100 dagen in je hoofd
In de serie 100 dagen in je hoofd lopen Tim den Besten en Nicolaas Veul 100 dagen stage in psychiatrische kliniek De Grote Beek in Eindhoven.
Van te voren was ik een beetje huiverig voor 100 dagen in je hoofd.
100 dagen in je hoofd: Tim en Nicolaas zijn gelukkig geen Gordon en Gerard!
Ik vreesde een tenenkrommend programma waarbij twee programmamakers ter meerdere eer en glorie van zichzelf deelnamen aan het leven in een psychiatrische kliniek. Maar gelukkig zijn Tim en Nicolaas niet zoals Gordon en Gerard Joling.
100 dagen in je hoofd
Gedurende 100 dagen loopt Tim den Besten mee op een afdeling waar mensen in het weekend naar huis gaan. Nicolaas Veul loopt stage op een gesloten afdeling. Hun belangrijkste doel in deze 100 dagen is: ‘Begrijpen hoe het is om geestesziek te zijn,’ en een blik krijgen in het hoofd van mensen met een psychiatrische stoornis.
Het is een dunne scheidslijn
De grootste eye opener in 100 dagen in je hoofd is dat de scheidslijn tussen de cliënten en het personeel, en Nicolaas en Tim heel dun is. Eigenlijk zijn de cliënten van de Grote Beek helemaal niet zo anders als psychisch gezonde mensen. Dat maakt nederig.
100 dagen in je hoofd: Tim en Nicolaas komen zichzelf tegen
In de 100 dagen dat ze meelopen op de Grote Beek leren Tim en Nicolaas steeds meer over zichzelf. Ze krijgen begeleiding en die gesprekken worden steeds persoonlijker. Allebei worden ze geconfronteerd met zichzelf.
Trailer van 100 dagen in je hoofd
Hieronder de trailer van deze serie:
Mijn conclusie over 100 dagen in je hoofd
100 dagen in je hoofd is een mooie serie over het dagelijks leven in een psychiatrische kliniek. Net zoals Tim den Besten en Nicolaas Veul de cliënten steeds meer leren kennen en als familie gaan zien, zo heb je dat als kijker ook.
Toch is er ook kritiek
Toch is er ook kritiek op deze serie. Zo vraagt René van der Gijp zich af wie toestemming heeft gegeven om te filmen in de psychiatrische kliniek. En meer nog, of dit wel in het belang van de psychiatrische patiënten is.
Is aan hen gevraagd of ze wilden meedoen aan deze serie?
Ik weet het eigenlijk niet, maar het is een goede vraag.
Praktische informatie over 100 dagen in je hoofd
100 dagen in je hoofd is te zien via NPO. Op de website van de VPRO vind je diverse artikelen over psychiatrische aandoeningen en de gevolgen hiervan.
De serie bestaat uit 6 afleveringen van ongeveer 45 minuten.
N.B. Nicolaas Veul en Tim den Besten maakten ook een serie 100 dagen voor de klas.
Wat vind jij van de serie 100 dagen in je hoofd?
Ik heb de serie niet gezien maar was wel op de hoogte. Rene vd Gijp lijkt mij niet iemand die iets zinnigs kan zeggen over zo een serie. Zelf denk ik dat er natuurlijk aan alle kanten toestemming is gevraagd aan ieder die in beeld komt. Kan toch niet anders? Ik schrik iedere keer weer als ik mensen hoor, ook in mijn omgeving , hoeveel onbegrip is over mensen die geestelijk ziek zijn. Ze maken opmerkingen vergetend dat ik er ook zo 1 ben terwijl ik er heel erg open over ben.
Mensen die zelfmoord plegen zijn lafaards, wie over zelfmoord praat zal het nooit doen, aandachtrekkers zijn het. Geen doorzetters, lui, gestoord, debiel. Paar dagen gelden nog een vriend die bij ons was maakte een opmerking over een buurvrouw die ooit opgenomen was vanwege psychische problemen dus een raar mens was. Totdat ik zei; en ik dan? Hij schrok.
Trouwens vaak vind ik mijzelf normaler dan heel veel mensen die denken/vinden dat ze geestelijk gezond zijn.
Ik vind jou reactie heel steunend Hélène. Dankjewel daarvoor.
Wat jij schrijft is ontzettend herkenbaar. Als psychiatrisch patiënt met 8 diagnoses en diverse opnames op de gesloten afdeling zien mensen mij blijkbaar niet als een gewoon mens net als ieder ander. Ik merk dat mensen mij zien als de gestoorde, de gek etc etc. En nee dat vul ik niet in. Het is dagelijkse kost in gesprekken en omgang met anderen.
Mijn automutilatie, suïcidaliteit, psychoses, angst- en paniekaanvallen, triggers door PTSS is aanstellerij en er word zelfs gezegd dat ik het fake zodat ik uitkering kan trekken.
Vaak wens ik dat ik bij de ‘normale’ mensen hoor. Gewoon elke dag naar mijn werk en gewoon de dagelijkse dingen doen. Niks aan de hand en normaal zijn.
Het is een lijdend en eenzaam bestaan die ik niemand gun, zelfs mijn ergste vijand nog niet….
Beste Nicole,
Uit ervaring weet ik dat er heel respectvol met de cliënten wordt omgegaan, en dat zowel de cliënten als de belangenbehartigers, als familie of bewindvoerder om toestemming wordt gevraagd.Verder is er heel goed opgelet dat er geen cliënten in beeld waren, die niet aan het programma meededen.
Fijn en waardevol dat dit programma er voor zorgt dat er meer begrip ontstaat voor psychiatrische problematiek.
Hartelijke groet van Cornelie, zus van een cliënt.
Dankjewel Cornelie. Dat is fijn om te lezen!
Zo gek zijn ze eigenlijk niet die in behandeling zijn, er lopen er buiten de muren die erger zijn.
Dat is de bewering die men wel eens los laat op psychische patiënten.
En wees eerlijk hoe gek is de maatschappij wel niet. Hans
Vorig jaar heb ik met heel veel plezier naar ‘100 dagen voor de klas’ gekeken. Bij deze serie heb ik de eerste twee afleveringen gezien. Ik vond dat ze het prachtig deden (en ik ga er overigens vanuit dat die toestemming allemaal keurig geregeld is), maar ik vond het zó heftig. Ik ben na aflevering twee toch maar gestopt met kijken. Het deed te veel met me. Maar heel veel respect voor de prachtige serie die ze neer hebben gezet.
Wat mij altijd een beetje tegenstaat aan dit soort series is dat ze wel een deel laten zien, maar niet alles. Ze laten niet zien hoe iemand gedwongen wordt om de separeer in te gaan, uitgekleed wordt, er een spuit in de bil gezet wordt en iemand daar dan een poos in zijn eentje blijft ‘om rustig te worden’. Ze laten niet zien hoe ze meisjes met anorexia vastbinden (armen, polsen, benen, enkels, romp), het hoofd vasthouden en vervolgens onder protest en dwang en sonde inbrengen. Het blijft de light-versie van hoe het daar echt gaat, en daardoor hebben veel mensen nog steeds het beeld van een kliniek als a) een plek waar je hulp krijgt of b) (nog erger) een plek waar je vertroeteld wordt. Dat ligt zo ver van de waarheid af…
Ik kan er geen oordeel over geven, want ik heb de serie niet gezien. Ik kan me wel voorstellen dat het confronterend werkt.
Ik heb de serie ook niet gezien, maar klinkt interessant.
Ik vond het een hele mooie serie. De opnames zijn zeker gegaan in overleg met de cliënten en met mensen die hen vertegenwoordigen als ze onder mentorschap staan.
Ik was ook huiverig in het begin dat ik zag dat de serie zou beginnen en had zo iets van moet dit nu. Maar de serie laat een duidelijk en reëel beeld zien van hoe het leven is als je leeft met een psychiatrisch ziektebeeld. Ook laat het goed zien dat begeleiders soms tegen zichzelf aan lopen in dit werk. Dit geld nog meer voor de programmamakers omdat zij er niet voor hebben geleerd om zichzelf te beschermen tijdens het begeleiden van cliënten.
Zelf ben ik werkzaam met een doelgroep verstandelijke beperkte waar bij sommige cliënten ook een psychiatrisch ziektebeeld hebben. Daarom weet ik hoe voorzichtig er met cliënten wordt omgegaan in het geval van hun privacy.
Ik hoop dat deze programmamakers nog vaker zulke programma’s zullen maken waarin ze her reële beeld laten zien van alle aspecten van onze samenleving.
Verschillende afleveringen gezien en vond het best heftig om “normale” mensen te zien…
Dat kan eenieder van ons overkomen pffttt
Indringende serie en zorgvuldig gemaakt. Natuurlijk is aan alle belanghebbenden toestemming gevraagd.
Ik kende de serie niet, maar hij lijkt me zeker interessant.