Als iemand je iets vraagt, en je weet het antwoord niet
Vanochtend bezocht ik een lezing over Boeddhisme. Eén van de andere aanwezigen stelde een vraag, waar op de spreker volgens mij het antwoord niet wist. Dus zei ze:
'Je vraagt mij iets waar je zelf het antwoord al op weet.'
Ik voelde irritatie over dit 'non-antwoord,' maar ook bewondering. Want de vraagsteller ging vervolgens zélf op zoek naar een antwoord. Ik heb dit daarom goed in mijn oren geknoopt! Voortaan als mijn man en kinderen mij vragen waar iets ligt, dan weet ik wat ik ga zeggen!
Hoe irritant is dat! Ik kan ook niet tegen "hulpverleners" die jou vragen "wat je volgens jou mankeert en wat je nodig hebt". Op zo'n zalvende toon. De juf van een van mijn kinderne heeft er ook last van. "Als ik het jou zeg leer je niets". Als hjet zop makkelijk was hield ik hem wel thuis van school... Ik verdenk ze er altijd van zelf eigenlijk niet goed op te letten en geen kennis te hebben :-)
De waarheid ligt natuurlijk beetje in het midden, een tiranieke huisarts is ook niets. Overleg is leuk.
Ik zeg dan gewoon dat ik het zelf niet weet...
Simpel toch? Niets mis mee, een mens kan nu eenmaal niet alles weten...
Aan dergelijke mensen is een groot politicus verloren gegaan!
LOL. Echt wel : )