Naschoolse activiteiten en autoloze vrijdag
Last updated on December 14th, 2022 at 04:30 pm
Op vrijdag heb ik geen auto, want op vrijdag gaat mijn man met de auto naar het station. En zonder auto zitten vind ik geweldig! Want dan kan ik ook niet worden ingezet voor allerlei naschoolse activiteiten.
Want het geeft rust, omdat het een heleboel dingen onmogelijk maakt. Zoals allerlei clubjes en afspraken van de kinderen die hier op het platteland een auto vereisen. ‘Jammer kinderen! Maar mama heeft vandaag geen auto!’ jubel ik dan.
Naschoolse activiteiten: typisch voor deze tijd?
Het gevoel van rust dat mijn autoloze vrijdag oplevert zette me aan het denken. Onze moeders en oma’s hoefden nog niet van hot naar her te rijden met hun kinderen. Wanneer is het idee toch ontstaan dat kinderen na schooltijd allerlei nevenactiviteiten moeten ondernemen? Waarom voel ik me schuldig, en tekort schieten als ik de boot afhoud als ze ergens ‘op’ willen? Waarom heb ik het excuus nodig dat ik geen auto heb?
Is het niet genoeg dat ik voor ze kook, voor ze was, het huishouden draaiende houd, en er ben voor de geestelijke ondersteuning en begeleiding? Moet ik dan echt ook nog taxi-chauffeur zijn?
Weinig naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten
Op dit moment zijn we grotendeels gevrijwaard van nevenactiviteiten. En dat heeft deels met mij te maken, en deels met het feit dat mijn kinderen er niet zoveel interesse in hebben. Maar ik heb bijvoorbeeld voetbal afgehouden voor mijn jongste zoontje omdat ik weet dat dit verplichte wedstrijden zaterdagen met zich meebrengt. Ik vind het té erg, dat er op zaterdag ook nog allerlei verplichte nummers zitten.
Het doet me een beetje denken aan dat overbekende verhaal over een neerstortend vliegtuig: pak eerst voor jezelf een zuurstofmasker zodat je je kinderen kunt helpen. Voor mij is het beperken van de nevenactiviteiten na schooltijd als een zuurstofmasker. Het zorgt ervoor dat ik verder de boel geruisloos draaiende kan houden. Zeker gezien het feit dat mijn man altijd pas om acht uur ‘s avonds thuiskomt, en ik dus dagelijks een solovoorstelling speel. Uiteindelijk komt het neer op prioriteiten stellen.
En ik vind nevenactiviteiten geen prioriteit. Dan kunnen mijn kinderen maar niet Mandarijn spreken, of een virtuoos Für Elise spelen.
Ik denk niet dat ze daar ongelukkiger van worden.
Leestips
Hoe ga jij om met het oneindige halen en brengen?
En vind jij naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten een belangrijk onderdeel van de opvoeding?
Wij deden als kind gewoon wat er in het dorp te doen was en dat was keuze uit twee sporten. Maar ik ben bijzonder gelukkig dat we nu in een plaats wonen met activiteiten die beter aansluiten bij mijn interesses. Geen Mandarijn inderdaad maar wel veel muziek en een flinke bieb.
Ik heb nog geen kinderen, dus in principe weet ik het niet. Ik werd zelf vroeger ook gek dat ik elke zaterdag nog eens volleybal-wedstrijden moest doen. Als mijn ‘toekomsitge kinderen’ enigzins op mij lijken hoef ik me er dus geen zorgen over te maken ;)
Maximmaal 2 naschoolse activiteiten per week (ik heb maar 1 kind, dat scheelt). Op woensdagmiddag zwemles (12 km verderop jammer genoeg) en op zaterdagochtend scouting (hier op het dorp). Speelafspraken rechtstreeks vanuit school zodat ik enkel na afloop zoonlief bij vriendjelief kan ophalen (of met 2 kindjes uit school naar huis loop als vriendjes hier komen spelen.
Tja, bij mij gaat het inderdaad hard met vijf kinderen. Voor je het weet zit je met 2 naschoolse activiteiten op 10 activiteiten per week.
Toch was ik vroeger wat dit betreft veel ‘leuker’ vind ik… Maar alleen al de tien jaar zwemles, twee keer per week, die ik achter de rug heb, hebben de rek erbij mij een beetje uitgehaald. Ik voel me net een uitgelubberd elastiek.
Wij gingen vroeger gewoon op de fiets naar dingen. Naar een vriendje? Op de fiets. Naar paardrijden? Op de fiets. En dat laatste was gewoon een uur fietsen. Natuurlijk niet in het donker, maar wel gewoon in de zomer. Toen mijn auto laatst stuk was, was het ook wel lekker. Thuis blijven of je laten rijden, of lekker fietsen. De druk is er dan ineens vanaf. Want ja ‘het kan toch niet.’
Dat heb ik dus ook. Eigenlijk heel fijn als iets gewoon ‘niet kan’. Dat geeft rust.
Gelukkig…jij houdt de voetbal dus ook af , net als ik, ik heb geen zin om op zaterdag ook nog eens van hot naar her te vliegen.
Mijn jongste is nu 9, veel kinderen in de buurt, dus vaak zeg ik ook, ga maar gewoon buiten spelen want dan kom je anderen ook tegen.
En ik heb ook geen mandarijn geleerd en ik vond blokfluit spelen al een crime!
Phew mevrouw Williams, ik ben ook blij dat ik niet de enige ben. Een vriendin van mij bezweek voor de voetbaldruk, en haar was bezworen dat het niet nodig was om bij de wedstrijden te zijn op zaterdag. Vervolgens was haar zoontje de enige wiens moeder er niet was, dus nu staat ze elke zaterdag toch te kleumen op het voetbalveld.
Als je je kind opgeeft voor een teamsport waarbij één keer per week getraind wordt, reken dan op twee ritjes per week, omdat er in het weekend wedstrijden zijn.
Nog erger: verplichte bardiensten voor de sportvereniging. Of zaaldienst: scorebord bijhouden/scheids ontvangen. Je werd gewoon ingeroosterd zonder overleg. En oh wee je gebeente als je verzaakte, dan volgde een preek in het clubkrantje. Uiteraard werd je niet bij naam genoemd, maar je wist wel dat het over jouw soort ging. Ik kreeg weer het gevoel in de gereformeerde kerk beland te zijn, met de eindeloze verplichtingen- en schuld- en boete cultuur.
Kan dat ook nog?! En ik dacht dat ze op school al veel van ouders vroegen. Ik kan me oprecht afvragen hoe drukbezette tweeverdieners dit in vredesnaam moeten bolwerken.
En zoals scheidsrechter zijn: moet je dan geen kennis van zaken hebben? Ik zou daar volstrekt ongeschikt voor zijn, vanwege criminele onwetendheid.
Dat doet me trouwens nog ergens aan denken: bij een voetbalvereniging in de buurt worden de váders ingezet als trainer. Ook ongehinderd door enige kennis. Ik vraag me dan ook wel een beetje af waar je voor betaalt. Ik dacht altijd voor een ervaren voetbaltrainer, maar wellicht vooral voor het gebruik van het veld? En is het in zo’n geval niet goedkoper om zelf wat kinderen bij elkaar te scharrelen, en op een lokaal veldje je eigen kind plus andermans kinderen te ‘trainen’?
Om het brengen en halen te beperken verhuisden wij juist naar de stad. Sport en clubjes in de wijk of niet. In de loop der jaren zijn we wel soms gedwongen hier van af te stappen maar dan is het weer heel goed te delen met andere ouders. Mijn jongste en oudste hebben weinig afspraken de middelste wil zelfs ‘s avonds nog spelen. Dat mag alleen in de vakanties en als het licht is. Ik vind het ook heel belangrijk om als gezin samen thuis te zijn. Het geeft mij heel veel rust als ik gewoon thuis kan zijn en de kinderen vliegen zelf uit of niet. De kinderen die op heel veel activiteiten zitten zie ik niet veel, die hebben geen tijd om te spelen of afspraken maken is moeilijk, dat vind ik nou een gruwel.
Het gevoel van rust dat je noemt, als je gewoon thuis kan zijn, herken ik helemaal! De wetenschap dat je er ‘nog weer uit moet’ geeft toch juist onrust.
Ik geloof meteen dat verhuizen naar de stad om de logistiek kan vergemakkelijken. Wij hebben het precies andersom gedaan, en de logistiek is op het platteland inderdaad moeilijker.
Ooo, wat heerlijk om te horen! Van mijn ouders mocht ik ook vroeger 1 ding doen. We woonden op een boerderij en pa en ma moesten altijd rijden. Ik hanteer hetzelfde bij mijn kinderen. Van mij mocht mijn dochter ook niet op hockey ( zachtjes de andere kant op gemasseerd). Ik heb echt geen zin om elke week onder etenstijd te trainen en elke zaterdag vroeg op dat veld te staan dan wel vanuit naar waar dan ook te rijden. En dan nog de periodieke was, de fruitbakken maken per toerbeurt voor het hele team, het socializen zo vroeg op de ochtend. Je zou ervan aan de drank raken!
Met groet,
Sophie
Ooo, wat heerlijk om te horen! Van mijn ouders mocht ik ook vroeger 1 ding doen. We woonden op een boerderij en pa en ma moesten altijd rijden. Ik hanteer hetzelfde bij mijn kinderen. Van mij mocht mijn dochter ook niet op hockey ( zachtjes de andere kant op gemasseerd). Ik heb echt geen zin om elke week onder etenstijd te trainen en elke zaterdag vroeg op dat veld te staan dan wel vanuit naar waar dan ook te rijden. En dan nog de periodieke was, de fruitbakken maken per toerbeurt voor het hele team, het socializen zo vroeg op de ochtend. Je zou ervan aan de drank raken!
Met groet,
Sophie
Goed punt Sophie: wat is dat toch dat trainingen zo vaak precies op etenstijd zijn?!
En van voetbal hoor ik ook dat de wedstrijden soms best ver weg zijn.
Simpel: rond etenstijd zijn de goedkoopste tarieven voor de sportvereniging(zaalhuur, veldhuur). Later op de avond zijn de tarieven hoger. Daarom stijgt de contributie ook naarmate je in een hoger niveau ingedeeld bent.Later op de avond trainen is duurder.
Ahaaa! Weer een mysterie in mijn leven opgelost! Bedankt!
Hoe jonger de kinderen, hoe eerder op de middag. Dus de kinderen verschuiven langzaam naar etenstijd toe en daarna weer richting koffietijd. Oudere kinderen kunnen dan ook (als t licht is) zelfstandig naar het hockeyveld fietsen. Het rijden en de bardiensten herken ik, en de puntentelling bijhouden. De oudere kinderen worden ingezet als scheids bij de jongere teams, ze krijgen daar instructies voor. Ongeveer tweemaal per seizoen. De ouders coachen en de trainers zijn de oudere leden (voor de kinderen) en betaald (voor de gevorderde teams). Je hebt hockey families, zoals je ook kampeerfamilies en zeilfamilies hebt, geloof ik. Bij sommigen doen er drie generaties mee.
Klopt: bij ons was dat korfbal. Ook een familiesport. Met een datingfunctie, want gemengd. Uit de korfbalrelaties werden dan weer korfbalbaby’s geboren, die nog voor de kraamtijd voorbij was al weer het veld op/de zaal in meegenomen werden. Wij kwamen zonder korfbalverleden in een vereniging en telden daarom ook niet echt mee. Maar moesten natuurlijk wel bardiensten, zaaldiensten draaien, het scorebord bijhouden, de scheids ontvangen (opwachten, aardig doen, en na afloop kadobon geven) en zoals we dat zo aardig noemden: haal-en brengvee zijn. Uitwedstrijden vond ik een crime, dan moesten we vaak, juist vanwege al die familieleden die ook korfbalden, allerlei ingewikkelde schema’s rijden. Want pa van teamgenoot speelde vandaag zelf als senior ook een wedstrijd in een andere stad en dus…Verder waren er elke zondag loterijen t.b.v. de vereniging. Verplicht loten kopen.Heel opportunistisch zei ik dan dat ik vanwege mijn geloof niet meedeed aan loterijen…
Ik heb nog geen kinderen, dus echt meepraten kan ik niet… Wel hebben Vriend en ik allebei op scouting gezeten, en als er kinderen komen gaan die zeker ook op scouting – daar een keer extra voor rijden of bij helpen vinden we allebei nou niet bepaald straf xD. Tja, en dan valt voetbal al af gelukkig! ;-) Verder is het nog even kijken, maar zal het al snel fiets- of loopafstand worden (hier in Rhenen fietsen is voor ons zo al een ramp, laat staan voor kinderen =P)
Mijn kinderen hebben ook een tijdje op scouting gezeten! Maar op een gegeven moment werd er alleen nog gevoetbald. Dat verzin je toch niet? Mijn oudste zoon was ons toen gaan zoeken, en de leiding was hem kwijtgeraakt. En de scouting was in een bos!
Dat was geen prettige ervaring.
Fietsen he, je wilt op paardrijden? Goed hoor moet jezelf fietsen. En dat heeft ze vijf jaar gedaan.