Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?
Als Tea Topic deze week de volgende vraag: ‘Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?’
‘Ja, absoluut,’ zegt Sue Klebold in haar boek ‘Het besef van een moeder‘.
In dit boek beschrijft ze hoe het voor haar was toen haar zoon Dylan samen met zijn vriend Eric 12 leerlingen en een leraar doodschoten en 24 scholieren verwondden.
Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen?
Ooit zou Sue volmondig ‘Nee’ hebben geantwoord. Maar nu zegt ze:
‘Als we de kamer van onze kinderen doorzoeken of hun dagboeken lezen, lopen we het risico dat ze zich verraden zullen voelen. Maar misschien verbergen ze problemen die ze zelf niet aankunnen.’
‘Hoe kun je als moeder niet weten dat er iets mis is met je kind?’
In haar boek geeft Sue antwoord op bovenstaande vraag, die ze zichzelf vaak heeft gesteld. En die andere mensen haar vaak voor de voeten gooien. En haar antwoord is vrij angstaanjagend vind ik.
Op mijn blog over boeken schreef ik mijn review van Sue’s boek ‘Het besef van een moeder’.
Ik vind het een gewetensvraag. Mijn eerste reactie is dezelfde als Sue Klebold voordat haar leven voorgoed veranderde: ‘Nee.’ Maar tegelijkertijd vind ik haar latere inzicht ook valide.
Dus tsja, ik vind het een heel moeilijk vraagstuk.
Wat vind jij: Mag je stiekem het dagboek van je kind lezen als dit is om je kind te kunnen helpen?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Het ene kind is inderdaad wat opener dan het andere, dat scheelt ook. En hoe oud je kind is.
Vroeger vonden we dat we niet op de telefoon van kind naar bijv whatsapp gesprekken moesten kijken. Later zijn we wat bijgedraaid, ook omdat andere ouders dat wel deden en ons waarschuwden dat het helemaal niet zo goed ging. (Pesterijen, kinderen die niet van netiquette wisten en bijv onze zoon wiens humor helemaal verkeerd werd opgevat door kinderen die hij nog niet zo goed kende. )
Soms hoort het bij je opvoedkundige taak, bedoel ik maar, en dat gaat inderdaad wel eens tegen privacy in.
We moeten vooral niet vergeten dat kinderen vooral kinderen zijn. En in hun denken heel anders kunnen reageren dan wij verwachten. Ik geloof niet dat mijn dochters een dagboek bij houden, maar ik weet nog van vroeger dat mijn moeder een keer in de mijne had gelezen. Ik was daar heel boos over, want ik had over haar geschreven na een ruzie.
Dat was een lastige situatie en we hebben er toen nog wel over nagepraat. Wat ik ervan geleerd heb weet ik nog goed. Dat uitpraten beter is dan eenzijdig iemand veroordelen. Ik heb me daardoor nooit verraden gevoeld.
Ik vind vooral dat wij als ouders te snel invullen wat een kind ‘nooit zou doen’ en bang zijn om ons kind te confronteren met bepaalde dingen.
Een kind is een individueel, geen verlengde van jezelf. Het denkt en reageert op zijn/ haar eigen ‘naieve of onbezonnen’ manier. En het weet soms niet hoe het iets wat het meegemaakt heeft moet verwerken of moet vertellen. Het is onze taak om ze te begeleiden en ze te leren en ze niet alles zelf maar in te laten vullen.
Ik zou zeker niet dagelijks het dagboek van mijn kind op zoeken om te controleren, maar een keer iets lezen moet geen probleem zijn, jijzelf kunt ervan leren hoe je kind denkt en hopelijk glimlachend ontdekken dat je kind zich ontwikkeld en te vertrouwen is. Het mooiste zou natuurlijk zijn als het kind het je durft te vertellen of te laten lezen omdat het je vertrouwt.
PRecies mijn punt.
Man, da’s een moeilijke! Ik weet het zo nog niet. Hangt volledig af van kind tot kind en van welke relatie je hebt met je kind, denk ik dan.
In eerste instantie zou ik zeggen ‘neen’, maar je weet het nooit natuurlijk. Misschien blijkt het ooit wel nodig te zijn. Want als er iets is dat ik ondertussen als (stief)mama wel al heb geleerd is dat je best nooit ‘nooit’ zegt ;) Je weet op voorhand niet wat er allemaal nog op je gaat afkomen met kinderen. Het blijven nog altijd mensjes op zichzelf met een eigen karaktertje, hè.
Tot nu toe is het hier nog niet nodig geweest, ik heb al iedere keer op m’n zesde zintuig kunnen vertrouwen en had, zelfs bij m’n stiefkinderen, al lang voor een ander door als er iets niet goed zat. En ‘speelde’ daar dan ook op in.
Maar ze zijn ook nog maar 9, 10 en 12 jaar. Wie weet wat er nog komt? Misschien zit ik binnen 5 jaar wel stiekem hun dagboek te lezen… :D
Heel herkenbaar Anneke: zeg inderdaad nooit ‘nooit’…
Poeh, een moeilijk iets. Ik heb een goede band met mijn dochter en ik weet dat zij een dagboek heeft. Tot op heden heb ik geen reden gehad om haar dagboek te lezen, en ik ben daar blij om! Een dagboek is een vertrouwd iets, een kind moet daar zich veilig in weten te vinden. Maar ik weet dat mijn dochter zich ook veiling waant bij mij en bij mijn man. Tot op heden heeft ze heel veel gedeeld met ons en haar daar ook geholpen daar waar nodig was. Zolang ik dit gevoel heb bij haar heb ik dus ook geen reden om haar dagboek te lezen! Als je een goede band hebt met je kind, ben je feitelijk alles al een stap voor….
Helemaal mee eens. Maar dat gevoel had Sue Klebold dus ook…
Mijn moeder heeft mij dat een aantal keer geflikt en geloof me, het is niet meer goed gekomen tussen ons (meerdere redenen, niet alleen vanwege het lezen van mijn dagboek). Zij gaf als reden op dat ik zo gesloten was naar haar toe. Maar daar had ik een hele goede reden voor, namelijk dat zij geen geheimen kon bewaren en heel veel dingen tegen mij gebruikten. Mijn dagboek was de enige plek waar ik mijn gedachtes kwijt kon. Ik had namelijk niemand anders die ik in vertrouwen kon nemen in die tijd.
Ik heb zelf geen kinderen (even als kanttekening).
Wat naar dat je moeder je vertrouwen beschaamde Monique. Zeker als ze je geheimen tegen je gebruikte… Dat mag natuurlijk nooit.
Hier hetzelfde als bij Monique, heb sindsdien ook nooit meer in een dagboek geschreven!
Van mij niet. Gewoon eerst vragen.
Ik neem aan dat de meeste kinderen slimmer zijn en hun dagboek in Word of dergelijke maken met een goed wachtwoord op dat bestand. Kan als sinds 1995.
Nee, ik heb nooit tussen de spullen van mijn kinderen gesnuffeld. Ik had zelf een moeder die dat namelijk wel deed en ik heb me altijd voorgenomen om dit zelf nooit en te nimmer te doen. Ik voelde me namelijk vreselijk verraden toen ik er achter kwam.
Wat naar mevrouw W.!
Poe wat een lastige vraag. Ik denk dat je, als je je oprecht zorgen maakt om je kind en praten niet helpt, dat dan het dagboek lezen wel zou kunnen helpen.
Gezien dit geval is het achteraf makkelijk praten, maar zonder aanleiding zou ik het niet doen.
Ja, met de kennis van nu is het voor Sue Klebold denk ik inderdaad anders…