Hoe voorkom je dat je in een machtstrijd met je kind beland?!
Er is weinig vervelender dan in een machtstrijd belanden met je kind. Want je geloofwaardigheid en autoriteit staan op het spel. En ook al ben je de volwassene, en heb je het gelijk aan jouw kant, dat wil helaas zeker niet zeggen dat je de machtstrijd gaat winnen!
Want als je kind het bijvoorbeeld vertikt om te eten, sta je vrij machteloos. Je kunt je kind nu eenmaal niet zo voeren als ze ganzen doen: 3 keer daags via een trechter in de mond. En dat is maar goed ook.
Afgezien van de kans op gezichtsverlies als ouder is een machtstrijd dodelijk vermoeiend. Zelfs al win je, dan nog zijn ze uitputtend. Feitelijk zijn er geen winnaars bij een machtstrijd.
Dus hoe voorkom je dat je in een machtstrijd belandt?
- Allereerst: Bezint eer gij bezint! Roep en reageer niet te snel op je kind. Denk eerst even goed na, voordat je bijvoorbeeld een regel of zelfs ultimatum oplegt. Kun je het waarmaken?
- 'Let the punishment fit the crime,' gaat het Engelse gezegde. Dus geef je kind niet een maand huisarrest omdat hij je brutaal aan keek. Die straf is buiten proportie.
- Bedenk dat het doel van een straf moet zijn dat je kind iets leert. Niet omdat je het gewoon helemaal met hem of haar gehad hebt, en terug wilt slaan. Als je in woede een straf geeft, blijkt die later vaak helemaal niet reëel te zijn. Of vervelender nog: niet te handhaven. En dan ben je ook nog eens niet consequent! Dus zo kom ik terug op punt no. 1: Bezint eer ge begint.
- Kondig een regel of gebeurtenis op tijd aan. Veel machtstrijden ontstaan omdat je je kind vraagt om iets te doen. Maar kinderen hebben vaak even een paar minuten nodig om om te schakelen. Of af te maken waar ze mee bezig zijn. Dus wil je bijvoorbeeld dat je kind zijn kamer opruimt? Zeg dan: 'Ik wil dat je over 5 minuten je kamer gaat opruimen.' Zo geef je je kind de tijd en ruimte om te schakelen, en verklein je de strijd op een keihard 'Nee!' en machtstrijd.
- Wees duidelijk en specifiek in wat je aan je kind vraagt.
- Blijf kalm. Jij bent de volwassene en moet het goede voorbeeld geven. Dus ook al heb je zin om te gillen, blijf rustig. Bedenk dat je daar uiteindelijk het verst mee komt.
- Probeer je kind het gevoel te geven dat hij ook wat in de melk te brokkelen heeft. Geef hem bijvoorbeeld keuzes. Zoals: 'Je kunt je kamer gaan opruimen, of de vuilnis buiten zetten.
- Het is zo langzamerhand een oude koe, maar hier is hij weer: beloon positief gedrag.
Beland je ondanks dit alles toch in een machtstrijd. Dan zit er maar één ding op. Probeer je elegant terug te trekken.
Veel succes daarmee...
Beland jij wel eens in een machtstrijd met je kind? En zo ja, hoe ga je daar mee om?
Mijn kind is 30, getrouwd en inmiddels zelf vader, dus een machtsstrijd thuis is er niet meer. Vroeger (natuurlijk) wel, al moet ik zeggen dat het bij ons nogal meeviel. Ik liet me dan flink uit de tent lokken, verhief m'n stem, waarna ik later dacht "waar heb ik me toch allemaal druk om gemaakt, 't stelde niets voor!"
Ik kan niet anders aanraden dan je stem niet te verheffen, rustig te blijven praten en ook eens vanuit het perspectief van het kind te denken. En ook niet onbelangrijk: hoe vond jij het vroeger toen je ouders je bepaalde dingen opdrongen, verplichtten en jij dat zo erg vond?
Als je kind écht vervelend en dwars is, consequent blijven in wat je van plan was, anders neemt het een loopje met je.
Toegeven dat je fout zat, kan trouwens geen kwaad. Ook ouders hebben het wel eens bij het verkeerde eind.
Maar ik heb makkelijk praten, bij ons is het allemaal goed afgelopen, achteraf gezien hadden wij een tamelijk probleemloze zoon thuis. Redelijk streng was ik best als moeder, want je blijft natuurlijk wel de ouder en je kind moet geen prinsje/prinsesje zijn dat alleen maar naar de ogen gekeken wordt in het huishouden. Iets wat ik de laatste jaren nogal ervaar bij anderen.
Ik was een werkende, huishoudende en ook nog eens HBO-studerende moeder en ik weet zeker dat bij mij een deel van m'n al dan niet terechte frustratie over zoonliefs gedrag af te wentelen is op drukte en druk. Besef dat een kind er niets aan kan doen dat zijn/haar ouders zo - meestal zelfopgelegd - druk zijn.
Succes allemaal als je er nog middenin zit.
Ik merk dat het inderdaad ook erg aan het kind ligt. Bij de een verloopt het opvoeden aanzienlijk makkelijker dan bij de andere heb ik ontdekt. Net toen ik dacht: 'Ik kan goed opvoeden!' kreeg ik een kind dat dit memo niet had gekregen...
Mijn opa zei: 'beloof niks dat je niet waar kan maken'. Dus ook niet in de serie 'dreigementen'.
Een machtsstrijd hebben we hier nooit.... hoewel ik wel eens zeg, als ze na drie keer nog hun kamer niet hebben opgeruimd, dat wat er morgen nog ligt, in de doos voor de kringloop gaat. Dat helpt goed.
Verder valt er niet zo veel te strijden, aangezien ik 'consequent' zijn overgewaardeerd en vaak niet praktisch vind, en evenmin van mening ben dat ik de 'baas' ben.
Hier werkt afleiden tot nu toe nog prima ;) Maargoed, hij is ook nog klein natuurlijk
Ja, op een gegeven moment trappen ze daar niet meer in...
Wij proberen zelf wel consequent te zijn in de opvoeding van zoon (15 jaar) en dochter (10 jaar). Ze weten inmiddels wel dat nee echt nee is. Ik zeg niet zomaar nee soms moet ik eerst nadenken of even overleggen. Er is weinig strijd, ze mogen best veel maar ik heb geen moeite met regels stellen. We kunnen en konden altijd met de kinderen op visite, naar een restaurant of iets dergelijks. Zitten ze dan als popjes stil op de stoel of doen ze nooit vervelend. Tuurlijk wel. Maar ze luisteren wel en weten dat consequenties ook blijven staan. Het was doorzetten toen ze klein waren maar nu plukken we de vruchten ervan. Zoon is inmiddels een puber maar nog wel een hele lieve. Onze strijd beperkt zich tot huiswerk maken. Daar maak ik me drukker om dan hij en dat lukt me maar niet om het af te leren.
Herkenbaar! Het is lastig als jij je drukker maakt over het huiswerk dan je kind!
Hier thuis zien we consequent zijn als de basis. Dus zowel met positief als negatief doen wat je zegt. De kleine meneer is bijna anderhalf maar weet precies wat wel en niet mag en luistert naar ons. Sommige mensen zeggen dat de hele kleintjes nog te jong zijn om regels te leren, daar zijn wij het niet mee eens. Om ons heen zien we ouders die veel later zijn begonnen met opvoeden en grenzen stellen en die hebben dus wel regelmatig een machtsstrijd al met hun kids. Ik denk dat duidelijke regels van papa en mama het kind ook veel duidelijkheid geven. Dan vermijd je al veel irritatie.
Kinderen hebben inderdaad grenzen nodig. Ook om zich veilig te voelen.
Mijn dochter Roos (18) is heel meegaand. Heeft ook nauwelijks gepuberd.
Tegen de tijd dat ik moest werpen, zag ik een documentaire bij de BBC waarin iemand die het kon weten zei: als je je kind niet onder de duim hebt, als het drie jaar is, lukt het je daarna niet meer. Wat heb ik gelachen...
Drie jaar later wist ik precies wat de man/vrouw bedoelde.
Ik heb een hekel aan dreinende kinderen en om dat te voorkomen heb ik strikte regels. Nee is nee! Zeuren werkt averechts en levert 'strafpunten' op: op de gang staan, een dag geen snoep, een week geen chocola... En een week geen chocola duurt bij mij echt zeven dagen. Tuurlijk heeft Roos ook een keer hysterische krijsend op de vloer van de supermarkt gelegen. Ik ben gewoon over haar heengestapt en doorgereden met het winkelwagentje. Ze heeft het nooit meer gedaan.
En heel belangrijk: goed gedrag belonen <3
Dat klinkt heel duidelijk Mirjam Kakelbont.
Ik probeer eerst te kijken en te denken voordat ik ingrijp. Als iets niet mag, dan probeer ik dingen een soort natuurlijke consequentie te laten hebben, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Vaak werkt dat het beste.
Zo heeft zoon op dit moment de neiging om de zeep in stukjes te breken. Gevolg: alle zeep staat hoog en er ligt voor zoon alleen een klein pielestukje zeep (een van de zelf afgebroken snippers). Hij klaagt erover dat het heel lastig handen wassen is.... tja... Punt gemaakt denk ik. Dan kan over een paar dagen de zeep weer terug.
Verder is er soms ook gewoon een machtsstrijd. Strijd om dingen waar ik geen invloed op heb probeer ik te voorkomen.
Goede oplossing Bespaarzuinig. Zoals ze in het Engels zeggen: Actions speak louder thans words.
Ik ben het helemaal met je eens! Ik herken dan ook veel vanuit mijn eigen posts ;-).