Bellen met iemand die dood is: wie zou jij bellen?
In Japan staat een bijzondere telefooncel.
Er staat een telefoon in, maar die is niet aangesloten op een telefoonlijn.
Ernaast ligt een schriftje.
Het is De telefoon van de wind.
Je kunt er overledenen mee bellen.
De telefoon van de wind
De maker van deze bijzondere telefooncel, Sawaki zegt:
‘Als sommige gedachten niet door de telefoonlijn kunnen worden overgedragen, wil ik dat ze tenminste door de wind worden meegevoerd.’
Kijk, dit is ‘m:
Ik vind het een prachtige gedachte. Want zou het niet heerlijk zijn om iemand nog een keer te kunnen spreken? Om nog wat te kunnen vertellen?
Of iets te vragen?
Dat kan natuurlijk ook ‘gewoon,’ maar zo’n windtelefoon lijkt me heel bijzonder.
Windtelefoons in Nederland
Inmiddels zijn er in Nederland ook zogenoemde windtelefoons.
- Middenin de natuur op het Buurserzand bij Haaksbergen. (Overijssel)
- Het voormalige fabrieksterrein Goudasfalt is een soort schiereilandje, het middelpunt van een kruising, omringd door water van de Hollandsche IJssel. (Zuid-Holland)
- De Floraweg in Roelofarendsveen. (Zuid-Holland)
Telefoon van de wind in Roelofarendsveen met een heuse telefooncel:
De hemelsblauwe wind telefoon in Gouda:
Er is zelfs een speciale website waar je jouw telefoon van de wind kunt aanmelden.
Zou dit geschikt zijn als telefoon van de wind?
Ik moest ineens denken aan de oude elektrische aansluiting die ik altijd zie op mijn vrijdagochtend hardlooprondje. (Zie afbeeldingen bovenaan deze post).
Die lijkt op een telefooncel.
Zou ik daar misschien een telefoon in mogen zetten?
Ik weet al wie ik ga bellen!
En daarna mijn vader.
Wie zou jij bellen met de telefoon van de wind?
Mijn moedeer.
Wat een mooi idee ❤️
Leuk bedacht, maar wie te bellen? Echtgenoot, denk ik. Als ik het zou doen, dat is niet waarschijnlijk.
Het liefst wil je iemand horen die je kortgeleden moest opgeven, jij weet dat.
Mijn opa en daarna mijn schoonvader….
Die telefoon kun je inspreken, maar helaas komt er nooit geluid terug.
Natuurlijk zal op de vraag: ‘Hoe gaat het?’ nooit antwoord komen.
Anders zou ik mijn overleden beste vriend ook vragen om al die paswoorden waarmee nu een deel van mijn elektronica ontoegankelijk is geworden. Maar hij vergat die zelf ook altijd, dus dat zou niks helpen.
Toch vind ik de telefooncel een goed idee.
Ik moet glimlachen om je vraag om de paswoorden Vlierbloesem.
mijn moeder , s avonds belde ik haar nog (nou ja ik belde haar elke dag ;) ) en snachts zaten we in het ziekenhuis …….. mam was er niet meer. pfff zo onverwachts voor ons.
Hoewel er veel mensen, van wie ik gehouden heb en waar ik met liefde aan terug denk, overleden zijn zou ik niemand bellen!
Mijn lieve ouders.
Ken je dat liedje van Jan Rot, Stel dat..?
Je allernaasten. Gewoon om hun stem nog even te horen.
Dat liedje ken ik niet. Ik ga het opzoeken!
Wat een mooi idee zeg. Ik zou mijn oma bellen. De moeder van mijn moeder. Een heerlijk mens.
Mijn geliefde overleden dieren.
Mijn peettante, die recent euthanasie heeft laten plegen. Ik wil weten of ze eindelijk rust heeft gevonden.
Al die lieverds die ik zo mis.
Mijn moeder, in mei 2023 is ze 30 jaar dood, ik was 25 toen ze stierf, zij net 50. Nu ben ik al 55 en ik heb nog zoveel leven te leven, en daardoor zoveel vragen aan haar. Zij was 11 jaar ziek en wist dat ze zou sterven. Hoe doe je dat, doodgaan, en alles achterlaten?
Dat lijkt me inderdaad heel moeilijk mevrouw Niekje.
Het is mooi voor mensen die daar behoefte aan hebben en er troost uit kunnen halen. Ik zou zelf geen gebruik van zo’n telefoon maken.
ik zou er alleen maar heel verdrietig van worden. bellen en geen antwoord krijgen. Maar ik zou zo graag mijn vader willen spreken……
Een telefooncel is misschien goed voor veel mensen. Ik heb hem niet nodig. Ik praat soms in gedachten met overleden dierbaren. Zelfs tegen de hond.
Dat is ook een mooie manier Izerina.
Ik zou niemand bellen omdat ik weet dat dat gewoon niet kan, Dat soort gesprekken voor ik in mijn dromen wel…
Niemand, ik zou helemaal niemand bellen. Want dat heb ik niet nodig. Ik heb zulke gesprekken al wanneer ik het nodig heb. Gewoon in mijn hoofd.
Love as always
Dimario
Zonder enige twijfel: mijn moeder
In eerste instantie dacht ik: ik zou mijn vader bellen.
In tweede instantie denk ik: nee, ik zou niemand bellen. Weer een afscheid, weer dat felle verdriet…
eerst mijn oma, dat staat heel vast
.Een @->- voor jou.
Dit is zeker leuk bedacht om te doen.
Wie naar bellen…. Dat weten ik eigenlijk niet. Leuke foto’s. Fijne week.
Niemand, omdat het gemis daarna alleen maar groter is…
Ach, als dat toch eens echt kon… Wat gun ik jou een belletje met Lucy en je vader.
Ik zou mijn vader bellen. Maar aan de andere kant; alle belangrijke dingen hebben we tijdens zijn leven al tegen elkaar gezegd.
Wat prachtig Nicky! Beter wordt het eigenlijk niet, als je weet dat je alles tegen elkaar hebt gezegd.
Als het werkelijk kon dan belde ik elke dag met mijn echtgenoot. En ook met mijn vriendin. En jij zal het ook wel weten met wie toch?