Ben je asociaal als je twijfelt over donor zijn?
‘Wil je iemand een kans geven om te blijven leven, door als je dood gaat je organen te doneren? Je hebt ze immers dan zelf toch niet meer nodig…’
Ik denk dat bijna iedereen het zieke mensen gunt om beter te worden.
Orgaandonatie: een lastig onderwerp
Maar ik vind orgaandonatie toch een lastig onderwerp. Want natuurlijk wil ik andere mensen helpen. Maar ik heb ook vragen. Zoals hoe het zit met het stervensproces. En hoe het voor de familie is als iemand overlijdt en zijn organen worden ‘geoogst’. En wat houdt hersendood zijn nou precies in?
Ik ervaar echter een enorme morele druk om donor te zijn.
En in de media word je doodgegooid met spotjes waarin je wordt opgeroepen om donor te worden. Want dat doe je toch voor een ander?! Het voelt bijna asociaal om te twijfelen en te aarzelen.
Ik heb meer informatie nodig!
Op zoek naar meer informatie reserveerde ik in de bibliotheek het boek Ongestoord sterven, een ruimere kijk op orgaandonatie.
Op Het Moederfront vind je mijn review van dit boek.
Hoe denk jij over orgaandonatie?
Discover more from Huisvlijt
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Heb in mijn werkzame leven al veel mensen van gedachten zien veranderen. Ze willen eerst geen donororgaan ontvangen en later toch. Ondanks de aanvankelijke bedenkingen en de angst voor de ingreep.
Omdat ze graag nog wat langer bij hun kinderen en partner blijven of omdat ze voor hun ouders zorgen. Omdat ze lotgenoten weer van het leven zien genieten. Je bent inderdaad niet volledig beter maar verlengt je levensduur en de kwaliteit.
Die verlenging is soms ook zwaar, maar mensen zijn er meestal dankbaar voor en spreken met veel respect en dankbaarheid over hun donor. Deze mensen hebben tijdens hun leven zoveel ingrepen en ziekenhuisopnames dat ik me soms schuldig voel na het werk weer weg te lopen, terwijl zij weer moeten blijven. Ik hoop zeker zelf donor te kunnen zijn bij mijn overlijden. Het idee dat iemand anders door jou kan doorleven terwijl je zelf niet meer verder kan vind ik prachtig. Je redt echt iemands leven.
Er is ook ieder jaar een donordag waarbij de ontvangers en hun naasten de donoren herdenken.
Dat vind ik een mooi initiatief.
Ik vind dat iedereen zelf moet beslissen. Ik ben wel donor, maar ik vind ook dat als je geen donor wilt zijn jij en je minderjarige kinderen achteraan moeten sluiten als het komt op ontvangen van donor organen
Goed dat je ook deze kant belicht!
Wie van jullie overweegt het om stamcel / beenmergdonor te worden. Dat kan al bij je leven!!!
Dat klinkt als een mooi compromis Marian.
Ja dat ben ik. Net als bloeddonor.
Ik was enorm verbaasd over de ophef toen die nieuwe wet er kwam. Ik ben zelf al zo lang donor als ik me kan herinneren en hebben ze niks aan mijn organen, dan mogen studenten op me oefenen. Mij boeit het niet. Maar waar mijn nekharen van overeind gaan staan is dat iedereen er maar wat van vindt als mensen geen donor willen zijn. Je weet niet hoe het voelt voor een ander. Als jij angsten hebt of een religieuze reden of welke reden dan ook, dan hoef je gewoon geen donor te zijn en daarmee vervalt niet jouw recht om een orgaan te ontvangen. Ik begrijp deze maatschappij soms niet. Waar is de empathie, het inlevingsvermogen, het begrip voor elkaar gebleven?
Ik herken de morele druk en het oordeel over mensen die twijfels hebben over donor zijn. Het maakt het lastig om rustig over het onderwerp na te denken, want het lijkt wel bijna ‘not done’ om niet meteen te zeggen dat je donor wordt.
Ik ben donor maar vraag me soms af of ze de organen gaan/kunnen/willen gebruiken. Het is een heel proces om een nier goed te houden tot ie getransplanteerd kan worden. Zijn alle ziekenhuizen daar goed in?
Ik ben geen donor. Dat zullen best mensen aso vinden, maar het heeft meerdere redenen. Reden 1 is dat ik er niet gezond genoeg voor ben en niemand er iets aan heeft als ik wel zou doneren. Verder vind ik dat je zou moeten kunnen besluiten aan wie je wil doneren. Als ik een kind of een moeder zou kunnen redden, zou ik dat zeker doen. Op het moment dat mijn lever naar een alcoholist zou gaan, zou ik er meer moeite mee hebben. Of stel je voor dat je een moordenaar zou redden, want ook die mensen hebben volgens de wet recht op een donor. Ook het verwijderen van organen als je hersendood bent vind ik geen prettig idee. Er zijn gevallen bekend van mensen die toch nog wakker werden.
Ik heb wel ooit geprobeerd om bloed te doneren, maar dat ging niet vanwege mijn medicatie etc.
…broodje aap verhaal! Hersendood is dood, je slaapt niet!!
Al jaren donor en ook al jaren bloeddonor. Ik vertrouw op de integriteit en professionaliteit van de artsen en dat ze er eerst alles aan doen om mij te redden mocht ik in een dergelijke situatie komen. En als dat niet lukt, dan hoop ik dat mijn organen anderen kunnen redden.
De baas van mijn dochter heeft onlangs een nier afgestaan aan zijn eigen vader. Dat vind ik dan weer wel een lastige. Tot welke leeftijd zou je zoiets moeten/willen doen? En wat nu als er iets met jou enige overgebleven niet gebeurt dan? Ik zou geen seconde twijfelen als ik mijn kinderen zou kunnen helpen, maar mijn ouders? Dat weet ik niet. Ik zou ook niet weten of zij mijn nier dan zouden accepteren.
Ik ben geen donor en wil dit ook niet. Er gebeuren teveel dingen waardoor ik ben gaan twijfelen en uiteindelijk heb besloten dit niet meer te willen.
Toevallig op BBC vandaag een interessant stukje gelezen over verschillende definities van “dood zijn” en de manieren waarop in de afgelopen 2 eeuwen werd vastgesteld of iemand overleden was.
Even een quote: Death isn’t an event, it’s a process – but after thousands of years of trying, we’re still searching for something more definitive. It doesn’t look like this is about to end any time soon.
https://www.bbc.com/future/story/20161103-the-macabre-fate-of-beating-heart-corpses