Uitnodiging voor een feestje
Een uitnodiging voor een feestje krijgen is leuk, want het is fijn dat mensen aan je denken en nog fijner dat ze jou erbij wensen. Maar wat als je het op de zenuwen krijgt van feestjes? Wat als feestjes een aanslag zijn op je zo moeizaam verworven rust?
Uitnodiging voor een feestje
Er was een tijd dat ik helemaal niet goed werd als ik een uitnodiging voor een feestje kreeg, omdat het betekende dat ik ergens heen moest. Want als iemand zo aardig is om je uit te nodigen, ga je toch zeker niet nee zeggen. Dat vond ik stom van mezelf, en onaardig. Dus dacht ik bij mezelf:
‘Gewoon gaan, en vaak is het hartstikke leuk als je er eenmaal bent.’
Kortom, ik preekte het standaard advies tegen mezelf. Een andere variant is:
‘Dan ga je gewoon maar eventjes.’
Maar weet je wat het is? Ik vond het niet ‘hartstikke leuk’ als ik er eenmaal was. En ‘eventjes’ naar een feestje gaan is voor mij hetzelfde als ‘Een beetje zwanger zijn.’ Dat werkt niet.
Als ‘Ja’ tegen iemand anders ‘Nee’ tegen jezelf is
Het probleem is dat de meeste mensen feestjes wél leuk vinden en ze dus blijven organiseren. Elke keer als iemand een feestje gaf en mij uitnodigde vond ik dat ik daaraan gehoor moest geven. Ik was overgeleverd aan de grillen van mijn omgeving. Als die zei:
‘Spring!’
dan vroeg ik:
‘Hoe hoog?’
En toen kwam de dag dat ik besloot:
‘Ik ben er klaar mee, want dit schiet niet op. Mensen blijven maar feestjes organiseren en ik wil en kan het echt niet meer.’
Dat was de dag dat ik vaker ‘Nee,’ besloot te zeggen tegen mijn omgeving en vaker ‘Ja’ tegen mezelf.
Nee zeggen is eng
En dat vond ik best spannend. Want de mens zit evolutionair nu eenmaal zo in elkaar dat we de veiligheid van de kudde zoeken. Het is veiliger als we onderdeel van de groep zijn dan in ons eentje. Roos Vonk schrijft hierover in haar boek Ego’s en andere ongemakken:
‘De mens heeft 99 procent van zijn geschiedenis geleefd in groepen, waarin het van overlevingsbelang was erbij te horen. Als er ooit mensen waren die zeiden ‘Ik trek me niks aan van anderen’, dan zijn ze uit de groep gegooid en konden ze geen voedsel uitwisselen, niet gezamenlijk jagen en zich niet voortplanten. Zij zijn dus uitgestorven. Dat betekent dat wij met z’n allen het nageslacht zijn van mensen die erbij wilden horen, die graag een waardevol groepslid waren. Het verlangen naar bevestiging zit ingebakken in onze instincten, en het ego is het instrument dat alarm slaat als die bevestiging uitblijft of we worden afgewezen.’
Handenwringend vroeg ik me af:
‘Wat als mensen mij dan nooit meer uitnodigen voor een feestje?’
Toen ging er een lampje bij mij branden want waarom zou dat eigenlijk erg zijn?
Leestip
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ik ga soms ook iet graag en dan kan het verdomd goed meevallen
geniet wat van het leven, en een feestje hoort er bij
Een @->- voor je.
Ik snap dit. En voel hetzelfde. En dacht ook dat ik het niet meer ging doen. Ik kies voor mezelf. Ik zeg nee. Want als introvert en hyper sensitief persoon mag ik voor mezelf kiezen. Maar ik ontdekte dat er ook een andere kant is. Die wij, als introverten liever vergeten. Dat we anderen ook pijn kunnen doen met onze keuzes. Want een ander kan het ook heel fijn vinden dat ik naar een feestje kom. Een ander kan op mij rekenen en blij zijn als ik er ben. Ik vergat dat en heb mensen daarmee bezeerd. Nu overleg ik met een gastheer of -vrouw. En ga ik soms toch. Omdat ik een ander respecteer en liefheb. Onze omstandigheden zijn niet te vergelijken. Jij hebt een kind verloren en ik denk dat dat zo ongeveer het ergste is wat een mens kan overkomen. Maar toch wil ik je dit meegeven. Voor jezelf kiezen betekent soms ook dat je mensen die je lief zijn pijn doet. En soms is het misschien goed om dan toch juist voor de ánder te kiezen. Dit is op geen enkele manier een oordeel. Alleen een andere manier van kijken. Liefs!
sorry maar dit is complete onzin. Dit is precies die ideologie die Nicole hier tegenspreekt. Het zogenoemde ‘pijn doen door afzeggen’ laat alleen een gebrek aan begrip zien. Als je echt iemand lief hebt (want dat moet van twee kanten komen), dan gun je elkaar toch ook de mogelijkheid om nee te zeggen zonder dat dat meteen een persoonlijke aanval betekent?
En sowieso communiceer je met elkaar, zoals je zelf ook noemt, maar ik blijf erbij dat het helemaal oke is om nee te zeggen en dat dat niet meteen negatief moet worden opgevat. Onze maatschappij moet gewoon toleranter worden
Jij vind één op ,één contacten wel prettig? Met echte vrienden of familie kun je dan toch zó contact houden?
Ja, dat vind ik een prachtig alternatief inderdaad.
Ik ben zo iemand die niet van feestjes houdt. Ik zeg wel nee, want mijn eigen welzijn gaat voor de lol van een ander.
Ik snap deze gedachte wel. Zelf ben ik ‘selectief’ met feestjes. Bij familie vind ik het leuk, want dan ken ik iedereen. Maar een feestje waar ook vreemden zijn? Brrr…nee.
Wat ik het lastige vind is dat het haast niet uit te leggen is aan mensen die wél van feestjes houden. Dan lijkt het alsof er iets ‘mis’ is met je. Maar als ik het enigszins kan vermijden, ga ik ook niet (meer).
Wat erg he dat we vaak zo denken over van alles en nog wat. Dat moeten hoeft eigenlijk volgens mij alleen maar van onszelf. Ik ga alleen als ik wil of om mijn man een plezier te doen. Verder hoef ik met niemand rekening te houden. Dat leren kiezen voor wat jij/ik wil is wel een heel proces hoor. Nu heb ik het geluk dat ik erg van dansen hou en makkelijk praat met totaal onbekende dus ik kom mijn feestjes wel door. Liefs van mij.
Als je niet van feestjes houdt is het helemaal niet erg om niet meer uitgenodigd te worden. Het één op één contact kan daarnaast blijven bestaan als je daar wel blij van wordt.
Zelf vind ik sommige feestje wel leuk en sommige wat minder. Het kost me hoe dan ook wel veel energie, maar soms heb ik dat er voor over.