Waarom The Walking Dead me aan Poetin doet denken

Last updated on April 3rd, 2023 at 11:26 am

Ik ben bezig met de laatste afleveringen van de serie The Walking Dead.

Dat is een serie waarin mensen na hun dood, of een onfortuinlijke beet, veranderen in zombies die mensen willen bijten en verorberen.

Walking Dead seizoen 11: de zombies zijn minder eng dan de mensen

In het elfde seizoen doden de hoofdpersonen bijna verveeld de zombies. Was er in de eerste afleveringen nog blinde paniek, en draaide alles om die zombies te overleven, nu zijn ze routine.

Al een aantal seizoenen zijn het namelijk niet de zombies die de mensheid bedreigen, maar andere mensen! Andere mensen die niet tevreden zijn met wat ze hebben, en dat van de hoofdpersonen óók willen hebben. En als een hoofdpersoon zich dan verzet, doet zo’n agressor alsof hij of zij het slachtoffer is!

‘Dat verzin je toch niet!’ denk ik dan verontwaardigd.

Waarom kunnen mensen anderen niet met rust laten?!

Elke keer dat ik nu naar The Walking Dead kijk vraag ik me af:

‘Waarom doen mensen toch zo raar?! Waarom kunnen ze anderen niet gewoon met rust laten? Waarom willen ze afpakken wat van een ander is? Waarom wil je meer hebben dan je hebt?’

Toen ik naar een Classic FM luisterde hoorde ik een oproep om niet te vergeten hoe fragiel vrijheid is. Onwillekeurig moest ik aan The Walking Dead denken.

En aan de nare karakters die die serie bevolken, en de hoofdpersonen het leven zuur maken met hun expansiedrift.

En ik dacht aan Poetin.

En aan Oekraïne.

En aan China.

Wat bezielt ze?

Ik snap het niet.

Zie ook: 10 lessen die ik leerde van de Walking Dead en mijn review van The last of us