'Ben je al oma?'
Omdat ik nog twee thuiswonende kinderen heb, voel ik me nog behoorlijk Moeder.
Misschien dat hij me daarom enigszins verraste.
De vraag: 'Ben je al oma?'
'Ben je al oma?'
Het afgelopen half jaar is het me twee keer gevraagd. Afgezien van het feit dat het bij mij de vraag oproept: 'Zie ik er dan al zo oud uit*?' geeft het me ook een gevoel van dóórlopen.
Er is een nieuwe generatie moeders.
Mijn tijd als nieuwbakken moeder is voorbij.
'Moven' jij!
De vraag 'Ben je al oma?' roept bij mij associaties op met het spel Stoelendans. Er was vaak zo'n kind bij dat amper zijn of haar billen van de stoel in het midden haalde, en daardoor won.
Oh, hoe ik die types verafschuwde!
Ze hielden een plaats bezet waar ze geen recht op hadden.
Zo voel ik me ook als mensen aan mij vragen: 'Ben je al oma?'
Tijd voor een nieuwe rol?
Het is tijd voor mij om door te schuiven naar een nieuwe rol. Hoewel ik het dan wel fijn zou vinden als ik mijn huidige rol als moeder nog wat meer op de sudderpit zou kunnen zetten.
Met nog twee thuiswonende kinderen heb ik nog niet echt een goede adempauze gehad vind ik.
Voordat ik oma moet worden, zou ik graag eerst een tijdje moeder-af zijn!
Waarbij ik zelf meteen maar aanteken, dat je natuurlijk altijd moeder blijft voordat er allerlei mensen in de pen klimmen en dit gaan zeggen in de comments...
*En ja, oma zijn heeft niet persé iets met 'oud' zijn te maken.
Al 8 keer en het blijft bijzonder...niet te vergelijken met eigen kids.
Alleen maar genieten is dat...
Dat klinkt fijn Rebbeltje!
Niet iedereen wordt zomaar oma als ze kinderen heeft... Ik vind dat je voorzichtig moet zijn met deze vraag te stellen. Net als met de vraag: Heb je al kinderen? in een eerdere leeftijdsfase...
Nooit verwacht maar op mijn 60ste werd ik voor de eerste keer oma en op mijn 63ste voor de tweede keer.
Niks te laat of te vroeg, gewoon goed!
Het lijkt me heerlijk, oma zijn ! Maar die keuze is natuurlijk niet aan mij, ik wacht maar af.En laat vooral niet merken dat ik dat leuk zou vinden.
Trouwens, moeder blijf je voor altijd.
Ik heb drie dochters, die alle drie geen kinderen gaan krijgen, vanwege onvruchtbaar, ziekte en kans op doorgeven daarvan, en het leven al moeilijk genoeg vinden zonder extra verantwoordelijkheid ...en dit weet ik al heel lang want de meiden zeiden dat al jong.
Ik word dus nooit oma. Ik vind dat prima en respecteer de keuze van de dochters hierin.
Maar de trieste ogen als ik dat een leeftijdsgenoot vertel...alsof ik zielig ben, alsof de dochters zielig zijn. Het ergste vind ik echter het gemis van mijn vriendinnen, die als hun dochters eenmaal een kind hebben geen tijd meer voor onze vriendschap hebben(bij hun zonen claimt de moeder van de schoondochter blijkbaar de rol van overheersende grootouder)
Mooi dat je je dochters zo hun ruimte gunt en geeft Greet. Soms is het inderdaad de reactie van de omgeving die je het gevoel kan geven alsof je een probleem hebt, terwijl je dat zelf helemaal niet zo ervaart.
Ik betwijfel of ik nog oma word. Mijn zoon moet het doen en hij zou wel kinderen willen, maar zijn vriendin (nog) niet. Al mijn vriendinnen hebben kleinkinderen, die soms ook al weer volwassen zijn. Dus ik loop behoorlijk achter. Maar ik vind het niet erg.
Ik ben al een jaar of zes opa, en ik vind het schitterend, ik geniet er echt van.
Het is voor mij de zelfde manier van vragen als over het weer beginnen. Hans
.Ik stel zelf de vraag ook weleens aan mensen wie ik tussen de 55 of 65 schat.Net als de mannen aangaven meer een algemene vraag.Nu heb ik ook 2 vriendinnen wie oma zijn en waarvan er 1 een groot gezin heeft.Dus ze is oma en haar jongste kind is 1 jaar ouder dan kleinkind. Emotioneel lijkt mij dat raar.Maar het kan dus allemaal.Zelf ben ik 45 jaar en 2 thuiswonende zoons van 18 en 21 jaar.
Dat lijkt me inderdaad wel bijzonder: oma zijn en tegelijkertijd zelf nog volop in de kleine kinderen 'zitten'.
Oma worden is juist leuk. Maar even geduld hebben. Komt voor jou wel. Kinderen nog thuis bij jou. Het is nog jong. Fijne dag.
Oma worden schijnt heel leuk te zijn hoor! Wat dat betreft dus geen zorgen;).
Voor mij valt deze vraag in dezelfde categorie als 'ben je al zwanger?' en is not done.
Het gaat de mensen geen ruk aan, het is geen Wet van meden en perzen dat iemand moeder/oma wordt en dan hebben we nog een hele rits aan onderliggende traumatische ervaringen die maken dat een mens hier wellicht niet over wil praten, en al helemaal niet met een vage kennis ergens op straat.
Ik heb geen kinderen, en zal nooit kinderen krijgen, dus ook geen oma. Gelukkig ben ik wel een tante voor iemand.
Ik werd oma toen ik nog een zoontje van 5 had
Vind nog steeds dat moeder worden leuker is al oma
Gewoon altijd gezellig je kindje bij je
Wel speciaal om je zoon in die rol van papa te zien
Inmiddels 6 kleinkinderen
1inderdaad al 18
Jongste zoon gelukkig nog niet
Ook als je kinderen hebt, word je niet automatisch opa en oma. Wij worden geen grootouders vermoedelijk. Ons ene kind vind de wereld te zorgelijk en de vooruitzichten van milieu en maatschappij te slecht. Ons andere kind is transgender en kan geen biologische kinderen krijgen.
We kennen meerdere kinderloze stellen en daar zie ik meer dan bij stellen met kinderen de wil en het vermogen om vriendschappen te onderhouden met heel verschillende mensen. En vaak een nauwere betrokkenheid op elkaar.
Zo'n vraag stel je niet. Simpel: of je kent iemand goed en weet het dan wel. Anders ken je iemand blijkbaar niet goed en is de vraag echt not done. Zegt wel iets over diegene die zo'n vraag stelt.
Dat is een intrigerende vuistregel Francien! Daar zit wel wat in eigenlijk.
Oma zijn is fijn, en het is me overkomen op een ogenblik dat ik er totaal nog niet mee bezig was dat het zou kunnen. Ondertussen 3 kleinkindjes en over een maand komt er een vierde bij.
Het is zo'n cadeau!
Maar indien ik (nog) geen kleinkinderen had zou ik mijn leven even zinvol en waardevol vinden. Dan zou ik mijn leven misschien heel anders invullen.
Ik zal ook NOOIT dingen zeggen als "jullie weten niet wat jullie missen" of zo.
Ik maak er ook een erezaak van om niet enkel met de kleinkinderen bezig te zijn maar ook tijd te maken voor mezelf, vriendschappen, en ook niet altijd te praten over de (klein)kinderen.