Huilende kinderen: zijn ze irritant?
Als ik in de stad loop, en ik hoor een kind 'Mama!' roepen, dan kijk ik onwillekeurig op. Jarenlange conditionering en omringd zijn door opgroeiende kinderen vlak je niet zomaar uit.
Huilende kinderen
Toch moest ik glimlachen om onderstaand citaat van Paulien Cornelisse, in Jan Magazine van juli 2020, over huilende kinderen:
'Een speciaal genoegen is een stilte waarbij je in de verte een dreinend kind hoort, dat niet jouw eigen kind is. Het besef 'Hier hoef ik niets mee, hier kan ik niets mee,' maakt de stilte nog mooier dan ze al was.'
Het is inderdaad fijn als iets overduidelijk jouw verantwoordelijkheid is. Dat kan heel bevrijdend voelen. Maar ik struikelde toch een beetje over Pauliens volgende stelling:
'Dit is meteen een hart onder de riem voor ouders die zich schamen voor hun huilende kinderen - niet nodig.'
Hm...
Enerzijds ben ik het met Paulien eens, vanwege haar eerste uitspraak.
Maar dat neemt niet weg, dat langdurig dreinende kinderen mij op een gegeven moment toch wel op de zenuwen gaan werken. Of, als het een klein babytje is, mij zorgelijk stemmen en dat ik zo'n baby wil oppakken om te troosten.
Het hangt denk ik ook erg af van de leeftijd van het kind, de omstandigheden en de reactie van de ouders op het kind.
Zelf lezen?
Je kunt het met Paulien Cornelisse nummer nabestellen voor 5,95 incl. verzendkosten. Of leen het in de bibliotheek zoals ik!
Leestip: Kind knipt eigen haar
Hoe ervaar jij huilende kinderen?
Het ligt eraan waarom het kind huilt. Als het iets wil hebben en dat krijgt het niet en dan steeds harder gaat huilen of krijzen, dan moet ik tot 10 tellen of ga ik de andere kant op lopen. Er iets zeggen doe ik niet, want het is al vervelend genoeg voor de ouder. Maar mijn ogen kijken wel geïrriteerd, maar dat is ook wel logisch. Want het volume kan soms keihard zijn.
Oh niet alleen dreinende kinderen kunnen irriteren, ook de spelende schreeuwende kinderen tegenwoordig, pfffffff Ben je er zelf uit, krijg je de shit van een ander, hahaha en dan denk ik weer.. wacht ff... mijn 28 jarige heeft nu ook een 2.5 jarige rond lopen. :O
(dus dit niet al te serieus nemen, maar ik merk het wel, dat ik minder kan hebben soms qua geluiden in het algemeen).
x
Ik vind huilende kinderen erg irritant, terwijl ik 3 grote kinderen heb. Vooral in een restaurant, ga ik ver weg zitten.
Vreselijk, dat gekraai.... Die hoge stemmetjes.
Ouders laten hun kinderen tegenwoordig hysterisch schreeuwend spelen, zonder rekening met de rest van de wereld te houden.
Ons buurjongetje heeft een drumstel gekregen waar hij al schreeuwend op drumt. Dat vind ik niet normaal, maar de buren wel...
Huilende baby's vind ik zo sneu, of kinderen met echt verdriet. Die moeten inderdaad geknuffeld worden. Maar daar hebben de ouders geen tijd voor.
Beetje erg nonchalant van die ouders.
Vroeger bij ons thuis wilde de buurjongen ook graag een drumstel Eerst overlegde zijn moeder, voor de aankoop van het drumstel, met mijn moeder vanwege geluidsoverlast. Er is toen afgesproken dan hij iedere middag tussen 5 en 6 mocht drummen zonder keihard zingen of schreeuwen. De tijden zijn nooit overschreden en er is nooit een probleem geweest.
Dus hup, praat er op een vriendelijke manier over met je buurvrouw, maak ook zo'n soort afspraak. Succes!
Wat een geweldige aanpak! Zo hoort het eigenlijk ook, en zo voorkom je ook irritaties met buren.
Heeft hij wel vaste tijden waarop hij mag drummen, hoop ik voor jou? Als je dat de hele dag moet verduren lijkt me dat geen genoeten Moi.
Ik heb daar niet zo snel last van en vind er ook niet zo snel iets van. Je weet niets van dat gezin / die kinderen.
Hier één kind wat zeer luidruchtig 'verdrietig' kan / kon zijn. Soms is troost nodig en soms is het fantastisch goed toneelspel, of verdriet vermomde boosheid. Heel irritant als andere volwassenen zich er dan mee bemoeien. Sowieso had / heb ik er weinig invloed op. Als zoon huilt dan duurt dat tot het klaar is.
De 'ik herken dit' blik van andere moeders is wel fijn. 😁
Een blik van medeleven en begrip doet een moederhart goed inderdaad.
Paar weken geleden nog snel even naar de winkel ondanks ferme hoofdpijn. De rij aan de kassa ging maar niet vooruit en het kind achter mij begint te blèren en te krijsen. Moeder negeerde het gewoon. Staat toch in mijn toptien van langste 10 minuten ooit... toch even een blik geworpen 😀Maar meestal maak ik er geen punt van want mijn kids zijn ook jong geweest en hebben vast wel eens iemand op de zenuwen gewerkt
Misschien dat die moeder de pedagogische techniek van 'negeren' toepaste met de belofte dat het ongewenste gedrag dan 'uitdooft'?
Ik vind ze irritant haha, zelfs mijn eigen als ze huilen en dat is vaak om niks.
Wat heb ik toch een engeltjes.... ik heb er zeldzaam last van bij die van mij.
Love As always
Di mario
Je hebt huilen en huilen.
Als t twee tel is of t kind heeft pijn dan maakt t me noet zoveel. Maar kids die doordrammend huilen omdat ze iets willen, grrrr en t allerergste vind ik dan als ze t later ook nog eens bij de kassa gaan afrekenen en t kind t gevecht ook nog eens heeft gewonnen.
Mijn kids hebben nog nooit door drammend te huilen wel iets gekregen. Sowieso niet op t moment na t huilen. Als ik al tot inkeer kom is dat wanneer t kind er niet meer aan denkt dat t t met gedram voor elkaar heeft proberen te krijgen. Want als je eenmaal dat gedrag hebt beloond blijven ze dat doen ben ik bang..
Als een kind huilt schat ik altijd al wel in of het zijn of haar gelijk gaat krijgen. Meestal kan ik t wel redelijk inschatten.
Als ze huilen met een reden vind ik dat niet erg.
Het huilen van mijn eigen kind.. ligt eraan het gaat me of door merg en been of het maakt me woest..het geluid geeft me acuut een hartslag van 180, zo stressvol.
Andere huilende kinderen 160 en laat het ophouden.
Random nodeloos gegil en geschreeuw, ductape erop. Als er drama is, vooruit. Maar gewoon zomaar.. verboden.
Ik ben 200% overprikkeld met een verse dreumes die de eerste 5 maanden geëist 17 7ur per dag huilde, en enkel op mij sliep en borstvoeding kreeg. Nu zit ik gerust een halfuur op de wc als mijn man uit zijn werk komt. Ik wil gewoon alleen zijn. Stilte, niet iemand 175893 keer per dag verbieden met een auto op de oven in te beuken enz. Mijn droom is een kop warme koffie een boek, een stoel in het zonnetje en daar gaan zitten, het boek uitlezen, een glas water pakken en dat opdrinken. Dan de voetjes omhoog en een dutje.. 3 hele uren rust, stilte, alleen ik.
Ik had al een hekel aan nodeloos gegil en die is enkel gegroeid..
Die overprikkeling kan ik me goed voorstellen als ik het zo lees Petra. Hopelijk krijg je snel wat meer en langduriger rust!
het spijtige is dat je niet weet waarom ze huilen...
*Ik wens je een fijn weekend en hier is een @->- voor jou.
Over het algemeen vind ik huilende kinderen niet irritant. Het frustreert me alleen altijd zo dat je bij die hele kleintjes niet weet waarom ze huilen, maar ja, daar kunnen die kleintjes ook niks aan doen. Ik ben wél altijd blij als één van de ouders in de buurt is, want dan is het in elk geval niet mijn 'probleem';).
Gisteren hoorde ik ergens een baby’tje huilen, en ik vroeg me af: wat voel ik nou het meest, medeleven of irritatie? Ik merkte tot mijn verbazing vooral het eerste, ik dacht: ach kindje toch, wat een verdriet. Terwijl ik doorgaans de pest heb aan gejengel. Het kind klonk ook niet heel overstuur, had waarschijnlijk gewoon honger of krampjes. Wel grappig dat jij daar juist nu een blog over schrijft :-)
Wonderlijk hè, hoe dingen soms lijken samen te vallen : )
Ik heb er geen last van. Zeker niet als kinderen brullen in de supermarkt. Hulde aan de ouders dit dat negeren in plaats van toe te geven. Want dan is het hek van de dam. Wat ik wel bloedirritant vind zijn die kinderen die rondscheuren met zo’n kinderkarretje (die karretjes heb ik nooit begrepen; ‘t is toch geen speelplaats). En dan twee van die kinderen die rondrennen terwijl papa én mama boodschappen doen. Dan denk ik ‘Had een van jullie niet even thuis kunnen blijven met die kinderen?’
Rondscheuren met een kinderkarretje is inderdaad niet zo fijn.
Eerlijk gezegd irriteert gehuil en geschreeuw mij niet. Ik heb zelf twee kinderen over de tien, dat speelt mee. Ik voel juist medeleven als ik een ouder met een huilend kind zie. Ik weet hoe ze zich voelen want ik heb het allemaal meegemaakt!
Kinderen kunnen zich nog niet goed uiten en daarom huilen ze. Mijn kinderen hebben vroeger nooit veel gehuild. De middelste huilde met enige regelmaat, heel driftig en hield daarbij zijn adem in. Dat hield hij vol tot hij zelfs blauw aanliep. Dat vond ik beangstigend. De enige oplossing was om hem onder de koude kraan te houden. Dan snakte hij gelijk naar adem. Al hij dan weer op kleur kwam haalde ik hem eronder uit.
Dat deden mijn ouders ook wel eens met mijn middelste zusje op advies van de huisarts. Ze werd dan zo driftig dat ze bijna flauw viel van woede. Dat zat in de familie van mijn vader.