Wat een rare dag was het gisteren...
Wat een rare dag was het gisteren. Omdat ik de hele dag afspraken had, hoorde ik pas om half drie 's middags in een wachtkamer via de radio over de aanslag in Utrecht.
Kinderen 'tellen'
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar als moeder ga ik dan onwillekeurig altijd even na waar alle kinderen zijn. Vroeger, toen ze nog klein waren, haalde ik meestal verlicht adem. Want dan wist ik ze veilig thuis of op school. Maar nu de jongste 15 is, en de oudste 23 gaat dat niet meer op. Sterker nog, mijn jongste dochter studeert engels in Utrecht. En zij merkte dan ook direct de effecten van de aanslag. Ze kon het universiteitsgebouw niet uit. Pas om 18 uur mocht ze naar buiten, en toen reden er geen bussen. Gelukkig heb ik een lieve zus, en mijn dochter dus een lieve tante, die haar ophaalde. Verder woont mijn één na oudste dochter in de buurt van Utrecht, en moet mijn man er doorheen reizen op weg naar zijn werk in Amsterdam. Nadat ik mijn kinderen en man had 'geteld' ging mijn aandacht onmiddellijk naar de slachtoffers en hun familie. Ik kan me hun schrik en ontzetting niet eens voorstellen... Daar zijn denk ik ook geen woorden voor.
Liedje
Daarom sluit ik dan maar af met een liedje dat zondagochtend werd gezongen tijdens de kerkdienst, die overigens in het teken stond van de gebeurtenissen in Nieuw Zeeland.
'Laat ons maar van liefde zingen,
laat ons maar de dood weerstaan,
laat ons maar elkaar omringen,
met de moed om door te gaan.'
Waar was jij gisteren toen je het nieuws over Utrecht hoorde?
Nee, er zijn inderdaad geen woorden voor. En toch heb je het mooi verwoord. Het 'tellen' herken ik wel. Ik las in eerste instantie dat er iets op een school was. (Las heel snel een popup en las dus scholen ipv schoten.) Daardoor ging ik in eerste instantie even reageren vanuit mijn juffenhart. Daarna drong het pas echt allemaal tot me door.
Onvoorstelbaar. Je stapt op de tram om naar de stad te gaan en komt nooit meer thuis of bent voor de rest van je leven getekend.
Niet door een ongelukkig ongeval, maar door een man met doorgeslagen stoppen. Dat laatste lijkt me extra moeilijk te verwerken voor slachtoffers en nabestaanden.
Ja, precies dat houdt mij ook zo bezig. Dat die mensen gewoon hun dag begonnen, op de tram stapten op weg naar werk/school of wat dan ook en dat er dan zoiets gebeurt. Mijn zusje en man gaan ook altijd met die tram naar hun werk, maar hadden de tram al vroeger genomen gelukkig.
Vreselijk wat er in Utrecht is gebeurd, onbegrijpelijk dat mensen tot zoiets in staat zijn.
Wat komt het zo heftig dichtbij he? Zo heftig! Wij zitten min of meer regelmatig in die tram, omdat een vriend van ons een paar straten verder woont dan waar het gebeurde, en een vriendin van ons in Nieuwegein. Ik kwam er ook achter door een appje van die vriend dat hij veilig thuis was.
Dat vind ik mooi: dat mensen eraan denken om anderen gerust te stellen over hun veiligheid!
Ja ineens komt het heel dichtbij. Ik woon in Nieuwegein en ga regelmatig met de tram naar Kanaleneiland. Te bizar voor woorden. Ik zag de foto in de krant van die overledene die buiten de tram lag e zag haar schoenen die ze misschien een uur eerder aangetrokken had. Ieder ongeluk is verschrikkelijk maar dit door een mafkees die natuurlijk eigenlijk helemaal niet op vrije voeten had moeten zijn.....Ga straks bloemen neerleggen en hoop dat er ergens in Utrecht of Nieuwegein een condoleanceregister komt te liggen.
Een mooi gebaar Ilona, van die bloemen.
Wat mooi dat lied. En ha... dichtbij
Zoiets treft het hele land...
Zo onvoorstelbaar wat er gisteren is gebeurd! Je hebt het mooi verwoord!
Geen woorden voor, vreselijk :( Ik was aan het werk, en daar heb ik standaard Twitter open staan, dus ik wist het vrij snel. Heel onwerkelijk.
Dat onwerkelijke gevoel heb ik ook nu nog steeds Jenn.
ja het is te erg allemaal wat er nu gebeurt,mijn schoondochter werkt ook in Utrecht,maar gelukkig ongedeerd,en mijn dochter was ook toevallig voor haar werk in Utrecht die dag,dan schrik je wel heel erg. maar in principe ben je nergens veilig,het kan iedereen overkomen.
ik woon zelf in een buurt waar meerdere moorden in het verleden zijn gepleegd,het is het verkeerde moment op de verkeerde tijd...als je in God geloofd hoef je nergens druk over te maken,dat is de enigste troost. en daar kun je op vertrouwen.
Mooie afsluiting! Ik was op mijn werk toen ik het hoorde, daarna even met mijn broer en een vriendin geappt die allebei in Utrecht werkte en niet weg mochten.
Verschrikkelijk, 3 jonge mensen dood...3 families die zijn verwoest.
En inderdaad, heel herkenbaar, kinderen tellen. Dat doe ik altijd als ik sirenes hoor.
Ja hè? Bij sirenes heb ik het inderdaad ook!
Het is bij elke aanslag zo erg slikken, zo pijnlijk en zo zinloos. Nu natuurlijk al helemaal dichtbij. Het is allemaal echt zo afschuwelijk :(