want ik was bang dat iemand anders hem misschien zou ‘opruimen’. Gewapend met de sneeuwschep, een doos en mijn middelste zoon reed ik terug naar de plek des onheils. Daar heeft mijn zoon de kat in de doos gelegd, en zo namen we hem mee naar huis.
Daar besloot ik te wachten met de begrafenis, vanwege de closure voor de andere kinderen.
Slecht nieuws bericht: houd het kort en krachtig
Mijn middelste dochter was één van de gezinsleden die erg dol was op de kat. Dus toen ze thuiskwam wist ik dat het moest gebeuren. Ik schraapte mijn keel en zei: ‘Teuntje ik heb slecht nieuws. De kat is een beetje dood,’ en toen schoot ik in een zenuwachtige proestlach…
Het was beslist één van mijn allerslechtste momenten als moeder!
Over closure
Omdat de andere drie katten spoorloos verdwenen waren, en we niet wisten wat er mee gebeurd was dacht ik te weten dat het fijner is als je wel wéét wat er gebeurd is. Voor de closure! Maar wat blijkt? Soms is het beter om níét te weten wat er nou eigenlijk gebeurd is. Mijn middelste dochter was tenminste liever zalig onwetend gebleven.
Hoe denk jij over ‘closure’? En heb jij ook wel eens het gevoel gehad dat je jammerlijk faalde als moeder?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ik groeide op met rode kat Pipi, en die was ook ineens spoorloos verdwenen. Nooit meer teruggevonden. Steeds als ik een rode kat zag, dacht ik dat het die van ons was. Dat heeft echt heel lang geduurd. Ik had liever geweten dat ze dood was, dan had ik inderdaad wat ‘closure’ gehad.
Ik moet stiekem een beetje lachen bij je opmerking “De kat is een beetje dood”.
Ik wist niet dat er diverse varianten van dood waren ;)
Dat was mijn poging om het minder erg te maken. Het sloeg inderdaad nergens op…
Falen als moeder? Ja, elke dag. Ik kan zulke stomme dingen zeggen, met de verkeerde woorden op de verkeerde momenten. Maar ook elke dag wel weer een momentje dat het wel lekker lijkt te gaan.
Arme katten… en vooral arme jullie. Blijkbaar toch een gevaarlijk stuk daar. (Volgende kat binnen houden?)
Het platteland is simpelweg wat ruiger voor katten….
Ik heb de laatste tijd veel mensen verloren. Niet aan corona, maar voor een deel wel door afwezigheid van goede gezondheidszorg door corona. De dood is altijd naar. Sommige waren ver weg. Dan hoefde ik van de nasleep niet veel te zien. Anderen waren dichtbij. Dat vond ik confronterender. Het huis van mijn overleden buurman wordt nu met zware apparatuur terug gebracht in de kale staat zoals het in 1980 was. Alle verbeteringen gaan weg. Zonde, maar ook raakt het me omdat ik weet met hoeveel zorg de woning was verbeterd. En ik hoor hoe respectloos de werklui over de overledene spreken. De herrie is niet prettig, elke dag. Thuis heb ik geen rustig moment meer. De kat is er zo bang van dat hij zich een eind verder in de bosjes verstopt. Ik vind het verschrikkelijk om er elke dag weer mee geconfronteerd te worden.
“Toch is het goed. Dan heb je closure.” zegt een buurvrouw die een paar huizen verder woont. En ik denk, dat zijn clichés van TV. Zo beleef je het niet echt. Ik niet, in ieder geval.
Wat naar Vlierbloesem dat je zoveel mensen hebt verloren. En de hele dag in de herrie zitten lijkt me inderdaad ook niet makkelijk.
Ik leef met je mee!