Dwars kind: Als je kind strontvervelend is…
Last updated on October 31st, 2023 at 04:18 pm
Heb je een dwars kind?
Je bent niet de enige.
Dwars kind
‘Mama vind je gedrág nu even helemaal niet leuk!
Dat is wat de pedagogisch correcte ouder hoort te zeggen. Want in Opvoedland moet je onderscheid maken tussen het gedrag en het kind. Want o wee, als je per ongeluk je kind als ‘niet leuk’ betiteld. Foei! Maar zelfs met dat pedagogisch correcte gedoe kan je kind je soms tot wanhoop of woede drijven.
Want alles goed en wel, kinderen kunnen gewoon hartstikke vervelend zijn doen. Laten we eens wat voorbeelden van dwars en ongewenst gedrag op een rijtje zetten…
Vervelend gedrag van kinderen
- In de supermarkt op de grond gaan liggen dweilen en krijsen dat je een koekje wilt of een iPhone6.
- Vertikken om een regenpak aan te doen, terwijl het buiten echt pijpenstelen regent.
- Vertikken om een boterham te eten bij het ontbijt.
- Zeggen dat je om vijf uur thuis bent en pas om half zeven komen aanzakken.
- Enz.
Hoe kun je het beste omgaan met dwars gedrag?
1. Pak het bij de wortel aan, en roei het uit
Een kind dat een dwars is, en overal tegenin gaat heeft het in de regel moeilijk met zichzelf. Dat maakt het gedrag niet oké, maar wel wat begrijpelijker. De truc is er achter te komen wat er precies speelt. Waar worstelt je kind mee? Zit hem of haar iets dwars? Als je er achter kunt komen wat het probleem is, dan kun je het dwarse gedrag soms compleet uitroeien! Want als je je kind kunt helpen met wat er aan de hand is, verdwijnt vaak ook het dwarse gedrag.
Bij kleine kinderen kan de oorzaak zoiets simpels zijn als moeheid of honger!
2. Maak lichamelijk contact
Bij mij springen soms de tranen al in de ogen van ontroering als iemand een hand op mijn schouder legt in een gebaar van medeleven. Een vriendelijk gebaar kan wonderen doen. Denk aan een aai over hun bol, of een hand op een schouder. Het hoeft niet lang te zijn, maar maak dat contact. Daarmee zeg je zonder woorden: ‘Joh, ik ben er voor je. Ook al ben je strontvervelend.’
3. Blijf rustig
Dit is zo’n irritante tip, ik weet het. Want als je kind je heel erg uitdaagt, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als je boos wordt op je kind en de discussie aan gaat wordt het alleen maar erger. Haal dus een keer diep adem, en tel tot 10. Of 20.
4. Doe alsof je niets ziet
André van Duin heeft een liedje waarin hij over zijn oma zingt. ‘Van oma mag alles, wat moeder verbiedt. Want oma doet meestal alsof zij het niet ziet.’ Uiteraard moet je niet alles goed vinden, maar sommig dwars gedrag kun je het beste negeren. Zeker als je merkt dat je kind het expres doet om een reactie van je te krijgen. Blijf in de buurt, maar ga er niet op in.
5. Geef grenzen aan
Als je kind een grens over gaat met zijn of haar dwarse gedrag, grijp dan in! Grenzen bieden een kind veiligheid. Soms zijn kinderen stiekem opgelucht als je stevig ingrijpt en de leiding neemt.
Conclusie
Een dwars kind is niet zo gezellig. Zeker niet als ze tegen alles wat je vraagt of zegt ingaan. Als zelfs iets simpels als schoenen aan doen al een gevecht wordt bijvoorbeeld. Vaak heeft een dwars kind het moeilijk met zichzelf. Het mooiste is als je daar over contact kunt maken met je kind. Want dan kun je het probleem bij de bron aanpakken. Helaas is dat niet altijd mogelijk. Gelukkig zijn er dan aan paar survival technieken die je kunt gebruiken om de dwarse periode uit te zingen.
En hanteer als motto: ‘Ook dit gaat voorbij.’
Ooit.
Heeft jouw kind wel eens vervelend en/of dwars gedrag?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Goeie tips, je kunt daar als volwassene zelf je eigen draai aan geven. En aanpassen voor de leeftijd. Want een kleuter pak je toch anders aan dan een puber.
Maar kinderen zijn nét mensen. Ook kids kunnen al een rugzakje aan problemen hebben. Je moet ze altijd als individu behandelen, en rekening houden met hun ‘zere plekjes’ zeg maar. Dat speelt misschien iets minder als het ‘normale’ kinderen zijn die hun hele leven al bij je wonen. Maar het is in bepaalde omstandigheden soms heel lastig om vervelend gedrag aan te pakken, zonder het kind nog verder de vernieling in te helpen.
Een grens is een must at all time. Blijf rustig, dan kom je ook heel ver, in mijn geval dan. Want mijn kinderen zijn best temperamentvol, net als hun vader..hihi…Ik probeer wat je schrijft, de ene keer gaat het beter af dan de andere keer.
Wat ook goed werkt bij vooral kleine kinderen die het woordje “NEE” ontdekken en dwarse peuters, is ze een keuze geven die met beide opties bereikt wat jij wilt.
Trek je zelf je schoenen aan of doe ik ze bij je aan. Wil je deze of deze trui aan (bij een nee over het überhaupt aandoen van een trui). etc.
Je kunt hier heel creatief mee zijn merkte ik op het dagverblijf waar ik werkte. Soms verbaasde ik mezelf over de keuzes die ik spontaan verzon maar het werkte wel.
Prima tactiek. Zo geef je duidelijkheid, je voorkomt dat je kind overweldigd raakt door keuzes door 2 opties aan te bieden en je geeft het kind een gevoel van zeggenschap.
Helaas zeggen die van mij ondertussen: ‘Geen van beiden!’
Leuk dat je hier iets over schrijft, heb zelf geen kinderen maar tips komen sowieso bij vele ouders van pas :)
Goede tips, ik moet het maar onthouden. Nu is mijn peuter vaker wat ondeugend dan echt stierlijk vervelend. Maar ik ben voorbereid :)
wat ik echt vervelend vind is dat mijn zoon een compleet ander persoon is als 1 bepaalde vriend hier is.. echt een vervelend brutaal joch is het dan..
Apart is dat hè?! Hoe een groep of ander persoon zo’n effect kan hebben op je kind?! Ik herken het.
Goed dat je hierover schrijft. Her valt niet mee om geduldig te blijven als je kind je de hele dag door dwarsboomt. Als introvert typetje dat het liefst stilletjes haar eigen programma afwerkt en ook graag met een boekje in een hoekje zit had ik er nogal eens moeite mee om op een verstandige manier met onze twee kinderen om te gaan: een met PDDNOS, die zich vaak thuis afreageerde wegens overprikkeling buitenshuis, de ander weer nogal veeleisend als puber. Ik denk achteraf dat ik ze nog best vaak hun zin heb gegeven zodat ik weer rust had, of positiever gezegd, zodat er weer meer harmonie in huis was, want dat heb ik zo graag. Gelukkig hebben kinderen toch ook nog wel een zelfopvoedend vermogen, want ze doen het tot nog toe best goed, nu ze 20 en 21 jaar zijn. Ik was gelukkig niet de enige opvoeder en wat is het ook fijn dat je als ouder best wat foutjes mag maken, zonder dat de kinderen daardoor meteen verpest raken, want als moeder ben je ook maar een mens. Als de basis maar goed is en de kinderen je kunnen vertrouwen en je als moeder ook eens sorry zegt als je zelf onredelijk bent geweest.
Je hebt als opvoeders ook veel geluk als je kinderen van nature niet zo opstandig zijn. Van opvoedboeken en opvoed-tvprogramma’s heb ik begrepen dat ook de invloed van goede of foute vrienden erg groot kan zijn.
Iedereen die nog midden in de opvoeding zit veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Je verlangen naar rust herken ik heel erg Alie! Ik heb een oudste zoon met een diagnose PDD-NOS en mijn middelste kreeg vorig jaar tot onze verrassing hetzelfde etiket. De oudste is heel rustig en zit graag thuis, maar de middelste wil echt van alles en is best veeleisend.
Sterkte en wijsheid zijn mooie dingen voor opvoeders : )
Sinds onze jongste spruit geboren is – een maand en wat geleden – doet de oudste ook heel enorm vervelend en moeten we over alles (ALLES) onderhandelen. Tot het bij mij overkookt en ik m’n geduld verlies. Soms kan hij beginnen krijsen, slaan, stampen, bijten – nooit naar zijn broertje, altijd naar mij gelukkig – en zijn standaard antwoord is NEE. Om onnozel van te worden! En ja, ooit zal dit beteren, maar het mag sneller ook!
Dat klinkt niet erg aangenaam inderdaad Inge. Hij zal ongetwijfeld moeite hebben met de nieuwe aanwinst. Ik heb een tweede kind wel eens horen vergelijken met een tweede vrouw. Het wordt dan zo voorgelegd: ‘Hoe zou jij het vinden als je man tegen je zei: ‘Ik vind jou zo leuk! Ik wil nog een tweede vrouw!’
Hopelijk komt je oudste snel tot rust!
Ja ook mijn kinderen zijn weleens dwars, maar ja dat heb ik ook weleens, en dan ga ik naar ze toe, en vraag wat er is, en dan zeggen ze:niets en dan zeg ik: als je met mij wil praten, dan weet je mij te vinden, als je ergens mee zit ik ben er voor je, ondertussen aai ik op hun hoofdje en geef ze een kusje. Maar ik kan ook weleens uit mijn vel springen, dat weten de kinderen ook, en dan zeggen ze oei mama… ze kennen mij en houden van mij en ik hou van hun en dat weten zij ook, en dan kun je weleens een misstapje begaan.
Precies, en als moeder ben je natuurlijk ook maar een mens.