Kringloop Tristesse

Als er iets is dat een mens bewust maakt van de vluchtigheid van het bestaan dan is het wel een bezoek aan de kringloop. Denk aan speciaal gemaakte sierborden met teksten als: ‘Gefeliciteerd met uw 40 jarig huwelijk,’ of schattige kinderbordjes met in gouden letters op de rand: ‘Ter herinnering aan uwer eerste communie’.
Kringloop Tristesse
Maar dit keer vond ik een speciale variant van deze kringloop tristesse, namelijk een cadeautje voor de juf. Gegeven door de hele klas, stond het nu op een schap in de kringloop. De juf had zelfs het kaartje met haar naam er niet afgehaald.

Ik heb altijd al mijn bedenkingen gehad bij de trend om aan het eind van het schooljaar massaal een afscheidscadeau voor de juf en meester te kopen.
Deze kringloopvondst bevestigt dit alleen maar.
Dat is inderdaad triest. En ik vind het eigenlijk ook wel niet lief van die juf dat ze zelfs haar naam er niet vanaf gedaan heeft. Ik zou vertederd zijn moesten mijn leerlingen mij een cadeau geven. Ik ben dan wel geen juf maar dat is toch lief van die kinderen?
Ach, misschien kreeg ze het jaar erop wéér een gieter van haar leerlingen. Of is ze overleden (wat overigens om een andere reden dan natuurlijk heel triest is). Op zich ook wel bijzonder dat op de gieter zelf groep 0/1 staat en op het label groep 4.
En wat ze wel eens zeggen: je kunt dankbaar zijn voor een cadeautje en dat ze je dat geven. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat cadeautje dan moet gebruiken of de rest van je leven een plekje moet geven in je huis.
Dat komt omdat ik de naam en de groep heb aangepast, om het anoniemer te maken.
Ik vind ook wel dat ze tenminste even het kaartje eraf had kunnen halen……dit geeft me toch een beetje raar gevoel. Maar goed, het maakt weer eens duidelijk dat het geven van kadootjes aan het eind van het schooljaar, helemaal niet nodig is. Ik bedoel; een mooie kaart of brief of foto is ook leuk. Net als de traktaties bij verjaardagen; het wordt alleen een competitie, wie is het creatiefst, handigst, heeft het meeste tijd, het meeste geld, gewoon afschaffen die boel.
Hahaha, ik kan dit als juf helemaal begrijpen, dat het bij de kringloop is beland. Tegenwoordig krijg je ieder jaar drie gieters: “Bedankt dat u me heeft helpen groeien.”
Hallo Naomi! Dat is wel een raar cadeau. Een gieter. Waarom is dat? Ik van van België en bij ons is dat niet dat de juf een gieter krijgt. Wel grappig!
Ja, of een handzeeppompje met “Ik was bij u in goede handen”
LOL. Leuk om van een juf te horen : )
Tja je kan niet alles bewaren hè…snap dat wel, maar ze had er minstens de moeite kunnen nemen het kaartje te verwijderen.
My first thought was not that the teacher didn’t take the card off, but that she left it on to remember that class and that someone else gave it away, maybe after she passed or had to move to a nursing home.
Possibly, I’m thinking that because I know how beloved things sometimes have to be given away.
I don’t know how it is now – I’ll have to ask my brother who’s a teacher – but I don’t know that it’s a big thing here in Germany to give teachers a gift, at least it wasn’t in my time.
Een bijzondere vondst in de kringloop, de juf heeft vast genoeg gietertjes na 40 jaar onderwijs. Hans
I find this very sad and very tacky that the teacher left the label on. And it’s a cute little can, too.
That is very sad. I really hope the kids that gave it to her never find out!
Niemand kent de échte waarheid achter dit verhaal maar wel allemaal een ongenuanceerde mening ..laat dat nu eens achterwegen.
Wat ik me dan weer afvraag. Waarom hebben ze bij de kringloopwinkel niet het kaartje met de naam van de juf eraf gehaald?
Dit vind ik een hele terechte opmerking.
Oef, dit is inderdaad wel heel erg treurig.
Weet je wat ik ook zo erg vind: om een cadeau terug te krijgen. Dat je een specifiek cadeau hebt gekocht/gemaakt voor een bijzondere verjaardag en dat je die dan na zoveel tijd weer terugkrijgt. Ooit een keer een mok voor mijn oom gekocht met 60 jaar erop. Toen hij overleed en zijn huis werd leeggehaald, kreeg ik de mok weer terug want ‘ik had ‘m gegeven’.