10 maanden leven als een kluizenaar
Het is inmiddels zo’n 10 maanden geleden dat ik al mijn afspraken afzegde. Tien maanden zonder sociale afspraken. Geen leesgroepen, geen dansles, geen koffieochtenden. Alleen maar leegte.
Of moet ik zeggen ruimte?
10 maanden leven als een kluizenaar
Want de sociale leegte in mijn agenda ervaar ik als weldadig. Nog steeds. Ik huiver bij de gedachte aan afspraken. Maar soms voel ik me onzeker. Dan vraag ik me af of ik niet toch weer eens wat ‘socialer’ moet worden.
Doe ik het wel goed?
Maar gelukkig komt er soms iets op je pad dat moed geeft. Dat een soort bevestiging is dat je op het juiste pad bent. Dat waren voor mij de woorden van Hettie Berflo in aflevering 57 van de podcast Kloostercast.
Wachten vraagt uithouden
Hettie Berflo woont en leeft in het Karmelklooster in Boxmeer. De woorden die mij troffen waren deze:
‘Een tijd van wachten is altijd ook omgeven met twijfel, met de vraag of je toch niet iets moet dóen. Maar door iets te doen, kan juist dat wat er werkelijk geboren wil worden, wat ik nog niet ken geblokkeerd worden. Dan zit mijn doen mij in de weg.’
Hettie Berflo noemt het gedicht Eb van Vasalis als voorbeeld dat jezelf terugtrekken, en een tijd niets doen, geen verloren tijd is:
‘Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?’
Je pad vinden
En in een reactie op mijn blogpost Pleidooi voor minder schreef Liesbeth ook iets dat mij trof:
‘Wat ik ook weleens denk, is dat je soms door een traumatische of heftige gebeurtenis op een pad wordt gezet (of jezelf toestaat dat pad te gaan) dat eigenlijk altijd al jouw pad was. ‘
Zou het kunnen dat mede door Lucy ik het pad durf te gaan, dat in de woorden van Liesbeth: ‘altijd al mijn pad’ was? Ik ben echter waakzaam voor het hellende vlak van: ‘Het heeft zo moeten zijn,’ want daar geloof ik dan weer helemaal niets van. Maar misschien, dat ik heel voorzichtig de gedachte dat uit een verlies toch ook iets nieuws kan ontstaan durf uit te nodigen.
Leestips
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Leven als een kluizenaar werkt verrijkend, ik geniet er wel van.
Gewoon weken lang wandelen met een tentje in een mensen arme omgeving.
Je komt daar heel sterk uit. Hans
Sommige mensen (ik niet) zouden helemaal gek worden zonder afspraken en sociaal gedoe. Maar zolang jij het fijn vindt, is het goed. Het zou anders zijn als je eenzaam was en het geen eigen keuze was om als kluizenaar te leven. Maar dat ben je niet, denk ik. Dus niks mis mee. Lekker doen wat voor jou goed voelt.