Hoe is jouw interieur veranderd door kinderen?
Toen mijn man en ik kinderen kregen veranderde langzaam maar zeker ons interieur.
Speelgoed deed bijvoorbeeld haar intrede. En dat speelgoed moest natuurlijk weer opgeborgen worden. Vaak in felgekleurde dozen. Daarnaast zette ik dingen die kapot konden vallen op plekken buiten bereik van kinderhandjes. Zo hoefde ik tenminste niet de hele dag politieagentje te spelen.
Ze moeten leren er af te blijven!
Een collega-moeder had op haar salontafel een mooie glazen sierschaal staan met van die glazen steentjes. Ze was de hele dag haar kind aan het corrigeren. Want die wilde er mee spelen. Ze vond dat kinderen gewoon moesten leren dat ze er niet aan mochten komen. En daar had ze natuurlijk ook wel een punt. Maar zelf vond ik het de strijd niet waard.
Op Het Moederfront schreef ik een post over de verschillende manieren van aanpak als het gaat om je interieur als er kinderen komen.
Ik ben wel benieuwd: hoe veranderde jouw interieur door kinderen?
De eerste jaren natuurlijk door 2 boxen en kinderstoelen. Daarna werden de boxen ingerolen voor kindertafeltjes en stoelen met speelgoed en nu is alles weer gewoon.
Jeetje twee boxen! En ik vond één box al best een sta in de weg. Paste dat wel allemaal in jullie woonkamer?
Ik koos voor de middenweg. Natuurlijk veranderde er veel, maar sommige dingen liet ik ook gewoon staan want het kind moet ook leren om niet overal aan te zitten. Maar dit laatste, als mijn dochter of zoon iets heel interessant vond maar er niet aan mocht zitten dan pakte ik het. Ik liet het en legde uit dat het breekbaar is en dus gevaarlijk kan zijn. Vaak was het daarna prima.
Heerlijk van die kinderen die voor uitleg en rede vatbaar zijn : )
Ik vervang kinderen even door huisdieren. Want bij de komst van de pup hebben we het huis echt gepuppy-proofd. Gevaarlijk zaken werden hoger opgeborgen of weggestopt, en er werd een puppyren in de kammer gezet: een speelbox voor de pup.
Maar ook met de katten moeten we er rekening mee houden dat ze bovenop kasten springen en graag of per ongeluk iets op de grond gooien. Bepaalde breekbare zaken hebben het niet overleefd, en we zetten dingen ook strategisch weg.
De hond heeft de puntjes van de tafel bewerkt met zijn tandjes, maar laat verder alles heel. Dat heeft wel de tafel gekost, maar dat was ook het ‘leer-moment’ voor de pup. Meteen ingrijpen maakt dat hij nu niet meer kauwt op houten zaken.
De katten … verspilde moeite. Ja, ze springen op de grond op commando. Maar toch proberen ze nog het liefst daar te gaan zitten waar dat niet kan. Een klein tikje van een poot om ruimte te maken en hup: weer een glazen stolp aan diggelen.
Daar hou ik dus rekening mee.
Ik vind het al knap dat de katten in ieder geval op commando op de grond springen. Goed zeg. Die van ons doet alleen waar hij zelf zinn heeft.
Ik kan me voorstellen dat je je huis puppyproof hebt gemaakt. Dat is wel zo rustig denk ik.
Ik heb nog geen kinderen dus kan er weinig over zeggen. Ik ben het wel met je collega moeder eens dat kinderen moeten leren om niet overal aan te zitten! Natuurlijk kan je niet altijd “politieagentje” spelen. Maar liever dat dan alles weg te zetten omdat de kinderen er niet vanaf kunnen blijven. -x-
Ja, het blijft inderdaad zoeken naar een evenwicht!
Dingen die kapot kunnen vallen staan hoger of verder.
Ik heb een fisher price kerststal die met de beeldjes uit porselein is de deur uit.
Er staat een poppenhuis in de woonkamer, de bureau is ook speelkamer.
Maar ach, straks zijn ze groot en dan kan dat allemaal weer de deur uit, toch?
Voor mij is het ook de strijd niet waard. Ze weten wel dat de kasten dicht moeten blijven of ze moeten even vragen of ze er iets uit mogen hebben. (puzzels en gezelschapsspelletjes staan daar om de eenvoudige reden dat ik anders uren moet sorteren ;) )
Kostelijk dat je van een porseleinen kerststal naar een Fisher Price kerststal bent gegaan. Ik vind dat heel illustratief voor het leven als je eenmaal kinderen hebt : )
Ik ga er een middagpost van maken!
Hm mijn huis, mijn leven, ja tuurlijk alles is enorm veranderd. Zelf ben ik een slechte politieagentmoeder, ik kan het niet, word er zelf niet goed van mezelf als ik de hele dag aan het verbieden ben, dus zoals de vriendinnen van mijn oudste dochter soms opmerken,…….hey, je moeder heeft het huis en de tuin helemaal ingericht om t gezellig te hebben met de kinderen en veel te spelen, dat mocht ik vroeger nooit(zegt die ene vriendin er altijd bij), sommigen vinden het rommelig, dat is het idd, want er mag gewoon uitvoerig gespeeld worden.
Later, als ik oud ben, ga ik vast heel netjes en opgeruimd worden :-D
Herkenbaar Sillie. Ik ben net als jij denk ik. Ik vind mezelf ook niet prettig als ik de hele dag loop te ‘kijven’, want zo voelt het. Veel eenvoudiger om de boel gewoon te stroomlijnen, zodat corrigeren minder nodig is.
Ik heb mijn huis niet aangepast ik had een tafeltje waar ze aan konden spelen en in ons vorige huis was er een veranda waar het speelgoed stond en in ons huidige huis daar was er een grote speelkamer daar is later een slaapkamer van gemaakt dus in de living moest ik niets veranderen,nu staat er in de keuken een oude schoolbank en een kastje met twee laden voor het speelgoed van de kleinkinderen en die weten dat ze in de living niet aan de werken van moeke mogen komen maar hebben een open trap naar boven in de keuken en die heeft een grote aantrekkingskracht om op te spelen.
Wat leuk een veranda! Dat is iets waar ik altijd van gedroomd heb. Het lijkt me heel handig als je echt een aparte plek of ruimte in huis hebt voor de kinderen om te spelen.
Ik leerde mijn kinderen van bepaalde dingen af te blijven en dat ging goed. Echt gevaarlijke dingen legde ik weg, maar verder kon alles blijven staan, ook fijn als je met de kinderen op visite gaat.
Als ik met kinderen op bezoek ging bij de vriendin met de ornamenten dan nam ik van te voren altijd even goed de regels met ze door. Je wilt inderdaad niet dat je kinderen bij iemand anders overal aan gaan zitten.
Nauwelijks. We hadden natuurlijk wel een box en speelgoed erbij, maar ik hoefde weinig weg te zetten omdat er al heel weinig stond. Toen zoons twee en vijf waren verhuisden we naar een huis met een parketvloer, toen hebben we voor de jongens een groot kleed gekocht zodat ze toch lekker op de grond konden spelen.
Heerlijk zo’n lekker kleed om op te spelen denk ik. Door de duidelijke begrenzing geeft zo’n kleed denk ik ook een gevoel van veiligheid en een eigen plekje.
Zelf heb ik geen kinderen, nou ja, 1 hele grote volwassene versie die ook genoeg “speelgoed” heeft wat rondslingert. We zitten er nu aan te denken om zo’n grote Besta wandkast te gaan samenstellen, zodat alle spullen een vaste kast krijgen en hopelijk niet meer zo gaan zwerven.
LOL! Leuk dat jij een groot kind met speel goed hebt : )
Ik heb de Besta kast even gegoogled en dat lijkt me zeker een handig systeem!
Buiten het speelgoed, de box en prullen van de baby hebben wij geen aanpassingen in huis gedaan. Achter de keuken hadden wij een speelkamer die later veranderde in een computer kamer en studeerkamer.
Aan het interieur heb ik niets veranderd.
Mijn vriend en ik hebben geen kinderen, dus ook een totaal niet kind vriendelijk huis. Na het verhuizen zijn we ook zuinig op de schone muren ;-). Het blijft spannend als er dan kinderen op bezoek komen.
Echt wel! Het lijkt me vervelend als andermans kind met vieze handjes de muren vies maakt. Maar goed, ik neem aan dat de ouders ook wel zullen opletten.
Bij zoon hebben we de video recorder in het kastje gezet nadat zoon voor de tweede keer een boterham in de klep wilde stoppen. Verder niet veel breekbare dingen en daar moest hij dan maar aan wennen en afblijven. Lukte prima. Dochter kwam werkelijk nergens aan. Ze had alleen iets met de zilverkleurige afvalbak in de keuken. Daar kroop ze altijd naar toe (open keuken). Dat bleef ze vrij hardnekkig doen ondanks ingrijpen van onze kant. Eenmaal groter was dit over.
Grappig die fascinatie van je dochter met de zilverkleurige afvalbak! Zou het misschien met een spiegelbeeld te maken kunnen hebben? Het ligt inderdaad ook erg aan het kind: sommige grijpen overal naar, anderen helemaal niet.
Bij mijn dochter heb ik niet veel hoeven aanpassen in huis. Buiten natuurlijk speelgoed dat zijn intrede deed en een box etc. Maar mijn eigen spullen kon ik grotendeels laten staan. Ze kwam er gewoon niet aan, ook niet bij andere mensen. Daar was nooit strijd over.
Mijn zoontje is een heel ander verhaal. Ik moet zeggen dat ik spullen die enigzins een risico kunnen vormen of kapot kunnen gaan aan de kant heb gelegd. Hij weet wel dat hij er niet aan mag komen maar in zijn ondernemendheid gaat er weleens iets mis. De middenweg is denk ik, voor mij, de beste mogelijkheid. Kostbare spullen leg ik wel even weg en anderzijds leer ik hem toch wel dat hij sommige spullen niet mag pakken. Op zich gaat dit redelijk goed.
Klinkt alsof je een goed evenwicht hebt gevonden. Is het niet grappig ergens hoe verschillend kinderen zijn? Jouw zoontje lijkt me echt een onderzoekend en ondernemend type als ik het zo lees.
Nou ik heb op de flat wel de nodige aanpassingen gedaan.
Er kwam een staaf voor het raam op de slaapkamers zodat ze deze niet zelf konden open en uit het raam konden vallen. Want zes hoog wonen is met kleine kinderen best eng.
Bij de balkondeur kwam een traphekje met een slot. Net als een traphekje in de keuken deuropening.
Er kwam een thermosstaatkraan in de douche.
Lucifers, aanstekers en ander gevaarlijke schoonmaakmiddelen kwamen bovenop een keukenkastje te staan.
En natuurlijk overal opbergmogelijkheden voor het speelgoed.
Toen mijn kinderen nog erg klein waren stonden spullen met een emotionele waarde buiten handbereik. Toen ze eenmaal oud genoeg waren om te snappen dat ze er vanaf moesten blijven kwam het weer op het dressoir te staan.
Nu ben ik langzaam spullen van de kinderen aan het uitzoeken om te beslissen wat blijft en wat weggaat.
Toen ik verhuisde naar een huis kwamen er trap hekjes bij de trap (zowel boven als beneden), sloten op de ramen (omdat jongste pipi langkous wilde nadoen door uit het raam te springen … ik had hem nog net bij zijn kleren kunnen pakken), er kwam een plaat op het kooktoestel zodat jongste niet aan de gasknoppen kon zitten, stopcontacten beschermd met speciale afdekplaatjes,
Nu liggen mijn goede messen voor in de keuken nog steeds hoog in een kastje.
Ik kan me die staaf voor de ramen helemaal voor stellen Maaike! In Arnhem hadden wij een dakterras en geen tuin, maar ik vond het doodeng met de kinderen.
Je aanpassingen in huis vind ik erg herkenbaar. Traphekjes hadden wij bijvoorbeeld ook.
Onze oude koloniale maar wat ‘statische’ meubels werden langzaamaan verdrongen door handige ikea kasten met bakken en vele bergruimte. Nu hebben we een wilde combinatie van meubels waarbij het vooral belangrijk is dat het praktisch is. Verder… kasten liggen vol met spullen, met name van de kinderen ;)
‘een wilde combinatie van meubels’. LOL. Ik ben heel benieuwd naar je woonkamer nu Nathalie ; )
Weinig aanpassingen hier afgezien van wat eerder een “dode” hoek in de kamer was en waar nu handige Ikea kasten staan met veel speelgoed er in en de hele hoek fungeert dus als speelhoek.
En veel kleine haakjes voor jassen/rugzakken in de gang.
Krukje op het toilet, en veel tekeningen aan de muur (helaas ook op de muur… ;) )
Oh ja die fase herinner ik me nog wel… dat ze op de muren tekenen….
Veel kleine haakjes voor jassen en tassen zijn inderdaad prettig om te hebben. Zo houd je de gang toch nog een beetje netjes.
De meubels veranderden niet echt, wel staat er nu meer hoog en ligt er meer speelgoed. Verder hadden wij al niet echt breekbare zaken. We hadden namelijk al katten en kregen ook wel kinderen over de vloer. Sommige zaken mag zoon niet aankomen (boeken, printer, volautomatische espressomachine…), maar staan wel op pakhoogte. Gevaarlijke / zeer kwetsbare dingen staan hoog.
Samen leven moet in mijn opinie in de eerste plaats relaxt zijn. Politie agent over spullen wil ik dus ook niet onnodig zijn. (hoewel ik in het geval van de knopjes van de espressomachine wel bijzonder streng kan kijken).
Oeh, en die knopjes zijn vast fascinerend voor je kinderen : )