🎨 Help, mijn man nam een levensgroot portret van zichzelf mee naar huis!
Mijn man is op het moment regelmatig in zijn ouderlijk huis om daar op te ruimen. Deze week kwam hij bij thuiskomst meteen naar mijn kantoortje, en zei met nauw verholen leedvermaak:
‘Nu moet je eens even meekomen naar de woonkamer. Ik wil je wat laten zien!
Een beetje bezorgd liep ik mee, want ik vreesde wat hij nu weer mee naar huis had genomen.
Portret van Artibus
Op de houtkachel in de woonkamer prijkte ineens een levensgroot portret van mijn man. Blijkbaar ooit gemaakt door studenten van Artibus toen hij een jaar of twintig was. Ik voelde naast mij, de gretige blik van mijn man op mij rusten. Nadat ik bekomen was van de schrik besloot ik:
‘Ik vind het eigenlijk wel wat hebben. We laten het daar mooi staan!’
Toen was het de beurt van mijn man om te schrikken.
Goed psychologisch omgekeerde reactie van wat hij dacht te verwachten. Vind het wel een plekje ergens waard.
jeugdsentiment, moet kunnen
Een @->- voor je.
Hahaha, jouw reactie zag ik niet aankomen;).
Ja, leuk! Het zal ook de nodige herinneringen voor je van vast houden aan die tijd.
Eerder deze week kon ik absoluut niet op je site komen, Nicole.
Het is altijd wel leuk om te herinneringen. Leuk gedaan zo.
Ziet gezellig uit. Alvast fijn weekend.
Hahaha Nu moet iemand een beslissing gaan maken.
Ben wel benieuwd hoelang het er zal staan want ik vermoed dat hij het toch ergens anders plaatsen zal gaan. Wel een mooie herinnering aan de tijd van toen.
Komisch. Vergeet hem niet weg te halen als het weer tijd is voor de kachel.