Wat een rare dag was het gisteren…

Wat een rare dag was het gisteren. Omdat ik de hele dag afspraken had, hoorde ik pas om half drie ‘s middags in een wachtkamer via de radio over de aanslag in Utrecht.

Kinderen ‘tellen’

Ik weet niet hoe het bij jou is, maar als moeder ga ik dan onwillekeurig altijd even na waar alle kinderen zijn. Vroeger, toen ze nog klein waren, haalde ik meestal verlicht adem. Want dan wist ik ze veilig thuis of op school. Maar nu de jongste 15 is, en de oudste 23 gaat dat niet meer op. Sterker nog, mijn jongste dochter studeert engels in Utrecht. En zij merkte dan ook direct de effecten van de aanslag. Ze kon het universiteitsgebouw niet uit. Pas om 18 uur mocht ze naar buiten, en toen reden er geen bussen. Gelukkig heb ik een lieve zus, en mijn dochter dus een lieve tante, die haar ophaalde. Verder woont mijn één na oudste dochter in de buurt van Utrecht, en moet mijn man er doorheen reizen op weg naar zijn werk in Amsterdam. Nadat ik mijn kinderen en man had ‘geteld’ ging mijn aandacht onmiddellijk naar de slachtoffers en hun familie. Ik kan me hun schrik en ontzetting niet eens voorstellen… Daar zijn denk ik ook geen woorden voor.

Liedje

Daarom sluit ik dan maar af met een liedje dat zondagochtend werd gezongen tijdens de kerkdienst, die overigens in het teken stond van de gebeurtenissen in Nieuw Zeeland.

‘Laat ons maar van liefde zingen,

laat ons maar de dood weerstaan,

laat ons maar elkaar omringen,

met de moed om door te gaan.’

Waar was jij gisteren toen je het nieuws over Utrecht hoorde?