De week van de begraafplaats
Sinds 2014 heeft ook Nederland ‘De week van de begraafplaats’. Deze begint op 30 mei en duurt tot 7 juni.
De Week van de Begraafplaats is een initiatief van de ASCE, de Association of Significant Cemeteries in Europe. De ASCE vindt begraafplaatsen namelijk een onderdeel van ons erfgoed. Deze week worden op verschillende begraafplaatsen allerlei activiteiten georganiseerd. Op de speciale website kun je zien of er bij jou in de buurt ook iets te doen is.
Begraven is uit!
Maar begraven is uit. Cremeren is anno 2015 veel populairder. Tien jaar geleden was het nog fifty-fifty. Toen wilde de ene helft begraven worden, en de andere helft koos voor cremeren.
Waarom wordt begraven minder populair?
Vakblad De Begraafplaats geeft een aantal redenen:
- De kosten van een begrafenis.
- Ontkerkelijking.
- Nabestaanden niet met de verplichting van het verzorgen van een graf willen opzadelen.
Mijn persoonlijke overwegingen
Vroeger wilde ik altijd begraven worden. Maar nu weet ik het niet meer. En dat komt onder andere door de mogelijkheid om na de crematie een boom te laten groeien uit de as van je nabestaanden of jezelf. Ik vind dat een mooi idee.
En als ik toch begraven zou willen worden, dan liever niet op een begraafplaats. Tegenwoordig kun je ook ergens in het bos begraven worden. En aangezien ik mijn hele leven, tot dusver, zoveel mogelijk drukte heb vermeden lijkt me dat dan logischer dan op een volle begraafplaats.
Daar komt nog bij dat de wetenschap dat een graf na een aantal jaren ‘geruimd’ wordt ook niet erg aanspreekt. Wat dat betreft is de laatste rustplaats eigenlijk helemaal niet de laatste rustplaats…
Begraafplaats versus Kerkhof
Ooit werd een begraafplaats kerkhof genoemd. Dat stamt nog uit de de tijd dat een begraafplaats in de tuin (hof) van de kerk werd aangelegd. Eigenlijk vind ik kerkhof mooier klinken dan begraafplaats!
N.B. Een andere reden om crematie over begraven te kiezen zijn de kosten. De hoogte van deze kosten hebben weer invloed op de maandpremie die je betaalt na het afsluiten van een uitvaartverzekering. Lees ook mijn post Uitvaartverzekering wel of niet.
Kerkhof noem ik het altijd nog.
Wanneer ik daar voor het laatst was?
Vorig jaar toen de moeder van mijn ex-zwager overleden is.
Bij het graf van mijn ouders kom ik nooit.
Ik kwam er voor het laatst in maart bij de begrafenis van een oom van mij.
Ik kom een paar keer per week op het oude gedeelte van onze begraafplaats. Wij wonen er tegenover. Je kan er heerlijk rustig wandelen en een beetje mijmeren. Af en toe loop ik ook over het nieuwere gedeelte, gewoon om even langs verschillende plekjes te lopen en stil te staan waar mensen liggen begraven die ik ken.
Het is er altijd heerlijk rustig en je staat weer even stil bij waar het leven om gaat.
Groetjes van Marianne
Wat mooi dat je daar zo rustig kunt wandelen en mijmeren Marianne! Zo klinkt zo’n begraafplaats als een fijne plek om tot jezelf te komen.
Ik vind het een normaal onderdeel wat bij het leven hoort. Veel mensen vinden een begraafplaats iets engs, griezeligs hebben, maar juist door daar rustig rond te lopen en te kijken, geeft het jezelf ook rust en wordt het misschien ook makkelijker om met de dood om te gaan.
Goed plan, begraven in het bos. Natuurlijker. Alhoewel ik denk aan de mooie begraafplaats van mijn opa en oma en hun dochter. Een mooie grafsteen en al meer dan 70 jaar out.
Dat is voor ons niet meer weggelegd.
70 jaar is lang zeg! Weet je ook waarom dat graf niet geruimd is?
Ik was met de Pinksteren op de begraafplaats om het graf van mijn moeder te bezoeken. Ik noem het dus begraafplaats omdat het niet bij de kerk gelegen is. Ik zag gisteren op tv dat er steeds meer belangstelling is voor natuurlijk begraven en dat spreek mij heel erg aan.
Ik stond in november jl. ineens voor die keuze. Na 11 maanden ziek geweest te zijn, overleed mijn partner aan kanker. Begraven of cremeren? Een natuurbegraafplaats, dat wat jij een bos noemt, is er in onze streek niet te vinden en de kinderen wilden graag een plek waar ze naar toe konden gaan zonder lang te hoeven reizen. Mijn partner en ik hadden altijd gezegd: cremeer maar. We wilden de kinderen niet opzadelen met de zorg voor een graf. Maar toen gingen we er wel vanuit dat we 80 of ouder zouden worden en niet van een plotselinge dood op je 54e. Ik vond ineens cremeren te definitief. Ik koos dus toch voor begraven en de kinderen stemden er in mee. Een algemeen graf, wat je deelt met onbekenden wordt hier standaard na 10 jaar geruimd. Ik vond het nu al moeten vastleggen dat het over 10 jaar geruimd zou worden ook te definitief. We hebben dus voor een particulier graf gekozen, met mogelijkheid van over 10 jaar verder verlengen en nog de mogelijkheid om er een tweede bij te begraven. Er komt een kleine mooie steen op het graf, eentje die eigenlijk meer past bij een algemeen graf (dus met onbekenden) maar we wilden geen grote pompeuze steen. Het is dus een hele andere keuze geworden dan we ooit bij leven en welzijn bedachten te zullen maken.
Gecondoleerd met het verlies van je man Ineke.
Dan komen deze keuzes ineens wel heel dichtbij. Ik kan me goed voorstellen dat je voor een particulier graf hebt gekozen met de mogelijkheid tot verlengen.
Àanvulling: bij de keus speelde ook nog mee dat mijn partner een port-a-cath in zijn borst had had voor de infusen Een onder de huid aangebrachte membraan die de infuusvloeistof naar de bloedbaan brengt, dit omdat infusen in de arm vaak ontstekingen veroorzaken. Die zou er uit moeten als ik voor crematie had gekozen. Evenals een pacemaker, die moet er ook uit als je voor cremeren kiest. Het was niet bepalend voor mijn keuze maar het gaf me wel het duwtje dat ik toch al wilde.
Ook begraven bij zijn vader is overwogen, maar dat is 100 km verderop. Bovendien gaat dat om een algemeen graf, dat op een zekere datum geruimd gaat worden. Wel op het katholieke deel, dus dat ruimen gaat nog niet zo snel gebeuren want niet veel katholieken kiezen voor een algemeen graf op het katholieke deel, er wordt dan toch sneller voor een particulier graf gekozen. Dus dat algemene graf is nu 20 jaar na dato nog steeds niet vol.
Maar het begraven bij zijn vader kon sowieso niet omdat mijn partner zich heeft laten uitschrijven bij de katholieke kerk! En wat hierboven al gold: de kinderen vonden het te ver weg om het graf te kunnen bezoeken. Nu fietsen ze er af en toe langs op weg naar de universiteit en lopen ze er langs als ze dat willen.
Ik noem het een kerkhof als het bij een kerk is en begraafplaats als het elders is. Dat verschil leerde ik van een joodse vriendin die zei dat je een joodse begraafplaats nooit kerkhof moest noemen.
Zelf kom ik eens per jaar ongeveer op de begraafplaats waar mijn ruim 50 jaar geleden overleden zusje ligt (in Twente) en waar omheen mijn andere zusje en ik stiekem de as van onze ouders hebben begraven in een geultje – vonden we een toepasselijke plek. Verder kom ik een aantal malen per jaar op het kerkhof waar de urn van mijn overleden tweede partner begraven ligt, in de omgeving van Rotterdam.
Niet dat ik op beide veel vind, maar ik vind het de plicht om naar deze graven om te zien. Reden voor mij om zelf gecremeerd en uitgestrooid te worden, hoeft niemand er meer achter aan. Dat idee van die boom vind ik trouwens prachtig, zou ook nog een optie kunnen zijn.
Wat een goede manier om te bepalen of je nou over een begraafplaats of kerkhof moet praten. Die ga ik zeker onthouden.
Lief van je dat je je bekommert om de graven.
Meestal heb ik het over het kerkhof, maar ook begraafplaats gebruik ik. Ikzelf wilde altijd gecremeerd worden, maar mijn vriend zou liever zien dat ik begraven word. Ik weet het dus nog niet zo goed.