Mijn gemoedstoestand
Deze week werd ik verrast door een geweldige kaart van mijn jongste zusje.
Hij weerspiegelt prachtig mijn gemoedstoestand sinds 10 augustus 2022.
Mijn gemoedstoestand
Ik heb er dan ook niets aan toe te voegen.
Behalve dan dat het allemaal natuurlijk helemaal niet 'fine' is.
Maar ja.
'Ik kan toch ook niet in bed gaan liggen en er NOOOOOIT meer uitkomen?' denk ik dan.
Dus dan zet ik de schouders er maar weer onder, en volg mijn routines en ritmes.
Terwijl ik wacht tot de pijn minder wordt.
Overal lees ik immers dat de pijn ooit draaglijker zal worden.
❤️
Beste Nicole,
Ik weet niet precies wat er voor diepe pijn bij je zit maar dat t slijten gaat is een feit. Het wordt draaglijker met de tijd maar er gaat geen dag voorbij dat je niet aan de persoon denkt of een herinnering aan deze persoon hebt. Ik heb in 5 jaar tijd heel veel mensen nabij verloren van moeder tot schoonzusje tot partner. Veel te jong en plotseling gestorven. Dat is waar ik veel last van heb/had. Ik wilde zo graag afscheid kunnen nemen maar om 1 of andere reden is mij dat niet gegund of voor mij weggelegd. Nu zit ik weer in deze situatie , de persoon in kwestie is oud, en dit keer krijg ik mijn afscheid wel gelukkig. Het is zo belangrijk. De kaart is mooi.. zegt alles.. beste Nicole pak de dag zoals hij komt .. geniet van het kleine ( want ook dat komt weer terug) en stel niet te veel eisen aan jezelf. Omring je met lieve mensen en de rest .. ach laat gaan. Ik wens he ondanks t verdriet toch een fijne zomer. 🍀Astrid
👍💚
Of de pijn ooit minder wordt is afwachten. Het gemis blijft.
Sterkte hiermee.
Ik vind het een zeer treffend beeld. En dat het misschien ooit minder wordt, heb je nu niks aan, dus voor nu wens ik je sterkte.
Ben je wel eens trots op jezelf,dat je de dag weer "goed"doorgekomen bent?
Ik heb in mijn leven nog niet veel dierbaren verloren gelukkig. Toen ik 25 was stierf mijn moeder na een lang ziekbed. Daar was ik lang verdrietig over maar pijn was er minder, ik wist ook dat het ging gebeuren en kon afscheid nemen. Een kind verliezen is iets waar ik me niets bij kan voorstellen, ook omdat ik geen kinderen heb, maar het moet voor ouders verschrikkelijk zijn. De pijn en het verdriet zullen vast met de jaren wat afnemen, maar ik denk niet dat het ooit makkelijk zal zijn. Ik vind dat je het goed doet, je praat er af en toe over (op je blog) maar je bent je ook bewust van je gezin en je eigen leven, dat doorgaat. Je doet het op jouw manier, en dat is, voor jou, de beste manier.
Het is moeilijk, heel moeilijk.
Ik ga niet zeggen dat het minder wordt, daar kan ik niet over meparaten en zeker niet voor een ander.
Ik denk niet dat de pijn minder wordt eerder erger. (Broer verongelukt toen ik 14 was.)
Maar je kan er beter mee omgaan.
Ik ga om met verlies door niet te ver vooruit te kijken en te trachten in het moment te leven.
Ben boeddhist en doordrongen van het feit dat lijden, ziekte, ouderdom en dood niet te voorkomen zijn en erbij horen.
Pijn omarmen is veel gezegd, maar pijn wegduwen helpt al zeker niet.
Aanvaarden dat iets is zoals het is probeer ik, en beseffen dat er altijd ook vele voorwaarden zijn om gelukkig te zijn.
Sterkte xxx