‘Sterkte met je tumor!’
Het lijkt me typisch zo’n uitspraak waar je later met kromme tenen aan terug denkt. ‘Heb ik dat echt gezegd?!’
Maar wat is dan wel geschikt om te zeggen tegen iemand die ongeneeslijk of ernstig ziek is? Dat lees je in het boek Sterkte met je tumor!
Mijn review van dit boek lees je op mijn blog over boeken.
Vind jij het wel een lastig om te bedenken wat je kunt zeggen? En in welke situaties?
Marion Hellwegs boek The Green Life gaat over een duurzaam interieur. Ik nam The Green Life mee uit de bibliotheek, maar verwachtte er eigenlijk niet zo heel veel van. Ik heb al best veel boeken…
Kloosters zijn populair tegenwoordig. Niet om in te treden, maar als tijdelijk verblijf om tot rust te komen. Of om je eens goed te bezinnen op jezelf en je leven. Maar hoe werkt het nou…
De stad uit. Veel mensen dromen er van. Zij hebben visioenen van rust, ruimte en stilte. Zo ook Petra Possel. Zij verruilde de binnenstad van Amsterdam voor een dorp in Friesland. Dat resulteerde in het…
Volgens recensie’s is Franca Treurs boodschap in haar boek De Woongroep dat we allemaal gedoemd zijn een burgerlijk bestaan te leiden. Maar hoezo is het burgerlijk om te trouwen en kinderen te krijgen? Is het…
Aan de boekomslag zal het in ieder geval niet liggen. Het boek Vrolijk Huishouden van Els Jacobs ziet er vrolijk uit. Met een frisgroene kaft, versierd met vrolijke bloemetjes, en huiselijke symbolen. En zo gauw…
Ik was vanochtend bij de bibliotheek en zag daar hele stapels gratis exemplaren van het boek I, Robot van Isaac Asimov liggen! Dus als je nog op zoek bent naar een budgetvriendelijk/gratis Sinterklaas- of kerstcadeau,…
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Het is zeker moeilijk om iets te zeggen tegen iemand die ongeneeslijk ziek of iemand met een ernstige ziekte. Sterkte is nog het minste wat je kunt zeggen, verder vind ik het ook al lastig. Ik denk dat het belangrijker is dat je luistert naar hen verhaal, als ze er graag over vertellen.
Dat is inderdaad ook de boodschap van het boekje. Luisteren en afstemmen op de ander. En dat is eigenlijk goed advies voor alle gesprekken.
Lijkt me een handig boek, zelfs in mijn beroep vind ik het lastig om iets te zeggen tegen mensen diende nieuws ter oren is gekomen maar meestal vraag ik gewoon oprecht hoe het met ze gaat en waar ze aan denken en luister ik naar hun verhaal.
Dat vind ik prettig klinken Jeanine. Zeker oprecht medeleven en interesse lijkt me heel prettig. Zeker als je zulk vreselijk nieuws hebt gekregen….
Soms vind ik het ook lastig om iemand gelukkig nieuwjaar te wensen, bijv als ze net iemand verloren hebben, een vreselijke ziekte hebben ,of in een echtscheiding liggen. dan moet ik echt goed nadenken wat ik tegen die persoon in kwestie ga zeggen of wat ik op een kaart schrijf.
Dat is ook met iemand die een levens bedreigende ziekte heeft en jarig is ppffff kan je die dan vrolijk feliciteren?! Moeilijk hoor.
Gelukkig nieuwjaar is dan inderdaad een beetje twijfelachtig. Ik snap waarmee je worstelt Adrienne!
Zo’n situatie is voor mij ook heel herkenbaar. Ik zeg nu tegenwoordig daardoor vaak “De beste wensen”
Ik vind dat beter passen dan gelukkig nieuwjaar.
ja ik heb wel eens situaties dat ik met mijn mond vol tanden sta omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. En juist op dat soort momenten zeg ik dan ook het verkeerde en denk dan later…Stom…
Ja, dat heb ik soms ook. En dan baal ik van mezelf.
Pakkende titel. Blijft altijd moeilijk, maar het lijkt me nog pijnlijker als je dan maar niks zegt.
Meestal zeg ik dat ik ook niet zo goed weet wat ik moet zeggen en vraag waar die persoon behoefte aan heeft.
Zelf vond ik ‘ik weet niet wat ik moet zeggen’ nog het allerbeste dat ik te horen kreeg nadat mijn man aan kanker was overleden.
Over rouw zijn trouwens al de nodige boeken geschreven. Bijvoorbeeld ‘Je mag me altijd bellen’ van Karin kuiper. En er is een soort kalender met elke dag een voorbeeld van alle dooddoeners die je als nabestaande van een overledene te horen te horen krijgt.
‘Je moet het een plekje geven’ is er ook zo een. Gruwelijk.
‘Je mag me altijd bellen’ heb ik gelezen, en vervolgens in mijn oren geknoopt als een uiitspraak waar mensen weinig aan hebben. Praktische hulp was volgens Karin Kuiper het beste.
Dank voor je feedback Ien. Goed om te horen van een ervaringsdeskundige.
In mijn omgeving is pas iemand overleden aan longkanker. ik kwam haar soms nog tegen en vond het inderdaad altijd wel erg lastig wat ik tegen haar moest zeggen. Ze wist zelf ook al dat ze niet lang meer had. Dat maakt het nog lastiger :(
Lijkt me interessant en lekker pakkende titel ;)
Wat een interessant boek. Lijkt me heel handig om te lezen, de titel pakt me in ieder geval goed!
Oh ik ben echt zo’n sociaal onhandig figuur in dat soort situaties, vreselijk! Sterkte is meestal het meest normale wat ik kan uitbrengen, zo’n boek zou voor mij best heel handig zijn gok ik zo!
Iemand negeren is erger dan iets verkeerds/onhandigs zeggen, dus stap er ‘gewoon’ op af en wees belangstellend.
Zelf heb ik daar gelukkig niet veel moeite mee en toen mijn vorige partner plotseling overleed, was ik blij dat men mij niet uit de weg ging.
Andersom trouwens ook niet, want het komt vaak van twee kanten.
Oh ja dat kan natuurlijk ook. Dat degene met verdriet jóu vermijdt.
Héél vaak sla ik niet dicht… maar ik weet vaak niet wat ik moet zeggen als iemand ongeneeslijk, chronisch of blijvend ziek is. Wat zeg je nu tegen zo iemand?
Onze dochter is blijvend ziek, als iemand zegt het komt wel weer goed of als iemand zegt ze wordt wel weer beter… dan begint het bij mij te borrelen, misschien dat het ook de reden is dat ik zelf niet zo goed weet wat ik moet zeggen in dergelijke situaties.
Als je weet dat het niet zo is, dan kan ik me voorstellen dat zo’n uitspraak je raakt.
Op basis van de comments van ervaringsdeskundigen is gewoon vertellen dat je niet weet wat je moet zeggen nog het beste. Dat, en luisteren.
Zelf houd ik altijd in gedachten dat mensen dingen meestal met de beste bedoelingen zeggen. Hoe stom het soms ook is.
Vanochtend sprak ik een man die sukkelt met zijn rug. Het komt niet meer goed, waarschijnlijk beland hij in een rolstoel. Ik zei (en zakte zowat door de grond van schaamte): “Ik zou willen zeggen beterschap maar dat wordt het dus niet”… ik besloot hem sterkte te wensen.
Je erkende in ieder geval wel het probleem Ingrid, en je bagatelliseerde het niet.
Ik heb ook de recensie gelezen op je blog over boeken en ik vind dit een bijzonder interessant onderwerp. Zelf vind ik het ook altijd heel lastig om met dit soort situaties om te gaan.
Een uitspraak als “Sterkte met je tumor” klinkt op het eerste gezicht heel cru, maar hangt het er niet ook een beetje van af in welke context die uitspraak gedaan wordt?
Zeker. En ook deze uitspraak is volgens mij heel goed bedoeld. Hij staat denk ik niet voor niets als titel op het boekje.