Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?
- Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?
- ‘Hoe kun je als moeder niet weten dat er iets mis is met je kind?’
Als Tea Topic deze week de volgende vraag: ‘Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?’
‘Ja, absoluut,’ zegt Sue Klebold in haar boek ‘Het besef van een moeder‘.
In dit boek beschrijft ze hoe het voor haar was toen haar zoon Dylan samen met zijn vriend Eric 12 leerlingen en een leraar doodschoten en 24 scholieren verwondden.
Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?
Ooit zou Sue volmondig ‘Nee’ hebben geantwoord. Maar nu zegt ze:
‘Als we de kamer van onze kinderen doorzoeken of hun dagboeken lezen, lopen we het risico dat ze zich verraden zullen voelen. Maar misschien verbergen ze problemen die ze zelf niet aankunnen.’
‘Hoe kun je als moeder niet weten dat er iets mis is met je kind?’
In haar boek geeft Sue antwoord op bovenstaande vraag, die ze zichzelf vaak heeft gesteld. En die andere mensen haar vaak voor de voeten gooien. En haar antwoord is vrij angstaanjagend vind ik.
Op mijn blog over boeken schreef ik mijn review van Sue’s boek ‘Het besef van een moeder’.
Ik vind het een gewetensvraag. Mijn eerste reactie is dezelfde als Sue Klebold voordat haar leven voorgoed veranderde: ‘Nee.’ Maar tegelijkertijd vind ik haar latere inzicht ook valide.
Dus tsja, ik vind het een heel moeilijk vraagstuk.
Wat vind jij: Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen als dit is om je kind te kunnen helpen?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Poeh, ingewikkeld! Ik zou ook zeggen van niet, maar ik kan me wel goed voorstellen dat zij daar nu anders over denkt. Het is lastig, ik kan me ook niet voorstellen dat mijn kleine schatjes ooit zulke enge dingen zouden kunnen doen. Maar goed, dat dacht zij natuurlijk ook…
Ben wel benieuwd naar haar boek, goeie tip!
Precies Sjoukje, Sue Klebold had zich nooit kunnen voorstellen dat haar ‘zonnestraaltje’ zoiets zou doen. Dat maakt het boek ook zo onthutsend.
Als mijn kind depressief of gewelddadig was, zou ik het zeker overwegen. Of als het dagboek altijd op een plek ligt waarvan je denkt: leg je het daar opzettelijk neer?
Maar omgekeerd: mag je kind stiekum in jouw dagboek lezen?
In alle gevallen lijkt me dat praten voor lezen komt.
Het nare is dat Sue’s zoon Dylan ogenschijnlijk geen ernstige problemen had. Er was dus geen aanleiding om stiekem zijn dagboek te lezen voor Sue.
Heftig verhaal! Verschrikkelijk als moeder om zoiets mee te maken.
Tot op zekere hoogte niet, maar ik denk zodra je iets vermoedt, je geoorloofd bent om te kijken. Je ziet snel genoeg of er iets is, lijkt me.
Sue vermoedde juist niets Merel… Ik geloof dat dit een van de redenen is dat ze nu stiekem zijn dagboek zou lezen als ze het over kon doen. Omdat ze het dan wel had geweten.
Ach daar heb je ook gelijk in.
Met die gedachte in mijn achterhoofd hou geloof ik toch maar af en toe de vinger aan de pols! Je hebt me in elk geval aan het nadenken gezet.
Dat had ik dus ook met dit boek. Het zette me aan het denken… en het maakte me ook huiverig. Dat is dan weer iets minder : (
Dit is een lastige vraag zeg! Alles in me zegt nee dat zou ik nooit doen het is echt iets van hun en als ik aanvoel dat ze ergens mee zitten dan praat ik met ze. Gelukkig zijn de kinderen hier ook heel open en praten over alles, maar als je een heel gesloten kind hebt en je voelt dat er iets niet goed zit dan zou je antwoorden kunnen vinden in het dagboek en zo hulp aan kunnen bieden. Toch ben ik dan bang dat het stiekem lezen er voor zal zotrgen dat ze zich nog verder terug trekken in hun schulp. Nee terwijl ik dit typ ben ik tot de conqlusie gekomen dat ik het nooit zal gaan doen.
Nee, je raakt het vertrouwen van je kind hiermee kwijt, daarna wordt het nog moeilijker om met elkaar te praten.
Nee, dagboek is prive. Alleen in bijzondere omstandigheden, en als praten enzo niet werkt, dan is het misschien het overwegen waard. Als uitzondering op de regel.
Pfff vind toch heel moeilijk. Aan de ene kant zou ik neen zeggen, andere kant ja. Denk dat vooral afhangt hoe onze band is, hoe ze zich gedraagt…
Ik deed het vroeger wel bij mijn meiden en kwam achter dingen (gevoelens) waar ze niet over spraken en zich voor schaamden. Ik kon ze op deze manier beter begeleiden bij het opgroeien. Ze waren toen zo’n jaar of 10 tot 13. Heb mij er nooit schuldig over gevoeld.
Ik heb noout in het dagbiek van mijn kinderen gelezen. De dagboeken lagen meest gewoon op hun buro omdat ze me vertrouw(d)en en dat vertrouwen heb ik nooit beschaamd. Gelukkig schaamden ze zich t.o.v. mij en hun vader nooit voor hun gevoelens en gedachten, we bespraken van jings af alles met ze!
Dit zijn wel extremen. Ik vind dat je van het dagboek van je kind moet afblijven. Mijn moeder heeft mij zo opgevoed dat ik wist dat ik over alles met haar kon praten en dat heb ik altijd gedaan. Ik kon haar alles vertellen en zelfs toen ik ouder was, na een nacht stappen vertelde ik haar alles. Een dagboek is ten allen tijde privé.
Ik snap wat je bedoelt. De situatie van Sue Klebold is inderdaad extreem. En haar advies is dus ook gebaseerd op een extreme situatie.
Normaliter zou ik ook niet het dagboek van mijn kinderen lezen. Vanwege het beschamen van vertrouwen inderdaad.
Nee.
De kans dat je kind plant om schoolgenoten te vermoorden is zo klein, en dan ben je al zo ver van je kind verwijderd, dat ook het lezen van een dagboek niet meer helpt.
Als ouder moet je denk ik gewoon alle kanalen openhouden en je kind leren dat je ze vertrouwd. Dan heb je ook de meeste kans dat ze met grote problemen naar JOU toe komen, en het niet alleen eenzijdig in een notitieboekje schrijven.
Een dagboek is altijd prive. Altijd. Tenzij je kind het vrijwillig met je deelt.
Helemaal mee eens Daenalia. Maar in het geval van Sue Klebold had ze wel degelijk een goede (vertrouwens)band met haar zoon Dylan…
Dat is ook een belangrijk deel van haar boodschap: dat je alles goed kunt doen als moeder, en dat je dan toch nog soms niet weet wat er echt in je kind om gaat.
Maar het is zeker waar dat de kans dat je kind zoiets ergs doet heel klein is.
Het ene kind is inderdaad wat opener dan het andere, dat scheelt ook. En hoe oud je kind is.
Vroeger vonden we dat we niet op de telefoon van kind naar bijv whatsapp gesprekken moesten kijken. Later zijn we wat bijgedraaid, ook omdat andere ouders dat wel deden en ons waarschuwden dat het helemaal niet zo goed ging. (Pesterijen, kinderen die niet van netiquette wisten en bijv onze zoon wiens humor helemaal verkeerd werd opgevat door kinderen die hij nog niet zo goed kende. )
Soms hoort het bij je opvoedkundige taak, bedoel ik maar, en dat gaat inderdaad wel eens tegen privacy in.
We moeten vooral niet vergeten dat kinderen vooral kinderen zijn. En in hun denken heel anders kunnen reageren dan wij verwachten. Ik geloof niet dat mijn dochters een dagboek bij houden, maar ik weet nog van vroeger dat mijn moeder een keer in de mijne had gelezen. Ik was daar heel boos over, want ik had over haar geschreven na een ruzie.
Dat was een lastige situatie en we hebben er toen nog wel over nagepraat. Wat ik ervan geleerd heb weet ik nog goed. Dat uitpraten beter is dan eenzijdig iemand veroordelen. Ik heb me daardoor nooit verraden gevoeld.
Ik vind vooral dat wij als ouders te snel invullen wat een kind ‘nooit zou doen’ en bang zijn om ons kind te confronteren met bepaalde dingen.
Een kind is een individueel, geen verlengde van jezelf. Het denkt en reageert op zijn/ haar eigen ‘naieve of onbezonnen’ manier. En het weet soms niet hoe het iets wat het meegemaakt heeft moet verwerken of moet vertellen. Het is onze taak om ze te begeleiden en ze te leren en ze niet alles zelf maar in te laten vullen.
Ik zou zeker niet dagelijks het dagboek van mijn kind op zoeken om te controleren, maar een keer iets lezen moet geen probleem zijn, jijzelf kunt ervan leren hoe je kind denkt en hopelijk glimlachend ontdekken dat je kind zich ontwikkeld en te vertrouwen is. Het mooiste zou natuurlijk zijn als het kind het je durft te vertellen of te laten lezen omdat het je vertrouwt.
PRecies mijn punt.
Man, da’s een moeilijke! Ik weet het zo nog niet. Hangt volledig af van kind tot kind en van welke relatie je hebt met je kind, denk ik dan.
In eerste instantie zou ik zeggen ‘neen’, maar je weet het nooit natuurlijk. Misschien blijkt het ooit wel nodig te zijn. Want als er iets is dat ik ondertussen als (stief)mama wel al heb geleerd is dat je best nooit ‘nooit’ zegt ;) Je weet op voorhand niet wat er allemaal nog op je gaat afkomen met kinderen. Het blijven nog altijd mensjes op zichzelf met een eigen karaktertje, hè.
Tot nu toe is het hier nog niet nodig geweest, ik heb al iedere keer op m’n zesde zintuig kunnen vertrouwen en had, zelfs bij m’n stiefkinderen, al lang voor een ander door als er iets niet goed zat. En ‘speelde’ daar dan ook op in.
Maar ze zijn ook nog maar 9, 10 en 12 jaar. Wie weet wat er nog komt? Misschien zit ik binnen 5 jaar wel stiekem hun dagboek te lezen… :D
Heel herkenbaar Anneke: zeg inderdaad nooit ‘nooit’…
Poeh, een moeilijk iets. Ik heb een goede band met mijn dochter en ik weet dat zij een dagboek heeft. Tot op heden heb ik geen reden gehad om haar dagboek te lezen, en ik ben daar blij om! Een dagboek is een vertrouwd iets, een kind moet daar zich veilig in weten te vinden. Maar ik weet dat mijn dochter zich ook veiling waant bij mij en bij mijn man. Tot op heden heeft ze heel veel gedeeld met ons en haar daar ook geholpen daar waar nodig was. Zolang ik dit gevoel heb bij haar heb ik dus ook geen reden om haar dagboek te lezen! Als je een goede band hebt met je kind, ben je feitelijk alles al een stap voor….
Helemaal mee eens. Maar dat gevoel had Sue Klebold dus ook…
Mijn moeder heeft mij dat een aantal keer geflikt en geloof me, het is niet meer goed gekomen tussen ons (meerdere redenen, niet alleen vanwege het lezen van mijn dagboek). Zij gaf als reden op dat ik zo gesloten was naar haar toe. Maar daar had ik een hele goede reden voor, namelijk dat zij geen geheimen kon bewaren en heel veel dingen tegen mij gebruikten. Mijn dagboek was de enige plek waar ik mijn gedachtes kwijt kon. Ik had namelijk niemand anders die ik in vertrouwen kon nemen in die tijd.
Ik heb zelf geen kinderen (even als kanttekening).
Wat naar dat je moeder je vertrouwen beschaamde Monique. Zeker als ze je geheimen tegen je gebruikte… Dat mag natuurlijk nooit.
Hier hetzelfde als bij Monique, heb sindsdien ook nooit meer in een dagboek geschreven!
Van mij niet. Gewoon eerst vragen.
Ik neem aan dat de meeste kinderen slimmer zijn en hun dagboek in Word of dergelijke maken met een goed wachtwoord op dat bestand. Kan als sinds 1995.
Nee, ik heb nooit tussen de spullen van mijn kinderen gesnuffeld. Ik had zelf een moeder die dat namelijk wel deed en ik heb me altijd voorgenomen om dit zelf nooit en te nimmer te doen. Ik voelde me namelijk vreselijk verraden toen ik er achter kwam.
Wat naar mevrouw W.!
Poe wat een lastige vraag. Ik denk dat je, als je je oprecht zorgen maakt om je kind en praten niet helpt, dat dan het dagboek lezen wel zou kunnen helpen.
Gezien dit geval is het achteraf makkelijk praten, maar zonder aanleiding zou ik het niet doen.
Ja, met de kennis van nu is het voor Sue Klebold denk ik inderdaad anders…
ik zeg nee, want iedereen heeft zijn privacy nodig
Een @->- voor U.
Iedereen heeft natuurlijk recht op privacy, maar toen ik het verhaal van een collegaatje hoorde dacht ik wel, wat zou zij graag eerder geweten hebben wat er speelde in het gezin. Een paar jaar geleden belde haar broer haar op en zei niet schrikken ,maar ik zit met je dochters op het politiebureau.Wat bleek haar toenmalige man had hun dochters toen ze jonger waren misbruikt en pas op 18 en 17 jarige leeftijd waren zij eraan toe om een aanklacht tegen hem in te dienen. Zij hadden tot op dat moment nog nooit ook maar met wie dan ook hun verhaal gedeeld.Mijn collega was compleet in shock. Zij was zich totaal nergens van bewust. Haar dochters hadden nooit eerder wat laten merken dat er iets fout zat, zij wilden hun moeder beschermen tegen de afschuwelijke waarheid over haar man. De man waar ze ruim 20 jaar mee getrouwd was en die ze al sinds de lagere school kende. Het misbruik speelde zich af als mijn collega in de avonduren naar haar werk ging en haar nu exman op hun dochters paste.Tegen mensen die zeggen hoe kun je niets gemerkt hebben ? Zou ik willen zeggen , voor je zelf zo iets meegemaakt hebt zou ik daar niet over oordelen. Mijn collega heeft nog steeds last van schuldgevoelens, ik had toch moeten merken dat er iets was? Hoe vaak haar dochters haar ook verzekeren dat zij zich niet schuldig hoeft te voelen ik denk dat mijn collega nooit op zal houden met dat te denken.
Och wat vreselijk naar voor je collega inderdaad. Ik voel met haar mee Johmar. Dat draag je altijd bij je denk ik.