Achternaam man aannemen: ben je dan een 'tut'? 74% doet het!

achternaam man aannemen

 

Het oktobernummer van 2012 het tijdschrift Linda had als thema 'tuttigheid', en er stond een artikel in over de terugkeer van de 'tut'. Met als ultiem bewijs van tuttigheid: de achternaam van je man aannemen.

Achternaam man aannemen

Toen ik trouwde heb ik mijn meisjesnaam gehouden, omdat ik dat gewoon míjn naam en identiteit vond. En die wilde ik niet afgeven. Mijn man maakte het allemaal niks uit. Zelf koos ik dus niet voor de achternaam van mijn man aannemen, maar ik kan best een aantal redenen bedenken om dat wel te doen.

Achternaam man aannemen: waarom zou je?

  • Je vindt je eigen achternaam eigenlijk helemaal niet mooi, en die van je man wel. Dit is dan een simpele, en effectieve manier om een mooiere achternaam te krijgen.
  • Je vindt het heel romantisch, en mooi om de achternaam van je man aan te nemen.
  • Het is handig als er kinderen komen, als ieder gezinslid dezelfde achternaam heeft.

Linda onderzoek in 2021: meeste vrouwen nemen achternaam man aan

In 2021 hielden ze bij Linda magazine een trouwenquete. 1508 getrouwen vrouwen vulden hem in.

  • 74% had de achternaam van hun man aangenomen.
  • 1,2 % van de mannen nam de achternaam van hun vrouw over.
  • 16% hield de eigen achternaam.
  • 3,6 nam elkaars achternaam erbij.

Lees ook mijn post Wat heb jij met je trouwjurk gedaan?

Heb jij je meisjesnaam gehouden?
Waarom wel, of juist niet?

Deze post verscheen voor het eerst in 2012, en is opgeknapt!

Vergelijkbare berichten

56 reacties

  1. Ik heb mijn eigen naam gehouden precies om dezelfde reden als die jij noemt :) Mijn man had dat geloof ik ook liever dan dat ik zijn naam nam, dat heb ik net even gecheckt, want we hebben het er nooit over gehad geloof ik... En bij de naam voor de kinderen liet hij mij de keuze welke achternaam het werd (is zijn naam geworden, dat vond ik dan wel weer leuk).

  2. Ik heb ook mijn eigen naam gehouden, ik ben namelijk ik. Mijn man maakte het niets uit, gelukkig. Mijn naam is ook mooier dan die van hem, maar ik wilde vooral mezelf blijven.

    Mijn kinderen hebben trouwens ook mijn naam, dat is pas later besloten hoor, en met name door de agressie-toestanden van mijn schoonvader. Ik ben ook getrouwd met 3 man politie als beveiliging dus... dat geeft al iets aan...

    Mijn zus heeft ook haar naam gehouden, maar de kinderen hebben wel de naam van haar man gekregen.

    Mijn moeder zei een keer toen we het er over hadden, dat als ze had geweten dat het kon, ze ook gewoon haar eigen naam had gehouden, want ze heeft 3 jaar zitten stoethaspelen met zichzelf voorstellen en zo.

  3. Ik heb ook mijn eigen achternaam gehouden na ons trouwen. Ik vond het niet nodig, ben geboren met deze naam en ga er ook weer mee dood ;)
    Onze draagt de achternaam van mijn man.

    Groetjes Isabelle

  4. De man mag ook de achternaam van de vrouw aannemen als hij dat wil. Gek genoeg komt dit nooit voor. Daar is zelfs wetswijziging voor geweest, meen ik me te herinneren.
    In het zakenleven was het beter voor je carriëre als je je eigen naam aanhield. Inmiddels zijn vrouwen zo doorgestoten naar hogere functies, dat dat niet meer zo belangrijk is. Herinner mevrouw Kroes, destijds heel bekend onder de naam Smit-Kroes.

    Ik zou zeggen, what is in the name, hou gewoon je eigen naam. Laat kinderen voor hun 12e kiezen welke achternaam ze willen.

  5. Je man kan ook jouw achternaam aannemen. Als je a.s. man graag wil dat je zijn naam aanneemt omdat hij graag wilt dat je een eenheid bent, dat kun je voorstellen om samen onder jouw naam door het leven te gaan. Je kinderen krijgen dan ook de achternaam van de vrouw. Prima oplossing!
    Door zo'n voorstel wordt het de man pas goed duidelijk wat het betekent voor een vrouw de naam van de man over te nemen.

  6. Ik heb mijn eigen naam gehouden. Ik erger me ook heel erg aan de aanname dat ik de achternaam van mijn schatje gebruik. Toen ik me aanmeldde in het ziekenhuis moest ik mijn naam opgeven. Ook moest ik doorgeven wie mijn partner was. En prompt werd ik in de verdere contacten aangesproken met de achternaam van mijn schatje, tot aan de pas van het ziekenhuis aan toe. Ik heb daar een heisa van gemaakt want ze vonden het maar stom dat ik er over viel. Maar ik ben niet mevrouw X zei ik dan. Ja maar uw partner heet wel zo mevrouw en de meeste mensen nemen de naam van hun partner aan. Ik werd steeds kwaaier, want vraag dat dan netjes van te voren: hoe wenst u in de contacten en briefwisseling te worden aangesproken?Zo heb ik ook gelazer gehad met de bank en meerdere instanties.
    Ik vind hett fijn dat iedereen tegenwoordig het recht heeft om zijn eigen keuze te maken. Vrouwen die de achternaam van hun man aannemen worden onterecht voor tut uitgemaakt, ze moeten het helemaal zelf weten. Als het jou een goed gevoel geeft dat iedereen in het gezin hetzelfde heet, zoals zena schrijft, gewoon doen! En vrouwen die principieel dit niet willen doen en veel moeite nemen om dus fouten te herstellen (omdat de samenleving er nog steeds van uitgaat dat je de naam van je man aanneemt), worden als zeikerds ervaren.
    Het is nooit goed lijkt wel.

  7. Allereerst ben je in mijn ogen de grootste tut als je eerst om je heen kijkt wat 'men' vindt en je daaraan conformeert.
    Ben je het woord tut niet waard als je tuttigheid als negatief ervaart.
    Niks mis met tuttig zijn. Lekker doen.
    Verder vind ik als je de achternaam van je man wilt aannemen hoef je daar niet meer redenen voor op tafel te leggen dan: 'ik wil dat' punt.
    Iedereen die daar weer op zijn eigen initiatief maar weer wat van vindt in het wilde weg, begeeft zich op privéterrein, toch?
    Wij hebben er destijds voor gekozen om beide namen voor beide partners te nemen. We heten allebei dus .... .... geen streepje ertussen, niks.
    We kwamen er al snel achter dat 'zo dubbele achternaam?' blijkbaar nogal kakkineus was, maar dit was absoluut niet de reden om zoiets te kiezen.
    Het was een eerbetoon aan mijn vader, die helaas een paar maand voor onze bruiloft overleed en onze getuige zou zijn.
    Maar a la, ik ga nu als 'van adel' door het leven.
    Yolanthe Sneijder Cabau van Kasbergen-effect...
    (hmm mijn moeder heeft nog een achternaam met 'van der' ervoor, zal ik die er ook nog eens bijplakken?)
    Groetjes Tanya

  8. Ik ben niet getrouwd, maar al wel 25 jaar samen met mijn vriend, we hebben drie kinderen tussen de 23 en 17 jaar. Soms krijg ik in het ziekenhuis, n.a.v. opgave persoonsgegevens een ponsplaatje met achternaam man-streepje eigen achternaam. Dat laat ik dan meteen herstellen, niet om dwars te liggen, maar ik heet gewoon niet zo, omdat ik niet getrouwd ben. Ook ik wilde mijn eigen kentekenplaat houden, ben geen aanhangwagen van iemand anders. Dat beeld heb ik er altijd bij gehad.
    Op de basisscholen waar mijn kinderen heengingen, heet iedereen 'moeder van', of 'vader van'. Als ze je iets beter leren kennen, word je 'Heleen, moeder van', of 'Joost, vader van'. En zodra je kind van school af is, is iedereen je weer vergeten. Dus dat vond ik geen reden om een andere achternaam aan te nemen. Op de middelbare school zijn de contacten met school beperkt, bovendien is er op scholen een behoorlijk verloop aan personeel. Een eenheid zijn we toch wel, dat zit 'm volgens mij in andere dingen. En als de kinderen het huis uitgaan, is die eenheid toch al weer uiteen aan het vallen.Dan beginnen ze 'voor zichzelf'. De laatste tijd merk ik wel dat ik bij sommige mensen het weer vaker over 'mijn man' heb omdat die bij 'mijn vriend' ineens schijnen te denken dat hij niet de vader van de kinderen is. Grote kinderen en niet getrouwd... dan ben je dus ooit gescheiden? Nee, hoor. Groet, Hsm.

  9. Ik heb een geregistreerd partnerschap en heb mijn meisjesnaam aangehouden. Ik vind het zo vreemd dat ik dan ineens midden in mijn leven een andere achternaam krijg. Vriendlief heeft ook gewoon nog zijn eigen achternaam, de kinderen hebben ook zijn naam.
    Op kaartjes worden we altijd doodleuk de familie van L genoemd maar dat irriteert me wel. Ik begrijp dat niet iedereen mijn achternaam kent of het makkelijk wil schrijven, maar toch.

  10. Ik kan me niet meer herinneren dat ik er veel gedachten aan heb besteed, heb de naam van mijn man aangenomen ( alweer bijna 26 jaar geleden).

  11. Ik heb een achternaam die nogal lastig te verstaan is en het leek mij destijds een goed idee om de naam van manlief aan te nemen die ik ook nog leuker vond.
    Dat is nu bijna 25 jaar geleden. Manlief maakte het niks uit.
    Achteraf had ik liever mijn meisjesnaam gehouden, want manlief zijn naam mag ik ook nog regelmatig spellen ;-) en mijn eigen naam vind ik nu wel origineel.

    Groetjes, VeggieMo

  12. Er kunnen allerlei redenen voor zijn om welke naam dan ook aan te nemen, maar ik kan me er niet zo in vinden dat je jezelf niet meer zou zijn als je de naam van je man aanneemt.....

  13. Ik noem het altijd mijn eigen naam ipv meisjesnaam. Toen de derde vlak na haar geboorte zo ziek was dat ik bang was dat ze het niet zou redden heb ik besloten mijn mans naam en dus ook die van de kinderen aan te nemen. Ik had nog zo weinig met haar gedeeld, ze was niet vernoemd... Inmiddels vind ik het ook wel handig, het is altijd duidelijk dat ik de moeder ben en niet de nieuwe vriendin van vader of wat dan ook.

  14. Komende lente ga ik trouwen en neem ik de naam van mijn vriend aan. Eindelijk, eindelijk voor het eerst in mijn leven, heb ik dan dezelfde achternaam als mijn gezin :) Voor mij voelt het als samen een team worden, familie, gezin.
    Onze kinderen hebben al zijn achternaam en dus prijkt er straks een bordje; fam. huppeldepup aan de voordeur, in plaats van een lijst voor (en achter)namen, zoals ik gewend was.. :)
    Dan maar tuttig ;)

  15. Ook al hebben we hier allemaal dezelfde achternaam, toch was er af en toe verwarring. Onze kinderen noemen ons al vanaf kleuterleeftijd ofzo bij onze voornaam.
    Wij kregen onze kinderen nogal jong en aangezien wij er ook nog jong uitzagen klopte het plaatje niet. Nu nog steeds niet altijd. Soms wordt er gedacht dat zoonlief een partner van me was. Wel hilarisch. Heb ik ook eens gehad toen ik met mijn vader een boodschappenkar aan het vullen was :-)

    Groetjes, VeggieMo

  16. Ik vond het juist gaaf om de naam van mijn man aan te nemen. Maar ik best ouderwets, ik zal het toegeven.
    Bovendien was het voor mij ook makkelijker omdat ik geen Hollandse achternaam heb. Maar ik vind het ook gewoon fijn...
    Leuk onderwerp trouwens!
    Gr,
    Julia

  17. Toen wij trouwden was het normaal dat je de naam van de man aannam. Zou niet weten dat het 40 jaar geleden anders kon. Tegenwoordig is het normaal bijna dat je je meisjesnaam aanhoudt.

  18. Ik heb mijn mansnaam áchter mijn eigen achternaam geplakt.
    Het grappige hier in Spanje is dat mijn kinderen nu precies andersom heten: eerst de achternaam van hun vader en dan die van mij.

  19. Haha, ben je een tut als je je vent zijn naam aanneemt? Niet als je betaald krijgt om wtf, daarover te typen? Als ik de Linda eens inkijk zie ik een heel ander stereotype, te langdradig om daarover uit te wijden...

    Mijn naam is ook die van manlief. Niet een dubbele achternaam, gewoon, fra skogen op zijn Nederlands. Klinkt beter dan mijn echte achternaam.

    Wat een drukte het zijn maar een paar letters achterelkaar in een of ander stoffig ambtenarenregister. Ga ik daarvan wakkerliggen... Ik ben toch wel wie ik ben of ik nu van den bosch, jansen, pietersen of kijkindeverte heet.

  20. Ik heb wel de naam van mijn man aangenomen, nu zo'n 4 jaar geleden...
    Mijn man had het niets uitgemaakt wat ik destijds had gedaan, maar ik vond het juist heel fijn...Soort van eenheid zeg maar.
    Ben persoonlijk ook van mening dat je achternaam niks zegt over je identiteit..

  21. Ha, ik stond in het tuttennummer. Ubertut. En ik heb ook mijn mans achternaam. Ik weet nl dat mijn nichtje op een bep moment aan haar moeder vroeg of die haar moeder wel was omdat ze anders heette. Die izjn later nog getrouwd en ook weer gescheiden. Ik vond het helemaal niet raar om mijn eigennaam een plaatsje op te laten schuiven. Ik heb nl zelf de ouderwetse versie zijn naam- mijn naam. Ik gebruik spreektaal gewoon zijn naam en als ik een brief schrijf wel de dubbele versie.

  22. Voor mij geen trouwerij meer. Heb ik één keer gedaan, maar uiteindelijk had ik naast pijn in mijn hart ook pijn in mijn portemonnee.
    Wel belachelijk toentertijd, 18 jaar terug, ik was zwanger en we vonden het prima dat het kind mijn achternaam kreeg, maar nee. Tot 300 dagen nadat de scheiding is uitgesproken door de rechter kreeg het kind de achternaam van de ex...
    Uiteindelijk opgelost door stiefouderadoptie te doen met mijn vriend, moet je wel eerst samen 4 jaar voor het kind gezorgd hebben. De kinderen hebben mijn naam.

    Mijn moeder trouwde een man met dezelfde achternaam (ze wou haar achternaam niet kwijt ;-))Maar wat een problemen ze daar niet mee heeft gehad. Nee, u moet met uw meisjesnaam ondertekenen, dan maar dubbel doen, nee, u moet alleen met uw meisjesnaam ondertekenen, zucht.
    Ik zie nog wel regelmatig ergens staan dat je je meisjesnaam kunt doorgeven, maar ik zie nooit ergens staan dat je je jongensnaam kunt opgeven...

    Marion

  23. Ik heb wel de naam van mijn man aangenomen. Ik vind niet dat dat afbreuk doet of deed aan mezelf, vond het wel leuk dat het dan duidelijk was dat we bijelkaar horen. Maar verder heb ik er niet veel over nagedacht. Tot op de bruiloft zelf. Iedereen bleek zijn eigen naam te houden en iemand maakte de opmerking dat het wel raar was dat ik zo ouderwets was. Ach, maakt het uit.

  24. Ik ben geen tut, maar heb wel de naam van mijn man aangenomen. Die komt veel minder vaak voor, is dus een stuk origineler en ik vind hem veel mooier :-) Ik hoefde er echt niet lang over na te denken. Nu vind ik het ideaal en mooi dat ik hetzelfde heet als mijn man en kinderen. Officieel heb ik mijn meisjesnaam er nog wel achter, maar die gebruik ik zelf bijna niet meer.

  25. Ik heb mijn mans naam aangenomen. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders (was toen heel bijzonder) en ik vond het zo irritant als mijn moeder belde. Ja hallo met mevrouw xxxxx de moeder van Yvonne yyyyyy. En dan elke keer maar weer uitleggen hoe het zat. Dus ik had iets van we zijn een gezin dus ook allemaal dezelfde naam. Lekker makkelijk en duidelijk voor iedereen. Groet Yvonne

  26. Ik heb ook mijn eigen naam gehouden om de reden die jij noemt. Toen wij trouwden, waren er verder nog geen andere mogelijkheden. De gemeente Amsterdam vroeg al wel bij de ondertrouw welke naam ik zou gaan gebruiken. Onze kinderen (nu 21 en 19) wisten al van jongsaf aan dat mama haar eigen naam gebruikt en vonden het niet gek om dat uit te leggen.
    Als ik destijds had kunnen kiezen voor 'mijn naam - zijn naam' had ik dat misschien wel gedaan.

  27. Wij hadden al drie kindjes... Die zijn naam hadden..
    Een kaartje gericht aan: familie X +Eefje deden bij mij de twijfels wegnemen... Ik wilde ook fam. X zijn!!!
    Truttig? Misschien wel, ik ken geen vrouwen die hun eigen naam hielden, dus eigenlijk heel gewoon voor ons.

  28. Ik heb de familienaam van mijn man aangenomen.
    Zo blij! (Van jongs af aan werden er allerlei stomme taalkundige grapjes uitgehaald met mijn meisjesnaam. Niet leuk.) Nooit aan gedacht dat het raar zou zijn om niet mijn meisjesnaam te houden. Ik hoor toch bij mijn man. We zijn toch een leuk stel. Getrouwd, 21 jaar geleden. Ik heb mijn persoonlijkheid gehouden maar ik wil wel graag één familie zijn met onze kinderen. Zij zouden het niet leuk vinden als ik een andere achternaam had dan hun vader.

  29. Wij zijn nog niet zo heel lang geleden getrouwd, maar ik heb toen ook de achternaam van mijn man aangenomen. Ik gebruik mijn meisjesnaam nog wel eens, als het mij uitkomt ;)

    Kids hebben zelfde achternaam als ik en manlief, net zo handig!
    Ik kan me er trouwens absoluut niet druk om maken of mensen me met mijn meisjenaam of met man's achternaam aanspreken. Ik ben wie ik ben en beide achternamen horen ook bij mij ;)

  30. Ja ik heb de naam van mijn man genomen, maar toen de ambtenaar het vroeg was mijn man de eerste om te zeggen dat hij mijn naam ook zou nemen. Dus nu heten we allebei hetzelfde.

  31. In mijn vriendengroep (twintigers) hebben de meeste getrouwde mannen en vrouwen ervoor gekozen allebei de dubbele naam te gebruiken.
    Volgens mij was het in 1984 al zo geregeld dat de mogelijkheid tot naamsverandering bij het huwelijk wederzijds is. Overigens wijzigen mijn vrienden hun naam op het werk meestal niet.

    Ik vind de aanname dat naamswijzing per se eenrichtingsverkeer moet zijn wat ouderwets. Volgens mij is dat meer iets van de vorige generatie. Tegenwoordig ligt de overweging om een dubbele naam aan te nemen net zo goed bij de man.

  32. In België is je meisjesnaam de enige rechtsgeldige. Bij vorige generaties kwam het wel voor dat vrouwen de achternaam van hun man aannamen (voor niet-officiële zaken), maar van mijn en de volgende generaties ken ik niemand die de achternaam van hun man aannemen. En ook al zou het officieel wel kunnen, ik zou het niet doen.

  33. In de eerste instantie wilde ik (nu bijna 40 jaar geleden) mijn meisjesnaam houden. Ik heb dat laten varen toen mijn dochter in de couveuse lag en daar een babietje lag van wie ze de moeder kwijt waren. Bleek dat ze ook haar eigen naam had gehouden. Uiteindelijk maakt het mij weinig uit. Ik ben wel altijd mijn meisjesnaam blijven gebruiken na mijn mans naam. Waarom? Ik heet Taal van mijn meisjesnaam en veel mensen zien daaraan waar ik vandaan kom. Dis mijn indentiteit.
    Waar ik me meer aan erger is dat er op mijn rijbewijs (en van veel vrouwen) mijn meisjes naam staat en daarna e v (echtgenote van) ..... Bij mijn man staat dat niet

  34. Ik heb de naam van mijn man achter die van mij geplakt. Voornaamste redenen:
    - tweede huwelijk
    - bijna 40, dus al heel lang "mw. meisjesnaam"
    - dochter uit eerste huwelijk met andere naam, dus wilde niet de "fam. mansnaam + dochter" worden

    Ik denk dat je het gewoon moet doen zoals je het graag wilt. Wat de buitenwereld ervan vindt is niet zo interessant. Overigens, de meeste mensen die tegen burgerlijk aanschoppen, zijn er gewoon een beetje bang voor. :)

  35. In Nederland is je meisjes naam ook de enige rechtsgeldige naam, dat weten veel mensen niet maar in je paspoort e.d. staat altijd je meisjesnaam. Je hebt alleen het recht om ook de naam van je man te gebruiken na trouwen, maar dat verandert niet hoe je geregistreerd staat bij de overheid.

  36. Ik vind het wonderlijk dat nog steeds de meeste getrouwde vrouwen de naam van hun man aannemen. Ik dacht dat dit zo langzamerhand wel verleden tijd was! Ik ken persoonlijk bijna niemand die voor de naam van de man gekozen heeft, vriendinnen niet en ook mijn dochters en leden van de schoonfamilies niet. Twee kleinkinderen dragen de naam van hun vader en de twee kinderen van het andere stel dragen de naam van mijn dochter.

  37. Ik heb in het dagelijks gebruik de achternaam van mijn man aangenomen en dat is nu ook gewoon mijn naam. Dat heeft volgens mij niets met je identiteit te maken. En ook onze 6 schoondochters heten allemaal net als wij en ook onze kleinkinderen hebben deze zelfde naam. Heel duidelijk en het geeft verbondenheid, vind ik.
    Ik zal wel ouderwets zijn, maar mijn man is niet de baas, maar wel het hoofd van het gezin en ik vind het ook een stukje eerbetoon aan hem om zijn naam te dragen.
    En ik vind het persoonlijk een rommeltje als er in een gezin verschillende achternamen gevoerd worden. Dat zorgt vaak voor verwarring.

  38. Ik vind de term meisjesnaam dan weer typisch en eigenlijk tuttig. Alsof je alleen als echtgenote van volwassen kunt worden geacht.
    Ik ben mijn eigen naam blijven gebruiken en voel me nu, al weer ruim 35 jaar getrouwd, meer verbonden met mijn man's naam en familie dan op onze trouwdag. Om practische redenen hanteer ik bij leveranciers en dergelijke vaak de term Familie of Mevrouw X-Y. Dan weet ik zeker dat de loodgieter en de pakjesbezorger niet in de war raken. Op mijn werk ben ik mevrouw Y en op mijn loonstrookje staat mevrouw Y - een feit dat bij de belastingdienst nog steeds niet is doorgedrongen. Maar dat is geloof ik geen organisatie die snel dingen snapt en er naar handelt.

  39. Ik ben niet getrouwd :-)

    Als ik getrouwd zou zijn, zou ik in die tijd waarschijnlijk mijn mans naam genomen hebben. Dat lijkt me eigenlijk het enige handige van trouwen, dat je allemaal dezelfde achternaam hebt. Toen wij onze oudste kregen kon deze alleen mijn achternaam krijgen, als de vader het niet erkende. En dat vond ik geen optie, want wat als mij wat overkwam, dan had mijn man (vriend dus eigenlijk) geen recht op zijn eigen kind.

    3 maanden later veranderde deze wet, haha.

  40. Hm, is dat tuttig? Ik zal wel ouderwets zijn dan, maar ik vind het dus best romantisch om de achternaam van je man aan te nemen. Ik zou er overigens wel mijn meisjesnaam achter houden.

  41. In 1969 nam ik de naam van mijn man met mijn naam erachter. Dat bleef zo tot ik in 2004 ging studeren want op de Open Universiteit mocht maar één naam en dus moest ik kiezen welke naam op mijn diploma’s kwam ( geen dubbele achternaam) Sindsdien dus weer mijn eigen naam!

  42. een beetje romantisch toch..

    alhoewel het toch minder praktische kanten heeft; ik denk slechts aan de werkomgeving

    weinig mannen zouden de naam van hun vrouw aannemen

    vreemd toch

  43. Hangt van de situatie af. Een dubbele naam vind ik waardeloos. Vaak te lang. Snap best dat er voor 1 achteraam wordt gekozen binnen een gezin, die van de man of van de vrouw. Vooral bij het krijgen van kinderen is dat wel zo duidelijk voor de kinderen. Maar in sommige gevallen vind ik het nix. Als iemand 7 jaar topsport bedrijft onder de achternaam bij haar geboorte en daar zomaar een naam van een nieuwe partner voorplaatst. Alsof die partner bijgedragen heeft dat ze zo goed kan schaatsen. Zelf denk ik dan hou die bekende achternaam tot het eind van je sportcarriere en kies daarna voor de achternaam van je partner of hou je eigen naam aan, maar loop niet te koop met ik heb een man, kijk maar een dubbele naam. ;-)

  44. Ik heb na bijna. 28 jaar mijn eigen meisjes naam weer terug en dan ben ik blij en dankbaar voor…..helaas staat bij heel veel post etc nog steeds mijn getrouwde naam en als ik eerlijk ben haat ik die……wetende wat hij mij aan heeft gedaan en nog steeds doet….ik blijf tot aan mijn dood mijn eigen achternaam houden dat weet ik zeker en dat doet mij goed 🍀🍀🍀

  45. Laat ik beginnen met het woord meisjesnaam. Dat is je eigen of geboortenaam. Toen ik trouwde heb ik mijn eigen naam gehouden. Toen er kinderen kwamen heb ik de achternaam van mijn man, achter mijn achternaam geplakt. En dat voelt goed.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.