Catastrofaal denken: huis verzakt?!
Ik heb een onfortuinlijke aanleg voor catastrofaal denken. Dat wil zeggen dat mijn hersenen de neiging hebben om van het ergste uit te gaan. Tegelijkertijd zijn er wel degelijk momenten waarop ik NIET van het ergste uit ga. Dat was bijvoorbeeld het geval bij het schilderij in de keuken dat steeds scheef gaat hangen.
Catastrofaal denken: soms komt het van een ander
Hoewel ik zelf niet zoveel aandacht had geschonken aan mogelijke oorzaken waarom het schilderij steeds scheef ging hangen, deelde een behulpzame Huisvlijt bezoeker haar theorie. Ze opperde de mogelijkheid dat mijn scheefzakkende schilderij veroorzaakt wordt doordat ons hele huis is verzakt! Dat is zo’n ernstige oorzaak, dat ik ervan moest glimlachen. En ik dacht bij mezelf:
‘Wie heeft een catastrofale denkwijze nodig, als je blog bezoekers hebt.’
Ik houd van mijn blog bezoekers, en al helemaal van de mensen die de moeite nemen om te reageren op de posts op Huisvlijt. Ook als ze onheils scenario’s opperen : )
❤️
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ik ben ook catastrofaal denker….van sommige dingen raak ik bijna in paniek, scheuren in de muur, vochtplekken, noem maar op, ik word er niet goed van. En in een oud huis heb je nou eenmaal weleens een scheurtje….. we hebben in ons onderhuis heel veel last van vocht gehad, dat hebben we een paar jaar geleden heel grondig aangepakt, maar soms kan ik het niet laten om overal te speuren naar een plekje, dan denk ik weleens “mens laat het los”, maar helaas…..dat knopje heb ik nog niet gevonden. Bij mij is het ook gelijk een ramp…..niet iets wat simpel te verhelpen is, nee een ramp……best lastig leven zo.
Ik denk ook overal gelijk het ergste van…..en ik weet waar dat door komt, 30 jaar geleden zijn wij er achter gekomen dat onze zoon een progressieve spierziekte heeft. Toen liep hij nog vrolijk rond. Iedereen, inclusief de huisarts, zei toen; nee, hij heeft het niet. Maar ik had al lang een “niet pluis”gevoel. En toen ik toevallig bij de huisarts zat en een libelle las van de vrouw die een vereniging voor deze patienten heeft opgericht en vertelde wat de verschijnselen bij haar zoon waren, ben ik huilend met de libelle naar binnen gelopen en heb hem onder zijn neus geduwd; dit heeft hij. Dus al mijn bange verwachtingen en nachtmerries kwamen uit, om het kort te maken. Dus ja, waarom zou je dan ooit nog optimistisch zijn?
Wat naar dat je zoon een progessieve ziekte heeft Jeannette en dat de arts je niet serieus nam. Als er iets catastrofaals in je leven gebeurt, dan voelt dat toch als een soort bewijs dat het ergste inderdaad kan gebeuren. Het haalt je gevoel van veiligheid onderuit. Zo heb ik dat tenminste ervaren na het plotselinge overlijden van onze dochter Lucy.
Ik vind het een kunst om mijn gedachten en angsten uit te dagen. Ik schrijf ze op, benoem mijn angsten en bedenk er een ander script bij. Bv betonrot in onze huizenrij hoezo een scheefgezakt huis? Er zijn mensen met 20 mille schade. Wat te doen? Betonexpert. Viel het mee? Ja, gelukkig. Als mijn angsten een reden zouden zijn om nooit meer optimistisch te zijn? Optimisme is niet persé nodig denk ik voor een waardevol leven, maar dat is een ander gesprek. Ik wens jullie allebei sterkte!
Als je hele huis is verzakt, heb je kans dat het nog verder verzakt.
Maar ik help je hopen dat het niet zo is, maar ja als het schilderijtje al jaren recht hangt ga je wel twijfelen. Hans
Ik kan ook zo ‘heerlijk’ catastrofaal denken. Maar deze had ik in jouw geval niet aan gedacht;).
Haha, dit is wel heel catastrofaal denken ja!